POWRÓT DO DOMU - rozdział 10

ROZDZIAŁ 10

ostatni

Poszczęściło się im. Wprawdzie Witek wydzwaniał całe przedpołudnie do potencjalnych sprzedawców wypytując o detale dotyczące samochodów i za każdym razem uznawał, że samochód jest zbyt „wiekowy”, ale w końcu rozmawiając z jakimś facetem z Miałów odzyskał nadzieję na udany zakup. Po południu wraz z Bożenką wybrali się na oględziny auta. Okazało się, że to sześcioletni fiat, nieduży i zupełnie wystarczający na ich potrzeby. Witka dodatkowo przekonały wpisy w książce wozu rzetelne i regularne. Dogadał się z właścicielem co do ceny i podpisał z nim umowę.

Z powrotem on jechał nowo zakupionym samochodem a Bożenka prowadziła jego wypasione autko. Przy kolacji doszli zgodnie do wniosku, że postawią niewielką wiatę, żeby samochód stał przynajmniej pod dachem.

 - Jutro popytam w Kruczu. Może ktoś będzie chętny do zarobienia paru złotych.

W sobotę pan Jeziorski przywiózł ubitą świnię. Była poporcjowana, co ucieszyło Bożenkę, bo nie musiała już sobie tym zawracać głowy. Zresztą na pewno zrobiłaby to nieudolnie i nie tak fachowo jak sąsiad. Poczęstowała go kawą i drożdżowym ciastem chcąc się z nim przy okazji rozliczyć.

 - Nie będę z was zdzierał i policzę po cenach w skupie. Robociznę macie gratis. Razem to będzie sześćset złotych. Jak już wszystko przygotujesz i zapeklujesz to uwędzę za stówkę.

 - Bardzo jesteśmy panu wdzięczni panie Jaworski.

 - A na jakim drewnie będzie pan wędził? – zapytał Witek. – Pytam dlatego, że ścieliśmy w sadzie dwie jabłonie i być może przydałoby się panu takie drewno.

 - Do wędzonek najlepsze drewno sosnowe, ale do drobiu jabłoń jest idealna, bo nadaje ładny, złoty kolor. Ja będę wędził kurczaki i bardzo chętnie wezmę, jeśli z niego nie będziecie korzystać.

 - Na pewno nie będziemy. Drewno jest pocięte w szczapy i powiązane w wiązki. Jak będzie pan jechał, to je zapakujemy.

Po wyjściu Jeziorskiego Bożenka zabrała się za peklowanie. Przygotowała sobie jedną zalewę z soli, ziela angielskiego, kolendry i pieprzu a drugą z peklosoli i posiekanego czosnku. W nich marynowały się mięsa. Z pozostałości tusz powycinała podgardle, słoninę, tłustszy boczek i wyjęla podroby, które sasiad przywiózł w osobnym worku. Z tego miał powstać pasztet. W wielkim słoju dostała również krew, z której miała przyrządzić kaszankę.

Wrócił Witek i pomógł jej mielić mięso przeznaczone na kiełbasę. Wielkie miski zapełniały się półproduktami. Jutro koniecznie musieli pojechać po trzewia.

Wędzonki Bożenka przygotowała bardzo starannie i zgodnie z posiadanymi przepisami. Trzymała się ich ściśle, bo nie chciała niczego zepsuć. W drodze do Wronek podrzuciła wszystko Jeziorskiemu, który kazał się jej pokazać po odbiór za pięć, sześć dni.

W sobotę rano Witek szykował się do drogi. Najpierw mieli grać we Wrocławiu, a we wtorek w Poznaniu. Obiecal Bożence, że zjawi się tego dnia wieczorem.

 - Bardzo nie lubię zostawiać cię tu samą i ledwo stąd wyjadę to zaraz tęsknię. Żałuję tylko, że zostawiam cię kolejny raz z całą masą roboty.

 - Nie będzie tak źle. Wujek pomoże. Lubi się krzątać w kuchni. Ja może jutro rano wybiorę się na opieńki. Widziałam, że już się pokazały. Szkoda byłoby nie zebrać, bo marynowane są pyszne.

 - No dobrze…, ale nie przemęczaj się za bardzo. I tak mam już wyrzuty sumienia i wciąż się o ciebie martwię – pochylił się i przylgnął do jej ust. – Jeszcze tylko dwa wyjazdy na krótko i potem będę cały twój. Do zobaczenia kochanie.

