KROK NAD PRZEPAŚCIĄ - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

W pracy pojawił się punktualnie. Wchodząc do sekretariatu omiótł go smutnym spojrzeniem. Był pusty i wyglądał tak jak przed pięcioma tygodniami. Marek westchnął. Przywykł do obecności dziewczyn i do pojawiającego się od czasu do czasu Maćka. Odpalił laptopa i wybrał numer Uli.

 - Cześć Marek – usłyszał jej łagodny głos. – Jesteś już w biurze?

 - Jestem. Pusto tu bez was. Zaczynam tęsknić. Co robisz po pracy?

 - Właściwie nic. Wracam do domu pomieszkać. A co?

 - Chciałem cię zabrać na jakiś obiad…

 - Jeśli odwieziesz mnie do domu, to ja tym razem zaserwuję ci porządny, domowy obiad. Przy okazji poznasz tatę. Jest ciebie bardzo ciekawy i ciekawy wieści o twoim ojcu.

 - Oj potrafisz być bardzo przekonywująca kochanie. Podjadę po ciebie koło siedemnastej. Teraz ruszam do Pshemko. Trzymaj kciuki.

 - Trzymam, chociaż jestem pewna, że mistrz nie odmówi pomocy w ratowaniu dobrego imienia firmy.

 - Kocham cię skarbie.

 - Ja ciebie też.

Rozłączył się i ruszył w kierunku pracowni. Pshemko siedział na swoim czerwonym fotelu i wgapiał się smętnie we własne projekty.

 - Witaj mistrzu – Marek wszedł do środka i podszedł do stołu przysuwając sobie krzesło. – Jesteś sam?

 - No jak widzisz. Obaj asystenci się rozchorowali a Izabela lata po mieście za jakąś koronką.

 - To świetnie się składa, bo potrzebuję sporo czasu, żeby wyjaśnić ci co zdziałałem w sprawie firmy i w sprawie Febo.

Projektant wyprostował się w fotelu i uważnie spojrzał na Marka.

 - No mów, mów. Zamieniam się w słuch.

Marek nie chciał kryć już przed nim niczego. On był tu najważniejszy i to od niego zależało głównie, czy firma się podźwignie, czy pójdzie na dno.

 - Opowiem ci wszystko ze szczegółami i niech to, co za chwilę usłyszysz zostanie tylko między nami. To ważne – pochylił się w kierunku Pshemko i ściszonym głosem zaczął naświetlać całą sprawę. Drobiazgowo przedstawił udział Alexa i Pauliny w tym, że firma stała w tak złej kondycji. Opowiedział w jaki sposób dokonywano podmiany tkanin, jak fałszowano na nich banderole. Mówił o przekrętach rodzeństwa dotyczących faktur za materie, bankiety i całą resztę. O donosie do La Prezenzy i o tym jak po ich wzajemnej kłótni i decyzji projektanta o odejściu z F&D Alex usłużnie doniósł do Fox Fashion, że ten jest do wzięcia.

