ZAŚLEPIENIE - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Dziewczynki rosły i coraz częściej i chętniej nocowały u Uli. Nie bardzo rozumiała, dlaczego nie chcą nocować we własnym domu, własnym pokoju i przede wszystkim nie chcą przebywać z ojcem. Stały się jakby smutniejsze, bardziej przygaszone i nie tak spontaniczne jak kiedyś. Miały po sześć lat i były dość samodzielne. Od września miały pójść do zerówki.

Od jakiegoś czasu zauważała na ich skórze siniaki w różnych miejscach ciała i to mocno ją niepokoiło. Pytała je skąd to mają i czy tata je bije, ale stanowczo zaprzeczały twierdząc, że upadły, lub uderzyły się o coś. W pracy pytała Marka, czy zauważył te sińce, ale zdziwiony mówił, że nie. Przez ostatnie miesiące niewiele o nim wiedziała. Nie przychodziła do jego mieszkania, bo dzieci wolały być u niej. Z plotek dowiadywała się tylko, że ma nowy obiekt westchnień a romans z asystentką rozwija się i kwitnie. To przekładało się na duże poczucie bezkarności panny Drabik, traktowanie ludzi z buta w tym również Ulę, co bardzo jej się nie podobało.

Była sobota. Ula od rana działała w Rysiowie sprzątając, gotując i piorąc. W tak zwanym międzyczasie podjechała jeszcze do dyskontu na zakupy dla siebie i taty. Przed osiemnastą skończyła, wsiadła w samochód i wróciła na Pańską. Zajęła miejsce na parkingu i wyciągnąwszy reklamówki z towarem ruszyła do domu. Przed swoimi drzwiami zobaczyła siedzące na progu bliźniaczki zalewające się łzami. Przerażona przykucnęła przy nich.

 - Rany boskie, co się stało?

Rzuciły jej się na szyję mówiąc na przemian i zachłystując się od płaczu.

 - Nie mogłyśmy się na ciebie doczekać. Nie pozwól, żeby tata kazał nam wrócić do domu. My nie chcemy tam być…

 - Poczekajcie. Otworzę drzwi i wszystko mi opowiecie, dobrze?

Pośpiesznie wypakowała siatki i wstawiła wodę na herbatę. Umyła im zapłakane buzie i usadziła na kanapie wręczając każdej kubek.

 - Co się stało? Dlaczego płaczecie?

 - Jakiś czas temu wprowadziła się do nas dziewczyna taty. Taka Ewka… Tata wcześniej zakazał nam o tym ci mówić, ale musimy to powiedzieć.

 - Ewa Drabik?

 - Właśnie. Rządzi się jakby była u siebie. Rozkazuje nam a jak tata nie widzi szczypie nas, szarpie i bije jak nie chcemy czegoś zrobić, albo ciągnie za włosy. Marcie wyszarpała dzisiaj całą garść i boli ją głowa a mnie ręka. Uciekłyśmy z domu i pobiegłyśmy prosto do ciebie.

 - Pokaż – Ula usiadła obok dziewczynek i rozgarnęła Marcie włosy odsłaniając skórę na głowie. – Rany boskie, przecież ty krwawisz? Rozbierajcie się. Muszę was dokładnie obejrzeć.

Plecy dziewczynek nosiły ślady bicia. Podobnie ręce. Nie mogła tego tak zostawić. Zrobiła zdjęcia, ale uznała, że musi pojechać z nimi na obdukcję.

 - Słuchajcie, wiem, że jest już późno a wy śpiące, ale musimy jechać z tym do szpitala. Marcie trzeba opatrzyć głowę. Ty Dorotko masz spuchnięty nadgarstek. Wykręcała ci rękę?

 - Tak. Mocno złapała, nie mogłam się wyrwać.

Pomogła im się ubrać i szybko pojechała do najbliższego szpitala. Tam wyjaśniła lekarzowi dyżurnemu, że dziewczynki od jakiegoś czasu są maltretowane przez kochankę ich ojca. Podała nazwisko kobiety i poprosiła o obdukcję bliźniaczek. Lekarz nie zwlekał. Zrobił opatrunek na głowie Marty i prześwietlił nadgarstek Dorotki. Był zwichnięty. Miała naciągnięte ścięgna. Założono jej bandaż usztywniający i szynę.

 - Zgłosimy ten przypadek na policji. Pani też będzie musiała złożyć zeznania.

 - Zrobię to z największą przyjemnością. Nie daruję tej suce, że odważyła się podnieść rękę na dzieci.

Po dwóch godzinach mogła już opuścić szpital. Pojechała prosto na Sienną. Dziewczynki przysnęły, ale je obudziła. Były przerażone tym, że przywiozła je do domu.

 - Nie bójcie się, bo nie pozwolę, żeby stała wam się krzywda. Tata musi wiedzieć, co zrobiła jego dziewczyna. To naprawdę ważne.

