PODWÓJNE KŁAMSTWO - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

W późne sobotnie popołudnie w restauracji pierwsi pojawili się rodzice Szymona. On i Natalia przywitali się z nimi serdecznie. Nie zdążyli przejść do stolika, gdy w drzwiach pojawili się Przybylscy. Wydawali się nieco skonsternowani, gdy Szymon przedstawił im swoich rodziców. Ewa momentalnie zbladła. Nie była dobra w udawaniu. Jednak jakoś się opanowała. Zajęli miejsca przy stole a kelner już serwował dobrze schłodzonego szampana. Szymon ujął kieliszek w dłoń i wstał.

  

 - Moi drodzy nawet nie wiecie jak bardzo cieszy nas wasza obecność, bo ten dzień jest dla nas wyjątkowy i radosny, i tą radością chcemy się z wami podzielić. Otóż kilka dni temu poprosiłem Natalię o rękę a ona się zgodziła zostać moją żoną. Dobrze wiecie, że kocham ją od wielu lat i naturalną koleją rzeczy jest nasz ślub. Odbędzie się za trzy tygodnie. Mamy już załatwiony termin w kościele i salę weselną. Wczoraj Natalia wybrała dla siebie suknię ślubną. Są też umówieni świadkowie. Udało nam się przy pomocy naszych przyjaciół załatwić w zasadzie wszystko.

Od stolika podniósł się Leszek i Zofia-matka Szymona. Podeszli do młodych gratulując im zaręczyn i rychłego ślubu. Rafał i Ewa nie mogli w to wszystko uwierzyć. Siedzieli jak martwi przy stole patrząc sobie z lękiem w oczy.

 - Nie pogratulujesz mi mamo? – do Ewy dotarł głos córki. Odwróciła w jej kierunku głowę. Natalia z przerażeniem ujrzała, że jej twarz jest mokra od łez. Podeszła do niej i uściskała ją mocno.

 - Mamuś nie cieszysz się? Dlaczego płaczesz?

 - Ten ślub nie może dojść do skutku Nati. Nie może… Popełniłabyś największy błąd w życiu.

 - Nic z tego nie rozumiem. Jak to największy błąd w życiu? Dlaczego? Dlatego, że kocham Szymona najbardziej na świecie i pragnę się przy nim zestarzeć?

Ewa wzięła głęboki oddech i z rozpaczą popatrzyła na nich wszystkich.

 - To dla niektórych będzie szok, ale najwyraźniej nie mogę nie powiedzieć prawdy. Wiem, że to co za chwilę usłyszycie będzie straszne. Wiem też, że nigdy mi tego nie wybaczycie, ale nie mogę postąpić inaczej. Nie możesz kochanie wyjść za Szymona, bo on jest twoim bratem. Dawno, w przeszłości miałam krótki romans z Rafałem Boroniem, którego owocem jesteś ty Natalio. Wybacz mi Leszku, że nie przyznałam ci się, że to nie ty jesteś ojcem naszej córki. Bałam się, że mnie zostawisz, że mnie porzucisz… Bałam się zostać sama z dzieckiem. Nie miałam też wtedy pojęcia, że Rafał jest żonatym mężczyzną a jego żona jest przy nadziei. Dowiedziałam się o tym znacznie później.

 - Jesteś zwykłą dziwką – usłyszała głos Zofii. – Uwiodłaś mojego męża a kiedy romans się skończył wmówiłaś innemu mężczyźnie, że jest autorem twojej ciąży. Co za podłość. Wykorzystałaś dwóch facetów w krótkim czasie i aż zachodzę w głowę jak twój mąż mógł się nie zorientować, że nie jest ojcem twojego bękarta.

 - Mamo! – oburzony Szymon przyskoczył do niej. – Jak możesz tak mówić o Natalii!?

 - A co, nie mówię prawdy? To wielkie szczęście, że ta dziwka poczuła wyrzuty sumienia. Mało brakowało, a ożeniłbyś się z własną siostrą. Ty zaś – zwróciła się do Rafała – jeszcze dzisiaj spakujesz swoje rzeczy i wyprowadzisz się. Nie chcę cię znać. Jesteś zdrajcą i łajdakiem. Gardzę tobą. Nic tu po mnie – ściągnęła torebkę z oparcia krzesła. – Straciłam apetyt. – Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę drzwi. Z miejsca podniósł się Leszek. Wyglądał jakby przejechał po nim walec. – Chyba i my powinniśmy już pójść – zwrócił się do żony. - Wiele rzeczy musisz mi wyjaśnić. Chodźmy.

Szymon usiadł ciężko przy Natalii. Pogładził z miłością jej szczupłe palce. Miał pustkę w głowie.