 - Cały wczorajszy dzień spędziłem u prawnika i na policji. Już się tym zajmują a jutro adwokat złoży pozew w sądzie. Ula, Violetta i Maciek pracują w firmie zajmującej się doradztwem finansowym. Właściwie to firma Uli i Maćka. To dlatego ich zatrudniłem. Zatrudnienie było lipne, bo oni mieli za zadanie znaleźć sposób na ratowanie firmy. Oprócz tego, że wymyślili nawet kilka sposobów, to dzięki nim pozyskałem niepodważalne dowody winy Febo i takie złożyłem na policji. Teraz nadszedł czas na nas i nie będę ukrywał, że bardzo na ciebie liczę przyjacielu. Finanse firmy sięgnęły dna, ale o tym już wiesz, bo sam masz okrojoną pensję. Za chwilę staniemy się bankrutami. Tu też zaczyna się twoja rola, jeśli oczywiście się zgodzisz. Maciek załatwił mi kilka kontaktów. Wczoraj nawiązałem dwa i byłem na rozmowach. Zgodnie z sugestią Szymczyka nie stoimy na pozycji, która pozwalałaby nam wybrzydzać w sprawie zleceń. Nie mamy pieniędzy ani na drogie tkaniny, ani na kreacje dla wyszukanej klienteli. Wierzę, że za kilka miesięcy to się zmieni i wyjdziemy na prostą. Pokaz, który odbędzie się teraz, nie będzie taki wystawny jak te poprzednie, ale nie darowałbym sobie, gdyby nie miał się odbyć w ogóle. Będzie skromny, ale będzie. Projekty są zbyt cenne, żeby nie miały ujrzeć światła dziennego – połaskotał ego mistrza. – Wczoraj byłem w dwóch teatrach i rozmawiałem z ich dyrektorami. Teatr Komedia za kilka miesięcy wystawia musical „Zorro”. Potrzebują sporo strojów damskich i męskich w stylu cygańskim. Będzie też kilka kostiumów z epoki. Drugi teatr to Teatr Rampa. Wystawia sztukę dla dzieci i tu będą potrzebne zabawne i bardzo kolorowe kostiumy w mniejszej ilości. Przepraszam, że uczyniłem to bez twojej zgody, ale podjąłem się tego zadania, bo rozpaczliwie poszukuję jakiejkolwiek gotówki, by uratować tę firmę. Pomyślałem też, że zostało całkiem sporo tkanin z poprzednich kolekcji i na pewno wybralibyśmy coś adekwatnego. Dodatków też jest mnóstwo. W ten sposób zaoszczędzilibyśmy pieniądze, bo nie musielibyśmy dokonywać zakupu czegoś nowego. Dyrektor Teatru Komedia chce się umówić z tobą, kiedy już będą gotowe projekty. Podjąłbyś się tego?

Pshemko był w wyraźnym szoku głównie z powodu rewelacji dotyczących obojga Febo. Zebrał się jednak w sobie i uroczyście zagaił.

 - Marku możesz na mnie liczyć. Nie wyobrażam sobie, że w tak dramatycznej sytuacji mógłbym postąpić egoistycznie. Trzeba ratować ten statek. Ja już zabieram się za projektowanie i postaram się zrobić to jak najszybciej. Będę musiał też mieć do dyspozycji libretta obu przedstawień, by przynajmniej mieć jakieś wyobrażenie o bohaterach. Wtedy łatwiej jest sprecyzować charakter kostiumów.

 - To da się zrobić przyjacielu. Najdalej jutro będziesz je miał – Marek wstał i mocno uściskał projektanta. – Bardzo ci dziękuję w imieniu własnym i ojca. On już odetchnął, bo sprawy idą w dobrym kierunku, ale wciąż trochę się martwi. Twoja zgoda na taką współpracę była najważniejsza. Jestem ci bardzo wdzięczny Pshemko. Bardzo.

Wracał właśnie do siebie, gdy usłyszał jakieś poruszenie przy recepcji. Przemierzył korytarz i ujrzał czterech umundurowanych policjantów indagujących Anię recepcjonistkę. Dojrzała Marka i wyjaśniła przedstawicielom prawa, że to jest Marek Dobrzański jeden ze wspólników firmy. Policjanci zasalutowali a jeden z nich wyjawił cel wizyty.

 - Mamy nakaz aresztowania Pauliny i Alexa Febo, a także nakaz przeszukania gabinetu pana Febo. Może nam pan wskazać drogę?

 - Jak najbardziej. Proszę za mną – ruszył z powrotem korytarzem i po chwili skręcił w prawo pokazując mężczyznom drzwi. – To jego sekretariat a w głębi gabinet. Jego siostra pewnie też tam siedzi. Ona nie ma swojego pokoju i zazwyczaj urzęduje w pracowni projektanta, albo w sali konferencyjnej. To ta z przeszklonymi ścianami. Mijaliśmy ją po drodze. Ja wracam właśnie z pracowni i tam na pewno Pauliny nie ma.

