UCIEKINIERKA - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Biegła ślizgając się na zaśnieżonych chodnikach. Chciała być jak najdalej od tego sklepu i od Tamary. Zatrzymała się dopiero przy targowisku, gdzie zamierzała kupić dwa skromne stroiki dla siebie i dla Zofii. Stamtąd miała już blisko do domu. Dopiero tam uspokoiła się i opanowała lęk. Zapakowała prezenty do kolorowej torby i zeszła na pierwsze piętro. Na widok stroika Zofia wydała okrzyk zachwytu.

 - Jaki piękny! Wchodź kochanie, wchodź. Napijesz się kawki?

 - Napiję. Tu pani Zofio jeszcze skromny prezent pod choinkę. Mam nadzieję, że się spodoba – wręczyła jej torbę z komicznym Mikołajem.

 - Po co wydajesz na starą babę pieniądze, – Zofia odezwała się zrzędliwie – ale to jest super – rozłożyła szlafrok i przytuliła do niego swoją pooraną zmarszczkami twarz. – Mięciutki i ciepły. Wspaniały prezent. Dziękuję kochanie. I ja mam coś dla ciebie – wyciągnęła wielki wiklinowy koszyk z pałąkiem. – Zrobiłam ci ciepłą czapkę, długi szalik i rękawiczki. Przymierz. Mam nadzieję, że będą pasowały. W koszu jest trochę szwajcarskich słodyczy i innych specjałów. Jest też pyszna, wędzona szynka w smaku przypominająca prosciutto i duży płat łososia. Będziesz miała po świętach ucztę. A tak w ogóle to chciałam ci zaproponować spędzenie z nami wigilii i świąt.

 - Z nami?

 - Nie mówiłam ci, ale przyjechał Tomasz. Przez dwa tygodnie siedział u rodziców, ale te święta postanowił spędzić ze mną. Mówiłam mu o tobie i o tym, że być może spędzimy te święta we trójkę.

 - Bardzo bym chciała pani Zosiu, ale nie mogę. Umówiłam się z koleżanką z pracy, że dotrzymam jej towarzystwa. Ona podobnie jak ja nie ma żadnej rodziny… Po prostu nie spodziewałam się zaproszenia od pani i już się zgodziłam. Głupio by mi było to teraz odwołać.

 - To zrozumiałe drogie dziecko, ale też i szkoda. Myślałam, że poznasz mojego wnuka.

 - Na pewno będzie jeszcze okazja – pocieszyła staruszkę. Wróciła do domu i opróżniła koszyk. Miała wyrzuty sumienia, bo okłamała Zofię. Te świąteczne plany, o których jej mówiła były wyssane z palca. Po prostu wystraszyła się. - A co, jeśli ten Tomasz zna Wiktora? – W jej głowie lęgły się pytania zupełnie absurdalne zakrawające już na manię prześladowczą, ale czyż nie miała do tego podstaw?

Położyła stroik na stoliku i zapaliła świeczkę. Nawet nie poczuła, że po jej policzkach płyną łzy. Miała żal do siebie i do Wiktora.

Zniszczył jej życie i to przez to musiała teraz kłamać, żeby ochronić siebie przed kolejną ucieczką. Zosi ufała bezgranicznie, ale nikomu więcej. Nie miałaby siły zaangażować się ponownie w jakiś związek, bo wciąż gdzieś z tyłu głowy czaiłoby się pytanie, czy ten kolejny mężczyzna nie zgotuje jej podobnego losu.

W wigilijny poranek ubrała się ciepło i zanim wyszła z budynku zapukała jeszcze do Zofii. Nie wchodziła jednak dalej. W przedpokoju uściskała staruszkę życząc jej udanych, rodzinnych świąt.

 - A ty już idziesz do tej koleżanki?

 - Idę jeszcze do piekarni po chleb i chałkę do ryby, bo zamówiłam. Kupić pani coś?

 - Nie kochanie. Ja mam już wszystko. Wesołych świąt Laura. Baw się dobrze.

