ZAŚLEPIENIE - rozdział 10

ROZDZIAŁ 10

Ula

Żadne słowa nie wyrażą bólu jaki czuję po Twoim wyjeździe. Mam wrażenie, jakbym stracił kogoś dla mnie najważniejszego i mi najbliższego. Nie wiem czy się z tym pogodzę. Nie powinienem tak myśleć ze względu na pamięć po Joasi, ale rozpaczam znacznie bardziej niż wtedy, gdy ona umarła. Jestem ci bardzo wdzięczny, że uprzedziłaś dziewczynki o swoim wyjeździe. Dzięki Tobie dobrze to zniosły a ja miałem ułatwione zadanie. Rozmawiałem z nimi przy kolacji. Ugotowaliśmy spaghetti według Twojego przepisu. Dziewczynki doskonale go zapamiętały i dzięki temu wyszło pysznie.

Byłem dzisiaj u rodziców i rozmawiałem z mamą. Nie mogę poradzić sobie z żalem i wyrzutami sumienia, bo nie mogłem nic zrobić, żeby Cię zatrzymać. Mama uświadomiła mi bardzo wiele rzeczy a rozmowa z nią po prostu mną wstrząsnęła. Byłem ślepy Ula. Nie zauważałem tak wielu oczywistych znaków, że sam sobie się dziwię. Jeśli będzie dane nam się jeszcze spotkać, chciałbym Ci to wszystko wyjaśnić i prosić o wybaczenie. Mam nadzieję, że swoim postępowaniem zasłużę sobie na nie. Błądziłem przez lata i szukałem nie wiedzieć czego. Okazało się, że przez ten cały czas miałem szczęście w zasięgu ręki i nie potrafiłem go docenić. Odcinam przeszłość grubą kreską i zaczynam wielką przemianę. Robię to dla Ciebie i dla dziewczynek, które kochamy oboje. Mam nadzieję, że kiedyś powiesz mi prosto w oczy, że jesteś ze mnie dumna.

Życzę Ci szczęścia moja najwierniejsza z wiernych i najlepsza z najlepszych.

Marek.

Wytarła twarz. Była mokra od łez. - Czyżby on wreszcie zrozumiał? Co powiedziała mu Helena? – Ten sms wydał jej się bardzo szczery. Marek jest gotowy do zmian. Miała nadzieję, że wytrwa w tym postanowieniu, że głęboko przemyśli to, co wydarzyło się w jego życiu w przeszłości i wyciągnie z tego mądre wnioski. Dziewczynki zasługują na mądrego tatę, a nie wiecznie bawiącego się lekkoducha. Kładła się spać pokrzepiona słowami Marka. Bardzo chciała wierzyć, że to co napisał jest prawdą.

Przez pierwsze kilka dni wdrażała się w nowej pracy. Dyrektor Rycka osobiście wprowadzała ją we wszystkie zagadnienia dotyczące budżetu ogrodu.

 - Tu zawsze mamy deficyt i permanentnie jesteśmy niedofinansowani. Można powiedzieć, że stosujemy ekwilibrystykę finansową, żeby na wszystko starczyło. Przed każdym wejściem do parku umieściliśmy spore puszki na dobrowolne datki, ale rzecz jasna nie możemy liczyć na zbyt wiele. Zwierząt jest sporo i każde ma inną dietę. Obszar parku też jest ogromny. Na całości nasadzono mnóstwo różnych gatunków drzew, urządzono małą architekturę. To wszystko wymaga pracy i nakładów, bo drzewa trzeba przycinać a trawę kosić. Nie jest nam łatwo.

 - Nie myśleliście nigdy o zorganizowaniu akcji na przykład „Pomóżcie zwierzętom przetrwać zimę?” Chodzi o nowe klatki, zbiórkę starych koców, nawet zbiórkę żywności. Wystarczy tylko to nagłośnić, może zrobić jakiś festyn póki jest ciepło. Mogłabym się tym zająć w wolnej chwili. Myślę, że ludzie wciąż są dobrzy i kochają zwierzaki. Rozumieją, że park jest wielką atrakcją i jeśli zostaną jej pozbawieni, skończy się chodzenie na spacery i podziwianie zwierząt. ZOO w przeciwieństwie do Parku Linowego, czy Wesołego Miasteczka otwarte jest przez okrągły rok i to jest wielki atut.

Anna Rycka słuchała słów Uli jak natchniona. Właśnie ktoś taki był tu potrzebny. Ktoś kreatywny, z dobrymi pomysłami i energiczny. Zapaliła się do tych pomysłów.

