PODWÓJNE KŁAMSTWO - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

ostatni

Szymon był zdruzgotany. Brak wiadomości o Natalii dobijał go kompletnie. Nie miał pojęcia co zrobić, by znaleźć solidny powód do tego, żeby znowu byli razem. Coraz częściej też wymykał się z domu, bo nie potrafił znieść ciągłych narzekań matki na ojca. W końcu wraz z kolegą z pracy wynajął małe, dwupokojowe mieszkanie i wreszcie miał od niej spokój. Zaglądał tylko z rzadka lub dzwonił. Czasem, gdy dopadała go tęsknota zwierzał się kumplowi i prosił o radę, ale ten rozkładał tylko bezradnie ręce. Było mu żal przyjaciela, ale nie wiedział jak może mu pomóc, bo nigdy nie spotkał się z podobną sytuacją.

 - A może ty źle się do tego zabierasz? – mówił mu któregoś piątkowego popołudnia, kiedy siedzieli na kanapie sącząc piwo i oglądając mecz koszykówki.

 - To znaczy? Co masz na myśli?

 - No bo do tej pory szukałeś sposobu na to co zrobić, żebyście byli razem. Poznałeś procedurę, bo wiadomo, że istnieją małżeństwa zawierane w najbliższej rodzinie. Natalia jest temu przeciwna i czuje odrazę do związków kazirodczych. A może jednak poszukać zupełnie nowych możliwości? Nigdy nie przyszło ci do głowy zrobienie badań DNA Natalii i twoich? Może jednak to nie jest prawda, że twój ojciec jest też ojcem Natalii. Musiałbyś zebrać jakichś materiał organiczny do badania. Jakieś włosy lub ślinę…

Szymon słuchał przyjaciela z zaciekawieniem. To wcale nie był taki głupi pomysł. Uśmiechnął się szeroko i poklepał współlokatora po plecach.

 - A mówiłeś, że nie potrafisz mi pomóc. W poniedziałek na pewno się za to zabiorę. Nie będę zwlekał.

Nowy tydzień zaczął się od wizyty u matki. Wprosił się na obiad a przy okazji ściągnął w łazience resztki jej włosów zalegających na szczotce i pieczołowicie umieścił w kopercie. Wychodząc od niej wieczorem zadzwonił do ojca i umówił się z nim u siebie w mieszkaniu po południu.

 - Dawno żeśmy się nie widzieli tato. Zamówię jakąś dobrą pizzę i zimne piwko. Posiedzimy, pogadamy…

Rafał zgodził się bez problemu. Bardzo zależało mu na kontaktach z synem. Dobrze wiedział, że Szymon nie ma najmniejszego powodu, by pałać do niego synowską miłością. Jakby na to nie patrzeć Rafał również rozwalił mu życie i wcale nie był z tego dumny.

Wizyta zaowocowała tym, że Szymon zapakował w foliowy worek szklankę, z której sączył piwo ojciec.

Kilka dni później spotkał się z Leszkiem Przybylskim. Jemu nie potrafił skłamać ani użyć wobec niego podstępu. Powiedział mu prawdę o tym, co próbuje ustalić, bo do tej pory opierali się wyłącznie na słowach Ewy. Leszek uczepił się tego pomysłu z nadzieją, że wyniki badań jednak nie wykluczą jego ojcostwa.

 - Dam ci kosmyk włosów. To powinno wystarczyć.

Na koniec zostawił sobie Ewę. Jej widok kiedy otwierała mu drzwi wstrząsnął nim. Wyglądała bardzo mizernie. Wychudła i miała sińce pod oczami.

 - Jest pani chora? – zapytał z troską. – Nie wygląda pani najlepiej…

 - Trochę choruję a teraz jeszcze jestem przeziębiona. Wejdź dalej. Zrobię nam mocnej kawy. Masz może jakieś wiadomości o Natalii? – Pokręcił przecząco głową i ciężko westchnął.

 - Niestety nie… Nie wiem gdzie jest i co robi. Nie mam pojęcia jak sobie radzi i czy jest zdrowa. Ta niepewność jest nie do zniesienia – zalśniły mu w oczach łzy. Ewa spojrzała na niego ze współczuciem.

