Z CZYSTEJ DESPERACJI - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

W piątek szykowali się od samego rana. To był ważny dzień zarówno dla Uli jak i dla Marka. Jechali do kliniki sami, bo Paulina obiecała bratu pomoc w wyborze domu, który chciał kupić.

 - Nie mogę mu odmówić – tłumaczyła się. – Poza tym ja i tak przesiedziałabym w tej klinice na korytarzu czekając aż zrobią wam badania. Mam nadzieję, że się nie gniewasz kochanie.

 - Nie gniewam się. Załatwimy to sami. Pośpieszmy się Ula. Umówiłem się z lekarzem na ósmą.

Zdążyli. Na pierwszy ogień poszedł Marek. Pobrano mu całkiem sporą ilość krwi.

Wręczono mu też pojemnik na nasienie.

Potem weszła Ula. Z nią przeprowadzono wywiad - rzekę, ale była cierpliwa. Najwyraźniej potrzebowali tych wszystkich informacji. Głównie chodziło o ustalenie dni płodnych i określenie poziomu stężenia progesteronu i estradiolu we krwi. Zbadano ją też bardzo dokładnie i wykonano dopochwowe USG. Na jego podstawie dowiedziała się, że układ rozrodczy jest w jak najlepszym porządku. Jajowody są drożne i w następnym tygodniu prawdopodobnie będzie można pobrać komórki jajowe.

W końcu lekarz kazał jej się ubrać i do gabinetu zaprosił Marka.

 - Proszę państwa wygląda na to, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. W środę o ósmej rano zrobimy punkcję jajników i pobierzemy komórki jajowe. Zabieg odbędzie się w znieczuleniu ogólnym i potrwa około piętnastu minut. Proszę przyjechać pół godziny przed zabiegiem i być na czczo. Po zabiegu odpocznie jeszcze pani u nas przez jakąś godzinkę. Musimy wiedzieć, czy wszystko jest dobrze.

 - A co potem? – zapytał Marek. – No wie pan, jak już pobierzecie komórki.

 - Wówczas zapłodnimy je pozaustrojowo. Jednorazowo można tego dokonać na sześciu komórkach. Jeśli wszystkie zostaną zapłodnione i będą dobrze rokować to jedną z nich wszczepimy do jamy macicy a resztę zamrozimy. Wszczepienie nastąpi mniej więcej między drugą a piątą dobą od zapłodnienia. W środę przepiszę też pani receptę na indywidualnie dobrane leki. Będzie je pani brała aż do zapłodnienia in vitro. One zwiększą szansę zagnieżdżenia się embrionu w macicy. I to na razie wszystko. Na ewentualne pytania czy wątpliwości odpowiem w środę – lekarz podniósł się zza biurka i uścisnął dłoń Uli i Marka. – Proszę być dobrej myśli. Mamy tu świetnych specjalistów.

Po wyjściu z kliniki odetchnęli oboje. Marek uśmiechnął się do Uli. Wyglądała na zmęczoną.

 - Jak się czujesz?

 - Dobrze. Jestem silna. Wytrzymam to wszystko. Bardzo mi zależy, żeby się udało.

 - Mnie tym bardziej. Nawet nie wiesz jak bardzo jestem ci wdzięczny za to, co dla nas robisz. Gdyby nie ty już nigdy nie mógłbym marzyć o posiadaniu dziecka a przynajmniej nie z Pauliną. Jedźmy na jakiś obiad. Wykończyły cię te badania i nie będziesz stała przy garach w kuchni.

Siedząc przy stoliku w Baccaro Marek zadzwonił do Pauliny i streścił jej przebieg wizyty.

 - Dość długo to trwało, chociaż ja nie jestem aż tak bardzo wymęczony jak Ula. Ona miała mnóstwo badań. Następna wizyta w środę. Jeśli będzie wszystko w porządku pobiorą od Uli komórki jajowe. Wspaniale, prawda? Nie mogę uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Jestem taki podekscytowany. Chciałbym już tulić w ramionach naszego synka lub córeczkę.

