ZAŚLEPIENIE - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Widok martwej Joasi wstrząsnął nim. Jej skóra była śnieżno biała, wręcz przezroczysta. Pod oczami i wokół ust miała sine plamy a na piersiach ślady po elektrowstrząsach. Dopiero tutaj zdał sobie sprawę jak bardzo była wycieńczona. Nigdzie grama tłuszczu a spod skóry przebijała siateczka żył.

 – To przeze mnie? – pytał sam siebie. – Tak napisała w liście. Jak bardzo musiała mnie nienawidzić, żeby targnąć się na własne życie? Nie pomyślała, co z dziećmi? Pomyślała. To ja mam teraz misję, żeby je wychować. Wyszła z założenia, że dzieci mają oboje rodziców a nie tylko matkę. Co ty zrobiłaś naszym dzieciom, co zrobiłaś mnie i sobie? – dręczył się pytaniami nadal nie rozumiejąc powodów tego tragicznego kroku żony. Było jednak pewne, że od teraz już nic nie będzie takie samo. On będzie musiał dorosnąć i stać się odpowiedzialnym za siebie i swoje dzieci. Nie miał pojęcia jak ma sobie z tym poradzić i czy w ogóle da radę. Nadzieję pokładał w Uli. Ona mu pomoże tak jak zawsze pomagała. Nie zostawi go z tym samego.

Oddano mu rzeczy osobiste Joasi. Z reklamówką i pielęgniarką powędrował na oddział psychiatryczny. Nie miał ochoty rozmawiać o tej tragedii z psychologiem, ale lekarz, który wcześniej z nim rozmawiał przekonał go, że to mu dobrze zrobi. Psycholog długo mu tłumaczył logikę postępowania potencjalnych samobójców.

 - Polecam panu książkę Krakowiaka pod tytułem „Strata, osierocenie i żałoba”. Pisze w niej, że samobójstwo lekceważy wszelką logikę, a nade wszystko logikę życia wpisaną w naturę człowieka. Może pan jeszcze długo nie zrozumieć powodów, dlaczego pańska żona targnęła się na swoje życie. To często ma związek z zanikiem instynktu samozachowawczego w wyniku depresji. Mogła też odczuwać przez dłuższy okres czasu ból egzystencjalny a oprócz niego wiele innych wydarzeń wewnętrznych i zewnętrznych dokonujących się w świecie jej psychiki. Głównie chodzi tu o emocje i dramaty życia codziennego. Samobójstwa nie da się wytłumaczyć w sposób jednostronny, bo nie decyduje o odebraniu sobie życia wyłącznie jeden czynnik, ale całe spektrum. Samobójstwo nie jest zjawiskiem prostym do wytłumaczenia. Jest skomplikowane, tak jak życie każdego z nas, a sama próba targnięcia się na swoje życie to zawsze dramat człowieka, który nie widzi już żadnej nadziei. W przypadku pańskiej żony to jeszcze bardziej skomplikowane, bo macie państwo dwójkę malutkich dzieci i zgodnie z logiką można byłoby przypuszczać, że to one powstrzymają ją przed tym dramatycznym krokiem a jednak tak się nie stało.

Marek czuł, że traci czas. Ten psychologiczny bełkot doprowadzał go do szału. W końcu zniecierpliwiony przerwał ten wywód.

 - Ja bardzo pana przepraszam, ale mam do załatwienia mnóstwo formalności związanych z pochówkiem żony a w domu czeka na mnie dwójka dziesięciomiesięcznych dzieci, którymi powinienem się zająć. Dziękuję panu za rozmowę, ale muszę już iść.

Zszedł z powrotem na SOR. Odebrał od lekarza akt zgonu i ustalił kiedy może odebrać ciało żony. Wyszedł na parking i poczuł się tak jakby uszło z niego całe powietrze. Zerknął na zegarek. Było już po dziewiątej. Sięgnął po telefon i wybrał numer Uli. Odebrała natychmiast.

 - Przepraszam, że dzwonię tak późno, ale dopiero teraz wyszedłem ze szpitala. Joasia nie żyje. Zmarła w karetce. Resztę opowiem jak wrócę. Właśnie wsiadam do samochodu i jadę do was. Jak dzieci?

 - Obudziły się jakieś dwie godziny temu. Przewinęłam i dałam im jeść. Siedzą teraz w kojcu. Zrobię jakieś śniadanie i sporo kawy. Bardzo mi przykro z powodu Joasi – zakończyła rozmowę. Nie takich wieści się spodziewała. Sądziła, że zrobią jej płukanie żołądka i wszystko będzie dobrze. Nie miała pojęcia jak Marek sobie poradzi z dwójką takich maluchów.