Po wyjeździe Witka zajęła się robieniem kiełbasy. Początkowo nie szło jej zbyt dobrze, ale z czasem nabierała wprawy. Karol stał obok. Zwijał i dzielił wypełniony farszem flak na małe odcinki. Bożenka obserwowała go z podziwem. Bez watpienia musiał to już kiedyś robić. Ręce miał nie do końca sprawne a jednak spod nich wychodziły bardzo udane kiełbaski.

 - Świetnie ci idzie wujku. Jestem pod wrażeniem. Jak skończymy zapakuję to wszystko i zaniosę do Jeziorskich. Niech i je uwędzą. Przynajmniej dłużej wytrzymają. Zrobimy też trochę salcesonu. Na targu udało nam się kupić wieprzowe kątnice* idealne do takich wyrobów. Jak wrócę, namoczę je i przygotujemy farsz.

Kiedy przyjechał Witek zastał kuchnię zapełnioną słoikami zawierającymi zamarynowane opieńki, pasztetową, wątrobiankę i smalec. Nad piecem podsuszała się kiełbasa, szynki, boczki, schaby i karkówka.

 - Narobiliśmy się, – pochwaliła się Bożenka - ale wszystko udało się nadzwyczajnie. Będziemy mieć naprawdę sute święta. Dla ciebie jest zadanie bojowe, żebyś powynosił to wszystko do komórki. Weźmiemy ten wielki kosz do prania. Będzie nam łatwiej nosić.

 - Naprawdę przerobiliście tego całego świniaka?

 - Naprawdę i jestem z tego dumna. Jak na pierwszy raz to wyszło całkiem nieźle. A tobie jak poszło?

 - Dobrze. Bardzo dobrze. Mieliśmy bisy. Od Piotrka dowiedziałem się, że już zadomowili się w mieszkaniu i świetnie im się żyje. Są wreszcie szczęśliwi, bo od dawna zamierzali zamieszkać razem.

Na początku grudnia Witek wyjechał na cały tydzień do Hamburga. Najchętniej zabrałby Bożenkę ze sobą, żeby zwiedziła trochę świata, ale wciąż nie było to możliwe, bo ona nie chciała zostawić Karola samego na tak długo. W filharmonii hamburskiej mieli cykl koncertów poświęconych niemieckim kompozytorom, który miał trwać pięć dni. Sporo czasu mieli też i dla siebie. Witek skrzętnie z tego korzystał.

Każdego dnia do południa chodził po mieście szukając prezentów dla swojej ukochanej i dla reszty rodziny. Przy okazji kupił też sporo świątecznych smakołyków w postaci słodyczy, puszek z kawiorem i dobrej marki alkoholi, głównie win, które oboje lubili. Nie omieszkał też zajrzeć do jubilera. Już od jakiegoś czasu nosił się z zamiarem zdeklarowania Bożence i uznał, że wigilia będzie do tego czasem idealnym. Nie chciał już dłużej czekać. Był w dwustu procentach pewien swoich uczuć do niej. Od dawna wiedział, że tylko z nią może spędzić resztę życia i tylko z nią będzie mógł budować jej i swoje szczęście. Wybór precjozów był ogromny, ale on wiedział, że Bożenka jest bardzo skromna i nie obwiesza się złotem więc i pierścionek musi taki być. Miała długie i szczupłe palce. Nie znał rozmiaru jaki nosi i kupując to zaręczynowe cudo miał nadzieję, że będzie pasował. Idąc za ciosem nabył też dwie proste obrączki. Wiedział, że wkrótce się przydadzą, bo nie miał zamiaru czekać następnych kilku lat na poślubienie swojej ukochanej.

Dzień przed wigilią Bożenka zgodnie z tym, co obiecała ojcu i Bogusi zjawiła się na Jackowskiego w Poznaniu. Nie rozsiadała się, chociaż Bogusia proponowała jej kawę.

 - Chciałabym jak najprędzej wracać. Jest jeszcze trochę rzeczy do zrobienia a Witek nie poradzi sobie ze wszystkim.

Nie tracili więc czasu. Bożenka zapakowawszy ich torby do bagażnika ruszyła nie zwlekając. Już na miejscu ojciec po prostu zaniemówił. Wiedział, że remontują, że poczynili wiele zmian, ale nie sądził, że ten dom, w którym przyszedł na świat aż tak bardzo się zmieni. Bogusia była zachwycona. Ona przyjechała tu po raz pierwszy i nie miała pojęcia jak to wyglądało wcześniej. Wysiedli z samochodu i przywitali się z Witkiem i Karolem, który długo ściskał dawno nie widzianego brata.