Podziękowała i zbiegła na dół. Sięgnęła do klamki, ale ktoś z drugiej strony energicznie otworzył drzwi. Cofnęła się lekko. Przed nią stał facet w modnym kożuszku trzymający w rękach mnóstwo kolorowych toreb.

 - Przepraszam – chciała go wyminąć.

 - To ja przepraszam. Ma pani na imię Laura?

Wbiła w niego zaniepokojone spojrzenie. Pomyślał, że chyba nigdy w życiu nie widział tak intensywnie zielonych oczu.

 - A o co chodzi?

 - Ja jestem Tomasz, wnuk Zofii. Chciałem pani podziękować za opiekę nad babcią – oparł torby o nogi wyciągając z wewnętrznej kieszeni skórzany portfel – i zaproponować zapłatę za dotychczasową i dalszą dbałość o nią. Ja jestem człowiekiem bardzo zajętym i nie zawsze znajduję czas, żeby tu przyjechać. Czułbym się lepiej wiedząc, że ma się kto zająć staruszką.

Jego ton był wyniosły a słowa brzmiały na tyle protekcjonalnie, że doprowadziły Laurę do wściekłości. – Co on sobie wyobraża, że kim jest? Chce mnie kupić? Co za tupet?

 - Może w Szwajcarii właśnie tak ludzie bogaci traktują ludzi z niższą pozycją społeczną. Zarozumiale i wyniośle. Tu w Polsce wymagamy trochę szacunku. Gdyby miał pan więcej klasy zrozumiałby pan, że taką propozycją obraża mnie i obraża własną babcię. Wszystko co dla niej zrobiłam i jeszcze zrobię, nie było i nie jest podyktowane chęcią wzbogacenia się kosztem starszej kobiety. Robiłam to, bo chciałam. Zawdzięcza mi tyle samo, ile ja jej. Jeśli nie rozumie pan takich niuansów to naprawdę mi pana żal, bo nie ma w panu nawet odrobiny wrażliwości i zwykłego taktu. Ekskluzywnym, szwajcarskim jedzeniem nie odkupi pan nigdy czasu, który mógłby pan spędzić z babcią. Pan jest młody a jej niewiele go zostało. Czy praca i dorabianie się majątku jest ważniejsze od jej starczych łez i samotności? Proszę się nad tym zastanowić, a teraz pan wybaczy… - ominęła go i wybiegła z klatki schodowej.

Zrobiło mu się głupio i wstyd. Nie spodziewał się takiej reprymendy. Najgorsze, że miała rację. Zbyt mało czasu poświęcał staruszce a przecież od centrum do Targówka nie jest daleko zwłaszcza dla kogoś, kto porusza się po Warszawie samochodem. Zdecydowanie źle to rozegrał. Obraził ją i powinien ją przeprosić.

Siedząc przy parującej kawie opowiadał Zofii o tym nietaktownym z jego strony potraktowaniu Laury.

 - Ona mi tego nie wybaczy. Co ja sobie myślałem? Miałem wyobrażenie, że to biedna dziewczyna i przyda jej się parę groszy w zamian za doglądanie ciebie.

 - Źle ją oceniłeś Tomaszu. To bardzo miła i uczynna osoba. Inteligentna i wykształcona. Nosi w sobie jakąś tajemnicę, ale nie dociekam, co to jest, bo to nie moja sprawa. Jest zaradna i potrafi zadbać nie tylko o siebie, ale i o mnie. Powinieneś ją przeprosić, ale czy ci wybaczy, to już inna sprawa. Dla mnie to też przykre tym bardziej, że chciałam was ze sobą poznać, bo zależy mi przecież na was obojgu.

 - To może mógłbym pójść teraz i przynajmniej spróbować z nią porozmawiać?

 - Nie zastaniesz jej. Chciałam, żebyśmy wspólnie spędzili święta, ale moja propozycja padła za późno, bo przyjęła inną od koleżanki z pracy.

 - No trudno… Szkoda. Jestem kretynem.

