ZDRADZONA - rozdział 4 ostatni

ROZDZIAŁ 4

ostatni

Tej nocy spała bardzo niespokojnie. Budziła się kilka razy zlana potem. Bała się tej operacji. Nigdy na nic nie chorowała aż tak poważnie, by potrzebowała jakichś interwencji chirurgów. Teraz nie było nawet pewności, czy uda im się wyciąć całego guza. Wciąż dręczyło ją pytanie za co ją to wszystko spotyka. Najpierw zdrada Sławka i Neli a teraz to… Z drugiej strony pewnie większość pacjentów z piętnem choroby nowotworowej też zadaje sobie podobne pytania. Nie mogła już dospać. Kilka minut po szóstej zwlekła się z łóżka z zamiarem wzięcia odprężającej kąpieli. Nie wiadomo kiedy będzie miała okazję zrelaksować się w wannie. Ku swojemu zdumieniu w kuchni zastała Nelę szykującą śniadanie do szkoły Piotrusiowi i im.

 - Nie możesz spać…? – zapytała z troską zobaczywszy Anetę. – Wiem, że się denerwujesz, ale zobaczysz, że wszystko będzie dobrze – pocieszała. – O której musisz być na izbie przyjęć?

 - O dziewiątej. Zrobią jeszcze jakieś badania i o dwunastej wezmą mnie na stół. Pamiętaj, żeby o trzynastej odebrać Piotrka ze szkoły.

 - Pamiętam. Przejrzałam jego plan lekcji.

Przed ósmą wyszły z domu. Aneta wręczyła Neli kluczyki do Audi tłumacząc, że w swoim na pewno nie ma fotelika dla dziecka. Odwiozły Piotrka na zajęcia. Aneta ucałowała go mocno i uściskała.

 - Trzymaj za mamę kciuki.

 - Kocham cię mamusiu. Wyzdrowiejesz. Obiecałaś mi przecież wczasy nad morzem, pamiętasz?

 - Pamiętam synku i na pewno cię tam zabiorę. A teraz biegnij, bo się spóźnisz.

Na izbie przyjęć panował już spory ruch. Nela stanęła w kolejce po numerek a Aneta usiadła na jednej z ławek. Trochę musiały czekać, ale w końcu skierowano je do szatni, gdzie Aneta miała się przebrać w piżamę i szlafrok. Potem pielęgniarka wraz z grupą innych pacjentów zaprowadziła je na oddział onkologiczny.

 - Nie czekaj tu ze mną, bo to na pewno długo potrwa. Bez sensu, żebyś tu siedziała. Tu masz dwa tysiące złotych – wyciągnęła z portfela plik banknotów. – Zrób jakieś zakupy i przygotuj obiad Piotrkowi. Zatankuj też samochód, bo już kontrolka się pali.

 - Na pewno chcesz, żebym poszła? Byłoby ci raźniej gdybyś nie musiała czekać tu sama.

 - Bardzo się boję, ale dam radę. Muszę. Dla Piotrka. Idź i załatw wszystko.

Nela podniosła się z ławki. Było jej strasznie żal siostry. Najchętniej objęłaby ją i mocno uściskała. Nie zrobiła jednak tego obawiając się jej reakcji.

 - Przyjadę jak będziesz już po zabiegu – obiecała.

Aneta została sama. Po kilkunastu minutach podeszła pielęgniarka i zaprowadziła ją na salę wskazując jej łóżko, które miała zająć.

  - Za chwilę przyjdzie do pani anestezjolog i zrobi krótki wywiad. Po nim pojawi się chirurg.

Aneta w milczeniu przyjęła to do wiadomości. Kilka minut przed południem wywieziono ją na blok operacyjny.

