UCIEKINIERKA - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

 - Z daleka pani przyjechała? Przepraszam, że o to pytam, ale rzadko się zdarza, żeby ktoś przyjechał tu na stałe. Raczej ludzie wyjeżdżają stąd szukać lepszego losu. Wyjeżdżają głównie do Niemiec.

 - Ja przyjechałam z Warszawy. Uciekłam od zgiełku wielkiego miasta i szukam spokoju w znacznie mniejszym. Mam nadzieję, że go tu odnajdę.

 - Na pewno – kobieta roześmiała się. – Miasteczko jest dość senne i leniwe. Czas płynie tu wolniej niż gdzieś indziej. No, znalazłam – wyciągnęła plik zdjęć. – Proszę spojrzeć. To zaledwie pokój z kuchnią, ale jest świeżo po generalnym remoncie. Wymieniona cała instalacja. Właściciel najchętniej by je sprzedał, ale jest dość elastyczny i nie wzbrania się przed wynajmem. Jeśli pani ma ochotę, to pokażę je pani. To bardzo blisko, po drugiej stronie rynku.

 - Bardzo chętnie je zobaczę.

Przeszły przez wybrukowany plac i weszły do jednej z kolorowych kamieniczek. Na parterze mieściły się dwa sklepy, a na piętrze było mieszkanie. Kobieta otworzyła drzwi i wpuściła przodem Laurę.

 - Bardzo schludne, prawda? – Laura pokiwała głową.

 - Jest naprawdę ładne i przytulne. Ze sprzętów można korzystać?

 - Jak najbardziej. One też zostały wymienione. W przedpokoju jest wnękowa szafa, a w pokoju dodatkowo dwie komody. Kuchnia też jest nowa i ma wszystko, co trzeba.

 - A jaka jest cena?

 - Sześćset złotych miesięcznie. Niestety media i czynsz płaci pani we własnym zakresie.

 - To mi odpowiada.

 - W takim razie wróćmy do biura podpisać umowę. To nie potrwa długo i będzie się mogła pani wprowadzić.

Uciekając tutaj miała nadzieję, że w małej miejscowości jej nie znajdą, że nikomu nie przyjdzie do głowy, że ona może z własnej i nieprzymuszonej woli zamieszkać z dala od stolicy, że woli skromne warunki od luksusów jakie zapewniało jej życie z narzeczonym.

Dostała pracę w Volkswagen Motor Polska. Trafiła do działu marketingu. Pracowała prawie z samymi mężczyznami. Była zadowolona. Trochę zmieniła styl ubierania na znacznie skromniejszy, ale w dalszym ciągu zwracała na siebie uwagę mężczyzn. Na szczęście przedział wiekowy tych, z którymi pracowała obejmował czterdzieści do sześćdziesięciu lat więc czuła się bezpieczna. To poczucie bezpieczeństwa sprawiło, że kolejny raz straciła czujność. Mniej więcej po roku w gazecie lokalnej ukazał się wywiad jej szefa, który w miłych słowach chwalił swój zespół, a przede wszystkim ją. Na reakcję narzeczonego nie trzeba było długo czekać. Już następnego dnia jej kolega z portierni poinformował ją, że jakiś osiłek o nią pytał. Na nic więcej nie czekała. Pod koniec pracy złożyła wymówienie. Pojechała do domu po drodze dzwoniąc do Elżbiety z nieruchomości, z którą zdążyła się zaprzyjaźnić i prosząc ją, żeby za dziesięć minut przyszła do niej do domu. Ganiła się w myślach, że przez swoją głupotę ponownie musi uciekać, a już zaczynało jej się tutaj podobać. Na szczęście zdążyła zmienić samochód. Tamten za bardzo rzucał się w oczy. Był za drogi dla kogoś, kto pracuje w dziale marketingu. W sprzedaży pomógł jej kolega z pracy. Dzięki niemu pozbyła się wozu bardzo korzystnie i dzięki niemu nabyła inny, mniejszy, czteroletnie Punto.

