Z CZYSTEJ DESPERACJI - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Wyszła z łazienki i znieruchomiała. Do jej uszu dotarły odgłosy głośnej wymiany zdań między Markiem a Pauliną. Marek najwyraźniej miał do żony pretensje, że nie była obecna przy zapłodnieniu.

 - Zachowujesz się tak jakbyś była biernym obserwatorem a nie czynnym uczestnikiem całego procesu. Sądziłem, że będziesz bardziej zaangażowana a ty wolisz kolacyjki z Alexem lub spotkania ze znajomymi. Zupełnie tego nie rozumiem. Przestało ci zależeć?

 - Nie, nie przestało! Ale nie możesz wymagać ode mnie, żebym co kilka dni włóczyła się z wami po klinikach. Nie znoszę ich tak jak szpitalnego zapachu. Mdli mnie od niego. Poza tym nie uważasz, że odkąd Ula tu zamieszkała masz dla mnie znacznie mniej czasu? Kiedy ostatni raz się kochaliśmy? Nawet tego nie pamiętasz.

 - Jesteś niesprawiedliwa Paulina i cholernie egoistyczna. Czy ci się to podoba czy nie to właśnie Ula jest teraz najważniejsza i to o jej wygody będę dbał a nie o twoje. Mam nadzieję, że to zrozumiesz. W końcu to ty ją znalazłaś…

 - Tak, to prawda i chyba zaczynam tego żałować - mruknęła pod nosem.

 - Słucham?

 - Nie…, nic ważnego. Marek nie kłóćmy się. Przecież się kochamy.

 - To nie ja zacząłem. Dobrze by było, gdybyś uzbroiła się w więcej wyrozumiałości i empatii dla tej dziewczyny. Nawet nie masz pojęcia jak bardzo się dla nas poświęca i jak nieprzyjemne zabiegi musi przechodzić.

 - Nie przesadzaj – Paulina prychnęła z pogardą. – W końcu dostanie za to ogromne pieniądze. Nie ma prawa narzekać.

 - Nie narzeka i bardzo dzielnie wszystko znosi a pieniądze tu są najmniej ważne przynajmniej dla mnie.

 - Bronisz jej i stajesz za nią murem jakby była kimś wyjątkowym. A może ona ci się podoba? – rzuciła odkrywczą myśl. – Kiedyś nie potrafiłeś przepuścić żadnej. Jeśli tak, to na co to całe in vitro? Po prostu idź z nią do łóżka. Tak będzie prościej – wysyczała złośliwie.

Stał naprzeciwko niej w milczeniu i patrzył na nią tak, jakby widział ją po raz pierwszy.

 - Nie sądziłem, że możesz być taka podła zwłaszcza, że to ty przecież nie ustawałaś w wysiłkach, żebyśmy wreszcie zostali rodzicami. Ja do niedawna nawet nie miałem pojęcia co to jest surogatka. Zastanawiam się, czy nie kierowały tobą jakieś inne pobudki niż chęć stworzenia prawdziwej rodziny. Może ja o czymś nie wiem?

 - Nie mam nic do ukrycia. Ja tylko ci uświadamiam, że to ja jestem twoją żoną, a nie kobieta, która wynajęła nam swój brzuch.

 - Doskonale o tym wiem. Skończmy już tę bezcelową dyskusję. Chwilowo mam ciebie dość, mimo że jesteś moją żoną i wiesz co? Ta dziewczyna jest naprawdę wyjątkowa – odwrócił się na pięcie i wyszedł z ich wspólnej sypialni.

Ula słysząc szybkie kroki na schodach umknęła do swojego pokoju starając się jak najciszej zamknąć za sobą drzwi, ale Marek zauważył jak się domykały i zapukał w nie. Kiedy wszedł Ula wycierała z oczu łzy. Domyślił się, co było ich przyczyną.

 - Słyszałaś? - Kiwnęła twierdząco głową. – Przepraszam cię za Paulinę. Ona czasem nie panuje nad językiem a przy tym jest chorobliwie zazdrosna.