Ledwo zadzwoniła a natychmiast otworzyły się drzwi i stanął w nich Marek. Odetchnął z ulgą zobaczywszy swoje córki.

 - Wszędzie was szukam. Dokąd uciekłyście?

 - Uciekły do mnie. Mam ci sporo do opowiedzenia – zauważyła podchodzącą Ewę otulającą się cienkim peniuarem – głównie na temat twojej asystentki. Właśnie wracam ze szpitala, gdzie zawiozłam obie dziewczynki na obdukcję. Pewnie nie masz o tym pojęcia, ale twoja kochanka odkąd się tu wprowadziła tłucze twoje dzieci. Dzisiaj wyszarpała Marcie kłąb włosów. Ma ranę na głowie. Krwawiącą ranę. Nie wiem, czy włosy jej w tym miejscu odrosną. Dorotce zwichnęła nadgarstek i naciągnęła ścięgna, stąd ten opatrunek.

 - Ona kłamie! – wrzasnęła Ewa. Ula spojrzała na nią pogardliwie.

 - Czyżby? Pokażcie ojcu siniaki. - Marta rozebrała się sama. Dorotce Ula musiała pomóc. - To nazywasz kłamstwem? Wychowałam te dzieci od pieluch i nie pozwolę, żeby jakaś sucz wyżywała się na nich. Sprawę szpital zgłosił już na policji. Jutro rano pojadę złożyć zeznania. Ty na pewno też zostaniesz wezwany. Zapewniam cię suko, że nie oszczędzę cię. Mam zdjęcia, które pogrążą cię na amen. Jak nic pójdziesz siedzieć i żaden prawnik cię nie wybroni. A ty przejrzyj wreszcie na oczy. Budujesz swoje szczęście na krzywdzie własnych dzieci. Nie jesteś lepszy od niej. Zabieram je do siebie i dopóki się nie opamiętasz, będą u mnie. Chodźcie – przygarnęła bliźniaczki do siebie – tata ma coś do załatwienia, prawda?

Odwróciła się na pięcie i wraz z dziećmi opuściła mieszkanie Marka. Zamknął za nimi drzwi i spojrzał na Ewę żądając od niej wyjaśnień.

 - No chyba im nie wierzysz? To wszystko to bzdury wyssane z palca – próbowała się nieudolnie bronić.

 - Ewa może jestem głupi, ale na pewno nie ślepy. Staniesz przed sądem. Nigdy ci tego nie wybaczę. Teraz spakujesz się i wrócisz do siebie. Zwalniam cię też w trybie natychmiastowym. Jutro nie musisz już przychodzić do pracy. Świadectwo pracy przyślemy ci do domu, a należną za ten miesiąc pensję wpłacimy na twoje konto. Myślałem, że jesteś inna. Nie chcę cię znać. Pośpiesz się. Chcę się jeszcze wyspać.

Bez słowa spakowała swoje rzeczy. Zadzwoniła po taksówkę i z dwiema wypakowanymi walizkami zjechała na parter. Marek zatrzasnął za nią drzwi i wybrał numer Uli. Nie spała jeszcze i odebrała.

 - Wyrzuciłem ją z domu, z pracy i ze swojego życia. O niczym nie miałem pojęcia. Nie zauważyłem tych siniaków, bo gdybym zauważył zareagowałbym dużo wcześniej. Muszę przeprosić swoje córki.

 - Musisz. One nie zasłużyły sobie na mamusię z bokserskim zacięciem. Zrozpaczone i zapłakane przybiegły do mnie. A gdyby im się coś stało? Gdyby potrącił je samochód? Zastanowiłeś się, ile strasznych rzeczy mogło się stać? Kiedy ty dorośniesz, co? Nie mam ochoty już z tobą rozmawiać. Dziewczynki zasnęły. Jutro zawiozę je do przedszkola.

 - Dziękuję Ula i bardzo cię przepraszam.

Długo nie mogła zasnąć. Ta dramatyczna sytuacja wstrząsnęła nią do głębi. Marek okazał się kompletnym kretynem. Nie da rady już dłużej żyć poświęcając swoje szczęście dla miłości do człowieka, który nigdy miał jej nie odwzajemnić. Musi coś z tym zrobić, bo to już jest ponad jej siły.

Rano odwiozła dziewczynki do przedszkola. Uściskała je mocno zapewniając, że od dzisiaj wszystko będzie dobrze i nikt ich nie tknie palcem.

 - Bardzo was kocham moje dwa promyczki.

 - My też cię kochamy ciociu.

Prosto z przedszkola pojechała na komendę, gdzie złożyła zeznanie dołączając do niego zdjęcia, które przerzuciła z komórki na komputer i wydrukowała.