 - Nie wiem co powiedzieć kochanie… To wszystko jest jak jakiś najgorszy koszmar, z którego chciałbym się obudzić.

 - Nie nazywaj mnie tak – powiedziała cicho. – Jesteś moim bratem a ja twoją siostrą. Płynie w nas ta sama krew. Nie możemy być razem. Wszystkie nasze marzenia i wspólne plany rozsypały się w ciągu sekundy jak domek z kart. Nienawidzę mojej matki. Nienawidzę twojego ojca. Nigdy im tego nie wybaczę, rozumiesz? Nigdy. Jesteśmy ze sobą od tylu lat a oni nie mogli zdobyć się na odwagę, żeby nam o tym powiedzieć. Może gdybyśmy wiedzieli wcześniej, nie byłoby to takie trudne do przyjęcia. Jestem zdruzgotana. Wyjeżdżam jak najdalej od nich. Nie chcę ich znać.

Szymon ujął jej dłonie i przycisnął do ust.

 - Natka, ja zawsze będę cię kochał. Wiem, że są małżeństwa zawarte między rodzeństwem. Trzeba tylko na to zdobyć jakąś zgodę. Wszystkiego się dowiem. Popytam jak to załatwić. Jeszcze możemy być ze sobą szczęśliwi, tylko daj mi trochę czasu. – Pokręciła przecząco głową.

 - Nie Szymon. To nigdy się nie uda. Ja czuję do siebie wstręt jak pomyślę, że my… razem… dotykaliśmy się i to wiele razy. Nie wyobrażam sobie jak moglibyśmy uprawiać ze sobą prawdziwy seks. To wszystko mnie przerasta… Nie dam rady tak dłużej… To ponad moje siły. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będziesz szczęśliwy, że odnajdziesz inną kobietę i inną miłość, w którą zaangażujesz się całym sercem. Muszę już iść… Żegnaj.

Wybiegła z restauracji i gnała przez pół miasta jak szalona. Do domu wpadła jak burza. Matka próbowała coś do niej powiedzieć, ale z zaciętym wyrazem twarzy wykrzyczała, że nie chce już żadnych wyjaśnień, że nie chce jej znać.

 - Zniszczyłaś mi życie! Jak mam teraz żyć bez Szymona, no jak!? Nie odzywaj się do mnie! Wynoszę się i moja noga nigdy tu nie postanie. Już nie mam matki! Zejdź mi z oczu!

W pośpiechu pakowała swoje rzeczy. Nie zawracała sobie głowy układaniem ich w walizkach, tylko pakowała bezładnie i byle jak, byle prędzej.

Ewa w jednym miała rację a mianowicie, że wyjawiona przez nią prawda zniszczy życie im wszystkim. Ciężką miała rozmowę z Leszkiem po powrocie z restauracji. Błagała go, żeby jej wybaczył. On zawsze był dla niej dobry, nigdy nie podnosił głosu i starał się być przykładnym mężem i ojcem. Jednak rewelacje jakie usłyszał chyba go przerosły. Nie potrafił udźwignąć zwłaszcza informacji, że nie jest ojcem Natalii. Druga rzecz niosąca ze sobą ciężki gatunkowo ładunek to fakt, że Ewa, jego ukochana żona wmówiła mu autorstwo tej ciąży. Brzydził się kłamstwem, bo zawsze starał się żyć uczciwie, a to ujawnione po tylu latach nie mieściło mu się w głowie. Nie mógł dać Ewie odpowiedzi twierdzącej na pytanie, czy kiedykolwiek jej wybaczy, bo sam tego nie wiedział. Póki co był skołowany i oszołomiony tymi rewelacjami. Spakował się w jedną walizkę i wyniósł z domu nie wiedzieć dokąd.

Podobny scenariusz miał miejsce w domu Boroniów. Rafał wyprowadził się a w mieszkaniu została Zofia z Szymonem, która już pisała pozew o rozwód.

Natalia przepadła jak kamień w wodę. Szymon szukał jej przez wiele miesięcy, ale nikt nie potrafił udzielić mu odpowiedzi co do jej miejsca pobytu. Tymczasem ona rzuciła się od razu na głęboką wodę. Po opuszczeniu rodzinnego domu przez jakiś czas pomieszkiwała u przyjaciółki ze studiów rozsyłając głównie do Urzędów Miast swoje CV. Wiedziała, że tylko w takich placówkach funkcjonują oddziały zajmujące się pozyskiwaniem funduszy z Unii Europejskiej. Praca w takim dziale byłaby zgodna z jej wykształceniem. Niestety nie miała szczęścia. Przez cztery miesiące pracowała na czarno i łapała wszystkie nadarzające się okazje a to jako tłumacz, a to jako kelnerka. Każda praca była dobra, żeby tylko trochę zarobić.