 - Nawet nie wiesz jak bardzo mi przykro i jak bardzo czuję się winna, że nie możecie być razem. Tęsknię za nią strasznie i bardzo się martwię tak jak ty. Znienawidziła mnie. Wychodząc z domu powiedziała, że nie ma już matki. Zasłużyłam sobie na te słowa. Zasłużyłam po stokroć, ale czasu nie cofnę.

Wieczorem Szymon pożegnał się ze swoją niedoszłą teściową. W jego kieszeni spoczywała spora ilość zasmarkanych chustek higienicznych zapakowanych w szczelny worek. Następnego dnia wszystkie próbki zawiózł na ulicę Cybernetyki. Opłacił komplet badań i zapytał, kiedy może spodziewać się wyników. Ucieszył się, gdy usłyszał, że za kilka dni kurier przywiezie mu je do domu. Teraz pozostało mu tylko czekać.

To było pięć najdłuższych dni w jego życiu, ale wreszcie trzymał w ręku dużą, białą kopertę zawierającą wyniki DNA Przybylskich i Boroniów. Zamknął się w swoim pokoju i ją rozerwał. Natalia z całą pewnością była córką swojej matki i córką Rafała nie Leszka. Pomyślał, że ten ostatni będzie mocno rozczarowany. O wiele ciekawiej przedstawiały się wyniki jego rodziców, bo zestawione ze sobą dwadzieścia cztery markery pochodzące z próbek jego i ojca wykazywały stuprocentową niezgodność, co oznaczało, że Rafał nie może być jego ojcem. Natychmiast się z nim skontaktował i poprosił o spotkanie. W zaciszu czterech ścian wyłuszczył mu w czym rzecz.

 - To kolejny szok dla naszej rodziny tato. Pamiętasz jak mama wyzwała Ewę od dziwek? Okazuje się, że sama też nie była taka święta. Nie możesz być moim biologicznym ojcem. Nie mam pojęcia kto nim jest, ale zamierzam się tego od niej dowiedzieć i to natychmiast. Już mam dość mydlenia oczu. Prawda musi wyjść na jaw. Poza tym to oznacza, że jednak ja i Nati nie jesteśmy rodzeństwem i możemy się bez przeszkód pobrać. Jak tylko kochana mamusia wyjaśni nam wszystko, zacznę działać. Muszę odnaleźć Natalię i opowiedzieć co ustaliłem. Mam tylko nadzieję, że nadal mnie kocha tak jak kiedyś…

 - Przestań zgrywać świętoszkę do jasnej cholery! – Rafał stał nad Zofią i był czerwony ze złości. – Nie będziesz nam mydlić oczu, bo te badania mówią, że nie mogę być w żaden sposób ojcem Szymona. Wyzwałaś Ewę od dziwek, a sama kim jesteś!? Leszek nie zorientował się, że Ewa nosi nie jego dziecko i wychodzi na to, że ja też nie. Kim on jest!? Szymon ma prawo wiedzieć i ja też!

 - Nie drzyj się na mnie! Nie miałam pojęcia, który z was jest ojcem Szymona. To była tylko jednorazowa przygoda i to w dodatku na suto zakrapianej imprezie u znajomej. On następnego dnia wyjeżdżał do Stanów i siedzi tam do tej pory. Byliśmy już przecież małżeństwem i byłam prawie pewna, że dziecko jest twoje.

 - Wiecie co? Oboje jesteście siebie warci, choć w zaistniałej sytuacji chyba nie powinienem mieć do ciebie pretensji tato. Mam tylko nadzieję, że nadal będziesz mnie traktował jak swojego syna, bo nie mam zamiaru szukać biologicznego ojca. Ty natomiast zastanów się nad sobą – zwrócił się do matki. – Zbyt łatwo przychodzi ci oceniać drugiego człowieka i wylewać na niego wiadro pomyj zwłaszcza, że wcale nie jesteś od niego lepsza. Chodźmy tato. Teraz muszę za wszelką cenę odnaleźć Natalię i opowiedzieć jej o wszystkim.