 - Skoro tak, to po co to wszystko? Po co oferowała mi swój dom, skoro uważa, że mogłabym zostać twoją kochanką? Przecież to dla niej duże ryzyko. Aż tak bardzo zależy jej na dziecku, że gotowa była narazić swoje małżeństwo? Trochę nie trzyma się to kupy.

 - Ula, może cię to zdziwi, ale ja też nabieram coraz większych podejrzeń co do jej pobudek. Nie sądzę, żeby były do końca szlachetne i szczere. Nie wiem o co chodzi, ale na pewno się dowiem. Mnie na dziecku zależy bardzo i pragnę, żeby się urodziło. Dlatego puść w niepamięć tę awanturę. Wiesz, że nie wolno ci się denerwować a ja zrobię wszystko, żeby zapewnić ci spokój. Za dwa tygodnie jedziemy potwierdzić lub nie ciążę biochemiczną, pamiętasz?

 - Pamiętam. Mam tylko nadzieję, że Paulina pragnie tak samo mocno tego dziecka jak ty.

Dwa tygodnie później znowu przemierzali korytarz prywatnej kliniki ginekologicznej. To właśnie dzisiaj miało się rozstrzygnąć, czy Ula jest w ciąży, czy też zabieg zapłodnienia in vitro się nie powiódł. Zarówno ona jak i Marek byli spięci. Paulina przed ich wyjściem z domu zapewniała, że będzie trzymać kciuki i przepraszała, że nie pojedzie z nimi, bo ma dużo pracy w związku z nową kolekcją. Markowi było już wszystko jedno. Pomyślał nawet, że może to i dobrze, że jej nie będzie.

Dotarli do drzwi gabinetu i usiedli przed nim na wyściełanych krzesłach. Po dziesięciu minutach z gabinetu wyszła pielęgniarka zapraszając Ulę do środka. Wskazała jej fotel.

 - Proszę ułożyć się wygodnie. Dzisiaj pobierzemy krew, żeby zbadać poziom hormonu HCG. To najważniejszy wskaźnik potwierdzający ciążę biochemiczną. Jeśli wyjdzie większy od pięciu będzie to oznaczało, że prawdopodobnie jest pani w ciąży. Dokładnie potwierdzi to badanie USG, które wykonamy za trzy, cztery tygodnie. Proszę podwinąć teraz rękaw bluzki.

 - Kiedy będę znała wynik?

 - Jeśli poczekają państwo godzinę, to powinien już przyjść z naszego laboratorium.

 - Poczekamy bardzo chętnie.

 - W takim razie powiadomię jeszcze lekarza prowadzącego, bo to on musi wam o tym powiedzieć.

To była chyba najdłuższa godzina w życiu ich obojga. Siedzieli na korytarzu popijając kawę z automatu i nie mogąc się doczekać lekarza z wynikami. Wreszcie przyszedł i już bez zwłoki zaprosił ich do siebie. Popatrzył na ich skupione twarze i rozciągnął usta w szerokim uśmiechu.

 - Nie będę państwa trzymał dłużej w niepewności. Poziom hormonu HCG wskazuje, że mamy ciążę. Wynik to dwadzieścia cztery jednostki bata HCG. Gdyby były poniżej pięciu oznaczałoby to, że ciąży nie ma. Ostatecznym jej potwierdzeniem będzie badanie USG, na które zapraszam za cztery tygodnie.

Marek odetchnął tak głośno, że rozbawił medyka.

 - Kamień z serca, prawda?

 - Prawda. To wspaniałe wiadomości.

Po wyjściu z kliniki przystanął jeszcze, ujął Uli dłonie i przycisnął do ust.

 - Bardzo, bardzo ci dziękuję za całe twoje poświęcenie. Ostatniego przeleję ci kolejną ratę, a od pierwszego zaczynasz działać w mojej firmie. O Boże…, gdybym mógł, wykrzyczałbym to szczęście na cały głos.

 - Może lepiej nie… - powiedziała z obawą. – Trochę za dużo tu ludzi.