Nela nie mogła usiedzieć na miejscu. Zgodnie z tym co mówiła Aneta, po wyjściu ze szpitala zrobiła zakupy, zatankowała samochód, ugotowała obiad i odebrała Piotrusia ze szkoły. Powiedziała mu, że jak się pospieszy z jedzeniem, to pojadą jeszcze dzisiaj do mamy. Teraz siedzieli na szpitalnym korytarzu i czekali, bo okazało się, że operacja nadal trwa. Wreszcie zobaczyli pielęgniarzy pchających łóżko z Anetą na salę pooperacyjną. Była nieprzytomna a przynajmniej tak się wydawało Neli. Zaczepiła jednego z lekarzy przedstawiając się i mówiąc kim jest dla Anety.

 - Zabieg trwał dłużej niż się spodziewaliśmy. Guz naciekał już węzły chłonne i musieliśmy je wyciąć. Trochę się przedłużyło. Ma założone dreny, bo rana jest rozległa i na pewno będzie się gromadził płyn. Jeśli wszystko dobrze pójdzie wypuścimy ją za tydzień. Na razie czekamy na wyniki z histopatologii.

 - Czy można jej dawać coś jeść? Nie mówię, że dzisiaj, ale na przykład jutro.

 - Na razie niech to będą kremy warzywne z bardzo małą ilością soli, lub nawet w ogóle nie solone. Ona będzie miała problemy z układem limfatycznym, bo samo usunięcie węzłów chłonnych uniemożliwia odprowadzenie chłonki z dołu pachowego. Wszystkie zalecenia dostanie i będzie musiała się ich trzymać, żeby nie dopuścić do dużego obrzęku ręki.

 - Czy możemy ją zobaczyć? Jest przytomna?

 - Wybudziła się, ale wciąż jest pod wpływem narkozy. Będzie przysypiać. Możecie wejść najwyżej na piętnaście minut. Nie będzie dzisiaj zbyt kontaktowa.

 - Mamusiu, mamusiu, obudź się – słyszała prośby swojego synka, ale nie była w stanie otworzyć oczu.

 - Nie śpię Piotruś, - wyszeptała z trudem - tylko powieki mam zbyt ciężkie. Jest tu ciocia? – Nela chwyciła jej dłoń.

 - Jestem. Rozmawiałam z lekarzem, ale wszystko przekażę ci jutro, bo jesteś śpiąca i słaba. Ja przyjadę rano jak tylko odstawię Piotrka do szkoły. Teraz wracamy do domu. Odpoczywaj.

Rano pojawił się na sali lekarz. Sprawdził opatrunek i chwilę rozmawiał z Anetą. Była ciekawa, czy usunęli wszystko.

 - Wszystko i jeszcze trochę. Starałem się być bardzo dokładny i nie zostawiać nic, co mogłoby z powrotem wywołać chorobę. Jednak zawsze istnieje taka możliwość więc trzeba regularnie się badać i przychodzić na kontrole. Na dzień dzisiejszy uznajemy, że guza już nie ma, wierzymy, że nigdy nie wróci i cieszymy się każdym dniem. Po wyjściu ze szpitala przejdzie pani chemię tak jak mówiłem. Ona zwiększy pewność, że nic tam już nie zostało. Teraz proszę odpoczywać.

Nie gorączkowała, nie było żadnej infekcji i po siedmiu dniach wypisano ją do domu. Nela zajmowała się dosłownie wszystkim. Prała, sprzątała, gotowała, odrabiała z Piotrusiem lekcje i zajmowała się Anetą. Przebierała ją w czystą piżamę, pomagała w myciu i zmieniała opatrunki. Kiedy rana się zagoiła zawoziła Anetę na chemię i siedziała przy niej. Aneta chemię dostawała w tak zwanym cyklu. Przez tydzień brała dożylne wlewy a przez trzy tygodnie dochodziła do siebie. To trwało pół roku.

Źle znosiła te kroplówki. Była bardzo osłabiona, wymiotowała i nie mogła nic jeść. Zaczęły wypadać jej włosy a wyglądem przypominała szkielet. Nie poznawała sama siebie.

 - To minie – pocieszała Nela. – Zobaczysz, że jak skończysz brać chemię wszystko zacznie wracać do normy a włosy odrosną.