Może być ciężko, bo z tego co wiedziała, seniorzy wyjechali na trzy miesiące do Szwajcarii, gdzie Krzysztof miał podleczyć swoje schorowane serce. Zerknęła na dzieci i poszła do kuchni. Nastawiła expres i wrzuciła do tostera chleb. Zajrzała do lodówki. Była niemal pusta. Nie zdziwiła się. Raczej współczuła Joasi. Kiedy ta kobieta miała zrobić jakiekolwiek zakupy, gdy miała dwójkę absorbujących dzieci i była w tym sama? Marek z reguły jadał na mieście i mało go obchodziło zrobienie sprawunków. Poczuła złość do niego o tę beztroskę i nie liczenie się z uczuciami żony. I pomyśleć, że jeszcze do niedawna zazdrościła jej tej ciąży i ślubu z Markiem. Wtedy chętnie zamieniłaby się z nią miejscami, ale teraz zaczynała mieć wątpliwości. Kochała go do szaleństwa, ale czy mogłaby z nim żyć, jeśli traktowałby ją tak jak Joasię? Szczerze w to wątpiła.

Usłyszała zgrzyt klucza w zamku i po chwili ujrzała Marka. Usiadł ciężko przy stole. Wyglądał jakby przybyło mu nagle dziesięć lat.

Bez słowa postawiła przed nim kubek z mocną kawą i talerzyk z tostami. Wróciła do kuchni po masło i jajka ugotowane na twardo.

 - To wszystko co znalazłam w lodówce. Masz w niej totalny przeciąg. Dziewczynki potrzebują mleko, jakieś kaszki i pampersy. Poza tym kompletnie ich nie rozróżniam. Która jest która?

 - Marta ma małe znamię na wierzchu prawej dłoni. Dorotka go nie ma. Muszę zadzwonić do rodziców i powiadomić ich o śmierci Joasi.

 - Chcesz ich ściągać do Polski? Dopiero wyjechali. Nie wiadomo jak Krzysztof to zniesie.

 - Pojęcia nie mam co zrobić i od czego zacząć. Jak ona mogła nam to zrobić?

 - Uważasz, że nie ma w tym twojej winy? Nie obraź się, ale nie byłeś mężem i ojcem jakiego sobie wymarzyła. Miała prawo do frustracji, bo nie pomagałeś jej w niczym. Jej słaba psychika po prostu tego nie wytrzymała. Dzwoń do Szwajcarii. Nie patrz egoistycznie na siebie, ale weź też pod uwagę to, że ostatnio z twoim ojcem nie było najlepiej.

 - Pomożesz mi? Sam nie dam sobie rady. Muszę się wszystkiego nauczyć zwłaszcza jak postępować z takimi maluchami. Ty na pewno wiesz, bo miałaś już doświadczenie z Betti.

 - Pomogę. Przecież nie zostawię cię z tym samego. Szkoda mi dzieci. Dzwoń a potem trzeba jechać po jakieś zaopatrzenie.

Dobrzańscy byli w szoku. Nie mogli uwierzyć w tę tragedię. Martwili się o Marka i o maluchy. Chcieli wracać, ale wybił im to z głowy.

 - Nie przyjeżdżajcie. To bez sensu. Ojciec musi się podleczyć. Jest u mnie Ula. Siedziała z dziewczynkami całą noc i teraz pomoże mi przy nich. Za chwilę jedziemy na zakupy, bo nic w domu nie ma. W poniedziałek zacznę załatwiać pogrzeb. Będą jej robić sekcję zwłok i dopiero po niej wydadzą mi ciało.

Po rozmowie z rodzicami połączył się jeszcze z Sebastianem. Uprzedził, że nie będzie go co najmniej tydzień i Uli prawdopodobnie też.

 - Ja tego nie ogarniam i tylko Ula może zapanować nad tym chaosem. Dobrze, że przynajmniej ona myśli za nas oboje. Trzymaj rękę na pulsie i dopilnuj wszystkiego.

Na zakupy musieli pojechać z dziećmi. Ula ubrała je i wsadziła do podwójnej spacerówki. W markecie ona pchała wózek z dziećmi, Marek wózek na zakupy ściągając z półek to, co wskazywała Ula. Był kompletnie zagubiony jakby nigdy w życiu niczego nie kupował. Ta jego bezradność rozdrażniła Ulę.

 - Marek ogarnij się. Prawdopodobnie kupujemy na wyrost i spuchliznę, bo pojęcia nie masz, co jest w domu a czego nie ma. Lodówka jest pusta. Musimy pójść na stoisko mięsne po mięso i wędlinę.

Sporo tego było. Same pampersy zajęły połowę bagażnika. Resztę przestrzeni zapełniły reklamówki z towarem. Po powrocie do domu i wniesieniu wszystkiego Ula przebrała dzieci i wsadziła je z powrotem do kojca. Były dość spokojne i potrafiły zająć się sobą. Nie płakały, co pozwoliło dorosłym trochę odetchnąć i porozmawiać.

