PODRÓŻ PRZEDŚLUBNA - rozdział 1

„PODRÓŻ PRZEDŚLUBNA”

ROZDZIAŁ 1

 - Bardzo mi przykro pani Urszulo, ale nie mogę się na to zgodzić – starsza kobieta spojrzała krytycznie na swoją pracownicę.

 - Ale pani kierownik ja mam już wszystko zapłacone… Przecież to moja podróż poślubna. To niesprawiedliwe – odpowiedziała płaczliwie i z wyraźną skargą w głosie.

 - A kto powiedział, że życie jest sprawiedliwe? Monika jest po ciężkim wypadku i nie wiadomo, czy w ogóle do pracy wróci. Ewa wciąż bierze chemię i też jej zawodowy los jest mocno niepewny. Jak pani myśli, kto tu będzie za nie tyrał? Zresztą – żachnęła się – ja też od dawna planowałam dwa tygodnie urlopu w lipcu i nie zrezygnuję z tego. Ktoś musi tu być i trzymać rękę na pulsie. Przydałoby się trochę empatii pani Urszulo – rzuciła na koniec oskarżająco.

Wyszła od kierowniczki kompletnie załamana. Jej marzenia i wielkie plany właśnie legły w gruzach. Wiedziała, że Piotr nie przyjmie tego dobrze. Tak bardzo się starał, żeby wszystko zgrać w czasie…

Wieczorem, kiedy wszyscy zgromadzili się przy kuchennym stole opowiedziała przebieg rozmowy ze swoją szefową. Na koniec rozpłakała się.

 - Ona w ogóle nie przyjęła moich argumentów, chociaż mówiłam jej, że to przecież ślub, najważniejszy dzień w moim życiu a podróż poślubna jest jego integralną częścią. Co my teraz zrobimy Piotruś? – spojrzała załzawionymi oczami na swojego narzeczonego. On też nie miał tęgiej miny. – Wydaliśmy tyle pieniędzy i straciliśmy tyle czasu i energii, żeby wszystko zapiąć na ostatni guzik.

Przy stole zaległa cisza. W końcu odezwał się tata Cieplak.

 - A może nie będzie tak źle córcia? Nie płacz, bo nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – użył swojego ulubionego powiedzonka. – Skoro nie możecie jechać w podróż poślubną to może pojedziecie w podróż przedślubną? Mamy koniec lutego. Musisz pójść jeszcze raz do swojej szefowej Ula. Może zgodzi się udzielić ci urlopu właśnie teraz, w marcu. A ty Piotr spróbuj się dowiedzieć w biurze podróży, czy można przebukować wszystko na wcześniejszy termin. Może się uda? Trzeba być dobrej myśli – pocieszył oboje.

Odprowadziła Piotra do samochodu i zanim się pożegnali stali chwilę przed furtką i dogadywali szczegóły. Wreszcie Piotr ucałował ją czule obiecując, że jutro zjawi się w Rysiowie i opowie jej o tym, co załatwił.

Kładła się spać z natłokiem myśli w głowie. Tak bardzo jej zależało, żeby wszystko się udało. Jak tylko zaczęli planować ślub wiedziała, że odbędzie się tu na miejscu, w rysiowskim kościółku, w którym pobierali się jej rodzice. Dwa dni po weselu mieli lecieć do Hurghady, gdzie Piotr zabukował pokój w ekskluzywnym hotelu i wykupił tygodniowy rejs po Nilu połączony ze zwiedzaniem egipskich zabytków. Tam czekało na nich tyle atrakcji… Na myśl o nich dostawała gęsiej skórki. Grobowce faraonów w Dolinie Królów, Karnak, Muzeum Luksorskie, zwiedzanie starożytnych Teb, które dzisiaj nazywa się Luksorem i przejażdżka na wielbłądzie. Miałaby z tego zrezygnować? Zrezygnować z czegoś, co mogło się okazać największą przygodą jej życia? Ojciec ma rację. Jutro ponownie zawita w gabinecie swojej kierowniczki i jeszcze raz z nią porozmawia.

 - Ula!? – rozgorączkowany Piotr wparował do domu Cieplaków. Kiedy pojawiła się w przedpokoju porwał ją na ręce i okręcił się wokół własnej osi. – Udało się! Udało się kochanie! Wylatujemy dziesiątego marca. A tobie jak poszło?

 - Moja szefowa też wyraziła zgodę. Teraz nie ma jeszcze takiego obłożenia, a od połowy marca mają podobno przyjść jacyś praktykanci odrabiać staż, czy coś w tym stylu. Jutro wypiszę wniosek urlopowy. Tak się cieszę. Będzie wspaniale – przytuliła się do niego. – Już nie mogę się doczekać. A ty nie miałeś trudności z przesunięciem urlopu?