Laura wracała z piekarni. Jeszcze była wzburzona słowami Tomasza. Cichutko weszła na swoje poddasze i zamknęła się na cztery spusty. Nie miała zamiaru wychodzić przez cały okres świąt. Zrobiła sobie kawy i ukroiła kawałek piernika, który piekła wraz z Zosią. Włączyła laptop i wybrała jakiś film. Nadal nie dorobiła się telewizora i wciąż uważała, że jest on zbędny.

Święta upłynęły jej leniwie. Przesiedziała przed laptopem w koszuli nocnej i szlafroku. Wreszcie wyspała się do woli.

W pierwszy dzień po nich poszła do pracy. Część pracowników wzięła urlopy aż do końca roku więc załoga była dość okrojona. Laurze było wszystko jedno. Skupiona nad dokumentami robiła to, co do niej należało. Nie wtrącała się do rozmów koleżanek paplających o przebiegu świąt i przygotowujących się do Sylwestra.

 - A ty Laura wybierasz się gdzieś? – zapytała kpiącym tonem jedna z nich.

 - Nie – odpowiedziała lakonicznie nie podnosząc głowy znad dokumentów.

- Nie masz z kim? – drążyła tamta.

 - Nie mam.

 - Mój brat szuka partnerki na sylwestrowy bal, może się skusisz?

 - Dziękuję. Nie skorzystam.

Tak mniej więcej wyglądały jej rozmowy z koleżankami. Nigdy nie dawała się ponieść nerwom, choć pytania przez nie zadawane były czasem głupie, złośliwe i infantylne. Nigdy też nie pozwoliła się sprowokować.

Wracając do domu zapukała do Zofii. Chciała wiedzieć, czy u niej wszystko w porządku. Zosia podgrzała jej zupę grzybową i świąteczny bigos.

 - Tomasz ma straszne wyrzuty sumienia… - powiedziała niepewnie.

 - Niepotrzebnie. Można mieć wyrzuty sumienia w stosunku do kogoś, kogo się zna i na kim nam zależy. W jego przypadku nie wchodzi w grę ani jedno, ani drugie.

 - A jednak zależy mu na tym, żeby cię przeprosić.

 - Naprawdę nie musi. Ja nie czuję urazy. On bywa tu rzadko a mój stosunek i sympatia do pani po rozmowie z nim nie zmieniły się w najmniejszym stopniu. – Zofia westchnęła ciężko.

 - Pluje sobie w brodę, że zachował się jak kretyn. Nie tak go przecież wychowano.

 - Zamknijmy ten temat. Naprawdę nic się nie stało i nie chcę o tym rozmawiać. Jak wam minęły święta?

 - Głównie na jedzeniu – Zosia roześmiała się. – Tomasz wyjechał dopiero wczoraj wieczorem z wielką torbą wałówki. Dla ciebie też mam. Bigos zamrozisz. Pierogi z kapustą także. Nic im nie będzie. Dostaniesz rybę w galarecie i opanierowanego karpia. Tego musisz zjeść w pierwszej kolejności. Jest też cały słój śledzi w oleju. Jakoś musimy dać radę to pozjadać. Tym razem trochę przesadziłam z ilością jedzenia.

Te kilka dni, które zostały do końca roku minęły Laurze dość monotonnie. W pracy nie było nic pilnego. Panowała luźna atmosfera a pracownicy żyli już przednią zabawą. Ona nigdzie się nie wybierała. Zamierzała po prostu iść spać i potraktować tę noc jako coś zupełnie normalnego. Po pracy wracała prosto do domu zachodząc jeszcze na chwilę do Zofii. W lodówce miała dość jedzenia i nie musiała chodzić za nim po sklepach.