Bardzo chciała wierzyć w jej słowa, ale przychodziło jej to z wielkim trudem. Po czterech miesiącach nastąpił mały przełom. Chyba organizm przyzwyczaił się do tych comiesięcznych wlewów, bo nagle poczuła się lepiej. Jej humor poprawił się jeszcze bardziej, gdy któregoś dnia Nela położyła przed nią śliczną perukę z naturalnych włosów. Były długie i ciemne tak jak jej własne.

 - Musiałam ją kupić, – tłumaczyła się – bo już nie mogę patrzeć na tę chuścinę, którą owijasz głowę. Tak będzie o wiele lepiej.

Aneta nasunęła perukę na łysą głowę i przejrzała się w lustrze.

 - Jest idealnie – uśmiechnęła się do siostry. – Miałaś wspaniały pomysł. Dziękuję.

Leczenie chemią skończyło się. Zrobiono jej badania fizykalne,

mammografię, badania krwi, prześwietlenia i rezonans magnetyczny. Na rozmowę z lekarzem pojechała sama, bo Nela w tym czasie musiała się stawić w urzędzie pracy. Weszła do jego gabinetu spięta i zdenerwowana. Zauważył to i uśmiechnął się szeroko.

 - Pani Aneto niech się pani rozluźni, bo mam dobre wieści i całą masę zaleceń. Żadne z badań nie wykazało nowych ognisk rozsiewu nowotworu. Wycięliśmy go za szczętem. Wyniki z krwi fenomenalne, podobnie cała reszta. Może się pani uspokoić i zacząć normalnie żyć tak jakby tego guza nigdy nie było. W przyszłości pomyślimy o rekonstrukcji piersi, jeśli będzie pani na tym zależeć. Gdyby panią coś niepokoiło, to oczywiście zawsze może pani przyjść. Następna wizyta kontrolna za pół roku. Proszę wracać do syna i niczym się nie przejmować.

Rozpłakała się głośno, choć wcale tego nie chciała. Nie znosiła uzewnętrzniać swoich emocji. Lekarz podszedł do niej z pudełkiem chusteczek.

 - Mam nadzieję, że to łzy szczęścia, prawda?

 - Wielkiego, ogromnego szczęścia – potwierdziła cicho. – Dziękuję, że uratował mi pan życie.

Wyszła z kliniki z sercem lekkim jak piórko. Czuła się tak silna, że mogłaby góry przenosić. Teraz spełni obietnicę daną synkowi i latem wyjadą nad morze. Może Nela da się namówić? Po tym wszystkim co przeszła nie czuła już złości i żalu do siostry. Ona poświęciła się dla niej. Była na każde zawołanie. Troszczyła się i opiekowała Piotrusiem jak własnym dzieckiem. Teraz Aneta czuła do niej wyłącznie wdzięczność. Doszła do wniosku, że paradoksalnie ten nowotwór uzdrowił jej rodzinne relacje. Pozwolił wybaczyć Neli i docenić to co dla niej zrobiła. Straciła pierś, ale odzyskała rodzinę.

 - Aneta? To ty? – usłyszała męski głos i odwróciła się. Przed nią stał Kacper i taksował ją zdziwionym spojrzeniem. Uśmiechnęła się do niego.

 - Witaj Kacper. To ja, ale trochę zmieniona.

 - Strasznie zeszczuplałaś…

 - To prawda, ale nie dlatego, że stosowałam jakąś dietę. Miałam raka i przeszłam chemioterapię. Źle ją znosiłam, ale było warto. Właśnie dowiedziałam się, że po raku ani śladu.

Kacper najwyraźniej doznał szoku, bo stał przed nią z rozdziawionymi ustami.

 - Dlaczego nie zadzwoniłaś…? Przecież pomógłbym ci.