Wpadła jak burza do mieszkania a za nią zaskoczona Elżbieta. Nie rozumiała co się stało i skąd ten nagły pośpiech.

 - O co chodzi Laura? Dlaczego chcesz wyjechać?

 - Wszystko ci wyjaśnię, ale nie teraz. Pomóż mi się spakować, błagam. Zamkniesz mieszkanie i zabierzesz klucze. Wszystko jest opłacone do końca miesiąca. Obiecuję, że zadzwonię do ciebie. Dziękuję ci za wszystko – uściskała ją pospiesznie i zeszła z walizkami na dół. Pięć minut później nie było po niej śladu. Elżbieta westchnęła ciężko i podreptała do swojego biura.

Wyjechała na trasę A-4 i gnała nią na złamanie karku byle dalej od Polkowic. Żadne z miast dużych i tych małych nie sprawdziło się a skoro tak to uznała, że jeśli pod latarnią najciemniej, wróci do stolicy. - Tam jest taki tłum, że może się udać skutecznie schować. Przemyślała wszystko już wcześniej, bo miała na to dużo czasu. Teraz śmiała się w duchu, że posiada chyba jakiś szósty zmysł, który podpowiedział jej, co robić. Czekało ją kilka godzin jazdy. Zastanawiała się gdzie najlepiej się zatrzymać. Nie miała zbyt dużo pieniędzy. Zresztą i tak w żadnym hotelu by się nie zatrzymała. Bała się. Już dawno doszła do wniosku, że tak zwana ochrona danych osobowych gwarantowana przez ustawę w jej przypadku zupełnie nie działa. Jej były narzeczony potrafił znaleźć ją wszędzie. Pomagali mu przyjaciele, znajomi, znajomi znajomych, zaprzyjaźnieni policjanci i Bóg wie kto jeszcze. Przede wszystkim pomagała mu jej rodzina, dlatego dwa lata temu definitywnie odcięła się od nich nie dając znaku życia. Oni położyli na niej krzyżyk. Skazali ją na życie gorsze od śmierci. Która matka widząc tak potwornie zmasakrowane dziecko staje po stronie kata? Jej niedoszła teściowa też nie kiwnęła palcem. Za jej rozmowę z synem Laura zapłaciła własną krwią i to dosłownie. Nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc. Nawet jej najlepsza przyjaciółka ją zdradziła.

Podjechała na stację benzynową, żeby zatankować. Była na przedmieściach Warszawy. Wlała paliwo i poszła zapłacić. Kupiła sobie duży kubek kawy i jakąś kanapkę. Była głodna a zegar wskazywał piętnaście minut po dwudziestej drugiej. Przeparkowała samochód stając z dala od budynku stacji. Postanowiła, że tu przenocuje. Dopiła kawę i otuliła się kurtką. Po chwili już spała.

Ocknęła się o siódmej rano. Wzięła ręcznik i szczotkę do zębów wraz z pastą i poszła się umyć. Herbata i ciepły hamburger zaspokoiły jej głód. Przy okazji kupiła gazety z ogłoszeniami i przez godzinę wertowała ich zawartość. Natknęła się na ogłoszenie warszawskiego Transprojektu. Potrzebowali kogoś w charakterze pomocy technicznej. Zadzwoniła od razu i umówiła się na spotkanie. Podjechała na Koniczynową na Targówku i odważnie weszła do firmy. W sekretariacie skierowano ją do dyrektora. Przyznała mu się, że ma wyższe, ekonomiczne wykształcenie, ale potrzebuje pracy a praca w charakterze pomocy technicznej bardzo jej odpowiada.

 - Ale to znacznie poniżej pani kwalifikacji – próbował oponować.

 - To nic nie szkodzi, naprawdę. Jestem w dość trudnej sytuacji i z wdzięcznością przyjmę każdą pracę.

 - No dobrze. Jednak jak tylko zwolni się coś w księgowości zaraz panią przeniosę.

 - Bardzo dziękuję – wyciągnęła do niego dłoń. – Od kiedy mam zacząć?

 - Najlepiej od poniedziałku. Proszę przyjść na siódmą rano i zgłosić się do kierownika Jarosza. On panią wprowadzi.

