SEKRET - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

Całą noc spędził przy łóżku Malwiny. Obudziła się dopiero nad ranem i była już przytomniejsza, choć sprawiała jeszcze wrażenie, że wciąż jest pod wpływem narkotyku. Na widok jej otwartych oczu popłynęły mu łzy.

 

 - Dlaczego to zrobiłaś kochanie? Naprawdę tego nie rozumiem.

 - To wielka szkoda, bo sądziłam, że to jest oczywiste – powiedziała słabym głosem. – Chciałam zwrócić na siebie uwagę. Nigdy nie masz dla mnie czasu a jeśli go masz, poświęcasz go wyłącznie Ninie. Co ona w sobie ma, że potrafiła tak bardzo owinąć cię dookoła palca? Patrzę na nią i widzę jak mocno różni się od mamy. Przypomnij sobie jak zawsze czekała na nas z obiadem. Potrafiła kilka godzin przestać przy kuchni, żeby ugotować nam coś smacznego. Kiedy Nina ugotowała nam choćby jajka? Mama starała się. Starała dla nas. Nina nie robi nic. Ma w sobie tyle egoizmu, że wylewa jej się uszami. Dużo myślałam nad tym, co mówiła nam w Warszawie i wiesz co? Nie wierzę jej. Mama nigdy nie dopuściłaby się takich rzeczy zwłaszcza, że były ponoć przyjaciółkami. Pomysł z adopcją nie wyszedł od niej tylko od Niny. Nie chciała mnie i nigdy nie kochała. Zawsze chodziło jej o ciebie. Tylko o ciebie. Wyjedźmy stąd tato. Nie znoszę Niny i nigdy się z nią nie dogadam. Nigdy też nie nazwę jej mamą. Ona dla mnie jest nikim. Powinniśmy wrócić do Warszawy i na kolanach błagać mamę, żeby nam wybaczyła to świństwo, które jej zrobiliśmy…

 - To nie takie proste córeczko – Artur ukrył twarz w dłoniach i głęboko westchnął. Wiedział, że Malwina ma rację. Który to już raz pozwolił Ninie wodzić się za nos? Który to już raz uwierzył w jej zapewnienia, że nadal go kocha? W ciągu dwóch dni usłyszał dwie niezależne opinie o Ninie. Od Piotra i od własnej córki, i obie były zaskakująco zbieżne. – Muszę to przemyśleć kochanie. Na pewno coś postanowię. Pójdę teraz do lekarza. Niech cię obejrzy i powie, czy coś ci grozi. Myślę jednak, że powoli wracasz do siebie.

Lekarz miał podobne zdanie. Stwierdził, że najgorsze minęło, ale pacjentka musi zostać w szpitalu jeszcze dwa lub trzy dni, bo trzeba porobić badania narządów wewnętrznych zwłaszcza wątroby. Po jego wyjściu Artur pochylił się nad Malwiną.

 - Zostawię cię teraz. Pojadę do domu. Wezmę prysznic, coś zjem, przebiorę się i wrócę do ciebie. Nie wiem dlaczego Nina nawet nie zadzwoniła. Zostawiłem jej kartkę. Będę za kilka godzin.

Wrócił do mieszkania, ale nie zastał w nim Niny. Zdziwił się, bo przecież mówiła, że wróci wieczorem a tymczasem okazuje się, że nie nocowała w domu w ogóle. Jeśli nie w domu, to gdzie? A przede wszystkim z kim? I on przestał wierzyć w jej słowa, że tylko liczy się on, nikt więcej. Okłamywała go od momentu, kiedy zostali parą i teraz robi dokładnie tak samo. Piotr, to uczciwy facet. Nie miał najmniejszego powodu, żeby nie powiedzieć mu prawdy, a on nie ma powodu, żeby mu nie wierzyć. Dotarło do niego, że Nina zniszczyła życie i jemu, i Malwinie. Rozbiła dwunastoletni związek z Anitą i mocno wątpił, czy jego żona będzie w stanie mu to wybaczyć. Jak mógł nie wyczuć intencji Niny? Jak mógł nie zauważyć, że były takie jednoznaczne i podłe? Jak w ogóle mógł uwierzyć jej słowom? Anity nie dopuścił do głosu, nie pozwolił jej na tłumaczenia tylko od razu założył, że chce się wybielić i przerzucić winę na „biedną” Ninę. To był straszny błąd. Ten sam popełniła Malwina. Ona też nie chciała słyszeć, co matka ma do powiedzenia.