 - Ordynator trochę się krzywił, ale okazał się być bardziej ugodowy niż twoja szefowa. Oddział kardiochirurgii nie upadnie przez dwa tygodnie, kiedy mnie nie będzie.

Znali się od prawie dwóch lat jednak warunki finansowe nie sprzyjały wynajęciu przynajmniej jakiegoś niewielkiego lokum, by móc zamieszkać razem. Piotr do tej pory wycierał kąty w hotelu należącym do szpitala, w którym pracował, a ona wciąż mieszkała z rodziną. Ten wyjazd miał być przedsmakiem ich wspólnego życia. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że to życie z kochanym mężczyzną będzie wspaniałe i szczęśliwe. On chyba myślał podobnie.

W dniu wylotu Piotr przyjechał po Ulę do Rysiowa. Oboje byli bardzo podekscytowani zwłaszcza faktem, że po raz pierwszy mieli podróżować samolotem. Pogoda była piękna jak na tę porę roku i nie zwiastowała kłopotów. Żegnani przez całą rodzinę Cieplaków ruszyli w stronę lotniska. Tam Piotr opłacił parking na całe dwa tygodnie i skierowali się do odprawy. Byli trochę spięci. Kiedy samolot wzbił się w powietrze oni siedzieli sztywno na swoich miejscach trzymając się kurczowo za ręce. Łagodny głos stewardesy nieco ich uspokoił. Ula spojrzała przez okno. Widok podświetlonych słońcem chmur zrobił na niej ogromne wrażenie. Rozluźniła się i z przyjemnością kontemplowała to bajeczne zjawisko. Po ponad czterech godzinach dolatywali do Hurghady. Zobaczyła pod sobą niesamowity błękit Morza Czerwonego i zabudowania miasta. Samolot zaczął podchodzić do lądowania.

Piotr wyskoczył na płytę lotniska podając schodzącej z trapu Uli rękę. Wziął głęboki oddech i uśmiechnął się szeroko.

 - Będzie nam tu wspaniale kochanie. Dwa tygodnie błogiego lenistwa. O niczym innym nie marzę. Morze, leżaki, drinki z parasolką. Żyć nie umierać.

Niewielki bus zabrał ich do Hotel Beach Albatros Resort. Był rzeczywiście ekskluzywny. Zdjęcia, które wcześniej oglądali w folderze nie kłamały. Zameldowali się a boy hotelowy zaprowadził ich do pokoju.

Podobało się tu im absolutnie wszystko. Na stoliku stał ogromny kosz wypełniony delikatesami a na szafkach po obu stronach ogromnego łóżka wazony z kwiatami. Ula podeszła do drzwi balkonowych otwierając je na całą szerokość. Widok na morze uwiódł ją. Westchnęła rozkosznie.

 - Spójrz Piotr jak tu pięknie. Zadbana plaża i leżaki okalające piękne baseny. Tu jest jak w raju.

 Piotr podszedł do niej i przytulił ją do siebie.

 - Idealnie – szepnął. – Nawet nie musimy się stąd ruszać, bo wszystko mamy na miejscu.

Ula popatrzyła na niego z politowaniem.

 - Nie ma takiej opcji. Nie po to wykupiliśmy wycieczki, żeby teraz z nich nie skorzystać. Ja chcę zwiedzić jak najwięcej. To może się okazać podróżą naszego życia Piotr i szkoda byłoby zmarnować taką okazję.

Odświeżeni i przebrani w lekkie stroje zeszli na parter dopytać o posiłki. Wiedzieli, że to mają być śniadania i obiadokolacje. Bardziej chodziło im o hotelową restaurację, w której mieli je jadać. Okazało się, że pytać nikogo nie muszą, bo hotel jest świetnie oznakowany. Minęli hotelowy bar, w którym o tej porze jeszcze niewielu było klientów. Pewnie zapełniał się dopiero wieczorem. Piotr z uznaniem spojrzał na wywieszoną tablicę informującą o gatunkach sprzedawanego tu piwa. Był naprawdę pod wrażeniem, bo gdyby miał wybierać, nie byłby to łatwy wybór.

Wreszcie dotarli do restauracji. Menu było bardzo bogate. Oferowano i kuchnię meksykańską, włoską, francuską, potrawy tajskie, chińszczyznę i tutejszą kuchnię arabską. Po posiłku ruszyli obejrzeć okolicę. Piotr obejmując Ulę ramieniem wciąż mówił jakie to szczęście, że trafili do tego właśnie hotelu. Wreszcie będzie się mógł porządnie wyspać i wybyczyć za wszystkie czasy.

