DRUGA SZANSA - rozdział 10

ROZDZIAŁ 10

Pobiegła po laptop i już po chwili wklepywała w wyszukiwarkę pytanie jakie dokumenty powinna złożyć przy meldunku. Uśmiechnęła się szeroko.

 - Kamień z serca. Faktycznie muszę mieć takie zaświadczenie, ale z wymeldowania z pobytu stałego, a takie mam przy sobie, bo wymeldowywałam się z mieszkania Piotra. Już myślałam, że będę musiała jechać do Krakowa i zaczęłam panikować. Na miejscu mogę wypełnić druk meldunkowy i jak mnie już zameldują, to w ciągu dwóch miesięcy powinnam wymienić dowód. Aha. I nie trzeba czekać, bo meldują od ręki.

Marek patrzył na nią rozbawiony.

 - Nie minęło pięć minut a ty przeszłaś od panicznego strachu do stanu euforii. Żadnych stanów pośrednich. Zadziwiające.

Naburmuszyła się.

 - Kpij sobie, kpij. Naprawdę się przestraszyłam.

 - Kochanie nawet gdybyśmy musieli jechać do Krakowa, to sprawę załatwilibyśmy w ciągu jednego dnia. Nie byłoby dramatu – podniósł się i wsadził naczynia do zmywarki. – Rozpakujmy te pudła.

Następnego dnia pojechali załatwić Uli zameldowanie na stałe. Poszło szybko, bo nie było żadnych kolejek. Teraz musiała wymienić dowód by móc zarejestrować samochód. Prosto z Urzędu Miasta ruszyli do Złotych Tarasów. Każde z nich chciało kupić jakiś świąteczny prezent a przy okazji zrobić resztę zakupów spożywczych. Ula była zachwycona architekturą budynku i powalającym wnętrzem. Tu było dosłownie wszystko o czym mogła sobie zamarzyć. Zauważyła sklep z męskimi koszulami i poprosiła, żeby Marek zostawił ją tu na piętnaście minut.

 - Ja pójdę trochę dalej i wrócę po ciebie. Nie oddalaj się, bo jeszcze mi się zgubisz.

  

Weszła do środka i rozejrzała się ciekawie. Wybór koszul był ogromny. Zdecydowała się na dwie. Uznała, że będą Markowi pasować. Ekspedientka pomogła jej dobrać do nich krawaty. Wyszła zadowolona z nadzieją, że i Marek będzie. Stała chwilkę obok sklepu czekając na niego i rozglądając się wokoło.

 - Już jestem kochanie – pojawił się przed nią jak duch. – Możemy iść dalej.

W sklepach spożywczych zaopatrzyli się już we wszystko. Nawet ryby dostali bez żadnych problemów. Marek się rozszalał kupując ogromny, niemal trzykilowy płat świeżego łososia, półtora kilograma krewetek królewskich, które wprawdzie nie znajdowały się w świątecznym menu, ale Dobrzański je uwielbiał i już planował ucztę na pierwszy lub drugi dzień świąt. Kupił też mule, których był wielkim fanem i wyfiletowane płaty karpia.

Wracali do domu, kiedy zapytał - a może zaprosilibyśmy Olszańskich w drugi dzień świąt? Nie znasz ich jeszcze. Mówiłem ci, że on jest moim najlepszym przyjacielem od lat, a Viola jego żoną. Poza tym opowiadałem mu o nas i nie może się doczekać, żeby cię poznać

 - Ja nie mam nic przeciwko temu. Możemy ich zaprosić na świąteczne śniadanie i obiad. Przygotuję coś smacznego.

Marek spojrzał na nią z miłością.

 - Jesteś aniołem skarbie. - Miał już skręcać w osiedle, gdy jego wzrok przykuła kobieta sprzedająca świąteczne stroiki. – Ula a może kupilibyśmy taki? Nie mamy choinki, a to byłby świetny, bożonarodzeniowy akcent.

 - OK, ale ja nie wysiadam. Wybierz jakiś ładny z bombkami.

Była wigilia. Marek pojechał do firmy, ale jak mówił tylko na chwilę, żeby złożyć pracownikom życzenia i wręczyć drobne upominki. I tak zamierzał rozpuścić wszystkich do domu przed czasem. Jak tylko wysiadł z windy poszedł wprost do Sebastiana chcąc go zaprosić w drugi dzień świąt.

 - Mam nadzieję przyjacielu, że nie macie żadnych planów na ten dzień i spędzicie go z nami. Ula bardzo się przejęła i szykuje same pyszności.

 - Chętnie przyjedziemy. W tym roku wigilia i pierwszy dzień świąt u moich teściów, bo jak pewnie pamiętasz w zeszłym roku jechaliśmy do moich rodziców.