Po wyjściu z komendy powzięła pewne postanowienie i zadzwoniła do Marka informując go, że ma do załatwienia kilka spraw na mieście i może jej to zająć parę godzin.

 - Jutro wypiszę urlop za ten dzień – zapewniła.

 - Nie ma sprawy Ula. Nie musisz wypisywać. Załatw, co masz do załatwienia. Widzimy się jutro.

Nie zwlekając podjechała pod jeden z najdroższych salonów fryzjerskich w mieście. Siadając na fotel poprosiła fryzjera, żeby zrobił z niej piękną kobietę. Uśmiechnął się szeroko i pochylił do jej ucha.

 - Proszę mi wierzyć, że to nie będzie takie trudne. Podetniemy modnie włosy i rzucimy cieplejszy kolor. Będzie pięknie.

Naprawdę się postarał. Wyglądała pięknie.

Idąc za ciosem zaliczyła kilka ekskluzywnych sklepów zaopatrując się w drogie, markowe i modne rzeczy. Było ją stać. Obiad zjadła na mieście. Dzisiaj nie miała czasu na stanie przy garach. Wróciwszy do domu od razu odpaliła laptop i weszła na ogłoszenia o pracy. Było jej wszystko jedno gdzie, byleby ta praca miała coś wspólnego z wyuczonym przez nią zawodem. Przekopywała się przez tysiące ogłoszeń. Po trzech godzinach miała serdecznie dość i zrozumiała, że nie tak łatwo będzie jej wyjechać z Warszawy. Zaparzyła sobie mocnej kawy i wróciła do poszukiwań. Była coraz bardziej zrezygnowana, gdy natknęła się na ogłoszenie chorzowskiego ogrodu zoologicznego. Poszukiwano dyrektora do spraw ekonomicznych. Prześledziła wymagania i stwierdziła, że to jest to. Nawet się nie zastanawiała i wysłała swoje CV. Na odpowiedź musiała trochę poczekać, ale liczyła się z tym, że nie dostanie jej następnego dnia.

Jej pojawienie się w firmie wywołało prawdziwą sensację. Wysiadła z windy elegancko ubrana w modnej fryzurze i z pięknym makijażem. Stojący przy recepcji Olszański wypuścił wszystkie koperty z rąk i stał jak oniemiały wodząc za Ulą wzrokiem. Bez wątpienia wyglądała zjawiskowo a on doszedł do wniosku, że nigdy nie widział piękniejszej kobiety. Pięć minut później nadal stał zszokowany i nie potrafił z tego szoku wyjść. Drzwi windy ponownie się otworzyły i wyszedł z nich Marek. Zauważył przyjaciela i podszedł do niego.

 - A co ty tak stoisz jak żona Lota? Zamurowało cię, czy co?

 - A żebyś wiedział. Przed chwilą zobaczyłem Ulę. Jest nie do poznania.

 - A co jej się stało? – zaniepokoił się Marek.

 - Wyglądaaa… Człowieku, ona wygląda jak milion dolarów. W życiu nie widziałem piękniejszej kobiety…

 - Coś ty wąchał? Masz jakieś zwidy?

 - To nie zwidy bracie. Ona jest powalająco piękna. Żaden facet nie przejdzie obojętnie koło tego zjawiska. Naprawdę nie wiem, gdzie myśmy mieli oczy…

 - My?

 - No nie my. Gdzie ty miałeś oczy. Mieć pod nosem coś tak wyjątkowego, delikatnego, subtelnego, anioła wręcz, to ty uganiasz się za jakimiś nic nie wartymi dziuniami. Masz tę perłę w zasięgu ręki i dobrze ci radzę, nie wypuść jej. - Marek ostentacyjnie przyłożył Olszańskiemu dłoń do czoła. Wciąż miał wrażenie, że przyjaciel bredzi, ale czoło było chłodne. – Jak mi nie wierzysz, to idź do jej gabinetu. Sam się przekonasz.

 - A żebyś wiedział, że pójdę.

Wyminął Sebastiana i energicznym krokiem ruszył do pokoju Uli.

 - Jest? – zapytał siedzącą w sekretariacie Dorotę.

 - Jest – kiwnęła głową. Otworzył drzwi i wsunął przez nie głowę.

 - U…la? – Sebastian mówił prawdę. Wyglądała cudnie.

 - Cześć – rzuciła krótko i ponownie pochyliła się nad laptopem.

 - Co ty ze sobą zrobiłaś? Wyglądasz… zjawiskowo. Jesteś piękna.

 - Nie przesadzaj. Po prostu zaliczyłam fryzjera. Chciałeś coś?

 - Chciałem cię zobaczyć, bo cała firma huczy o twojej przemianie – pokręcił z niedowierzaniem głową. – Chyba jestem idiotą.

 - Nie jesteś. Tylko czasem nim bywasz. A teraz wybacz. Mam naprawdę dużo pracy.