W ostatni dzień roku skończywszy pracę i rzuciwszy kilka zdawkowych życzeń koleżankom z pokoju nacisnęła kaptur na głowę i powlekła się do domu. Szła wolno, bo nigdzie jej się nie spieszyło. Doszła do przejścia dla pieszych i zatrzymała się widząc świecące się czerwone światło. Po drugiej stronie ulicy przed domem zobaczyła Tomasza. Stał oparty o drzwi samochodu i najwyraźniej na nią czekał. Nie chciała ponownej konfrontacji z nim. Już ta pierwsza nie była zbyt miła. Niestety dostrzegł ją więc nie mogła już zrobić w tył zwrot tym bardziej , że zapaliło się zielone światło. Przeszła przez ulicę i ukrywszy twarz w obszernym kapturze podążyła w kierunku klatki schodowej udając, że go nie widzi.

 - Pani Lauro proszę zaczekać – podbiegł do niej prosząc. Zatrzymała się i odwróciła głowę. – Chciałem panią bardzo przeprosić. Zachowałem się jak ostatni dupek. Proszę mi wierzyć, że w żaden sposób nie chciałem pani urazić. Miała pani rację naskakując na mnie, bo na to zasłużyłem. Bardzo mi zależy, żeby nasze relacje były poprawne.

 - Dlaczego?

 - Głównie ze względu na babcię. Ona traktuje panią jak wnuczkę i bardzo panią kocha. Nie może znieść myśli, że dwoje jej wnuków jest skonfliktowanych. Ja pragnę zgody i jeszcze raz przepraszam za moje zachowanie.

 - Przeprosiny przyjęte – mruknęła. Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi.

 - A jednak gniewa się pani… Co mogę jeszcze zrobić, żeby pani mi wybaczyła? Mogę na kolanach błagać, bo bardzo mi na tym zależy – runął przed nią na mokrą, śniegową breję i złożył ręce jak do modlitwy. Spojrzała na niego. Wyglądał tak komicznie, że początkowa złość zaczęła w niej topnieć. W końcu roześmiała się na całe gardło ukazując dwa rzędy śnieżnobiałych, równych zębów. Zafascynowany patrzył na tę jej spontaniczną reakcję i sam się roześmiał. Wstał i otrzepał kompletnie mokre nogawki jeansów.

 - To co, zgoda? – zapytał z nadzieją wyciągając do niej dłoń.

 - Zgoda, – podała mu swoją, a on podniósł ją do ust i ucałował – ale pod warunkiem, że przestaniesz zwracać się do mnie „pani” i zaczniesz nazywać mnie po imieniu.

 - Z największą radością – zapewnił.

Zosia otworzyła drzwi i kiedy zobaczyła na progu tych dwoje jej twarz rozświetlił uśmiech.

 - Pogodziliście się?

 - Pogodziliśmy babciu – Tomasz przepuścił Laurę przodem i wszedł za nią zamykając drzwi. – Dostaniemy coś ciepłego? Nie wiem jak Laura, ale ja przemarzłem klęcząc na chodniku.

 - Klęczałeś na chodniku? – zaskoczona Zofia aż ściągnęła z nosa grube szkła.

 - Inaczej nie dała się przebłagać – roześmiał się głośno. Pomógł rozebrać się Laurze wieszając jej kurtkę na wieszaku. Ściągnęła szalik i czapkę. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki rozsypały się na jej plecach pasma długich, gęstych, rudych włosów. Tomasz patrzył na to jak oniemiały. Ta kobieta była piękna.

Dojadali świąteczny barszcz z uszkami. Zosia krzątała się po kuchni szykując im drugie danie.

 - A co z Sylwestrem dzieci? Macie jakieś plany?

 - Ja mam zamiar spędzić go tutaj – Tomasz rozparł się na krześle.

 - A ja idę spać – Laura wstała od stołu i zebrała talerze wkładając je do zlewu. Zosia nieco zbulwersowana popatrzyła na oboje krytycznie.

 - Zaczynam się bać, co będzie za trzydzieści lat, bo wy już zachowujecie się jak para zgrzybiałych staruszków. Powinniście korzystać z życia i bawić się póki jesteście młodzi. Ja w waszym wieku nigdy nie odpuściłam tej wyjątkowej nocy i szalałam z dziadkiem do białego rana.

Popatrzyli na nią i równocześnie parsknęli śmiechem.