 - Pojedziemy obie do prezydenta miasta i przedstawimy mu nasze plany. Z reguły jest nam przychylny i wiele rzeczy może udostępnić za darmo choćby wydrukowanie plakatów. Idzie nam na rękę, bo przecież to on przyznaje parkowi budżet i dobrze wie, że jest go zdecydowanie za mało. Z każdym rokiem mniej. Dopracujemy wszystkie szczegóły i odwiedzimy go wkrótce.

Następnego dnia po wyjeździe Uli Marek dzięki temu, że dziadkowie odprowadzali dziewczynki do zerówki, pojawił się w pracy bardzo wcześnie. Skontaktował się z Adamem Turkiem, głównym księgowym firmy, kiedyś prawą ręką Alexa i poprosił go, żeby przyszedł.

Nie rozwodząc się zbytnio poinformował go, że jego szefowa musiała nagle wyjechać i od teraz on zostanie pełniącym obowiązki dyrektora finansowego.

 - Nie proponowałbym ci tej funkcji gdybym uważał, że jesteś niekompetentny. Wiem, że jesteś sumienny, rzetelny, obowiązkowy i na pewno sobie poradzisz. Pytanie tylko, czy się na to zgodzisz. Jeśli się sprawdzisz osobiście wręczę ci dyrektorską nominację.

 - Oczywiście, że się zgadzam. Alex tylko obiecywał mi przez lata dyrektorski stołek, ale na obiecankach się skończyło. Mam dobry i doświadczony zespół, na pewno sobie poradzę.

Marek podszedł do niego i uścisnął mu dłoń.

 - Na to właśnie liczyłem. Przenieś się od razu do gabinetu i uprzedź o wszystkim swoje dziewczyny. Z tego co przekazała mi Ula wiem, że sierpień zamknęła na czysto i nie ma żadnych zaległości. Na biurku zostawiła teczki więc możesz to sprawdzić, choć myślę, że to strata czasu, bo Ula nic nie robiła połowicznie. Zacznij działać. Pensja od tego miesiąca będzie dyrektorska, to zrozumiałe.

Adam rozciągnął usta w błogim uśmiechu i podziękował Markowi. Gnębiły go raty, które teraz będzie mu łatwiej spłacić.

Ledwie Turek zamknął za sobą drzwi pokazał się w nich Olszański. Przywitał się z przyjacielem i ciężko usiadł na kanapie.

 - Zastanawiałeś się co dalej? – zagadnął.

 - Odkąd wyjechała nie myślę o niczym innym. Rozmawiałem z mamą. Potrzebowałem tej rozmowy, bo nie umiem poradzić sobie sam ze sobą. Nie mogę uwierzyć, że tak po prostu zostawiła nas i wyjechała. Nie rozumiałem jej pobudek. Dopiero mama otworzyła mi oczy na wszystko. Zawsze miała z Ulą dobre relacje. Zresztą ty kilka lat temu sugerowałeś, że Ula mnie kocha. Nie uwierzyłem ci i zbagatelizowałem twoje spostrzeżenia. Gdybym nie był takim dupkiem… - przełknął nerwowo ślinę. Znowu zaszkliły mu się oczy. – Straciłem ją Seba. Straciłem na zawsze. Nie mogę sobie darować, że byłem aż tak ślepy. Ona mnie kochała, a ja na jej oczach puszczałem się z pannami wątpliwej reputacji i robiłem to nawet tu w firmie sądząc, że nikt tego nie odkryje. Ona wiedziała o wszystkim, choć nie od niej się tego dowiedziałem a od mamy. Tak bardzo przywykłem do obecności Uli w moim życiu i życiu dziewczynek, że do głowy mi nie przyszło, że ona ma przecież swoje własne, które przez lata poświęcała dla nas. Wykorzystywałem to na każdym kroku jak ostatni drań. Szedłem z tobą do klubu, balowałem do bladego świtu a ona niańczyła moje dzieci. Odchodząc uświadomiła mi jak bardzo byłem nieodpowiedzialny, jak bardzo beztroski, jak bardzo podły. Dla własnej wygody i przyjemności zrobiłem z niej niańkę, służącą i Bóg wie kogo jeszcze. Wykorzystywałem jej dobroć, łagodność i uczynność. Mama powiedziała mi, że ona robiła to wszystko tylko z jednego powodu. Kochała mnie tak mocno, że nie potrafiła odmówić. Jestem zdruzgotany Seba i kompletnie załamany. Nie wiem jak sobie poradzę bez niej, nie wiem czy dam radę, ale jedno jest pewne, że muszę zmienić swój dotychczasowy styl życia. Mam dwójkę wspaniałych dzieci i nie spieprzę już nic więcej. Będę harował i będę się starał ze wszystkich sił, bo wierzę, że któregoś dnia staniemy oboje twarzą w twarz a ja będę jej patrzył prosto w oczy z podniesioną głową, bo już nie będę musiał się niczego wstydzić - ukrył w dłoniach mokrą od łez twarz. – Strasznie za nią tęsknię… Czuję się tak, jakby wyrwano mi serce.

