ZAŚLEPIENIE - rozdział 1

ZAŚLEPIENIE

ROZDZIAŁ 1

Ocknęła się z jakimś niepokojem w sercu. W mieszkaniu panowały egipskie ciemności i jedynie elektroniczny zegar stojący na kominku dawał nieco poświaty wskazując godzinę drugą trzydzieści. Zerwała się z kanapy i ruszyła do pokoju dziewczynek. Uchyliła cicho drzwi i uspokoiła się. Spały. Przeszła do sypialni Marka, ale łóżko stało nietknięte a jego samego nie było. Czuła w sobie narastający gniew. Umawiali się, że wróci do dwudziestej drugiej, tymczasem mocno nadwyrężył tę umowę. Nie pierwszy raz taka sytuacja miała miejsce, ale obiecała sobie, że ten będzie ostatnim. Przyjaźnili się od lat, a raczej to on się przyjaźnił. W jej przypadku śmiało można było mówić o totalnym zaślepieniu i wielkiej do niego miłości. Naiwnie sądziła, że z czasem ją pokocha za jej oddanie, za uczynność, za uprzedzanie jego myśli zanim cokolwiek powiedział. Pomyliła się i od niedawna utwierdzała w przekonaniu, że on ją po prostu wykorzystuje, bo jest dobra i nie potrafi mu odmówić.

Najpierw była Paulina, wieloletnia partnerka i narzeczona Marka. Kiedy Ula przyjęła się do firmy odzieżowej Febo&Dobrzański na stanowisko asystentki młodego Dobrzańskiego, on był w stałym związku z dumną panną Febo. Ta ostatnia nie zapałała sympatią do nowej pracownicy. Zresztą do starej też nie, bo kiedy odkryła romans swojego narzeczonego z nią kazała ją bezzwłocznie zwolnić. Joaśka odeszła w atmosferze skandalu sądząc, że jeszcze wszystko się jakoś ułoży i Marek do niej wróci. Wrócił, ale nie w sposób jaki sobie wyobrażała. Po czterech miesiącach wybuchła kolejna afera, bo okazało się, że Joaśka jest przy nadziei. Paulina szalała. Próbowała namówić seniorów Dobrzańskich, żeby wpłynęli na Marka i wbili mu do głowy, że tylko z nią będzie szczęśliwy. Głupia, włoska gęś. Gdyby tak miało być, przecież nie zdradzałby jej na lewo i prawo. Seniorzy jednak w tym wypadku wzięli stronę ciężarnej Joaśki, bo niczego tak nie pragnęli jak właśnie wnuków. Zaręczyny zostały zerwane a ślub odbył się, ale z inną panną młodą.

Ula kochała Marka od kiedy zobaczyła go po raz pierwszy. Nie sądziła, że w przyrodzie występują tak urodziwi i przystojni mężczyźni. Szkoda tylko, że jego charakter tak diametralnie odbiegał od jego wyglądu. Zdawał sobie sprawę ze swojej atrakcyjności, a biegające za nim kobiety tylko go w tym utwierdzały. Przez to był nieco zarozumiały i zbyt pewny siebie. Na Ulę nie zwracał uwagi w ogóle, co początkowo cieszyło Paulinę, bo zazwyczaj zaliczał hurtowo swoje asystentki a tym razem dostała mu się taka, która była kompletnie nie z jego bajki. On był koneserem kobiecej urody, wielkim estetą a Ula niestety nie powalała wyglądem. Ubierała się dość nędznie w ciuchy nabyte w second – handach, nie malowała się, nosiła ciężkie, niemodne okulary i aparat na zębach. Miała jednak sporo zalet a głównie tę, że była niesamowicie pracowita i odwalała za swojego szefa kupę roboty, co pozwalało mu na tryb życia taki jak lubił, czyli częste chodzenie do ulubionego klubu wraz ze swoim przyjacielem Sebastianem.

Tam upijali się i podrywali chętne panny. Najgorsze dla Uli było to, że nie sposób go było nie lubić mimo tych wad. Wiernością na pewno nie grzeszył, o czym wcześniej miała okazję się boleśnie przekonać długoletnia narzeczona a potem żona, którą zostawiał na długie godziny samą z rosnącym z dnia na dzień brzuchem. Było już wiadomo, że to ciąża bliźniacza, czego Marek nie zniósł dobrze i pierwsze co zrobił po usłyszeniu tych rewelacji, to poszedł się upić. Za to seniorzy świętowali i cieszyli się, że od razu będzie dwójka wnucząt. Marek przesiadując w klubie wraz z Olszańskim skarżył mu się, że zupełnie nie dorósł do roli ojca i nie wyobrażał sobie jak to będzie. Sebastian wprawdzie go pocieszał, ale to były tylko słowa.