Podziękowała raz jeszcze i wyszła zostawiając dokumenty. Miała cztery dni na znalezienie mieszkania. Rozejrzała się dokoła. W pobliżu było mnóstwo starych, niewysokich budynków pamiętających pewnie czasy powojenne. Obeszła cały kwartał, ale opłaciło się. Przy Radzymińskiej natknęła się na ogłoszenie naklejone na drzwiach jednego z budynków, że do wynajęcia jest mieszkanie na poddaszu. Spisała sobie numer telefonu i bezzwłocznie zadzwoniła. Gdyby udało jej się wynająć miałaby bardzo blisko do pracy. Dosłownie żabi skok.

Okazało się, że właściciel mieszka na parterze tego budynku. Wraz z nim wyszła na ostatnie piętro, żeby obejrzeć mieszkanie.

Było trochę zaniedbane. Jeszcze nie tak dawno temu wchodziłaby do tego lokum z lekkim obrzydzeniem. Pomyślała jednak, że wystarczy trochę farby i solidne sprzątanie, żeby dało się tu mieszkać. Czynsz był niski więc nawet się nie zastanawiała. Po rozmowie z właścicielem podjechała pod mały sklepik z farbami i kupiła parę puszek takiej w neutralnym, jasno beżowym kolorze a także wałek na długim stylu i kilka pędzli a do tego środki czystości, które również oferował ten sklep. Obok był jakiś zakład tapicerski, który przyciągnął jej uwagę, bo oprócz usług prowadził sprzedaż wyrabianych przez siebie mebli. Zainteresowała ją nieduża wersalka i mały stolik. Zauważyła, że tego w mieszkaniu nie ma. Nie zastanawiając się zamówiła te meble zwłaszcza, że obiecano przywieźć je nazajutrz, bo były ostatnimi z kolekcji, miały obniżone ceny i stały na wystawie.

W drodze powrotnej wstąpiła jeszcze do jakiegoś baru. Nie powalał wnętrzem, ale zjadła tu smaczną pomidorówkę i równie smaczne pierogi z mięsem. Wróciwszy do domu wypakowała z samochodu rzeczy i z mety zabrała się za robotę. Bardzo się starała choć początkowo szło jej dość nieudolnie. Jednak z upływem czasu radziła sobie coraz lepiej. Kuchnia i pokój miały jednakowy kolor a łazienkę pomalowała na biało tak jak sufity. Szeroki wałek sprawiał, że malowanie postępowało dość szybko. Kiedy skończyła był już wczesny wieczór, ale postanowiła jeszcze pomyć wszystko, żeby przywieziona jutro wersalka stanęła już w miarę ogarniętym mieszkaniu. Sprzątanie przeciągnęło się do północy. Miała dosyć. Ostatkiem sił wyciągnęła karimatę, koc i małą poduszkę układając to wszystko na podłodze. Zasnęła natychmiast.

Następnego dnia ogarnąwszy się pośpiesznie wyszła z domu coś zjeść. Pobliski bar oferował jajecznicę i świeże pieczywo. Wzięła co było w ofercie i do tego gorącą kawę. Najedzona ponownie podjechała pod sklep malarski. Tam kupiła kilka puszek białego lakieru. Miała zamiar pomalować nim starą szafę w pokoju, dwa połaciowe okna i kuchenne szafki. Wracając zauważyła jakiś dyskont i postanowiła się zatrzymać. W domu nie miała nic do jedzenia a przecież nie mogła w nieskończoność stołować się w barze.

Znowu pracowała cały dzień. Niespodziewanie dla niej samej ta praca zaczęła jej przynosić satysfakcję. Szafki w kuchni błyszczały połyskującą bielą podobnie jak szafa w pokoju. O trzynastej przywieziono wersalkę i stolik. Pokazała, gdzie mają ją postawić. Te dwa meble sprawiły, że pokój stał się przytulniejszy. Wczoraj ciężko się napracowała nad doprowadzeniem do stanu używalności gumolitu pokrywającego podłogi. W zestawieniu z wersalką wyglądał naprawdę dobrze. – Może w przyszłości jakiś niewielki dywanik? – pomyślała. – Trzeba też kupić pościel. Z tego pośpiechu zupełnie zapomniałam ją zabrać z Polkowic.