Kiedy wyszedł spod prysznica usłyszał zgrzyt przekręcanego w zamku klucza. Stanął wyczekująco w przedpokoju. Po chwili weszła Nina. Miała potargane włosy, nieświeży oddech i rozmazany makijaż. Wyglądała jak tania dziwka. Po raz pierwszy spojrzał na nią z obrzydzeniem. Anita nigdy by mu się tak nie pokazała. Zawsze była schludna i taka zorganizowana. Nina podeszła do niego usiłując go pocałować, ale odsunął się ze wstrętem. Spojrzała na niego zdziwiona.

 - Nie chcesz buziaka? – spytała.

 - Nie chcę. Nie wiem kto wcześniej przyssał się do tych ust.

 - Sugerujesz coś?

 - Nie Nina. Ja mam pewność. Miałaś wrócić wczoraj wieczorem. Wróciłaś dzisiaj rano i wyglądasz jak ktoś po intensywnym seksie. Ja nawet nie chcę wiedzieć z kim się puściłaś. Mam tego dość. Wczoraj Malwina zażyła narkotyki po raz pierwszy w życiu. Przedawkowała. Leży na intensywnej terapii, ale przecież ciebie to nie obchodzi, prawda? Niemal nie przeżyła, a ty pieprzyłaś się z jakimś facetem. Ty chcesz, żeby ona nazywała cię mamą? Niedoczekanie. Okłamywałaś mnie przez całe lata. Przyprawiałaś mi rogi i robiłaś ze mnie idiotę. Na tych urodzinach dowiedziałem się od naszego wspólnego znajomego kilku bardzo ciekawych rzeczy na twój temat. Rzeczy z czasów, gdy ciężarną Anita przywiozła cię do Warszawy. To ona od początku zajmowała się Malwiną, bo ty miałaś lepsze rzeczy do roboty. Na przykład imprezowanie i łajdaczenie się. Do tej pory nie mam pojęcia jak udało ci się skończyć studia. Mimo, że je masz, nadal jesteś głupią, prymitywną babą. Mam dość twoich wiecznych kłamstw. Babrasz się w nich i czerpiesz z nich jakąś dziką satysfakcję. Nie mogłaś znieść myśli, że ożeniłem się z Anitą. Stała się tak obsesyjna, że musiałaś przyjechać, niesłusznie ją oskarżyć tylko po to, żeby odzyskać swoją własność. I nie chodziło tu paradoksalnie o Malwinę, ale o mnie. Bawisz się ludzkim życiem i to kiedyś na tobie się zemści. Rozwaliłaś mi małżeństwo, ale to już koniec ingerencji w moje życie. Nie wierzę, że to mówię, ale jesteś zwykłą, sprzedajną dziwką, a ja nie będę z dziwką układał sobie życia. Jak tylko Malwina opuści szpital wracamy do Warszawy.

Nina stała przed nim z założonymi rękami i uśmiechała się ironicznie.

 - Brawo! Wreszcie do ciebie coś dotarło. Możesz sobie wracać, nic mnie to nie obchodzi. Ja osiągnęłam swój cel. Nie jesteś z Anitą i choćbyś ją błagał, żeby wróciła, ona nigdy tego nie zrobi. Jest zbyt dumna i zbyt honorowa. Jest zbyt głupia. Mam nadzieję, że po waszym odejściu podcięła sobie żyły z rozpaczy – odwróciła się na pięcie i wolno kołysząc biodrami przeszła do sypialni. Popatrzył na nią z nienawiścią. Utwierdziła go tylko w przekonaniu, że powinien zwinąć manatki i jak najszybciej opuścić Wrocław.

Wrzucił ostatnią torbę do bagażnika i spojrzał na córkę. Kiedy oznajmił jej, że wracają od razu poprawił jej się nastrój. Teraz uśmiechała się łagodnie.

 - Jedziemy?

 - Jedziemy kochanie i nigdy tu nie wrócimy.