Wiedział, że nie będzie łatwo. To nie była pierwsza podjęta przez niego próba odnalezienia ukochanej. Tym razem był jeszcze bardziej zdesperowany niż poprzednio. Poruszył niebo i ziemię. Odnalazł wszystkich ludzi z roku Natalii. Jedną z ostatnich osób, do których trafił była Marta, przyjaciółka Natki. Długo nie mógł jej zlokalizować. Dysponował jej starym adresem, pod którym już nie mieszkała. Wyprowadziła się po wyjściu za mąż i zamieszkała w wielkim domu swoich teściów w Rembertowie. Kiedy dowiedziała się, że Szymon usiłuje ją znaleźć sama postarała się o jego telefon i zadzwoniła. Bardzo się ucieszył i nalegał na spotkanie. Umówili się w jednej z kawiarni w centrum. Gdyby mu powiedziała, że jest już w tak daleko zaawansowanej ciąży sam by się do niej pofatygował. Ucałował jej dłoń dziękując, że przyszła.

 - Od paru lat szukam mojej Natalii. Nie wiem gdzie jest i czy wszystko z nią w porządku. Zniknęła mi z oczu po tym jak dowiedziała się, że nie możemy się pobrać, bo jesteśmy rodzeństwem. Bardzo to przeżyła i ja też. Ostatnio jednak poddałem swoją i jej rodzinę badaniom genetycznym, które jednoznacznie potwierdziły, że jednak nie jesteśmy spokrewnieni. Nadal bardzo ją kocham. Chciałbym ją odszukać i o wszystkim opowiedzieć. Pomóż mi proszę, bo oszaleję.

Marta pokiwała głową ze zrozumieniem.

 - Chyba będę mogła ci pomóc. Ona mieszkała u mnie przez parę miesięcy. Starała się o pracę, ale długo nic nie mogła znaleźć na stałe i pracowała na czarno. Kiedyś znalazła ogłoszenie, że potrzebują pracowników w Parlamencie Europejskim w Instytucji Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich. Tam wysłała swoje CV a po miesiącu zaprosili ją na rozmowę i zatrudnili. Zaraz po tym zadzwoniła do mnie i wszystko mi opowiedziała. Zaproponowali jej świetne warunki finansowe i dali mieszkanie służbowe. Mieszka bardzo blisko gmachu Parlamentu Europejskiego a do pracy chodzi pieszo. Tu spisałam ci jej adres. Mam nadzieję, że go nie zmieniła. Trzymam za was mocno kciuki. Już dość nacierpieliście się oboje i zasługujecie na szczęście. Jedź do niej i uściskaj ją ode mnie.

Szymon był wzruszony i niewymownie wdzięczny tej sympatycznej dziewczynie. Jakie to szczęście, że w końcu do niej trafił. Nie chciał już więcej tracić czasu. Następnego dnia zabukował bilet do Brukseli a trzy dni później w sobotnie, wczesne popołudnie wylądował w Zaventem oddalonym o dwanaście kilometrów od centrum miasta.

Wsiadł do taksówki i pokazał spisany na kartce adres Natalii.

 - Proszę mnie tam zawieźć jak najszybciej – poprosił po angielsku.

 - Nie ma sprawy – taksówkarz wyszczerzył się do niego. – Jeśli ma być szybko, to na pewno chodzi o kobietę.

 - Zgadł pan. Proszę więc jechać – ponaglił go Szymon.

Skończyła ścierać kurz z mebli i nastawiła express. Uzależniła się tu od mocnej kawy, która niejednokrotnie stawiała ją na nogi zwłaszcza mocne, czarne jak smoła espresso. Wyrzuciła do kosza opróżnioną wczoraj wieczorem butelkę po winie i opłukała kieliszek. Czekając aż kawa się zaparzy pozbierała ze szklanego stolika zdjęcia przedstawiające ją i Szymona. Chyba już zawsze będzie za nim tęsknić a oglądanie ich wspólnych zdjęć tylko potęguje tę tęsknotę. Od tych myśli oderwał ją dzwonek do drzwi. Zdziwiła się, bo raczej nie zapraszała do siebie żadnych gości. - Może to sąsiadka? – pomyślała. Podeszła szybkim krokiem do drzwi i otworzyła je na oścież. Oczy rozszerzyły się jej ze zdumienia i momentalnie zaszkliły od łez. Targnął nią stłumiony szloch. Szymon wszedł do mieszkania i zamknął ją w ramionach tuląc mocno do siebie.