 - Nie chciałam ci zawracać głowy a poza tym miałam wyrzuty sumienia, że moja obsesja na punkcie zdrady rozdzieliła nas na dobre. Przepraszam cię za to. Jest mi po prostu wstyd. Już uporałam się z tą traumą i pogodziłam z Nelą. To dzięki niej stanęłam na nogi. Mieszka teraz u mnie, zajmuje się Piotrusiem i mną. Nienawiść do niej odeszła w niebyt. Mam wobec niej ogromny dług wdzięczność i bardzo ją kocham. Nie poradziłabym sobie bez jej pomocy.

 - Miło to słyszeć.

 - A ty? Ożeniłeś się? – zapytała z ciekawości.

 - Nie ożeniłem, bo wciąż kocham ciebie. Trudno wymazać cię z pamięci. Czy… mógłbym wpaść któregoś dnia? Może moglibyśmy zacząć od nowa z czystą kartą? Jeśli oboje się postaramy, to może się udać.

 - Dobrze. Wpadaj kiedy tylko chcesz, ale najpierw zadzwoń. Numer wciąż ten sam. Muszę jechać. Do zobaczenia.

Pochylił się nad nią i musnął jej policzek.

 - Do zobaczenia. Jesteś bardzo dzielna.

Podjechała pod klatkę schodową i zaparkowała. Zastanawiała się, czy Nela jest już w domu. Wyrzucała sobie, że gdyby nie jej choroba Nela już dawno mogłaby podjąć pracę a tak, to siedzi na bezrobociu i w dodatku regularnie musi się stawiać w urzędzie pracy. To było nawet trochę upokarzające.

Weszła do mieszkania i ujrzała swoją siostrę siedzącą w fotelu. Rozebrała się i podeszła bliżej.

 - No i…? – spytała Nela z napięciem w głosie.

 - Jestem zdrowa. Pozbyłam się tego świństwa i miejmy nadzieję, że raz na zawsze. Mamy co świętować.

Neli zakręciły się w oczach łzy i po chwili ukrywając twarz w dłoniach wybuchła głośnym płaczem. Szlochała i zachłystywała się łzami. Aneta nawet nie wiedzieć kiedy podeszła do niej i przytuliła ją mocno. Nela przywarła do niej obejmując ją w pasie rękami.

 - Tak się cieszę…, tak się cieszę… Modliłam się o ten cud. Nie wiem tylko co teraz będzie… Czy ja będę mogła tu przychodzić… Bo wiesz Piotruś…

 - Wiem – przerwała jej Aneta - i nie wyobrażam sobie, żeby miało być inaczej. Jesteś moją siostrą. Bardzo cię kocham i bardzo ci jestem wdzięczna za każdy dzień, który tu z nami spędziłaś. Do lata wydobrzeję już całkiem i wtedy pojedziemy nad morze z Piotrusiem a po powrocie zaczniesz pracować w firmie i przestaniesz się wycierać po pośredniakach. Od teraz będzie już tylko lepiej.

Nela oderwała się od niej. Jej przepełnione łzami oczy patrzyły na siostrę z miłością i wdzięcznością.

K O N I E C

EPILOG

Aneta wyszła za mąż za Kacpra. Wciąż boi się nawrotu choroby, ale te myśli stają się łatwiejsze do zniesienia, bo w bliskich ma ogromne wsparcie. Nela dzięki siostrze zaczęła dbać o siebie. Wróciła do swojej poprzedniej wagi i wypiękniała. Podjęła pracę w firmie Anety. Tam poznała Michała, który tak jak ona jest informatykiem. Od razu przypadli sobie do gustu i świata poza sobą nie widzą.

Od czasu tego nieszczęsnego telefonu, który sprowadził Nelę do domu Anety siostry nigdy nie rozmawiały o Sławku. Nela niekiedy chodzi na jego grób, Aneta zgodnie z tym, co kiedyś powiedziała swoim teściom na jego pogrzebie, nigdy się tam nie pojawiła. Obie regularnie odwiedzają grób rodziców. Czas zrobił swoje. Zatarł pamięć o zdradzie i pozwolił siostrom ułożyć sobie życie od nowa w zgodzie i wzajemnym poszanowaniu.

K O N I E C