ZAŚLEPIENIE - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

Odpowiedź ze Śląska nadeszła pięć dni później. Proszono ją o przyjazd na rozmowę kwalifikacyjną. Tym razem wypisała sobie trzy dni urlopu mówiąc Markowi, że ma do załatwienia coś ważnego i coś osobistego dlatego potrzebuje kilka dni wolnego. Nie dociekał, choć paliła go ciekawość. Zwykle mówili sobie prawie o wszystkim, nawet tym najgorszym.

Jeszcze tego samego dnia Ula odwiedziła Rysiów. Zamknęła się z ojcem w swoim dawnym pokoju i powiedziała mu, że podjęła chyba najważniejsza decyzję w życiu.

 - Mam dość Marka i dość F&D. Muszę teraz zadbać o siebie. Miałeś rację we wszystkim. To tylko ja byłam jak ślepa ćma. Poparzyłam sobie skrzydełka, ale już zmądrzałam. Kocham bliźniaczki nad życie, ale czy moje życie jest mniej ważne? Jadę na trzy dni do Katowic. Złożyłam swoje CV w dyrekcji ogrodu zoologicznego w Chorzowie. Szukają ekonomisty na stanowisko dyrektora. Może się uda. A jak się uda, wyjadę na dobre. Marek na pewno będzie mnie szukał, ale nic nie możesz mu powiedzieć. Nikomu nie możesz nic powiedzieć. Zmienię też numer telefonu, który ci podam. Wrócę za trzy dni i mam nadzieję, że wtedy już będę wiedzieć na czym stoję.

Droga zajęła jej ponad trzy godziny. Wybrała trasę przez Piotrków Trybunalski, bo była najszybsza. Dojechała na miejsce późno w nocy, ale nie przejmowała się. Przygotowała się solidnie do tej podróży, bo nie chciała działać po omacku. Wynajęła pokój w jednym z niezbyt drogich hoteli w centrum miasta. Wzięła kąpiel i nastawiła budzik w komórce na godzinę siódmą. Rozmowę miała mieć o dziewiątej i na pewno na nią zdąży.

Dyrektorka ZOO przywitała się z nią bardzo uprzejmie. Przedstawiły się sobie i usiadły przy niewielkim stoliku a sekretarka zaraz wniosła parujące filiżanki z kawą.

 - Nie ukrywam, że po cichu liczyłam, że to będzie kobieta – dyrektorka uśmiechnęła się do Uli z sympatią. – Ostatnio miałam takie złe doświadczenia z mężczyznami, że mam ich chwilowo dość. Proszę opowiedzieć coś o sobie.

Ula upiła łyk kawy i splotła na kolanach dłonie. Opowiedziała jej cały przebieg kariery zawodowej z naciskiem na ostatnie lata przepracowane w Febo&Dobrzański.

 - Mogłabym tam pracować nadal, bo stanowisko świetne i pensja również. Chcę odejść jednak z powodów osobistych. Mam dość Warszawy i koniecznie muszę zmienić klimat.

 - Ten u nas nie jest najlepszy – roześmiała się dyrektorka.

 - Dla mnie każdy będzie lepszy niż ten warszawski.

Anna Rycka uśmiechnęła się szeroko słysząc te słowa. Wyciągnęła do Uli rękę.

 - W takim razie serdecznie witam na pokładzie pani Urszulo. Od kiedy może pani zacząć?

 - Myślę, że od przyszłego miesiąca. Muszę mieć trochę czasu na pozamykanie wszystkich spraw. Teraz przyjechałam na trzy dni i w tym czasie chciałabym się rozejrzeć za jakimś mieszkaniem. Nie chcę kupić, tylko wynająć. Podejrzewam, że może być trudniej niż w Warszawie.

 - Nie będzie tak źle. Naprzeciwko tej stylizowanej żyrafy po drugiej stronie ulicy rozciąga się wielkie osiedle Tysiąclecia.

W bloku położonym dosłownie vis-à-vis żyrafy stoi wolne mieszkanie dwupokojowe, które mogę pani wynająć. To mieszkanie mojej siostry. Kilka lat temu wyjechała do Szwecji i dysponowanie lokalem pozostawiła mnie. Trzymam je dla mojego młodszego syna. Ma dopiero piętnaście lat i minie sporo czasu zanim się usamodzielni. Jeśli dopiła pani kawę, możemy tam podjechać. Pokażę je pani. Jeśli się pani spodoba, to zapewniam, że będzie pani miała blisko do pracy.