Joaśka powiła dwie łudząco podobne do siebie bliźniaczki.

Po porodzie uszczęśliwiona pokazywała je Markowi, ale on tylko się krzywił, bo nie rozumiał czym ona się tak zachwyca. Dzieci były przesadnie różowe i miały pomarszczoną skórę. Tak czy siak nic do nich nie poczuł tak jak i do swojej żony, która po powrocie z dziećmi do domu zdana była wyłącznie na siebie, bo Marek nie zmienił nic ze swoich przyzwyczajeń zostawiając zajmowanie się dziećmi jej.

Coraz częściej dochodziło między nimi do kłótni. Joaśka była niewyspana, wymęczona i wściekła. Teściowie przyjeżdżali zazwyczaj w soboty, żeby nacieszyć się wnuczkami, ale pomocy nigdy nie proponowali uznając zapewne, że Marek powinien wreszcie poczuć się odpowiedzialny i dorosnąć. Akurat u niego ani jedno ani drugie nie wchodziło w rachubę. Okres kiedy udręczona Joaśka robiła mu awantury dla Marka był paradoksalnie okresem wyciszenia. Zaprzyjaźnił się z Ulą. Z nią czuł się najlepiej zwłaszcza wtedy, gdy wychodzili na zapiekanki a potem spacerowali po parku rozmawiając cicho.

Ula miała łagodny głos. Nigdy go nie podnosiła. Tłumaczyła mu wiele rzeczy bardziej domyślając się niż mając pewność, że między nim a Joaśką nie jest dobrze. To kojące brzmienie jej głosu wyciszało w nim wszystkie negatywne emocje. Odpływały z głowy gdzieś w niebyt a on czuł się zrelaksowany i odprężony.

Dziewczynki rosły. Joaśka dbała o nie zaniedbując przy okazji siebie. Marka i tak nie było po całych dniach więc dla kogo miała się stroić? Chodziła w wyciągniętym, poplamionym kaszką dresie nie czesząc się tygodniami i popadając w coraz większą depresję.

Któregoś piątku wracając z jakiejś nasiadówki w klubie Marek już w windzie usłyszał rozdzierający płacz swoich dzieci. Zerknął na zegarek i zdziwił się, że jest już tak późno a one jeszcze nie śpią. Wszedł do mieszkania i zdębiał. Dzieci darły się jak opętane a Joaśka leżała na kanapie w salonie i nie reagowała w ogóle. Podszedł do niej i potrząsnął nią mocno.

 - Ogłuchłaś!? Nie słyszysz jak dzieci się drą!?

Nie słyszała. Wysunęła mu się z rąk na podłogę. Była nieprzytomna. Wpadł w panikę. Chwilę to trwało zanim zaczął jasno myśleć. W końcu zadzwonił po pogotowie a zaraz potem do Uli z prośbą, żeby wzięła taksówkę i przyjechała do niego na Sienną.

 - Potrzebuję pomocy. Dzieci płaczą a Joaśka jest nieprzytomna. Nie wiem dlaczego. Zadzwoniłem po pogotowie.

Czekając na nie podgrzał dzieciom mleko podejrzewając, że są głodne. Nie miał pojęcia jak długo Joaśka pozostawała w tym stanie. Pod stolikiem znalazł puste fiolki po jakichś lekach. Nie znał ich.

Lekarz z pogotowia zbadał Joasię pobieżnie i zadecydował, że zabiorą ją do szpitala.

 - Wie pan co zażyła? – Marek wręczył mu cztery puste fiolki.

 - Prawdopodobnie to, ale ja nigdy tych tabletek nie widziałem. Nie wiem po co je zażywała.

 - To silne środki psychotropowe. Zabieramy ją. Jedzie pan z nami?

 - Dojadę. Czekam na kogoś, kto zajmie się dziećmi, bo nie mogę ich zostawić samych.

Lekarz kiwnął głową i ruszył za sanitariuszami niosącymi bezwładną Joasię na noszach. Marek zamknął za nimi drzwi i nakarmił dzieci. Wreszcie się uspokoiły. Zaniósł je do łóżeczek i wrócił do kuchni. Dopiero teraz zauważył jakąś kartkę pod stołem. Podniósł ją. Rozpoznał pismo swojej żony.