Na to ogłoszenie natknęła się zupełnie przypadkowo i zaintrygowało ją. Przeglądała strony dotyczące Parlamentu Europejskiego i doczytała się, że są wakaty w Instytucji Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich. Nawet się nie zastanawiała tylko wysłała pocztą elektroniczną swoje obszerne CV przetłumaczone na francuski i angielski. Odpowiedź przyszła po prawie miesiącu i była zaskakująca. Zapraszano ją do Brukseli na rozmowę. Trochę ją zdziwiło, że właśnie do Brukseli skoro główna siedziba mieściła się w Strasburgu, ale nie zaprzątała sobie tym za bardzo głowy. Miała teraz za zadanie zaprezentować się jak najlepiej, jak najbardziej profesjonalnie, bo otwierała się przed nią wielka, życiowa szansa.

Bruksela zachwyciła ją a sam gmach Parlamentu Europejskiego wyglądał imponująco. Pomyślała, że łatwo mogłaby się tu zgubić i błąkać po labiryntach korytarzy. Na szczęście wszędzie wisiały tabliczki z informacją, dzięki której dość łatwo trafiła do odpowiedniego gabinetu. Rozmawiał z nią starszy, sympatyczny człowiek. Wyjaśniał, że tu w Brukseli mają komórkę podlegającą centrali w Strasburgu i zajmującą się określonym rodzajem zagadnień.

 - Muszę przyznać z rozczarowaniem, że na nasze ogłoszenie odpowiedziały zaledwie trzy osoby więc nie będzie żadnej konkurencji ani konkursu. Być może za mało to nagłośniliśmy. Cała trójka spełnia nasze wymogi więc przyjmiemy was wszystkich. Tu daję pani numery pokoi, do których musi pani dotrzeć. Tam pozna pani wszystkie szczegóły a także podpisze umowę i odbierze klucze od służbowego mieszkania. Z mojej strony to wszystko. Witam zatem na pokładzie i życzę satysfakcjonującej pracy.

Wyszła uskrzydlona i dziękowała w duszy opatrzności, że nie zgłosiło się więcej kandydatów. Gdyby tak było nie wiadomo, czy miałaby tak duże szanse. Przeszła do jednego z pokoi, którego numer miała napisany na kartce. Tam podpisała umowę i aż zakręciło jej się w głowie, gdy doczytała się kwoty zarobku. Była oszałamiająca. W następnym gabinecie wręczono jej klucze do mieszkania i objaśniono jak ma do niego dotrzeć.

 - To całkiem blisko na Awenue du Maelbeek. To duży budynek liczący dwanaście pięter a od parlamentu dzieli go tylko niewielki park. Pani mieszkanie jest na szóstym piętrze.

Podziękowała i postanowiła najpierw zobaczyć to mieszkanie, a potem dotrzeć do hotelu po swój bagaż. Kiedy dobrnęła już do budynku okazało się, że jest bardzo blisko Hotelu Sofitel, w którym się zatrzymała. Ucieszyła się, że nie musi nigdzie podjeżdżać.

Mieszkanie wydało jej się niezwykle wygodne, nowocześnie urządzone i bardzo przytulne. Tu było wszystko, czego potrzebowała. Wygodny salon z otwartą na niego kuchnią i dwie sypialnie. Spora łazienka i osobno toaleta. Wracając z bagażem zorientowała się, że pod samym nosem ma supermarket Carrefour dosłownie po drugiej stronie ulicy. To zdecydowanie poprawiło jej humor. Ma dwa dni, żeby urządzić się tutaj wygodnie a potem zacznie pracować i na tym się skupi.

Poświęciła się tej pracy bez reszty. Doceniano ją i chwalono za jej profesjonalizm, za dociekliwość, za solidność i rzetelność, za podejmowanie się czasem beznadziejnych spraw. Nigdy takich nie unikała i im były trudniejsze i bardziej skomplikowane, tym więcej poświęcała im czasu i uwagi. To pozwalało jej nie pamiętać o człowieku, do którego nieprzerwanie nosiła miłość w sercu. Nie było dnia, żeby nie myślała o nim a jednak mijały lata a ona nigdy nie odważyła się nawiązać z nim kontaktu. Nie miała pojęcia jak ułożył sobie życie, nie wiedziała nic o swojej matce i wciąż zastanawiała się, czy jej przybrany ojciec wciąż kocha ją tak samo jak kiedyś.