Trzeciego dnia a była to sobota, szafa wyschła na tyle, że mogła wreszcie poukładać w niej swoją garderobę. W kuchenne szafki powkładała zakupy, dwa małe garnki, które przywiozła ze sobą, komplet plastikowych talerzy i sztućców a na blacie wylądował mały czajnik elektryczny z kolorowym kubkiem. Z przyjemnością zagotowała wodę i zrobiła sobie mocną kawę. Usiadła na wersalce i rozejrzała się po tym skromniutkim, mikroskopijnym mieszkanku. – Nie jest taka zła ta moja norka a ja będę w niej siedzieć cichutko jak myszka.

Wieczorem wzięła przyjemny ciepły prysznic w wyszorowanej do czysta wannie. Zanim zasnęła pomyślała jeszcze, że czas zmienić się fizycznie po to, żeby nikt z dawnych znajomych nie mógł jej rozpoznać.

Radykalnie zmieniła swój wygląd. Długie, ciemne włosy miały teraz kolor rudy.

Idąc w poniedziałek do pracy splotła je ciasno w warkocz. Postanowiła, że nie będzie korzystać z usług fryzjera. Pierwszy raz ufarbowała włosy sama i będzie to nadal robić jeśli zajdzie taka potrzeba. Zrezygnowała też z makijażu i zmieniła styl ubierania się. Ładne, dopasowane rzeczy ustąpiły na rzecz workowatych, luźnych ciuchów kupowanych w lumpeksach. Zawsze dbała o to, żeby wyglądać czysto i schludnie więc teraz nie będzie inaczej pod tym względem tyle, że ciuchy monotonnie szare i nieforemne.

Nieco bezradnie rozejrzała się po korytarzu. Nie miała pojęcia, dokąd iść. Zobaczyła jakąś kobietę wychodzącą z jednych z drzwi. Podeszła do niej.

 - Bardzo panią przepraszam, gdzie znajdę kierownika Jarosza?

 - Pani do przyjęcia? – zainteresowała się kobieta. – Jeśli tak, to pokój dwadzieścia dwa. To w głębi korytarza po prawej stronie.

Kierownik Marek Jarosz okazał się pogodnym czterdziestopięciolatkiem. Na jej widok uśmiechnął się od ucha do ucha i poprosił, żeby usiadła.

 - Mam tu dla pani umowę na razie na trzymiesięczny okres próbny. Stawka tysiąc pięćset złotych netto. Proszę przeczytać i podpisać. Tu proszę identyfikator a tu zakres obowiązków. Nie ukrywam, że oprócz prac polegających na obsłudze ksero i wysyłaniu faksów czasem będzie też trzeba wcielić się w rolę gońca. Nie wszystko da się wysłać pocztą – wyjaśnił usprawiedliwiająco. Uśmiechnęła się.

 - Mnie to naprawdę odpowiada i bardzo się cieszę z tej pracy. Mogę robić wszystko łącznie z parzeniem kawy.

 - To też się przyda, bo czasami mamy tu wielogodzinne narady. A teraz oprowadzę panią, pokażę gdzie co jest i przedstawię panią zespołowi.

Jarosz objaśnił jej topografię biura. Pokazał pracownie projektowe, pomieszczenie socjalne i salę narad. W końcu otworzył jedne z drzwi i wprowadził ją do pokoju, w którym siedziały cztery osoby. Trzy kobiety i mężczyzna. Piąte biurko przeznaczone było zapewne dla niej.

 - Drodzy państwo przedstawiam państwu Laurę. Od dzisiaj będzie dla was wielką wyręką. Przyjmijcie ją serdecznie bo jest częścią naszego zespołu. To pani biurko. Proszę je zająć a koleżanki za chwilę poproszą zapewne o zrobienie ksero. Powodzenia.