 - Dyżury totalnie mnie wykańczają zwłaszcza te nocne. Już trochę miałem ich dość. Tu wszystko jest w zasięgu ręki. Można się wysypiać do woli i imprezować na całego.

 - Ja nie mam zamiaru imprezować - odparowała. - Mieliśmy jeździć na wielbłądach, zwiedzać zabytki…

 - Miałbym wsiąść na jakiegoś zapchlonego zwierzaka? Ula daj spokój. Zresztą to ty naciskałaś na tę wielbłądzią, mało pociągającą atrakcję. Ja z niej rezygnuję.

Wróciła do hotelu nieco rozczarowana. Pomyślała, że jak Piotr się wyśpi to zmieni mu się stosunek do tutejszych zabytków.

Obudził ją syk otwieranej puszki. Przetarła oczy i spojrzała przytomniej. Piotr wyjąwszy schłodzone piwo z niewielkiej lodówki zaległ na łóżku i przerzucając pilotem kanały leniwie sączył bursztynowy płyn.

 - To twoje śniadanie? – zapytała cicho. Odwrócił do niej twarz i uśmiechnął się szeroko.

 - To na zaostrzenie apetytu. Czekałem aż się obudzisz. Czy ty wiesz jak dużo oni mają tu kanałów? Nie wiadomo co wybrać.

 - Najlepiej spacer.

 - Ja wybrałbym inną alternatywę. Słodkie lenistwo na leżaku przy basenie i drink najlepiej jakiś kolorowy z parasolką.

Ula skrzywiła się na ten pomysł. Wyskoczyła z łóżka i ruszyła pod prysznic. Po kąpieli ubrała strój do opalania i cieniutką, płócienną sukienkę. Piotr nawet się nie wysilił i pozostał w krótkich spodenkach i białym podkoszulku. Zeszli na śniadanie. Ze zgrozą patrzyła jak jej narzeczony nakłada sobie kopiasty talerz tych wszystkich smacznych rzeczy wystawionych na bufecie.

 - Co ty wyprawiasz Piotr? Zachowujesz się tak jakbyś od tygodnia nic nie jadł – powiedziała z wyrzutem.

 - To wszystko jest wliczone w cenę jaką zapłaciliśmy. To tak jakby było za darmo. Zamierzam spróbować absolutnie wszystkiego i w dużych ilościach. Tobie radzę to samo.

Spojrzała na jego talerz z odrazą i sięgnęła po jajecznicę i chleb. Do tego dołożyła kilka plasterków pomidorów. Piotr nie przejmował się niczym. Szybko opróżnił talerz i ruszył po dokładkę. W czasie kiedy on stał przy bufecie do stolika podszedł mężczyzna i zapytał, czy może się dosiąść. Rozejrzała się po sali. Faktycznie wszystkie stoliki były zajęte.

 - Tak, bardzo proszę – bąknęła. Mężczyzna kiwnął na kogoś i po chwili do stolika podeszła wysoka, smukła, czarnowłosa kobieta i uśmiechnęła się półgębkiem.

 - Dzień dobry – wyciągnęła do Uli rękę. – Paulina Febo – przedstawiła się.

 - A ja jestem Marek Dobrzański – mężczyzna również uścisnął Uli dłoń. - Pamiętam was z samolotu. Chyba jesteśmy w tej samej grupie i mamy tego samego przewodnika.

Właśnie wrócił Piotr z kolejnym, kopiastym talerzem. Kiwnął na przywitanie głową.

 - To mój narzeczony – wyjaśniła Ula. – Piotr Sosnowski.

 - Wybieracie się na rejs po Nilu? – zapytał uprzejmie Dobrzański zajmując miejsce przy stoliku. – Odkąd tu przyjechaliśmy usilnie próbuję namówić moją dziewczynę, ale idzie w zaparte i nie daje się przekonać.

 - My się wybieramy – rzuciła Ula.

 - Ja nie jadę – zaprotestował Piotr. - Dzisiaj rano odmówiłem jak spałaś i odebrałem pieniądze. Szkoda tylko, że wzięli sobie lichwiarski procent za odmowę uczestnictwa.

 - Jak to nie jedziesz? Oszalałeś? – oczy Uli przypominały dwa spodki. – Jak możesz mi to robić?

 - Nie marudź Ula. Jeśli chcesz to jedź, ale ja wolę słodkie lenistwo nad basenem.

Popatrzyła na niego z rozpaczą. Już sama nie wiedziała co ma o tym myśleć. Ta szerokość geograficzna zdecydowanie źle wpływała na jej narzeczonego. Odnosiła wrażenie, że to nie jest Piotr, którego tak dobrze znała, ale ktoś zupełnie inny i zupełnie jej obcy.