 - Doczekasz się kochanie. Ja cieszę się wraz z tobą i trzymam mocno kciuki za Ulę.

 - Ona jest bardzo silna – mówił patrząc na jedzącą Ulę - i bardzo dzielna. Mieliśmy ogromne szczęście kochanie, że trafiliśmy właśnie na nią.

Na początku nowego tygodnia Marek w tajemnicy przed Pauliną przyniósł Uli do podpisania umowę – zlecenie w Febo&Dobrzański opiewającą na dwa i pół tysiąca brutto. Była mu naprawdę wdzięczna. Bez wahania ją podpisała.

 - Zaczniesz od przyszłego miesiąca. Ja często przywożę do domu jakąś robotę w sensie dokumenty, czy segregatory, więc nie sądzę, żeby Paulina nabrała jakichś podejrzeń. Nawet jeśli, to zawsze mogę jej powiedzieć, że pomagasz mi bezinteresownie. Do szesnastej możesz spokojnie działać w moim gabinecie. Tam jest komputer połączony z firmą poprzez ruter. Ma dostęp do wszystkich dokumentów. Wszystko będziesz przesyłać na mojego maila a ja będę drukował już u siebie w robocie.

 - Bardzo ci dziękuję. Ratujesz mnie i moją rodzinę.

 - To ty mnie ratujesz Ula. Mnie i chyba moje małżeństwo też. Kiedy dowiedziałem się, że Paulina jest bezpłodna kompletnie się załamałem. Byłem nawet na nią zły, że nie zrobiła badań jeszcze przed ślubem tylko mamiła mnie wizją posiadania dwójki dzieci. W dodatku sprawiała wrażenie, jakby ta wiadomość o bezpłodności w ogóle jej nie obeszła. Teraz mam wyrzuty sumienia, bo to właśnie ona nie odpuściła i znalazła cię w internecie. Za to zawsze będę jej wdzięczny.

W środę ponownie jechali do kliniki. Paulina i tym razem nie towarzyszyła im. Nie musiała szukać pretekstu, bo po prostu nie była tam potrzebna. W domu niby wspierała Marka i popierała jego wszystkie decyzje, ale już poza nim spadała z niej ta maska. Tak naprawdę wcale jej nie zależało na dziecku. Zależało jej wyłącznie na Marku i na pozycji jaką dzięki niemu osiągnęła. Nazwisko Dobrzański znaczyło jednak o wiele więcej niż nazwisko Febo. Rodzinę Dobrzańskich doskonale znano. Szanowano Krzysztofa a potem zaczęto szanować Marka, bo po objęciu steru w firmie prowadził politykę identyczną jak ojciec. Dbał o pracowników i uczciwie ich wynagradzał tak jak senior. Kto wie, być może bardziej dla Pauliny liczyła się właśnie ta pozycja społeczna niż miłość, którą rzekomo obdarzała swojego męża. Jeśli się kogoś kocha, to jest się gotowym poświęcić dla ukochanej osoby wszystko. Paulina nie była gotowa poświęcić nic i w dodatku oszukiwała swojego męża w sprawie wątpliwej bezpłodności.

Tak więc rano zapewniając go o tym wielkim uczuciu i ostentacyjnie go całując przy Uli na pożegnanie, pojechała taksówką do pracy. Tymczasem oni pośpiesznie jechali do kliniki. Pamiętali, że muszą być co najmniej pół godziny wcześniej przed zabiegiem. Ulę zaraz zabrano do gabinetu zabiegowego i przebrano w szpitalny chałat. Lekarz przejrzał wyniki badań, ponownie zrobił jej USG i z zadowoleniem stwierdził, że będą pobierać. Początek był trochę nieprzyjemny, ale później zaczęło działać znieczulenie i wkrótce zasnęła. Po dwudziestu minutach wywieziono ją z zabiegówki na salę obserwacyjną i kazano leżeć. Siedzący na korytarzu Marek poderwał się z krzesła i dołączył do niej.

