"DNO WŁASNEGO PIEKŁA" - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

 

Przetarła obrzeże wanny, na którym widniały smugi krwi i osunęła się na posadzkę. Dopiero teraz zeszło z niej to ogromne napięcie i strach. Mimo to wciąż czuła obawę i niepokój o to, czy Marek przeżyje. Zbyt dużo krwi stracił. Na szczęście pamiętała jego grupę i mogła podać ją ratownikom medycznym. Rozpłakała się.

 

Nie mogła zrozumieć, dlaczego Marek nie poinformował jej, że firma ma kłopoty. Mógł jej spokojnie powiedzieć wtedy, kiedy się zaczynały, może wówczas sytuacja nie byłaby jeszcze tak beznadziejna i można by było coś zaradzić. Marek się poddał, ale ona ma inny charakter i będzie walczyć do upadłego.

Podniosła głowę usłyszawszy chrzęst opon na żwirze. To na pewno Ala przyjechała. Wytarła mokre powieki i poszła otworzyć drzwi. Ala nie była sama, towarzyszył jej Józef. Oboje byli przerażeni informacją, że Marek podciął sobie żyły.

 - Dziękuję, że przyjechaliście. Agata śpi na górze, a ja muszę jechać do szpitala.

 - Dlaczego to zrobił, córcia?

 - Za wiele nie wiem. Wiem tylko, że firma upada, a on załamał się zupełnie. Wiem też, że osaczyli go wierzyciele, a on nie ma pieniędzy, żeby ich spłacić. Nie mam pojęcia, ile jest im winien. Dopiero w poniedziałek to ustalę. Lecę – ściągnęła cienki prochowiec z wieszaka i narzuciła go na siebie. - Dam znać, jak już będzie coś wiadomo.

 

Pół godziny później parkowała na przyszpitalnym parkingu. Wbiegła na SOR i zlokalizowała rejestrację. Tam dowiedziała się, że pacjentowi o nazwisku Dobrzański udzielono pierwszej pomocy i wywieziono na odział wewnętrzny.

 - To pierwsze piętro. Tam powiedzą pani, w której sali leży.

Oddział był zamknięty. Nacisnęła na przycisk dzwonka i po chwili ukazała się pielęgniarka.

 - Dobry wieczór pani. Nazywam się Urszula Dobrzańska. Przed chwilą przyjęto na wasz oddział mojego męża, Marka Dobrzańskiego. Jest po próbie samobójczej. Bardzo chciałabym przy nim być.

Pielęgniarka bez słowa otworzyła szerzej drzwi.

 - Sala numer pięć, to pierwsza za dyżurką pielęgniarek.

 - Bardzo pani dziękuję – uśmiechnęła się blado i ruszyła korytarzem rozglądając się wokoło. Drzwi do pokoju numer pięć były zamknięte. Uchyliła je cicho i wsunęła się do środka. Marek albo był nadal nieprzytomny, albo spał. Był przeraźliwie blady, wręcz siny, jakby nie żył.

 

Pochyliła się nad nim chcąc sprawdzić czy oddycha. Odetchnęła z wyraźną ulgą. Oddychał. Musiała wiedzieć, jaki jest jego stan. Odszukała tę uprzejmą pielęgniarkę, która otworzyła jej drzwi i zapytała o lekarza dyżurnego.

 - Jest pani doktor. Zaraz sprawdzę, czy jest u siebie i dam znać – podeszła do pokoju lekarskiego i cicho zapukała. Stojąca obok Ula słyszała niewyraźną wymianę zdań, ale to trwało tylko chwilę.

 - Pani doktor prosi – kobieta otworzyła szerzej drzwi.

Ula przywitała się z dyżurującą lekarką.

 - Ja chciałabym wiedzieć, co z moim mężem. Przywieziono go niedawno. Targnął się na swoje życie – zadrżał jej głos i rozpłakała się. Lekarka spojrzała na nią ze współczuciem.

 - Proszę usiąść i powiedzieć mi, czy znane są pani przyczyny tego desperackiego kroku?

 - Tak, wiem dlaczego to zrobił, chociaż dowiedziałam się o tym dopiero dzisiaj wieczorem. Nasza firma upada, a mąż nie mógł już sobie poradzić z niczym. To firma rodzinna, którą założyli kiedyś jego rodzice. To dodatkowo go obligowało do tego, by starać się jeszcze bardziej. Nie udało mu się. Załamał się kompletnie. Pani doktor, czy on z tego wyjdzie?