 - Spójrz Mieciu jak tu teraz pięknie – mówił ocierając łzy. – Bożenka i Wituś włożyli serce, żeby doprowadzić tę ruinę do stanu używalności. Bardzo się oboje napracowali, ale efekty są piękne. Chodźcie. Zobaczycie w środku. Prawdziwe cudo – ruszył wolniutko przodem a za nim podreptała reszta gromadki. Witek od razu powiódł ich na piętro.

 - Proszę bardzo. To wasz pokój rozgośćcie się i rozpakujcie. Ja idę pomóc Bożence z obiadem. Będzie za godzinkę.

Ojciec Bożenki wraz z Bogusią i Karolem obeszli całą zagrodę. Ten ostatni pokazał im wszystko i wyjaśniał, co się tutaj działo od przyjazdu młodych.

 - Nawet nie wiecie jak bardzo są pracowici oboje a szczególnie nasza mała dziewczynka. Gotuje tak dobrze jak mama i gospodarzy tak jak ona. Nie tak dawno kupiła całego świniaka i narobiła z niego szynek, mięs, pasztetów i mnóstwo innych pysznych rzeczy. Cała komórka pęka w szwach od zapraw. Do niedawna jeszcze chodziła na opieńki. A przecież oprócz tego wciąż ślęczy nad tłumaczeniami i zajmuje się mną. Jaka szkoda, że ja nie mam córki, tylko dwóch niewdzięczników. Ech… szkoda gadać – machnął ręką z rezygnacją.

Przy obiedzie ustalali plan na następny dzień. Witek miał jeszcze dzisiaj kupić choinkę w szkółce leśnej i przywieźć ryby, które zamówił w przedsiębiorstwie hodowlanym. Hodowano tu głównie karpie, ale były też szczupaki, liny i amury.

 - My Bogusiu zajmiemy się ciastami i przygotujemy wszystko do jutrzejszej kolacji. Wituś, ty musisz oskrobać nam ryby i wypatroszyć je, chyba że tata to zrobi. Nie chcę, żeby Witek pokaleczył palce, bo po świętach ma koncert – wyjaśniła ojcu. – Wujek Karol robi pyszne śledzie w oleju więc to jemu zostawiam. Ja jeszcze dzisiaj zmielę mak i ser, żeby jutro nie tracić już czasu. To chyba wszystko. Zabieramy się do roboty.

Dom pachniał choinką, smażoną rybą i zupą grzybową, pieczonym ciastem i makówkami. Witek nakrywał wielki stół w salonie białym obrusem, na którym Bogusia ustawiała talerze i kładła obok nich sztućce. Zgodnie z tradycją nie zabrakło sianka pod obrusem, białych opłatków i talerza dla zbłąkanego wędrowca. Bożenka zaczęła wnosić specjały, które wraz z Bogusią przygotowała. Podzielili się opłatkiem i złożyli sobie życzenia. Wzruszający to był moment, bo każdy z nich uronił łezkę i każdy z innego powodu. Po kolacji Witek wziął skrzypce i zaczął grać znane kolędy. Przyszedł także czas na prezenty. Kiedy każdy już został obdarowany Witek wstał od stołu i rzekł

 - Kochani. Ja mam jeszcze jedną niespodziankę. Już od jakiegoś czasu nosiłem się z tym zamiarem i dzisiaj jest ten właściwy dzień, żeby oznajmić wam wszystkim, że kocham Bożenkę nad życie i nie wyobrażam już sobie tego życia bez niej – uklęknął przed nią otwierając czerwone, aksamitne puzderko. – Dlatego przy was wszystkich pytam cię kochanie, czy zostaniesz moją żoną na dobre i na złe, w szczęściu i nieszczęściu do końca naszych dni.

Była bardzo wzruszona i to wzruszenie spowodowało, że nie mogła początkowo wykrztusić słowa. Odetchnęła głęboko i wytarła mokre policzki.

 - Przecież wiesz, że jesteśmy sobie pisani. Oboje to wiemy, a babcia Emilia wiedziała to już wtedy, gdy byliśmy dziećmi. Tylko ty możesz zostać moim mężem nikt inny. Zostanę twoją żoną.