 - Wreszcie cię znalazłem – szeptał nerwowo. – Nie jesteśmy rodzeństwem Nati. Nigdy nie byliśmy. Jeśli mi tylko pozwolisz wszystko ci wyjaśnię. To koszmarny zbieg okoliczności, który rozdzielił nas na tak długo. Już nigdy nie pozwolę ci odejść, przenigdy, bo za bardzo cię kocham, żebym mógł jeszcze raz przeżyć taką rozłąkę. To za bardzo boli Natka aż serce pęka – przytulił się do jej ust i całował długo i pożądliwie. – Mój Boże jak bardzo mi ciebie brakowało. Już straciłem wszelką nadzieję. Na szczęście znalazłem Martę i ona podała mi twój adres. Pozdrawia cię. Jest na ostatnich nogach i wkrótce rodzi. Tyle informacji mam ci do przekazania, że nie wiem od czego najpierw zacząć. To dlatego mówię tak chaotycznie. Chodź, musimy się trochę uspokoić.

Oderwała się od niego i wytarła mokre policzki.

 - Właśnie zaparzyłam kawę. Zaraz podam. Rozgość się proszę. Wciąż niedowierzam, że tu jesteś. Strasznie tęskniłam każdego dnia.

Nie mogła uwierzyć w to, co jej opowiedział. Gdyby nie pomysł jego przyjaciela z badaniami DNA on nigdy nie dowiedziałby się, że Rafał nie jest jego biologicznym ojcem i nigdy nie dowiedzieliby się oboje, że nie są rodzeństwem.

 - Już nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy się pobrali i zrealizowali nasze plany i marzenia. Jest mi naprawdę obojętne czy to będzie w Polsce, czy w Belgii, byle z tobą. Za dużo czasu straciliśmy i nie odrobimy go już, ale też sporo lat przed nami, które wykorzystamy do maksimum. Ty decydujesz, a ja do wszystkiego się dostosuję.

 - Wolałabym tutaj… - odpowiedziała patrząc na niego niepewnie. – Tu mam pracę, za którą świetnie mi płacą. Możemy tu kupić dom i urządzić go po swojemu. Stać mnie, bo przez te wszystkie lata niewiele wydawałam na siebie i sporo zaoszczędziłam. Tu możemy się też pobrać. A co z rodzicami?

 - Każdy mieszka osobno. Twoja mama miała rację, że ta prawda wszystkich rozdzieli. Tak się właśnie stało. Byłem ostatnio u niej. Nie wygląda najlepiej. Bardzo wychudła i postarzała się. Nie dba o siebie i chyba już jej nie zależy. Bardzo za tobą tęskni, ale sama przyznaje, że zasłużyła na wszystko, co ją spotkało. Nie ma wielkiej nadziei na to, że kiedyś jej wybaczysz. Twój tata też tęskni. Kocha cię bardzo i nie może pogodzić się z tym, że musiałaś od nich uciec, żeby odzyskać spokój. Ja utrzymuję kontakt z nimi wszystkimi, ale nie jest on zbyt częsty. Po tych badaniach DNA wściekłem się na matkę, bo okazała się wcale nie taka święta jak twierdziła. Dla nas to dobrze. Dla niej trochę mniej.

 - Zrobili nam dużą krzywdę. Już dawno moglibyśmy być razem, gdyby nie kłamstwa naszych matek. Tego im nigdy nie wybaczę.

 - Czas zaciera wszelkie urazy kochanie. Może i nam pozwoli zapomnieć. A teraz chodźmy coś zjeść i zacznijmy planować nasze wspólne szczęście.

Uśmiechnęła się do niego cudnie.

 - Już nie mogę się go doczekać – wyszeptała mu prosto w usta.

K O N I E C