Ula była totalnie zaskoczona. Od ręki dostała tę pracę i od ręki udało jej się załatwić mieszkanie. Uścisnęła dyrektorce dłoń mówiąc, że jest jej ogromnie wdzięczna.

Mieszkanie położone było na siódmym piętrze i nie było duże. Raczej miało dość dziwny układ. Kuchnia ślepa, ale z przeszkloną jedną ze ścian graniczącą z mniejszym pokojem, z którego docierało dzienne światło. Z tego też pokoju wychodziło się na dość długi, ale wąski balkon. Pokój większy nie był wiele większy od tego, który dyrektorka nazywała sypialnią, ale Ula nie wybrzydzała. Dla niej samej to mieszkanko było w zupełności wystarczające tym bardziej, że umeblowane dość rozsądnie i z głową.

 - Bardzo ładne mieszkanie. Nic więcej mi nie potrzeba do szczęścia. Naprawdę jestem ogromnie wdzięczna i zobowiązana, bo nie liczyłam na tak wielką życzliwość. Bardzo dziękuję. To zaoszczędzi mi mnóstwo czasu i energii. Porozmawiajmy jeszcze o opłatach.

Wracała do Warszawy tego samego dnia i była pełna entuzjazmu. Jeszcze kilka dni i zacznie żyć bez katowania się widokiem Marka obściskującego kolejne modelki.

Przenocowała w Rysiowie opowiadając ojcu o tym niebywałym szczęściu.

 - To osiedle jest ogromne. Taka sypialnia Katowic. To trochę dziwne, bo niby to Katowice, a park, to znaczy ZOO, Wesołe Miasteczko, Park Linowy, Planetarium i taki zwykły park nazywają Wojewódzkim Parkiem Kultury i Wypoczynku w Chorzowie. Najważniejsze jednak, że dostałam tę pracę i udało mi się załatwić mieszkanie blisko parku. Będę zarabiać trochę mniej niż w F&D, ale nie grymasiłam.

 - I słusznie. Ja się cieszę, że wreszcie oderwiesz się od imperium Dobrzańskich a zwłaszcza od tego jednego Dobrzańskiego i pomyślisz o sobie. Może i ja kiedyś doczekam się wnuków.

Dzięki temu, że tak pomyślnie załatwiła wszystko w Katowicach miała wolny piątek i poświęciła go na spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy w tym pościeli. Cała reszta wyposażenia była na miejscu i nie musiała się przejmować, że czegoś jej zabraknie. Wieczorem zadzwoniła do Marka prosząc go, żeby pozwolił dziewczynkom spędzić z nią sobotę.

 - A to już jesteś z powrotem? Szybko…

 - Wróciłam w czwartek, bo udało mi się wszystko pomyślnie załatwić. To mogę po nie podjechać jutro o dziesiątej?

 - Oczywiście. Ucieszą się. Do zobaczenia.

Zabrała dziewczynki zgodnie z umową. Gdy zadzwoniła do drzwi usłyszała ich radosny pisk. Marek zaprosił ją do środka nie mogąc od niej oderwać oczu i taksując ją z góry na dół.

 - To gdzie się wybieracie?

 - Będziemy zajmować się babskimi sprawami. To tajemnica. Idziemy dziewczynki – podała im dłonie. Pojechały najpierw do Złotych Tarasów. Ula zaprowadziła je do sklepu z zaopatrzeniem dla uczniów. Tam wybrały sobie kolorowe plecaczki.

 - Jak pójdziecie do zerówki, będziecie mogły w nich nosić książeczki albo kredki i farbki. Te zaraz kupimy. Weźmiemy też bloki rysunkowe, książeczki do kolorowania i takie z literkami. - Bliźniaczki były podekscytowane i same nie wiedziały co mają wybrać. Wyszły ze sklepu z wypiekami na twarzy. – Teraz proponuję lody. Musimy trochę ochłonąć.

Po lodach zaczęło się szaleństwo w sklepach z ciuchami. Uparły się na fantazyjne kapelusze i rozkloszowane poncho.

Musiała przyznać, że wyglądały świetnie. Potem pojechały do ZOO. Była tu z nimi tylko raz i to ze dwa lata temu. Tym razem obeszły je całe i nie narzekały jak poprzednio, że nogi je bolą.

Pomagała im wsiąść do samochodu, gdy usłyszała dźwięk komórki. To Marek dzwonił i pytał gdzie są.

 - Jedziemy na obiad do restauracji.

 - A do której?

 - Do Bianco, a co?

 - Nudzę się w domu, może mógłbym do was dołączyć?

 - No nie wiem… Dziewczyny tata chce do nas dołączyć. Zgadzamy się?

