KROK NAD PRZEPAŚCIĄ - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Następnego dnia rano rozpętał się w Febo&Dobrzański istny Armagedon. Rozwścieczony Pshemko wparował do gabinetu Marka i rzucił mu w twarz jakimś katalogiem. Zdezorientowany Dobrzański ledwie uchylił się od ciosu i piskliwym, przestraszonym głosem zawołał

 - Pshemko uspokój się! Oszalałeś!?

 - To nie ja oszalałem – wycedził przez zęby mistrz. – Spójrz – rozłożył swoje projekty aktualnej kolekcji i otworzył kolorowy katalog na jednej ze stron. – Wygląda znajomo?

Marek patrzył to na stronę katalogu to na projekt mistrza. Wreszcie podniósł głowę i wielkimi ze zdziwienia oczami spojrzał na projektanta.

 - One są niemal identyczne. Czyj to katalog? Jakiej firmy?

 - Fox Fashion. Możesz mi wytłumaczyć ten cud nad Wisłą?

 - Ja nie, ale może Ula będzie potrafiła.

 - Ula pozwól tu do nas. Zobacz – podsunął jej projekt i katalog. – Niewiele się różnią, prawda? Sądziłem, że mamy kłopoty tylko z księgowością, a tu się okazuje, że jeszcze wykradane są projekty.

 - Cholera jasna – mruknęła. – Pshemko – zwróciła się do mistrza – czy układasz projekty w jednym miejscu? Wpinasz je do jakiejś teczki lub układasz w szufladzie?

 - Dokładnie w szufladzie duszko i od jakiegoś czasu ktoś ciągle tam grzebie. Początkowo sądziłem, że to sprawka Izabeli lub moich asystentów, ale oni zaklinają się, że nawet nie tykają moich projektów, bo uważają je za rzecz świętą i słusznie.

 - Odpuściliśmy Turka, bo w swojej naiwności sądziliśmy, że poza donosem na granicę nic więcej nie zrobił. Jestem przekonana, że to jego sprawka. Tylko jemu Alex ufa. Sam nie wykradałby projektów więc pewnie posłużył się Adamem. To kolejna rzecz, na którą nie mamy dowodów. Trzeba dokładnie przejrzeć ten katalog i sprawdzić, czy nie ma jeszcze jakichś plagiatów. Myślę, że na pokazie powinieneś wyjaśnić, że Fox Fashion dopuścił się plagiatu i to co pokazali w katalogu jest kradzieżą pomysłów Pshemko. Są naiwni, bo nawet nic nie zmienili, a jedynie dodali klamry i lamówki. Być może uda się nam jeszcze znaleźć coś, co to potwierdzi, ale na zbyt wiele bym nie liczyła.

Pshemko patrzył raz na Marka raz na Ulę i wyglądało na to, że kompletnie nic nie rozumie.

 - Możecie mnie oświecić i wyjaśnić, co się tutaj dzieje?

 - Powiem ci, – Marek podszedł do niego – ale obiecaj mi, że nie puścisz pary z ust. Nic co zostało powiedziane w tym pokoju nie może wyjść poza te cztery ściany. Oboje Febo robią przekręty i ciągną firmę w dół. Staramy się zebrać jak najwięcej dowodów przeciwko nim i wsadzić ich do ciupy. Dopóki nie zbierzemy wszystkich nikt nie powinien się o tym dowiedzieć. Tylko w taki sposób możemy uratować tę firmę.

Pshemko podniósł dwa palce do góry.

 - Przysięgam, że nic nikomu nie powiem. Jednak dyskretnie popytam wśród moich pracowników, czy nie kręcił się w pracowni Turek. Jeśli to potwierdzą będziemy mieć przynajmniej świadków.

 - Świetny pomysł – Ula stanęła naprzeciw i popatrzyła mu w oczy. – Tylko pamiętaj dyskrecja przede wszystkim. I omijaj Alexa szerokim łukiem.

 - Ani myślę gadać z tą włoską mendą. Wracam do siebie.

Szybkim krokiem przemierzył długi korytarz i otworzywszy drzwi do pracowni zobaczył swojego syna Wojtka rozmawiającego z główną krawcową Izabelą.

 - Dobrze, że was widzę, bo chciałem o coś zapytać. Czy któreś z was widziało tu może kręcącego się Adama Turka, lub kogokolwiek innego?

 - Ja nie widziałam, bo od rana siedzę u siebie. Dopiero teraz wyszłam.

 - Ale mnie nie chodzi tylko o dzisiejszy dzień, ale o wszystkie poprzednie.

 - Niestety nie. A poza tym, co ktoś miałby tu do szukania?

 - Tego jeszcze nie wiem, a ty Wojtuś?

 - Był tutaj kiedyś Adam, ale to było dawno. Przylazł pod koniec dniówki i udawał ziomala. Ja już miałem wychodzić i właśnie składałem moje nieudolne rysunki, a on nagle wykazał nimi zainteresowanie. Chwalił, że niezłe i czy może sobie skopiować. Śpieszyłem się, ale on nalegał i obiecał, że odda klucz do pracowni ochroniarzowi na dole no to zostawiłem go tutaj.