Jeszcze była śpiąca. Próbowała się wybudzić, ale powieki miała zbyt ciężkie. Pogładził jej kasztanowe włosy.

 - Ula słyszysz mnie?

 - Słyszę – wyszeptała. – Nie śpię już tylko oczu nie mogę otworzyć.

 - Jak się czujesz?

 - Chyba dobrze. Nic przecież nie pamiętam. Mam tu leżeć przez godzinę.

Przysunął sobie krzesło.

 - Posiedzę przy tobie.

Po godzinie pojawił się lekarz i przywitał z Markiem.

 - Tak jak mówiłem pobraliśmy sześć komórek. Pana plemniki są bardzo ruchliwe i silne. Kto wie, może uda się dzięki nim uzyskać sześć zdrowych zarodków. Przyjedziecie państwo w sobotę rano i wówczas dokonamy zapłodnienia. Przez pierwsze dni od chwili umieszczenia zarodka w macicy musi pani ograniczyć aktywność fizyczną i unikać stresu. Nie wolno pani też współżyć do czasu poddania się testom ciążowym. Po upływie dwunastu dni od transferu zbadamy poziom hormonu HCG we krwi. On pozwala na stwierdzenie ciąży biochemicznej. W piątym tygodniu wykonamy badanie USG.

Tu daję receptę na leki, o których mówiłem wam ostatnio i rozpiskę, jak mają być dawkowane. Do zobaczenia w sobotę.

Po wyjściu lekarza Marek upewniwszy się, że Ula może już wstać wyszedł na zewnątrz, żeby mogła się ubrać. Naprawdę imponowała mu niezwykłym spokojem i pozytywnym nastawieniem do całego, skomplikowanego procesu zapłodnienia. Nie sądził, że to będzie takie trudne. On oddał tylko krew i nasienie a cała robota należała do niej. Gdyby był członkiem rodziny Cieplaków nigdy nie potępiłby jej decyzji. Byłby z niej dumny, że zdecydowała się na coś tak heroicznego.

Przywiózł ją do domu i poprosił, żeby się położyła.

 - Dość miałaś wrażeń na dzisiaj. Odpocznij. Ja teraz muszę o ciebie dbać i oszczędzić ci stresów. Na razie koniec z gotowaniem. Będę zamawiał catering z restauracji.

Posłuchała go. Z natury miała łagodne i zgodne usposobienie. Nie szukała dziury w całym i nie wszczynała kłótni o pierdoły. – Gdyby Paulina miała charakter Uli to miałbym idealną żonę – pomyślał Marek. Zamówił catering i zaparzył Uli herbatę. Wszedł cicho do jej pokoju stawiając filiżankę na stoliku. Ula spała. Stanął obok łóżka przyglądając jej się ciekawie. Kasztanowe, gęste włosy rozsypały się na poduszce tworząc wokół jej twarzy wdzięczną aureolę. – Wygląda jak dziecko – przemknęło mu przez głowę. – Nigdy nie dałbym jej dwudziestu pięciu lat. Jest śliczna. Paulina nie miała racji. Jest zbyt powierzchowna i nie dostrzega tego piękna. Ono jest delikatne i kruche jak porcelana. Jeśli urodzisz to dziecko Ula, będzie ono mieszanką naszych najlepszych genów.

W sobotę znowu przemierzał szpitalny korytarz i znowu sam, bez Pauliny. Uważał, że tym razem powinna być tu z nim, bo od dzisiaj w Uli miało zacząć się nowe życie. Już nie usypiano jej. Zabieg był bezbolesny. W jej macicy umieszczono zarodek, który miał się w niej zagnieździć i zacząć rosnąć. Marek wiedział, że od dzisiaj będzie umierał z niepokoju o to jajeczko. Nigdy nie był przesadnie wierzący, ale dzisiaj modlił się do opatrzności o cud.