Policjanci podziękowali i ruszyli do drzwi sekretariatu. Marek wycofał się. Nie sądził, że aresztowanie nastąpi tak szybko. Rzeczywiście nie tracili czasu. Wrócił do siebie i odsłonił żaluzje na przeszklonej ścianie. Nie chciał odpuścić sobie widoku upokorzonych Febo.

Tymczasem wtargnięcie do gabinetu czterech umundurowanych mężczyzn wprawiło rodzeństwo w osłupienie. Paulina udawała wielce oburzoną, że ktoś śmie posądzać ich o takie niecne czyny.

 - Naprawdę trzeba mieć tupet, żeby przyjść tutaj i oskarżać nas zupełnie bezpodstawnie o to, że okradamy firmę. Bezczelność!

Najstarszy rangą policjant popatrzył na nią kpiąco.

 - Jeśli byłyby to zarzuty bezpodstawne, to zapewniam panią, że nie byłoby nas tutaj. Poza tym zarówno pani jak i brat sporo mają na sumieniu, ale to już wyjaśni sąd. Skuć oboje – zwrócił się z rozkazem do jednego z policjantów. Wy dwaj przeszukacie gabinet. Ja i Konecki odwieziemy te dwa niewiniątka do aresztu.

Widział ich oboje jak szli ze spuszczonymi głowami prowadzeni przez policjantów. Jak tylko minęli jego gabinet zadzwonił do ojca z dobrymi wieściami.

 - Zaczęło się tato. Właśnie wyprowadzono w kajdankach Paulinę i Alexa. Pshemko jest z nami całym sercem. Wziął się za projektowanie dla teatrów. Jutro przyjdzie tu prawnik z pozwem. Zaczynam wierzyć, że jeszcze się podźwigniemy. Pozdrów mamę.

Potem zadzwonił do Uli i powiedział jej o wszystkim. Ona też była zdziwiona operatywnością policji. Kiedy skończył z nią rozmawiać pobiegł do Sebastiana przekazać mu dobre wieści.

 - Jutro poproszę Pawła Boneckiego, żeby ściągnął monitoring. Mam nadzieję, że nie będzie nam już potrzebny.

 - Nie będzie. Oczyściliśmy stajnię Augiasza. Jeszcze tylko wypowiedzenie dla Turka. Nie chcę go w firmie. Ma chwiejny charakter i uprawia włazidupstwo. Przygotuj wypowiedzenie ze skutkiem natychmiastowym. – Olszański uśmiechnął się szeroko.

 - Uczynię to przyjacielu z wielką ochotą. Nie cierpię gada.

Rzeczywiście po wyjściu Marka Sebastian natychmiast zredagował wypowiedzenie i osobiście zaniósł księgowemu. Wręczył mu je z wielką satysfakcją, której nie potrafił ukryć. Turek był zrozpaczony i bardzo zaskoczony, bo wypowiedzenie, to była ostatnia rzecz jakiej mógł się spodziewać. Nie miał świadomości, że jego bezpośredni zwierzchnik siedzi już w ciupie. Postanowił porozmawiać z Markiem i w tym celu udał się na piąte piętro. Marek jednak był nieugięty, choć Turek niemal płakał.

 - Czy ty nie rozumiesz? Nie mogę pracować z kimś, kogo wielokrotnie przyłapywałem na grzebaniu w moim biurku, kto złamał moje hasło w komputerze i ukradł mi prezentację, kto wykonał telefon na granicę, żeby zatrzymano transport tkanin.

Gdyby nie ty, pies z kulawą nogą by się nie połapał, że tkaniny nie mają patentów. Przez ciebie firma poniosła olbrzymie straty i na twoim miejscu cieszyłbym się, że nie pociągam cię za to wszystko do odpowiedzialności. I tak będziesz zeznawał i to sąd zadecyduje, czy cię zamknąć czy nie. A teraz zacznij się pakować. Ja nie mam całego dnia, żeby wysłuchiwać twoich jęków. Żegnam.