 - Zgadzamy! – krzyknęły jak na komendę.

 - Będziemy tam za jakieś dwadzieścia minut.

Obiad upłynął im we wspaniałej atmosferze. Marek był uprzejmy i miły dla Uli, podziwiał kupione przez nią dla dzieci rzeczy i prawił komplementy. Trochę wydało mu się dziwne, że kiedy podjechali na Pańską Ula żegnała się z dziewczynkami jakby widziała je po raz ostatni. Długo trzymała je w ramionach i przytulała.

 - Dobranoc moje skarby. To był wspaniały dzień. Pamiętajcie, że bardzo was kocham – mówiła a w jej oczach szkliły się łzy.

W poniedziałkowy poranek weszła do gabinetu Marka z jakimiś dokumentami. Ucieszył się na jej widok.

 - Siadaj Ula, siadaj. Mam dla ciebie pewną propozycję. Pomyślałem, że może pierwszego września pojechalibyśmy oboje na rozpoczęcie roku szkolnego przez bliźniaczki?

Usiadła ciężko na kanapie i westchnęła.

 - Niestety Marek, to niemożliwe. Ostatniego sierpnia wyjeżdżam i prawdopodobnie już tu nie wrócę. W tej sprawie właśnie przyszłam. Bardzo cię proszę, żebyś to podpisał – podała mu arkusz zadrukowanego papieru. Odebrał go z jej rąk i wbił w nią zaskoczone spojrzenie.

 - Jak to wyjeżdżasz? Dokąd? I co to jest?

 - To jest moje wypowiedzenie ze skutkiem natychmiastowym. Bardzo cię proszę, żebyś nie utrudniał i oszczędził mi tłumaczenia się.

 - Naprawdę tego nie rozumiem. Po tylu latach chcesz wyjechać? Przestać pracować w F&D? Co ja pocznę bez ciebie i jak zareagują na twoją nieobecność dziewczynki? Chyba niezbyt dokładnie to przemyślałaś.

 - Wręcz przeciwnie. Przemyślałam to dziesięć razy i zdania nie zmienię. Od siedmiu lat nie robisz nic innego tylko wysługujesz się mną. Najpierw dotyczyło to tylko pracy. Potem przeniosło się na życie prywatne. Musisz zrozumieć, że nie jesteś pępkiem świata i to nie on kręci się wokół ciebie. Zrezygnowałam z własnego szczęścia, żeby wychować twoje dzieci. Żyłam waszym życiem, a co z moim? Gdybym nie wywierała na ciebie nacisków skończyłabym jak Joasia. Mam trzydzieści trzy lata i wciąż jestem singlem. Moje rówieśniczki pozakładały rodziny, urodziły dzieci, a ja wmówiłam sobie, że mam do wykonania wobec ciebie jakąś pieprzoną misję. Już nie będę się dla ciebie poświęcać. Mam tego serdecznie dość. Siedziałam i opiekowałam się twoimi dziećmi a ty hulałeś po klubach i zaliczałeś hurtowo chętne panny. Zrobiłeś ze mnie drugą Joasię. Nawet jej śmierć nic w tobie nie zmieniła. Nie wyciągnąłeś z niej żadnych wniosków. Byłeś lekkoduchem i takim zostaniesz, bo nie chcesz się zmienić. Żal mi tylko dziewczynek. Nie zasłużyły sobie na takiego ojca. Jesteś kompletnie nieodpowiedzialny i beztroski Nie przejmujesz się niczym i nikim. Wykorzystujesz ludzi do własnych celów. Joasia miała po stokroć rację i naprawdę szczerze żałuję, że nie zdołali jej uratować. Twoje dzieci mając w domu taki wzorzec zachowań pomyślą, że one też tak mogą i jeśli się nie zmienisz, wyrosną na dwie małe egoistki takie jak ich tatuś. Nie jestem ci nic winna i nie czuję się za nic odpowiedzialna. Wystarczająco dużo zrobiłam dla twojej rodziny i już wystarczy. A teraz podpisz to wypowiedzenie.

Jej tyrada wprawiła go w kompletne osłupienie. Usiłował coś powiedzieć, ale głos uwiązł mu w gardle. W końcu wziął kilka głębszych wdechów i wykrztusił.

 - Dlaczego…? Dlaczego mi to robisz? Dlaczego nam to robisz? Nie dam rady bez ciebie…

 - Właśnie dlatego, żebyś poczuł na barkach ciężar odpowiedzialności a nie zrzucał go na mnie. Masz trzydzieści pięć lat i mentalność szesnastolatka. Czas dorosnąć Marek. Najwyższy czas…