Po blisko czterech godzinach dojeżdżali do Warszawy. Podczas ponad roku ich nieobecności miasto trochę się zmieniło. Wzbogaciło się o liczne roboty budowlane i objazdy. Po drodze zatrzymali się jeszcze przy MC Donaldzie. Byli głodni i chociaż jedzenie nie było najzdrowsze to mimo wszystko smaczne. Już bez przeszkód podjechali pod blok i zabrali część bagaży. Artur najpierw nacisnął dzwonek, ale szybko się zreflektował, że jest dwunasta dwadzieścia i Anita na pewno jest w pracy. Postawił walizki i wysupłał z kieszeni klucze. Drzwi naprzeciwko otworzyły się i wyszła z nich ich sąsiadka. Przywitała się z nimi mówiąc, że ma dla nich komplet kluczy Anity. Trochę ich zaskoczyła.

 - No bo widzi pan, pani Anitka wyjechała już jakiś czas temu. Będzie z rok. Zostawiła mi klucze i prosiła, żebym podlewała kwiatki. Skoro już jesteście, oddaję ten komplet.

 - A dokąd pojechała? – zapytała Malwina.

 - Nie wiem. Nic nie mówiła. Powiedziała tylko, że zaczyna nowe życie i tyle ją widzieli. To ja już pójdę… - wycofała się do swojego mieszkania. Artur popatrzył na córkę. Była równie zaskoczona jak on. Weszli do środka. Mieszkanie było jak wymarłe i zalegała w nim spora warstwa kurzu. Nic dziwnego. Od roku przecież nikt tu nie sprzątał i tylko kwiatki miały się świetnie.

 - Tato tu jest jakiś list. Pewnie od mamy. Otwórz i przeczytaj.

Odebrał z jej rąk kopertę i rozdarł ją. Zaczął czytać na głos:

Moi najukochańsi

Zwracam się do Was w taki właśnie sposób, bo przez czternaście lat byliście dla mnie najważniejszymi osobami na ziemi. To dla Was pracowałam i dla Was się starałam ze wszystkich sił, żeby niczego wam nie zabrakło i żebyście mieli szczęśliwy i spokojny dom. Sądziłam, że postępuję słusznie, ale jak widać bardzo się myliłam. Doszłam do etapu, kiedy nie mam już odwagi nazwać Cię Arturze moim mężem, a Ciebie Malwinko moją małą córeczką. Pęka mi serce, gdy o tym pomyślę, ale czasu cofnąć się nie da. Skrzywdziłam Was oboje i za to chcę z całego serca przeprosić. Zmarnowałam Wam życie, a tego wybaczyć się nie da. Myślę, że gdyby Nina była inna, byłbyś od samego początku jej szczęśliwym małżonkiem, a Malwinka dorastałaby w poczuciu wielkiej rodzicielskiej miłości. Naiwnie sądziłam, że jestem w stanie jej ją dać, ale przekonałam się, że wbrew temu co twierdzą ludzie, nie jest prawdą, że ta jest matką, która wychowała, ale ta, która urodziła. Okazało się, że bez znaczenia jest tu fakt, że nie widziała dziecka trzynaście lat i przez trzynaście lat nawet o nim nie pomyślała. Mam nadzieję Arturze, że u jej boku jesteś wreszcie szczęśliwy, bo przecież kochałeś ją od zawsze. Mam też nadzieję, że Malwinka znalazła w niej to, co każda matka powinna mieć. Miłość, czułość i wyrozumiałość. Ja usuwam się w cień z nadzieją, że zdołaliście się pozbierać po tej traumie jaką Wam zafundowałam. Bądźcie szczęśliwi, bo jak nikt na to szczęście zasługujecie. Żegnajcie.

Anita

PS.

W kancelarii adwokackiej na ulicy Wojciecha Górskiego sześć u adwokata Tomasza Kaszuby zostawiłam w depozycie podpisany przeze mnie pozew rozwodowy, za pomocą którego zwracam wolność Wam obojgu. On umożliwi Wam zacieśnienie relacji z Niną, a Tobie Arturze ułożenie sobie z nią życia. Nie zostawiam żadnego adresu kontaktowego dla Was. Dla adwokata jedynie numer skrytki pocztowej, na którą może przesyłać ewentualną korespondencję.