Ty podły draniu

Tylko tak mogę Cię nazwać, bo na inną nazwę nie zasługujesz. Jesteś kanalią w ludzkiej skórze. Jesteś kimś, kto nie zasługuje ani na miano męża, ani na miano ojca. Nie obchodzę Cię ani ja, ani nasze dzieci. Żebyś zdechł. Przez Ciebie nabawiłam się depresji, przez Ciebie już nie radzę sobie z życiem, przez Ciebie jestem nieszczęśliwa i jeśli ta próba samobójcza się powiedzie to moja śmierć obciąży wyłącznie Twoje sumienie. Dzieci mają po dziesięć miesięcy. Ile razy zostawałeś z nimi? Ile razy pomagałeś mi w czymkolwiek, żeby choć trochę mnie odciążyć? Widziałeś jak wyrzynają im się pierwsze zęby? Widziałeś jak zaczynają siadać, jak zaczynają gaworzyć? Opadałam z sił a Ty włóczyłeś się po klubach zwierzając się temu głupkowi Olszańskiemu jaki to jesteś nieszczęśliwy. Odchodzę z nadzieją, że mnie nie uratują a Ciebie życie dopadnie wcześniej czy później, wystawi Ci solidny rachunek i da porządny wycisk. Radź sobie sam i doświadcz tego wszystkiego, czego ja musiałam doświadczyć.

Żegnaj dupku.

Opadły mu ręce a kartka znowu znalazła się na podłodze. - Jak ona mogła mi to zrobić? Zostawić mnie samego z dziećmi? Przecież nawet nie mam pojęcia jak się nimi zająć. Nie wiem, co mają jeść i jak to przyrządzić. Jak mam je ubierać, jak przewijać, przecież są takie delikatne i kruche. Że też akurat rodzice musieli wyjechać… W Uli jedyna nadzieja. Chyba powinna już być…

Tyle co o niej pomyślał rozdzwonił się domofon. Nawet nie pytał kto to, tylko nacisnął guzik. Zdyszana i nieco przestraszona weszła do mieszkania pytając co się stało. Opowiedział jej o wszystkim i pokazał kartkę.

 - Powinieneś wziąć sobie do serca jej słowa. Miała rację we wszystkim co napisała. Taki właśnie jesteś. Ubieraj się i jedź do szpitala. Ja zostanę z dziećmi.

Trochę zabolało go to, co powiedziała, ale ruszył się z miejsca zabierając kluczyki od samochodu.

 - Zadzwonię jak już będzie coś wiadomo. Dziękuję.

Wpadł na SOR rozglądając się nerwowo. Podbiegł do okienka i zapytał o Joannę Dobrzańską. Kobieta stojąca po drugiej stronie skierowała go do jakiegoś gabinetu. Zastał w nim dwóch lekarzy i ponownie zapytał o Joasię.

 - Proszę usiąść – jeden z nich wskazał mu fotel. – Niestety nie mamy dla pana dobrych wiadomości. Żona musiała dość długo być nieprzytomna po zażyciu tej ogromnej dawki psychotropów. Nawet nie dojechała do szpitala. Zmarła w karetce. Zatrzymała im się i próbowali elektrowstrząsów, ale nie udało się.

Marek słuchał tego oszołomiony i chyba nie za bardzo docierała do niego skala tej tragedii. Przełknął nerwowo ślinę.

 - Gdzie jest teraz? Chciałbym ją zobaczyć.

 - Oczywiście. Jest w prosektorium. Zaraz zawołam pielęgniarkę to pójdzie z panem. Proszę mi jeszcze powiedzieć, czy żona leczyła się na depresję? Leków, które zażyła nie można kupić bez recepty, stąd moje pytanie. Musiał jej przepisać specyfiki jakiś lekarz psychiatra.

 - Nic mi na ten temat nie wiadomo – to pytanie zaskoczyło Marka i nic dziwnego, bo niby skąd miałby wiedzieć. Nie interesował się życiem Joaśki, nie zwierzała mu się uznając zapewne, że to i tak bez sensu, bo on nie zareaguje tak jak powinien. Najgorsze było to, że nie potrafił udzielić żadnych odpowiedzi na pytania zadawane przez lekarzy, bo ich po prostu nie znał. Nie miał pojęcia, co dzieje się w jego własnym domu pod jego nosem.