 - To świetnie. Ja tylko się ogarnę i zaraz zwołam zebranie wszystkich pracowników. Złożę życzenia i zmykam do domu. Muszę pomóc Uli. Wy przyjedźcie do nas na śniadanie. O dziewiątej nie będzie za wcześnie?

 - Będzie w sam raz.

Kiedy wrócił do domu Ula pracowała w kuchni na wysokich obrotach. W piecu piekły się ciasta. Pachniało zupą grzybową i śliwkowym kompotem. Na desce leżały równo pokrojone, opanierowane kawałki ryb czekające na usmażenie. Dwa plastikowe, spore pojemniki wypełnione kawałkami śledzi przełożonych piórkami cebuli czekały na zalewę.

 - Ależ pachnie! – Marek wszedł do kuchni i pociągnął z lubością nosem. – Aż ślinka leci.

Zarumieniona od gorąca bijącego z pieca odwróciła się do niego.

 - Na kolację wszystko już gotowe. Jeszcze tylko ryby usmażę. Zrobiłam trochę makówek. Lubisz?

 - Uwielbiam. Przygotuję stół. Nie będę siedział bezczynnie, kiedy ty harujesz. Potem przyjdę ci pomóc. Mamy dużo czasu.

Przykrył stół białym obrusem i rozłożył talerze z białej porcelany. Wyciągnął dobre gatunkowo czerwone wino i dwa duże kieliszki. Na małym talerzyku spoczęły opłatki. Obrzucił wszystko wzrokiem i ruszył do kuchni.

 - Daj mi kochanie jakieś zajęcie – poprosił.

 - Możesz zacząć smażyć ryby. Ja skończę lepić pierogi z grzybami i kapustą. Rozgrzej dobrze patelnię i olej. Dzięki temu ładnie się usmażą i nie przywrą do dna.

Podziwiał ją jak bardzo jest zręczna. Pierogi lepiła błyskawicznie. Część włożyła do zamrażalnika a część przeznaczyła na kolację. Zalała jeden z pojemników ze śledziami zalewą z oliwy a drugi śmietaną. Obydwa wylądowały w lodówce. Zerknęła na Marka. Radził sobie całkiem nieźle. Usmażone kawałki ryb przekładał na półmisek a na pustej patelni układał nowe. Było tego tak dużo, że Ula zostawiła połowę z nich do zamrożenia.

  

Kilka minut przed siedemnastą wszystko było gotowe. Wzięli wspólny prysznic i przebrali się do świątecznej kolacji. Ula rozlała zupę na talerze, a Marek poprzenosił półmiski na stół. Zapalił świece, by stworzyć miły nastrój i rozlał wino do kieliszków. Podeszła Ula i wzięła w dłoń jeden z opłatków. Stanęła naprzeciwko Marka i popatrzyła mu prosto w oczy.

 - Ten rok w przeciwieństwie do wcześniejszego zapowiadał się zwyczajnie i nudno, za to jego końcówka jest bardzo szczęśliwa. Ja jestem bardzo szczęśliwa. Otrząsnęłam się po rozwodzie i zapomniałam o przykrych latach z Piotrem również dzięki tobie. Życzę nam obojgu, by ta miłość, której doświadczamy, trwała do końca naszych dni, a wspólnie przeżyte lata były dla nas dobre i spokojne. Życzę ci, żebyś się nie zmieniał i pozostał takim jakim jesteś. Dobrym, wrażliwym i troskliwym człowiekiem. Wszystkiego najlepszego kochanie.

 - Jestem pełen nadziei i wiary, że to wszystko się spełni. Ty tylko bądź przy mnie i kochaj mnie, a wszystko dobrze się ułoży. Życzę ci samych szczęśliwych dni u mego boku skarbie.

Przełamał się z nią opłatkiem i obdarzył słodkim pocałunkiem. Zasiedli do wieczerzy. Marek nie mógł się nachwalić. Smakowało mu absolutnie wszystko. Zakończył kolację solidną porcją makówek pełnych bakalii. Poluzował pasek.

 - Okropnie się objadłem. To wręcz nieprzyzwoite, ale wszystko było genialnie smaczne – podał Uli kieliszek z winem.

 - Za nasze zdrowie kochanie.

  

Po kolacji wręczyli sobie prezenty. Marek był zachwycony modnymi koszulami, a Ula sukienką, którą jej kupił. Kładli się spać późno. Jutro mogli dłużej poleniuchować.

Na dźwięk domofonu Marek oderwał się od stołu, na którym układał sztućce i poszedł otworzyć. Ula kończyła nakładać na półmiski ostatnie plastry wędlin. Usłyszała wchodzących gości i wytarłszy dłonie ściereczką poszła się przywitać. Marek przedstawił jej Violettę i Sebastiana. Ten ostatni był pod ogromnym wrażeniem urody Uli.

 - Nic nie przesadziłeś przyjacielu – szepnął mu do ucha – ona jest piękna.

 - Dajcie płaszcze i rozgośćcie się. Zaraz będziemy jeść.