 - To było bardzo nieodpowiedzialne synu – Pshemko spojrzał surowo na swoją latorośl. – Pamiętaj, żeby na przyszłość nie robić takich rzeczy. Nikt obcy nie ma prawa kręcić się po pracowni. Czasem giną różne rzeczy i nie wiadomo kogo za to winić. Bardzo was na to uczulam. A teraz do pracy, ja muszę jeszcze iść do Marka.

Ponownie zawitał w dyrektorskim gabinecie i z przejęciem zrelacjonował Markowi i Uli swoją rozmowę z Wojtkiem.

 - Chcieliście świadka, to go macie. Wojtek z całą pewnością zaświadczy, że Turek kręcił się po pracowni i tylko on mógł zrobić xero moich projektów.

 - Dzięki Pshemko. To było dla nas bardzo ważne. Dobrze się spisałeś. A teraz sza. Nikt nie może wiedzieć. Pamiętaj – Marek uścisnął mu dłoń.

 - Pamiętam, pamiętam…

Po jego wyjściu oboje odetchnęli z ulgą.

 - Mamy kolejny dowód. Właściwie czegokolwiek by się nie dotknąć, wszystko tu pachnie przekrętem – Ula pokręciła głową.

 - Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że to jest tak ogromna skala przewinień – Marek westchnął ciężko. – Staram się o wszystkim opowiadać ojcu, bo i on chce być na bieżąco, ale im więcej tego odkrywamy tym większe mam obawy o jego serce. Naprawdę nie wiem jak długo ono jeszcze wytrzyma i boję się, czy kolejną taką wiadomością nie zabiję go. Ojciec udaje twardziela, ale ja już widziałem jak on płakał Ula. Ten widok był dla mnie nie do zniesienia. To boli, naprawdę boli.

Popatrzyła na niego ze współczuciem.

 - Doskonale cię rozumiem – wyszeptała. – Przeżywałam już podobne rzeczy z własnym tatą. Kiedy mama zmarła po porodzie mojej młodszej siostry ojciec kompletnie się załamał. Bardzo ją kochał i przez wiele miesięcy po pogrzebie nie mógł się pozbierać. W domu było niemowlę, młodszy brat i ja najstarsza, która musiała zająć się całą trójką. Niańczyłam Beatkę, opiekowałam się Jaśkiem i studiowałam na dwóch kierunkach. Czysty obłęd. Gdyby nie Maciek i jego rodzice, pewnie nie dałabym rady. Na szczęście to już poza mną. Ojcu wszczepili by-passy i teraz czuje się dobrze. W każdym razie nie muszę już tak drżeć o niego jak dawniej – zerknęła na zegarek. – Wiesz co, zbliża się pora lunchu. Już od jakiegoś czasu ssie mnie w żołądku. Teraz ja cię zapraszam i to nie do restauracji, ale na najlepsze zapiekanki w mieście. Całkiem niedaleko. Potem możemy pójść na krótki spacer do parku. Jesteś chętny?

Uśmiechnął się do niej wdzięcznie.

 - Z tobą zawsze.

Maciej Szymczyk siedział w swoim gabinecie i konferował z dwoma pracownikami.

 - Tu macie do dyspozycji kamerę i dwa aparaty fotograficzne. Dokumentujcie dosłownie wszystko o ile to będzie możliwe. Transport wyrusza spod firmy Scaccich o siedemnastej trzydzieści. Trzymajcie się z tyłu ale tak, żeby nie stracić ich z oczu. Podejrzewamy, że zatrzymają się na jakiejś stacji benzynowej lub w jej pobliżu i dokonają wymiany. Trasa jest długa, dlatego wyjeżdżacie już dzisiaj. Jeden dzień odpoczynku tam na miejscu. Nie chcę, żebyście z niewyspania popełnili jakiś błąd. To ważne zadanie. Tu daję wam adres firmy Scaccich „Modeny”. To chyba wszystko. Gdyby były jakieś wątpliwości to macie dzwonić o każdej porze dnia i nocy. Jak się spiszecie, nie będę żałował premii. Powodzenia.

Po ich wyjściu zadzwonił do Uli.

 - Ula, Karol i Jurek są już w drodze do Turynu. Wiedzą, co mają robić. Po ich powrocie Marek będzie miał całą dokumentację fotograficzną i nagrania z kamery.

 - Super. To już chyba ostatnia rzecz jakiej potrzebujemy, żeby udowodnić Febo przekręty. Zaraz przekażę te wieści Markowi. Na razie.