 - A ja myślę Marek, że ty też ją kochasz, chociaż nie zdajesz sobie z tego sprawy. Gdyby było inaczej nie rozpaczałbyś aż tak. Zachowujesz się tak, jakbyś pochował kogoś naprawdę bliskiego. Ula nie umarła a ty możesz jeszcze wszystko naprawić. Ja ci pomogę. Rozruszamy tę firmę i wyniesiemy ją na szczyt. Kończymy z łajdackim życiem i hulankami w klubach. Od teraz stajemy się porządnymi facetami. Powiedziała ci dokąd wyjeżdża?

 - Nie… Uznała, że to nie moja sprawa. Zabroniła mi nawet dzwonić. Wczoraj wysłałem do niej sms-a, ale nie wiem, czy doszedł, bo mówiła, że zmienia numer telefonu.

 - Gdyby zmieniła, to na twoim ukazałaby się prawdopodobnie informacja, że nie doszedł do odbiorcy, a skoro tak nie było, to oznacza, że jednak dotarł. No dobra – Sebastian podniósł się z kanapy – zabieramy się do roboty. Co na dzisiaj w planie?

 - Ja muszę iść do Pshemko i zapytać, czy są gotowi z jesienno-zimową kolekcją. Ty mógłbyś pojechać do Pomarańczarni z umową i dopilnować, żeby podpisali. Zanim to zrobisz daj ogłoszenie, że potrzebuję asystenta. Ma być facet po Szkole Głównej Handlowej przynajmniej z paroletnim doświadczeniem.

Ula zawsze była tytanem pracy. Jeśli już za coś się zabierała, to poświęcała się temu bez reszty. Trzy pierwsze tygodnie pracy były dla niej prawdziwym wyzwaniem. Rycka przystając na pomysł akcji charytatywnej dla ZOO dała jej we wszystkim zielone światło. Zostawała w biurze do samego wieczora drukując tysiące ulotek z treścią, którą wcześniej zredagowała. Zrobiła projekt wielkiego plakatu, którego kolorowe kopie zostały wydrukowane w Urzędzie Miasta i rozklejone w ważniejszych punktach Katowic i miastach ościennych. Zgłosili się do pomocy wolontariusze i to dzięki nim powstawała scena i cała otoczka przyszłego festynu. Sam prezydent objął patronatem tę akcję przyznając niewielką pulę pieniędzy na najpotrzebniejsze wydatki. Każdego dnia zgłaszały swój akces tutejsze zespoły muzyczne i ludzie zajmujący się rozrywką. Skromny pomysł, który wylęgł się w głowie Uli nabierał coraz większego rozmachu. Każdego wieczora kładła się spać z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku i każdego wieczora przed snem odczytywała kolejny raz sms od Marka. Tęskniła za dziećmi i za nim. Przypuszczała, że lepiej zniesie tę rozłąkę, że jest silniejsza, tymczasem nie było dnia, żeby nie płakała z powodu tego oderwania od nich. Nie zmieniła numeru telefonu. Nie sądziła, że Marek odważyłby się do niej zadzwonić. Zresztą i ona nie miałaby odwagi odebrać. W wiadomościach usłyszała zapowiedź pokazu jesienno-zimowej kolekcji F&D. Pokazano Marka, który opowiadał o projektach i kunszcie Pshemko, a także pomyśle ekspansji firmy na rynki Europy.

 - Jesteśmy otwarci na wszelkie propozycje podobnych firm jak nasza. Oczekujemy od przyszłych partnerów wymiany doświadczeń. Ze swojej strony proponujemy pełną współpracę dotyczącą naszych kolekcji i sprzedaż odzieży przyszłych kooperantów w naszych sztandarowych butikach. Kolejne plany to regularne wydawanie naszego kwartalnika pokazującego najnowsze trendy modowe i to, co najchętniej noszą polskie elegantki.

Gładziła twarz Marka na monitorze i zalewała się łzami. Najwyraźniej wziął sobie do serca wszystkie jej rady i zaczął działać.

 - Tak trzymaj kochany, to dobry kierunek. Dasz radę – szeptała.