Ula zrobiła im obojgu kawę i usiadła naprzeciwko Marka w salonie.

 - Co masz dalej zamiar zrobić? – zadała mu to najważniejsze pytanie. – Ja mogę pomóc, ale sam dobrze wiesz, że jest to pomoc właściwie doraźna. Oboje pracujemy a dzieci muszą mieć stałą opiekę. Wyjściem byłby żłobek, ale ja nie mam zaufania do tej instytucji. Dzieci szybko łapią choroby a zaangażowanie opiekunów często pozostawia wiele do życzenia. Wyjściem byłoby też wynajęcie niani, kobiety starszej z doświadczeniem i łagodnym charakterem. Chyba w Warszawie jest jakaś agencja, która się tym zajmuje. Trzeba to sprawdzić. Po powrocie z pracy ty musiałbyś przejąć pałeczkę, bo przecież ta kobieta nie będzie siedziała tu cały dzień. Kolejna rzecz, to ich dieta. One skończyły dziesiąty miesiąc i powinny zacząć jeść już dwudaniowe obiady oczywiście specjalnie przygotowane. Owoce też powinny i zaraz zetrę im jabłko. Mają już kilka zębów więc poradzą sobie. Sporo rozumieją a to świadczy o tym, że Joasia musiała dużo do nich mówić. Wymawiają też kilka krótkich słów. Teraz zajmę się obiadem a ty spróbuj znaleźć ich książeczki zdrowia. To ważne.

Kiedy Marek przekopywał się przez pokój dziewczynek Ula wstawiła rosół i rozklepała kotlety. Dzieciom nie przecierała zupy, ale rozgniotła warzywa widelcem, żeby mogły poczuć smak. Z gotowanego mięsa drobiowego, które zmieliła wraz z marchewką uformowała dla nich małe klopsiki. Nie miała pojęcia, czy Joasia przyzwyczajała je do takiego jedzenia. Podejrzewała, że nie skoro lodówka świeciła pustkami a w szafce było jedno opakowanie kaszki. Starła do miseczki dorodne jabłko i poszła do dzieci. Na początku trochę się krzywiły, ale chyba posmakowało im, bo zjadły do końca.

W salonie pojawił się Marek.

 - Znalazłem te książeczki, spójrz.

Przebiegła wzrokiem po treści w nich zapisanej.

 - Wygląda na to, że Joasia dbała o to, by były regularnie szczepione. Następne szczepienia dopiero za trzy miesiące na odrę, różyczkę i świnkę. Muszą też wziąć trzecią dawkę na gruźlicę. Trzymaj te książki gdzieś na wierzchu, żeby o tym nie zapomnieć.

 - Chciałem cię prosić, żebyś została tutaj chociaż przez tydzień… - Zaskoczył ją tą prośbą. Zdziwiona spojrzała mu w oczy.

 - A co z pracą? Przecież przynajmniej jedno z nas powinno być w firmie i to ja powinnam. Ty masz dużo spraw do załatwienia. Szkoda, że jutro niedziela, bo mógłbyś zadzwonić do agencji i zapytać o jakąś nianię. Poza tym nie mam ze sobą nic do przebrania.

 - Zamówię ci taksówkę. Kierowca zawiezie cię do Rysiowa i poczeka aż się spakujesz. Mógłbym ja to zrobić, ale znowu musielibyśmy ciągać ze sobą dzieci. Zgódź się Ula, błagam. Nie poradzę sobie bez ciebie. Dzwoniłem do Seby i on już wie, że może nas nie być przez najbliższy tydzień.

 - No dobrze… W lodówce przygotowane jest mleko dla dziewczynek. Wystarczy je podgrzać. Nakarmisz je o dziewiętnastej. Ja postaram się wrócić jak najszybciej, bo trzeba je jeszcze wykąpać.

W pośpiechu pakowała rzeczy do podróżnej torby nie zważając na krytyczne uwagi ojca. Starała mu się to wszystko wytłumaczyć, ale on i tak uważał, że poświęca się dla Dobrzańskiego w imię jakiej głupiej idei. Wiedział o jej miłości do niego.

 - Myślisz, że jak tak ofiarnie mu pomożesz, to on to doceni i odwzajemni twoje uczucie? To nie jest taki typ człowieka Ula. To egoista. Nawet w obliczu takiej tragedii nie potrafi inaczej – mówił z wyrzutem.

 - Nie robię tego dla niego, ale dla dzieci. Mówiłam, że zostały półsierotami? On nawet nie wie jak ma się nimi zająć. Wszystkiego musi się nauczyć. Ja muszę go nauczyć. Nie bądź zły. Przecież robię dobry uczynek, prawda?