Witek podniósł się i założył jej pierścionek na palec. Pasował. Ucałował jej dłoń i usta.

 - Bardzo cię kocham – szepnął jej do ucha.

 - Ja ciebie też.

Gratulowali im wszyscy pozostali. Witek oznajmił jeszcze, że ślub odbędzie się w Wielkanoc i będzie skromny, bo rodzina jest nieliczna i wszyscy jej członkowie są tu obecni.

 - Będzie jeszcze trzech moich przyjaciół grających ze mną w zespole wraz ze swoimi dziewczynami.   

Ślub i wesele odbyło się we Wronkach. Witek wynajął salę weselną w hotelu „Wartosław” wraz z pokojami dla swoich gości. Świadkami zostali Piotrek i Agnieszka. Mimo, że osób było niewiele, to bawiono się świetnie. Wynajęty zespół muzyczny spisał się doskonale, a menu było znakomite. Nawet wujek Karol wytrzymał niemal do drugiej w nocy. Następnego dnia po sytym śniadaniu wszyscy rozjechali się do domów, a świeżo poślubieni państwo Zastawny zabrali swoją rodzinę do Hamrzyska.

Dla Witka i Bożenki noc poślubna była dość krępująca. Ani on, ani ona nigdy wcześniej nie mieli żadnych życiowych partnerów. Chcąc sprostać obowiązkom małżeńskim oboje działali raczej instynktownie. Rozebrawszy siebie nawzajem stanęli naprzeciwko zupełnie nadzy i przyglądali się sobie.

 - Jesteś piękna – Witek omiótł sylwetkę Bożenki pożądliwym spojrzeniem. Podszedł do niej i przytulił ją do swojego nagiego ciała. Oswajali się ze sobą. Poczuł pożądanie i nie potrafił tego ukryć. Zaczął całować ją namiętnie i pieścić. Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Miał świadomość, że jest bardziej nieśmiała i wstydliwsza od niego i to do niego będzie należała inicjatywa. Pogładził jej łono. Była wilgotna. Rozchylił jej nogi i ułożył się między nimi. Wchodził w nią najdelikatniej jak potrafił nie chcąc jej sprawić bólu. Kiedy poczuła go w sobie westchnęła i szerzej rozłożyła nogi. Zaczął się w niej poruszać początkowo trochę asekuracyjnie a potem coraz szybciej. Pod wplywem jego rytmicznych ruchów jęczała poddając się im. Uklęknął i podłożył dłonie pod jej pośladki. Pchnięcia stały się silniejsze. Poczuła nagle błogą rozkosz rozlewającą się po jej ciele. Przymknęła powieki i przygryzła wargi. Jej ciało wpadło w przyjemny dygot a na twarzy rozlało się wielkie szczęście. Witek zastygł nagle napinając mięśnie. Poczuła jak jej podbrzusze wypełnia się ciepłem pochodzącym z jego trzewi. Odetchnęła głęboko i otwarła powieki. Uśmiechnęła się do niego.

 - To było bardzo przyjemne i niesamowite. Kocham cię.

 - Jestem prawdziwym szczęściarzem – szepnął.

Następnego dnia wybrali się do Roska na cmentarz. Bożenka wysiadła z samochodu z ogromnym naręczem kwiatów. Oboje stanęli przy grobie babci Emilii.

 - Jesteśmy już po ślubie babciu – powiedziała na głos Bożenka. – Ty jedna wiedziałaś, że kiedyś będziemy razem i że się pobierzemy. Wróciliśmy do korzeni babciu, bo tu jest nasze miejsce na ziemi i nigdy stąd nie odejdziemy. Tu wychowamy nasze dzieci. Jeśli urodzi nam się córka damy jej twoje imię, by pamięć o tobie trwała również w niej. Nie rozmieniliśmy naszej miłości na drobne i dzięki temu jesteśmy teraz szczęśliwi. Spoczywaj w pokoju babciu i czuwaj nad nami.

Witek wyjął z futerału skrzypce i zagrał fragment „Glorii” Vivaldiego.

https://www.youtube.com/watch?v=RMHguvZPcqQ

To miał być rodzaj podziękowania i hołdu dla kobiety, która poświęciła im absolutnie wszystko i za to byli jej oboje wdzięczni.

K O N I E C

*kątnice wieprzowe – naturalne jelita wieprzowe