 - Jeśli pyta pani o te rany i w ogóle o stan fizyczny, to zapewniam panią, że tak. Stracił sporo krwi, ale jak zapewne pani zauważyła, wciąż ją uzupełniamy. Natomiast jeśli chodzi o stan psychiczny, to mamy takie procedury, że ludzi po próbie samobójczej czeka rozmowa z psychiatrą i jutro rano mąż taką rozmowę przejdzie. Ewentualne dalsze leczenie będzie już w przychodni psychiatrycznej.

 - Czy on teraz jest nieprzytomny, czy po prostu śpi?

 - Dostał kroplówkę, która w składzie ma środki uspokajające, więc na pewno śpi. Jednak już w karetce odzyskał przytomność i był kontaktowy.

 - Mogę przy nim zostać?

 - Jeśli pani chce, to proszę. Ja nie mam nic przeciwko temu.

Podziękowała i wróciła do Marka. Usiadła na metalowym taborecie przy jego łóżku i zapatrzyła się w tę bladą, pozbawioną krwi twarz.

 - Coś ty narobił, Marek…, coś ty narobił…? Gdybyś umarł, ja nie miałabym po co żyć.

Zerknęła na zegarek. Było dwadzieścia minut po północy. Powieki zaczęły jej ciążyć. Oparła się o szafkę stojącą obok i zasnęła.

 

Obudziło ją zapalane w pokoju światło i pielęgniarka wchodząca z termometrem. Przyłożyła go do czoła Marka.

 - Temperatura w porządku. Jak zmierzę ją wszystkim pacjentom, to zrobię pani kawy. Ona trochę postawi panią na nogi.

 - Dziękuję… - wyszeptała. Sięgnęła po telefon. Najpierw zadzwoniła do taty. On zwykle wstawał wcześnie więc miała pewność, że go nie obudzi. Opowiedziała mu wszystko i uspokoiła, że z Markiem jest dobrze. Potem zadzwoniła do Sebastiana. Jego obudziła na pewno, bo zły odebrał to połączenie.

 - Cześć Sebastian, tu Ula. Przepraszam, że zrywam cię o tak wczesnej porze, ale Marek wczoraj chciał popełnić samobójstwo. Podciął sobie żyły. Jestem w szpitalu i siedzę przy nim. Jeszcze się nie obudził.

 - O, jasna cholera… Widziałem, że z nim jest coś nie tak, ale myślałem, że po prostu martwi się skąd wziąć forsę i popłacić długi. Nie sądziłem, że mógłby się załamać.

 - Sebastian, ja koniecznie muszę z tobą porozmawiać. Muszę zorientować się o co chodzi z tymi zadłużeniami i jak ewentualnie można z tego wybrnąć. Marek nie nadaje się do niczego, to ja powinnam wrócić do pracy.

 - Ula, ja już się zbieram i zaraz będę w szpitalu. Powiedz mi tylko, który to i na jakim oddziale Marek leży.

 - To szpital na Banacha, oddział wewnętrzny, pokój numer pięć. To do zobaczenia.

Trochę ją zaczynał martwić ten długi sen Marka. Zdążyła już dopić kawę, którą tak wspaniałomyślnie zaproponowała jej pielęgniarka, a on nadal spał.

Kilka minut po ósmej do sali wszedł mężczyzna w białym fartuchu. Wyciągnął do niej dłoń przedstawiając się.

 - Dzień dobry pani. Doktor Zabielski, psychiatra.

 - Urszula Dobrzańska…

 - Słyszę jakieś głosy. Czy to niebo? Dokąd trafiłem? Przytomnieję. To nie niebo. To głos Uli i kogoś jeszcze, a więc nie udało się i jestem w szpitalu. Na pewno w szpitalu. Kojarzę karetkę pogotowia i głos lekarza, żeby podali osocze. Potem już nic.

 - Zanim mąż się obudzi chcę panią zapytać o kilka rzeczy. Jak dawno zauważyła pani zmianę w zachowaniu męża? Czy już wcześniej próbował popełnić samobójstwo?