Marek coraz bardziej zapadał jej w serce. Lubiła z nim rozmawiać i lubiła go słuchać. Zawsze znajdowali jakiś wspólny temat. Wczoraj po raz pierwszy przytulił ją do swego boku i szedł wraz z nią wolno po parkowych alejkach. Zdziwiła się, że ten gest wywołał w niej tak ogromne poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Może to dlatego, że i on wreszcie osiągnął jakiś spokój, bo uwierzył, że wszystko skończy się dobrze? Kiedy po raz pierwszy z nim rozmawiała w swoim biurze sprawiał wrażenie znerwicowanego i chyba wylęknionego. Był kompletnie rozbity emocjonalnie, bo spoczęła na nim ogromna odpowiedzialność za dalszy los jego rodziny i firmy. Rodzice byli już starsi, ojciec mocno schorowany a w perspektywie upadek spółki. Nic dziwnego, że martwił się o ich przyszłość i swoją.

Dzisiaj po telefonie Maćka uznał, że musi nieco ochłonąć i pozbierać myśli. Ponownie spacerowali po parku. Zatrzymali się nad brzegiem stawu obserwując taplające się w nim kaczki. Ula popatrzyła na jego ładny profil. Był taki skupiony i milczący.

 - Powoli będziemy kończyć Marek – powiedziała cicho. – Zebraliśmy dość dowodów, żeby pogrążyć Febo na zawsze. Teraz nie pozostaje nic innego jak złożyć doniesienie na policji i przedstawić im dowody działalności rodzeństwa. Nie wywiną się. Za parę dni Maciek dostarczy zdjęcia i wtedy będziesz miał już komplet. Ja przedstawię ci jeszcze finansowy plan ratowania firmy, bo powoli rysuje się w mojej głowie, ale to mogę zrobić już u siebie.

 - Naprawdę się cieszę, że wkrótce zakończy się ta męka. Nie znajduję słów, żeby wyrazić jak bardzo jestem wam wdzięczny. Bez was nigdy bym sobie nie poradził – odwrócił do niej twarz. Zauważyła, że oczy wypełniają mu łzy. – Z drugiej strony chciałbym zatrzymać cię jak najdłużej. To tylko miesiąc Ula. Zaledwie trzydzieści dni, w ciągu których zakochałem się w tobie bez pamięci. Jesteś kobietą mojego życia. Jesteś mądra, dobra, niesamowicie pracowita i piękna. Zadziwiające ile masz w sobie opanowania i spokoju. Masz kojący wpływ na ludzi, na mnie… Nie wiem jak poradzę sobie bez ciebie, bo jesteś powietrzem, którym oddycham. Powiedziałaś mi kiedyś, że nie wykluczasz spotkań ze mną na gruncie prywatnym. Czy to nadal aktualne? Ja bardzo chciałbym, żebyś…

 - Ciii – położyła mu palec na ustach. – Ja nie rzucam słów na wiatr i zawsze dotrzymuję słowa. Jesteś dobrym, wrażliwym, pełnym empatii mężczyzną i naprawdę trudno byłoby się w tobie nie zakochać. W dodatku jesteś po prostu pięknym człowiekiem z sercem na dłoni. Kocham cię Marku Dobrzański. Ja też cię kocham.

Po jego policzkach toczyły się już prawdziwe potoki łez. To co powiedziała przed chwilą poruszyło najwrażliwsze struny jego duszy. Otarł wilgoć z policzków i przytulił ją mocno.

 - Mój Boże Ula, nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Nie przypuszczałem, że i ty…, że i ty mnie kochasz. Pomyślałem tylko, że być może jak lepiej mnie poznasz, to z czasem pokochasz. To najszczęśliwszy dzień w moim życiu i najpiękniejszy – pochylił się w kierunku jej ust i przylgnął do nich. Całował niespiesznie delektując się ich smakiem i miękkością. Wreszcie oderwał się od niej patrząc z miłością w jej błękitne oczy. Ona też była wzruszona. Kiedyś wydawało jej się, że jest zakochana, ale wybranek jej serca okazał się ostatnim draniem, bo potrafił tylko wyciągać pieniądze, które z dużym trudem zarabiała udzielając korepetycji. Był jej sąsiadem i wielkim, życiowym rozczarowaniem. Marek był zupełnie inny i miała pewność, że może z nim być szczęśliwa.

 - Chyba powinniśmy wracać – wyszeptała w jego usta. Kolejny raz musnął jej wargi i objął ramieniem. Wolno ruszyli w stronę bramy.

Mijali już ostatnie ławeczki, gdy Marek zatrzymał się nagle.

 - Czy mnie wzrok myli, czy to Viola i Sebastian. Całują się? A to niespodzianka – podeszli bliżej do obściskującej się pary. – No nieźle, nieźle. Gratuluję kochani.

Para oderwała się od siebie. Violetta spłonęła rumieńcem a Sebastian wyglądał na skrępowanego.

 - Nie kpij Marek – wykrztusił. – Chyba mam prawo się zakochać, nie?

 - Pewnie, że masz. Viola to piękna dziewczyna i mądra. Ja też znalazłem swoją miłość – spojrzał na Ulę z żarem w oczach– i jestem przeszczęśliwy. Chodźcie, jest jeszcze trochę roboty.