Artur skończył czytać i z rozpaczą spojrzał na córkę. W jej oczach lśniły łzy.

 - Co myśmy zrobili tato, co myśmy zrobili…? - wyszeptała. – Ona nam nigdy tego nie wybaczy… Ten list jest pełen żalu i okropnej rozpaczy. Po takim wyczynie powinna nas znienawidzić a tymczasem życzy nam szczęścia. Czy teraz rozumiesz tę różnicę między nią a Niną? Mama nie przestała nas kochać, ale czy zdoła zapomnieć, to inna sprawa.

Artur otarł łzy z policzków.

 - Odnajdziemy ją. Przysięgam, że ją odnajdziemy i wtedy zapytamy. To wszystko prawda, co napisała w liście. Ninę kochałem od zawsze i to się nie zmieniło mimo tego, że ożeniłem się z Anitą. Sądziłem, że jesteś córką moją i jej, że powinniśmy oboje stworzyć ci dom. Nie doceniłem własnej żony. Ona naprawdę się starała. Nigdy nie podnosiła głosu. Zawsze była łagodna i dobra, bo nas kochała. Nina jest zwykłą szmatą. To ona cię urodziła, ale życia byś przy niej nie miała. Nam obojgu dała próbkę swoich możliwości i wystarczy. Jutro zaczniemy działać. Najpierw zapiszemy cię do szkoły, potem zapytam w pracowni, czy mogą mnie przyjąć z powrotem do pracy. Później podjedziemy pod dawny zakład pracy mamy. Może jej koleżanki coś wiedzą. Trzeba będzie odwiedzić tego adwokata. Mam zamiar odebrać od niego ten pozew i zniszczyć. Przez całe lata nie dałem odczuć mamie, że bardzo mi na niej zależy. Czas nadrobić to wszystko. Nie poddamy się tak łatwo.

Malwina podeszła do niego i objęła ramionami jego szyję.

 - Tak właśnie zrobimy tato i za to cię kocham.

Zaczęli od liceum. Na szczęście zaczęły się wakacje i Malwina nie musiała przenosić się do nowej szkoły w połowie roku. Złożyła stosowne dokumenty i zapisano ją. Potem podjechali pod poprzedni zakład pracy. Malwina zostawała w samochodzie a Artur ruszył wprost do swojej pracowni i witał się z dawno nie widzianymi kolegami. Jeden z nich, którego Artur śmiało mógł nazwać swoim przyjacielem odciągnął go na bok.

 - Wracasz do Anity?

 - Bardzo chciałbym, ale ona podobno rok temu wyprowadziła się i nie mam pojęcia, gdzie jej szukać.

 - Ja właśnie w tej sprawie chciałem z tobą pogadać. W zeszłym roku jechaliśmy na urlop dość późno, bo w drugiej połowie września do Iławy. Wylądowaliśmy nad Jeziorakiem. Wynająłem pokój w ośrodku „Pod Omegą”. Któregoś dnia moja Ewa wylegiwała się na leżaku, a ja akurat do niej podchodziłem, gdy pokazała mi biegnącą brzegiem kobietę z psem. Była prawie pewna, że to Anita. Jednak nie miała odwagi jej zawołać, bo zmylił ją ten pies. Wiedzieliśmy przecież, że nie macie żadnego, a to był dość młody owczarek niemiecki. Potem widywaliśmy ją jeszcze kilkakrotnie, ale ponieważ wzrok płatał nam figle, nie odważyliśmy się jej zaczepić. Zawsze miała na głowie taki śmieszny kapelusik i ciemne okulary. Nie mam pojęcia, czy to dobry trop, ale pomyślałem, że muszę ci o tym powiedzieć. Od czegoś trzeba zacząć, jeśli chcesz ją odnaleźć. Z Niną koniec?

 - Definitywny. To nie jest kobieta dla mnie i powinienem był to wiedzieć już w momencie kiedy ją poznałem. Jestem stary i głupi przyjacielu. Miałem w domu prawdziwy skarb i nie potrafiłem tego docenić. Koniecznie muszę ją odszukać. Znasz adres tego ośrodka?

 - Nie pamiętam, ale jak zapytasz o Ośrodek Wypoczynkowy „Pod Omegą” to każdy wskaże ci drogę. Powodzenia Artur.