PODRÓŻ PRZEDŚLUBNA - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

UWAGA: 
Opisy grobowców i rzeźb przedstawianych przez przewodnika nie są moim tekstem, gdyż nie posiadam aż takiej wiedzy o starożytnym Egipcie. Zostały zaczerpnięte z niezastąpionego wujka Google.

Marek czekając w kolejce przeglądał jeszcze przewodnik i mówił do Uli

 - W ciągu pierwszego dnia zobaczymy Dolinę Królów, Karnak, popływamy przez godzinę po Nilu i odwiedzimy Świątynię Luxorską. Drugiego dnia zobaczymy: Kolosy Memnona, świątynię Hatszepsut i manufakturę alabastru. Strasznie napięty program i obawiam się, czy nie będziemy musieli wszystkiego pokonywać biegiem. W takiej temperaturze szybko padniemy. W dalszej kolejności płyniemy do Edfu, Asuanu, na Wyspę Lorda Kitchenera i do Abu Simbel na końcu. Tam czeka nas jazda na wielbłądzie. Dużo tego, ale damy radę.

 - Nie będzie tak źle – pocieszała się Ula.

Dostali dwie sąsiadujące ze sobą kajuty. Nawet się nie rozpakowywali, tylko wyrzuciwszy z plecaków ciuchy i zabrawszy jedynie butelki z wodą i aparaty fotograficzne skierowali się zgodnie ze strzałkami do sporej jadalni. Pożywiali się w pośpiechu co rusz zerkając na zegarek. W końcu zgromadzona na nabrzeżu grupa ruszyła specjalną kolejką w stronę ruin. Ula usiadła wygodnie a tuż obok zajął miejsce Marek. Kolejka zatrzymała się w pewnej odległości od grobowców i drogę do nich musieli przebyć już pieszo. Z uwagą chłonęli słowa przewodnika.

 - Po prawej stronie doliny znajduje się grobowiec Tutanchamona. Grobowiec został odkryty w tysiąc dziewięćset dwudziestym drugim roku przez brytyjskiego archeologa Howarda Cartera. Mumia króla znajdowała się w trzech sarkofagach: pierwsze dwa wykonane były ze złoconego drewna (drugi dodatkowo zdobiony był szkliwem), trzeci został wykonany ze złota. Obecnie skarby z grobowca znajdują się w Muzeum Egiptu w Kairze, między innymi: sarkofag, biżuteria, mniejszy sarkofag zawierający wnętrzności usunięte podczas mumifikacji, oraz słynna złota maska, która stała się symbolem starożytnego Egiptu. Sam grobowiec jest dość mały. Prowadzi do niego wąski i duszny korytarz długości kilkudziesięciu metrów. Na dole nie wolno robić zdjęć i należy zachowywać się bardzo cicho. Grobowiec Tutanchamona nie jest udekorowany w przeciwieństwie do tych, w których spoczęli Ramzes I i III. Oba znajdują się po lewej stronie Doliny. Do grobowców wchodzimy po schodach prowadzących do korytarzy bogato zdobionych malowidłami i hieroglifami.

 - Spójrz jak bardzo jaskrawe są te kolory na malowidłach – szepnęła Ula. - Ma się wrażenie, że zostały namalowane dopiero wczoraj a nie wieki temu.

 - Następnym grobowcem – kontynuował przewodnik - jest grobowiec króla Sipatha pochodzącego z dziewiętnastej dynastii. Jest jednym z najwcześniej odkrytych. Mumia faraona została odkryta w grobowcu króla Amenhotepa II w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym ósmym roku. W dolinie znajduje się ponad sześćdziesiąt grobowców. Powstanie Doliny Królów datuje się na okres od szesnastego do jedenastego wieku przed naszą erą, kiedy to miejsce stało się nekropolią faraonów pochodzących z dynastii panujących w Nowym Państwie. Uważa się, że Dolina Królów była używana jako miejsce pochówku przez około pięćset lat i spoczywają tu królowie, oraz członkowie ich rodzin od siedemnastego do dwudziestego wieku przed naszą erą.

Marek przetarł spoconą twarz. Miał dość. Temperatura w grobowcu na pewno przekraczała pięćdziesiąt stopni.

 - Jak zaraz stąd nie wyjdziemy, to chyba ugotuję się we własnym sosie.

Ula sięgnęła do plecaka i podała mu paczkę nawilżających chusteczek.

 - Masz. Powinno trochę pomóc.

Ona też już miała dość. Panowała duchota tak ciężka, że można ją było kroić nożem. Kiedy wreszcie znaleźli się na zewnątrz, odetchnęli z ulgą, chociaż temperatura oscylowała już w granicach trzydziestu pięciu stopni. Byli porządnie zmęczeni. Po przybyciu na statek wzięli chłodną kąpiel i ponownie zawitali w jadalni, gdzie przygotowano dla wszystkich solidny obiad. Po nim czekała ich godzinna wycieczka feluką, małą łódką z żaglem. Sporo pływało ich po Nilu i Morzu Czerwonym. Kiedyś służyły rybakom do połowu ryb, dzisiaj korzystali z nich turyści.

Żeglowanie po rzece było czymś przyjemnym i relaksującym. Po powrocie spędzali czas na pokładzie delektując się lekkim wietrzykiem wiejącym od wody i podziwiając krajobrazy. Statek przemieścił się i zacumował na drugim brzegu. Przewodnik oznajmił im, że będą zwiedzać Karnak.