Oboje Olszańscy łakomie spoglądali na suto zastawiony stół.

 - No bracie – Sebastian nie mógł się powstrzymać od komentarza – wyżerka pełną gębą.

 - I w dodatku wszystko robiła Ula własnoręcznie poza wędlinami. Karczek i schab ze śliwką wyszły znakomicie, a ten pieczony pasztet z gęsi to sama poezja. Są i moje ulubione krewetki, a także mule. Wiem, że i wy lubicie. Siadajcie. Ja jeszcze przyniosę dzbanek z kawą.

Sebastian bez skrępowania nałożył sobie solidną porcję sałatki jarzynowej i wziął kilka krewetek. Violetta zaczęła od pasztetu, a potem zabrała się za śledzie.

 - Naprawdę sama to przygotowałaś?

 - No nie do końca. Marek bardzo pomógł. Mielił mięso i nadziewał schab śliwkami, a karp w galarecie to całkowicie jego zasługa podobnie jak faszerowane jaja. Ma talent chłopak – Ula uśmiechnęła się do narzeczonego.

 - Pyszne, naprawdę wszystko jest genialne, a co na obiad? – Sebastian poluzował pasek od spodni.

 - Nie martw się. Głodny nie wyjdziesz – zachichotał Marek znając doskonale żarłoczność przyjaciela. – Będzie zupa kokosowa z imbirem. Jedliśmy ją kiedyś w Krakowie i Ula postanowiła zrobić ją sama. Jest równie dobra. Na drugie danie gnocchi z kawałkiem pieczeni i surówką. Może być takie menu? - Sebastian podniósł obie ręce w poddańczym geście.

 – Ja nie mam żadnych uwag.

Po śniadaniu Ula nakroiła mnóstwo sernika, makowca i piernika. Zaparzyła jeszcze więcej kawy.

 - Marek mówił, że będziesz u nas pracować od nowego roku – zagaiła Violetta. Była ciekawa nowej asystentki swojego szefa, która w dodatku była jego narzeczoną. Dobrze pamiętała jak to było z Pauliną, dzięki której trafiła do F&D. Uważała ją za swoją przyjaciółkę i dopiero Marek jak rozwiódł się z nią odarł swoją sekretarkę ze złudzeń mówiąc, że Paulina to taki typ, który nie ma przyjaciół. Od tej pory relacje między nią a Violą znacznie się ochłodziły a Olszańska zaczęła traktować Paulinę jak każdego jednego petenta, co tej ostatniej bardzo się nie podobało. Może Ula będzie inna? Na pewno jest inna. Nie wywyższa się i nie traktuje jej z góry tak jak robiła to Paulina.

 - Tak, to prawda. To dlatego przeprowadziłam się z Krakowa tutaj. Marek wciąż mówił, że od dawna nie ma asystentki i że ja nadawałabym się na to stanowisko, bo mam kierunkowe wykształcenie. W końcu się zgodziłam.

 - Masz studia?

 - Tak. Zrobiłam dwa kierunki ekonomię i finanse, a ty?

 - Ja niestety mam tylko ogólniak.

 - Nie chciałaś się dalej kształcić?

 - Chciałam, ale nie dostałam się na filologię i potem już nie próbowałam.

 - Trzeba próbować Viola. Całe życie chcesz być sekretarką? Nie chcesz zrobić kariery?

 - Pewnie, że chcę. Nawet interesuję się PR-em, ale Marek w życiu nie powierzyłby mi tego stanowiska.

 - Teraz być może nie, ale jakbyś zrobiła licencjat lub studia, to pewnie nie miałby nic przeciwko temu. Pomyśl o tym, bo naprawdę warto się starać.

 - Pomyślę Ula, pomyślę…

Bardzo przyjemnie upłynął ten dzień. Olszańscy pożegnali się kilka minut po osiemnastej zostawiając gospodarzy samych. Marek pomógł Uli uprzątnąć naczynia i rozsiadł się na kanapie.

 - I jak wrażenia? Dobre, czy złe? Jak odebrałaś Violettę?

 - Pozytywnie. Jest trochę egzaltowana, ale w gruncie rzeczy to dobra dziewczyna. Nie może ci pomóc dlatego, że mało wie o ekonomii i czasami nawet nie rozumie, czego od niej wymagasz. Wstydzi się do tego przyznać. Mówiła mi o tym. Trochę wjechałam jej na ambicję mówiąc, że jeśli nie chce całe życie pracować jako sekretarka musi zacząć się edukować i rozwijać. Mówiła, że interesuje się PR-em.

 - Tak wiem. Ma wielkie parcie na to stanowisko, ale sama wiesz, że z takim poziomem wiedzy nie mogę jej na nim zatrudnić.

 - To samo jej powiedziałam i czuję w kościach, że ona jeszcze któregoś dnia na pewno nas zaskoczy. Zobaczysz.