Zanim pojechali na pierwsze USG ona już była pewna tej ciąży. Miała powiększone piersi i tkliwe brodawki. Rano męczyły ją mdłości i zawroty głowy. Często zwracała posiłki, bo nie mogła ich utrzymać w żołądku. Marek mocno się niepokoił, bo Ula wyglądała źle. Dzwonił nawet do lekarza w tej sprawie, ale ten uspokajał, że to jest normalne na początku ciąży.

USG potwierdziło błogosławiony stan Uli. Marek trzymając w ręku zdjęcie z badania niósł je jak najświętszą relikwię. Był tak podekscytowany, że postanowił je od razu pokazać Paulinie. Pojechali do firmy. Ula była tu po raz pierwszy więc Marek objaśniał jej, co gdzie się mieści i przedstawiał pracowników. W końcu dotarli do gabinetu Pauliny wprawiając ją przy okazji w osłupienie, bo na pewno nie spodziewała się tu Uli.

 - Mamy wspaniałe nowiny – rzucił Marek już od progu. – Spójrz, to nasz bobas.

Paulina wzięła z rąk Marka zdjęcie i zaczęła je obracać w różne strony.

 - Kompletnie nie wiem jak mam na nie patrzeć – mruknęła.

 - Zgodnie z opisem. Ta czarna plamka to zarodek, który szczęśliwie zagnieździł się w macicy. Za kilka tygodni będziemy mogli zobaczyć jak kształtuje się główka i kończyny a także posłuchać bicia serca – mówił Marek z rozczuleniem. – Już kocham to dziecko. Uciekamy, bo nie chcemy ci przeszkadzać. Ja tylko odwiozę Ulę do domu i wracam. Do zobaczenia kochanie.

Tego dnia przygotowała dla nich uroczysty obiad, żeby uczcić tę ciążę. Oboje wróciwszy do domu byli zaskoczeni widokiem nakrytego obrusem stołu.

 - Trzeba uczcić ten ważny dla was dzień – wyjaśniła Ula. – Zapraszam.

Marek był wniebowzięty. Zupa kokosowa z krewetkami smakowała genialnie a ravioli z nadzieniem z kaczki rozpływało się w ustach. Podczas gdy on z zapałem zmiatał wszystko z talerzy, jego żona ledwie skubała.

 - Nie smakuje ci Paulina? Spróbuj. Ula naprawdę się postarała.

 - Tak wiem i doceniam to, ale jakoś nie mam apetytu. Może później coś zjem. Boli mnie głowa. Pójdę na górę się położyć. 

Kiedy zniknęła za zakrętem schodów Ula usiadła obok Marka i powiedziała cicho – ona chyba nie bardzo się cieszy z tej ciąży…

 - Na pewno się cieszy Ula, ale reaguje inaczej niż moglibyśmy się tego spodziewać. Myślę, że ona ci zazdrości. Nie chcę być złym prorokiem, ale im bardziej będziesz miała większy brzuch, tym jej zazdrość będzie proporcjonalnie rosła. No taka już jest. Nic na to nie poradzimy. Uspokoi się dopiero wtedy, gdy maluch będzie już nasz pod względem prawnym. To dopiero początek ciąży a ona jest wciąż niepewna finału. Będzie dobrze, zobaczysz. Ona tylko musi oswoić się z myślą, że to dzieje się naprawdę.

Naiwny Marek. On naprawdę uważał, że Paulina zazdrości Uli błogosławionego stanu a tymczasem ona już się martwiła sytuacją, w której będzie musiała się dzieckiem zająć. Nie czuła instynktu macierzyńskiego. Uważała nawet, że go nie posiada. Nie znosiła płaczących, usmarkanych dzieciaków. To nie było na jej nerwy. Jakoś musiała wyłgać się od tego obiadu, żeby ani Marek ani Ula nie domyślili się, że dla niej to dziecko, to dopust boży. To, że zależy jej na Marku wcale nie oznacza, że pokocha jego dziecko. Miała nawet pewność, że na sto procent go nie pokocha, bo nie jest materiałem na matkę Polkę. – Marek pewnie myśli, że będę przewijać tego bachora, wycierać mu tyłek usmarowany kupą i wcierać w niego oliwkę. No to się rozczaruje. Od razu zażądam zatrudnienia niańki tak jak radziła Kiara. Niech ona się użera z pętakiem.