Zwiedzali nieśpiesznie. Obejrzeli świątynię Amona Re, wielki posąg Ramzesa II z Nefertari na wielkim dziedzińcu i kompleks wież nie mówiąc już o licznych, gigantycznych posągach tworzących całe kolumnady.

Oboje byli zachwyceni i oboje uwieczniali wszystko na zdjęciach. Nie chcieli niczego przegapić.

 - To takie fascynujące – mruczał Marek. – Jak Paulina mogła powiedzieć, że to prymitywna kultura? Tak może powiedzieć tylko ktoś, kto nie ma o tym zielonego pojęcia. Ona jest niereformowalną ignorantką.

 - Długo się znacie?

 - Bardzo długo. Chyba za długo. Wychowaliśmy się razem. Jej rodzice i moi w przeszłości założyli polsko-włoską spółkę modową. Dzisiaj państwo Febo nie żyją a Paulina i jej brat Alex przejęli po rodzicach połowę udziałów. Drugą mam ja. Jestem prezesem firmy. Od dziecka wmawiano nam, że jesteśmy sobie przeznaczeni, co uważam teraz za kompletną bzdurę. Plan zakładał, że ona miała zostać moją żoną i chyba wciąż liczy, że po powrocie oświadczę się jej. Niestety mam inne zamiary. Nie kocham jej, a ożenić się tylko po to, żeby zrobić dobrze firmie, to nie w moim stylu. Ja nie jestem gotowy do takich poświęceń. Poza tym nie istnieje nic, co miałoby nas łączyć a raczej jest mnóstwo rzeczy, które poważnie nas dzielą.

 - Ja odkryłam to właśnie tutaj – powiedziała cicho. - Nie znam takiego Piotra. Tam w Polsce jest zawsze skupiony, pracowity, pełen empatii dla pacjentów. Jest po prostu dobrym człowiekiem, a tutaj… - machnęła ręką. – Tutaj jest zupełnie obcym mi facetem. Nie będzie z tej mąki chleba, bo jeszcze przed powrotem do domu mam zamiar zerwać zaręczyny. To już postanowione.

Właśnie dotarli do Muzeum Luksorskiego. Usytuowano je przy promenadzie nad Nilem, w połowie drogi między świątyniami w Karnaku i Luksorze.

To, co zobaczyli w środku niemal zwaliło ich z nóg. Wnętrze kryło największe cuda starożytnej cywilizacji, łącznie ze skarbami znalezionymi w grobowcu Tutanchamona.

 - Tu jest magicznie – szepnęła Ula do Marka. – Można kompletnie zatracić poczucie teraźniejszości i własnej osobowości. Niemal namacalnie czuję potęgę i wielkość tamtejszego dziedzictwa kulturowego. Spójrz tutaj. To złocona głowa bogini Hathor.

Porażające wrażenie zrobiła też na nich aleja, wzdłuż której stały kamienne sfinksy z baranimi głowami.

Tu nie było niczego w normalnej skali. Tu wszystko było gigantyczne. Oboje zastanawiali się, jak ludzie, którzy wieki temu stworzyli takie monumentalne rzeczy, mogli to zrobić używając jedynie prymitywnych narzędzi.

 - To, na co patrzymy to matematyka w czystej postaci Ula. Zauważyłaś jak bardzo wszystko jest tu symetryczne? A Paulina mówi o prymitywnej cywilizacji – prychnął. – Ci ludzie posiedli wiedzę, o której reszta ludzkości mogła tylko marzyć. Znali matematykę, geometrię, fizykę i astronomię. Dzięki temu stworzyli prawdziwe cuda.

Dzisiejszy dzień dostarczył im mnóstwo wrażeń. Byli naprawdę porządnie zmęczeni. Z ulgą wrócili na statek, gdzie czekała na nich kolacja. Po niej wyszli jeszcze na górny pokład. Teraz było o wiele przyjemniej niż wtedy, gdy zwiedzali tebańskie grobowce. Oparli się o reling wciągając w nozdrza tę rześkość wieczoru.

 - Piękne miejsce – mruknął Marek. – Niezapomniane. Nie darowałbym sobie, gdyby miało mnie to ominąć. W ogóle moje wyobrażenia o Egipcie zupełnie rozminęły się z rzeczywistością. Nie rozczarowałem się, a ty?

 - Ja wciąż jestem pod urokiem właściwie wszystkiego. Trudno by mi było wymienić jakąś rzecz, która podobała mi się najbardziej. Myślę, że to jest podróż mojego życia i że drugi raz już nie będę miała takiej okazji. To dlatego robię tak dużo zdjęć, żeby mieć co wspominać na stare lata.

 - Myślę Ula, że jeszcze nie raz przeżyjesz swoją podróż życia. Jesteś młoda. Świat stoi przed tobą otworem.

 - To wszystko ma swoją cenę Marek – westchnęła ciężko. - Wiele wysiłku mnie kosztowało zarobienie na ten raj. Koszty podzieliliśmy z Piotrem po połowie, ale prawda jest taka, że gdyby nie mój bardzo oszczędny tata, ta podróż nigdy nie doszłaby do skutku. Nie powodzi nam się najlepiej, dlatego postanowiłam, że po powrocie oddam mu całą sumę z nawiązką, bo odjął sobie od ust, żebym mogła zobaczyć te wszystkie wspaniałości – ziewnęła przeciągle przykrywając usta dłonią. – Przepraszam cię, ale chyba pójdę się już położyć. Lecę z nóg, a jutro też mamy mnóstwo do zwiedzania.

Zeszli z pokładu i pożegnali się przed drzwiami swoich kajut.

 - Dobranoc Marek.

 - Dobranoc Ula.