Turek wyszedł z podkulonym ogonem a Marek odetchnął z ulgą. Pozbył się ostatniej szui w firmie.

Podbiegła do niego z szerokim uśmiechem na ustach i wtuliła się w jego ramiona. Uraczył ją namiętnym całusem. Nigdy nie było mu dość pocałunków. Oderwał się od niej zobaczywszy wychodzącego z biurowca Maćka i kiedy podszedł, mocno uścisnął mu dłoń.

 - Mówiła ci Ula, że oboje Febo już siedzą?

 - A jakże. Zasłużyli jak diabli. Teraz będziesz miał z górki. Przepraszam was, ale śpieszę się. Mam randkę – mrugnął porozumiewawczo okiem. – Trzymajcie się.

Pomógł jej wsiąść do samochodu i po chwili jechał w kierunku Rysiowa. Drogę już znał bardzo dobrze, ale ojca i rodzeństwo Uli miał dopiero poznać. Kiedy Ula przedstawiała ich sobie Józef Cieplak długo ściskał Markowi dłoń.

 - Nie do wiary jak bardzo przypomina pan ojca. Ja do dziś go wspominam. Mieliśmy wtedy sporo czasu na pogawędkę. To szczęśliwy traf, że zachował wizytówkę, którą mu dałem. To bardzo przykre, co stało się z waszą firmą, ale Ula twierdzi, że najgorsze macie już za sobą.

 - To prawda panie Józefie. Gdyby nie Ula, Maciek i inni, to aż cierpnie mi skóra, bo wiem, że bez ich pomocy nie dałbym sobie rady. Wiele im zawdzięczam.

 - A jak ojciec się czuje? Coś się poprawiło z jego sercem?

 - Może trochę, chociaż ostatnio nie oszczędzałem go i przekazywałem tylko niedobre wieści. Po prostu nie miałem wyjścia, bo gdybym to przed nim zataił, on nigdy by mi tego nie wybaczył. Dzielnie to zniósł, ale jednak leki musiał zażywać. Rano aresztowano rodzeństwo Febo i ta wiadomość go ucieszyła. Wreszcie trochę odżył.

 - Będzie dobrze. Zobaczy pan jak teraz wszystko ruszy z kopyta. Ula i Maciek mają głowy nie od parady i zawsze pomogą jeśli zajdzie potrzeba. Ale nie stójmy tak. Na pewno jesteście głodni. Ja już stawiam wszystko na gazie. Chodźcie.

Ula w niczym nie przesadziła. To był prawdziwy, domowy obiad. Żeberka w miodzie same odchodziły od kości i rozpływały się w ustach. Kopytka z sosem były prawdziwą poezją, a surówka z czerwonej kapusty wyśmienita. Wytarł usta serwetką i uśmiechnął się szeroko.

 - To było genialnie pyszne. Świetnie gotujesz Ula.

 - Ja tylko kopytka. Resztę wykonał tata. Żeberka w miodzie to jego popisowe danie. Cieszę się, że ci smakowało – wstała od stołu i pozbierała naczynia. – Uwinę się z myciem, a potem zrobię nam kawy i pogadamy jeszcze. Przygotowałam ci te dwie wstępne umowy dla teatrów i zaczęłam zliczać straty z tych nieszczęsnych faktur. Musimy wiedzieć na jak dużą kwotę Febo okradli firmę. Poza tym trochę czytałam dzisiaj o wyrokach za oszustwa podatkowe i wieści dla rodzeństwa nie są zbyt pomyślne, bo ostatnio sejm debatuje nad zaostrzeniem tych wyroków. Jeśli to przejdzie, to oni mogą dostać od piętnastu do dwudziestu pięciu lat więzienia. Zanosi się na to, że bardzo boleśnie odczują swoją skłonność do oszustw i krętactw.