 - Nigdy. To silny facet. Nigdy bym go nie podejrzewała o coś takiego. Przecież ma dla kogo żyć. Mamy czteroletnią córeczkę, która jest dla niego całym światem. Naprawdę tego nie rozumiem – rozpłakała się. - To dziwne zachowanie zauważyłam już kilka tygodni temu. Pytałam o powody rozdrażnienia, bo ciągle był jakiś spięty i podenerwowany. Popadał z jednej skrajności w drugą. Albo był opryskliwy, albo milczał jak zaklęty. Nie wiedziałam o co chodzi i dlaczego tak się zmienił. Dopiero wczoraj wieczorem powiedział mi, a właściwie wykrzyczał, że nasza firma jest na skraju upadłości. Zawarł kilka ryzykownych transakcji, podjął kilka nieprzemyślanych decyzji i nagle wszystko zaczęło się walić. Psychicznie tego nie wytrzymał. Po prostu życie go przerosło.

 

 - Jak ona mnie dobrze zna… Tylko nie płacz Ula, proszę cię, nie płacz. Nie zasługuję na ani jedną twoją łzę. Nawet w tej kwestii nie dotrzymałem słowa. Pamiętasz, jak na pokazie, tym pamiętnym dla nas pokazie, przysięgałem ci, że już nigdy nie będziesz przeze mnie płakać? Moje słowa i moje obietnice nie są warte funta kłaków. Zawiodłem ciebie, siebie, moich rodziców i wszystkich pracowników. Jestem zerem. Wyszłaś za kompletne zero, kochanie.

 - Dopóki nie porozmawiam z pani mężem nie będę miał pewności, ale już teraz na podstawie tego, co mi pani powiedziała podejrzewam, że mąż cierpi na depresję.

 - Depresję? Bzdury.

 - Depresję? Czy to się jakoś leczy?

 - Oczywiście i przy odpowiedniej kontroli można całkiem normalnie z tym żyć. Czy zaobserwowała pani ostatnio u męża zaburzenia nastroju na przykład ciągły smutek, pobudzenie, nadmierna drażliwość lub wybuchy gniewu?

 - Skąd on to wszystko wie? Przecież mówi o mnie tak jakby siedział mi w głowie.

 - Dla nas zachowanie chorego wydaje się irracjonalne, bo do tej pory znaliśmy go z zupełnie innej strony. Mamy wrażenie, jakbyśmy mieszkali pod jednym dachem z kimś zupełnie obcym, ale nasze odczucia to nic w porównaniu z tym co czuje sam chory. On sądzi, że wpada w jakąś czeluść beznadziei i niemocy, a wówczas śmierć wydaje mu się bardzo nęcącym rozwiązaniem.

 - To straszne, co pan mówi.

 - Nie będzie tak źle. Przy pani wsparciu i lekach, które mu zaordynuję na pewno szybko się pozbiera.

 - Mam dość tego wykładu, choć pewnie facet wie o czym mówi. Otwieram oczy. Widzę, że Ula ma mokre od łez policzki. Ściska mi się serce. Zaczynam żałować, że przysporzyłem jej tylu cierpień. Nie chciałem cię martwić, kochanie. Wybacz mi.

 - Marek? Obudziłeś się nareszcie. Jak się czujesz?

 - Jak się czuję? A jak się mogę czuć? Co za dziwne pytanie…

Dopiero teraz zaczynam kojarzyć, co właściwie zrobiłem. Podciąłem sobie żyły, żeby się zabić, żeby nie cierpieć i nie musieć iść tłumaczyć się przed wierzycielami. Było mnóstwo krwi. Leżałem w niej. Chciałem się zabić. Czy nadal tego chcę? Nie wiem...

 - Lepiej. Zdecydowanie lepiej – jego wzrok wędruje w kierunku doktora.

 - To doktor Zabielski – wyjaśnia Ula. - Jest psychiatrą. Przyszedł tu, żeby ci pomóc i porozmawiać. Ja was teraz zostawię i wyjdę na sekundę. Sebastian ma przyjechać i nie chcę, żeby błądził. Za chwilę wrócę.

Wychodząc niemal zderzyła się z Olszańskim w drzwiach.

 - U Marka jest psychiatra. Pogadamy? Tu na dole jest jakiś mały barek. Chodźmy tam.