"NASZE MIEJSCE NA ZIEMI" - rozdział 11

ROZDZIAŁ 11

Wieczorem odebrała jeszcze telefon od Adama, ale to nie on chciał z nią rozmawiać, tylko jego mama.

 - Oddaję jej słuchawkę Dorota, bo koniecznie chce ci powiedzieć coś ważnego.

 - Dobry wieczór Dorotko. Przepraszam, że zawracam ci głowę, ale chciałam cię prosić, żebyś nie szykowała nic na obiad. Narobiłam całą górę farszynek. To takie kluski wypełnione mięsnym farszem i siekanymi jajkami. To świąteczna potrawa z tych stron, którą robią tu jeszcze niektórzy. Są naprawdę pyszne i koniecznie musicie tego spróbować. Przywieziemy też groch z boczkiem zamiast zupy. Obowiązkowo musicie skosztować naszej regionalnej kuchni.

 - No dobrze… W takim razie nic szykować nie będę, ale na świąteczne śniadanie przyjedziecie? Powiedzmy, na dziewiątą.

 - Będziemy. Oczywiście, że będziemy. Do jutra w takim razie.

Gawrońscy okazali się bardzo punktualni. Objuczeni wielkim garem zawierającym farszynki i mnóstwem zdobnych toreb wtoczyli się do przedpokoju głośno składając życzenia gospodarzom. Adam nie omieszkał skorzystać z okazji i składając Dorocie życzenia całował jej ciepłe policzki ewidentnie mając ochotę na pocałowanie jej ponętnych ust. Nie odważył się jednak. Nie chciał wpędzać jej w zakłopotanie przy tylu osobach. Ona oderwawszy się od niego złożyła życzenia pozostałym Gawrońskim dziękując przy okazji Maćkowi za piękny prezent. On sam podszedł do Maryni i wyciągnął zza poły kurtki puchatą, piszczącą kulkę.

 - To dla ciebie Maryniu. Przyda wam się pies do pilnowania obejścia, a ten na pewno wyrośnie na dużego, bo to szczenię owczarka niemieckiego.

Marynię zamurowało z zachwytu. Odebrała z rąk Maćka pieska i przytuliła do niego policzek.

 - Spójrzcie jaki śliczny. Ma słodką mordkę i takie grube łapy. Bardzo ci dziękuję Maciek. Zawsze marzyłam o piesku i wreszcie go mam.

 - Jak go nazwiesz? – Maciek z uśmiechem spoglądał na rozczuloną Marynię.

 - Będzie moim kumplem, więc chyba Kumpel. Podoba się wam?

 - Bardzo trafne imię – pokiwał głową młody Gawroński. - Tu masz jeszcze kojec dla niego, miski i karmę dla szczeniąt, a tu obróżkę i smycz. Pewnie za bardzo nie będzie potrzebna, bo psiak szybko nauczy się chodzić przy nodze, ale na początek trzeba go przyzwyczaić. Ma dopiero osiem tygodni.

 - To mój najlepszy świąteczny prezent i taki rozkoszny.

Śniadanie już czekało. Zasiedli wszyscy przy stole przykrytym śnieżnobiałym obrusem zastawionym nakryciami. Dorota wraz z Marynią zaczęły wnosić potrawy i dzbanki z kawą i herbatą.

 - Częstujcie się moi kochani – zachęcała Dorota. – Ja usiądę obok pani Gawrońskiej, bo chcę usłyszeć coś więcej na temat tych farszynek. Zajrzałam do garnka i stwierdzam, że pierwszy raz widzę coś takiego. Przypominają raczej krokiety nie kluski i wyglądają niezwykle apetycznie.

 - Farszynki, to stara potrawa pochodząca z okolic Warmii i Mazur. Są bardzo pożywne i najlepiej smakują z jakąś surówką. Robi się je z gotowanych ziemniaków i mąki ziemniaczanej. Trochę przypominają w smaku kluski śląskie, bo ciasto jest niemal identyczne. Nadziewa się je farszem mięsno-jajecznym a potem panieruje się i smaży na tłuszczu. Prabuty leżą właściwie na pograniczu Warmii i sporo mieszkańców wciąż kultywuje te stare, świąteczne tradycje przygotowując znane od wieków potrawy. Groch z boczkiem to też stary przepis. Można go zrobić również z kiełbasą, ale ja zdecydowanie wolę boczek.

Bardzo przyjemnie przeszedł ten dzień. Dorota wraz z resztą swojej rodziny rozsmakowała się we wspaniałej kuchni Gawrońskiej. Pochwaliła się jej też swoim nowym gobelinem.

 - Masz prawdziwy talent dziecko. To jest naprawdę coś pięknego. To bardzo żmudna praca, ale jeśli zrobisz tego więcej, jestem pewna, że gobeliny pójdą jak świeże bułeczki.

 - Adam niedawno mówił to samo.

 - I ma rację. Masz zdolne ręce. Klementyna tkała przeważnie tutejsze motywy. Jakieś pasiaki lub wzory geometryczne. To też było bardzo ładne. Dzięki temu mogła się utrzymać i myślę, że całkiem nieźle. Była bardzo pracowita i większość dnia ślęczała nad krosnami zapominając często o jedzeniu. Cieszę się, że nie wyrzuciłaś krosen, że uszanowałaś jej spuściznę. Ona, gdyby żyła, byłaby taka dumna z ciebie. Pod koniec życia bardzo cierpiała, że nie jest w stanie odrestaurować domu. Tobie się udało, bo on wygląda teraz bardzo pięknie.

 - To nie moja zasługa. Wie przecież pani dobrze, że gdyby nie Adam i Maciek, mnie do głowy by nie wpadło, że można potraktować te drewniane bele piaskiem. To dzięki nim to wszystko. Mój udział jest tu znikomy. Niezależnie od tego jestem bardzo dumna z tego, że nie zawiodłam ciotki Klementyny. Dzięki niej tu jesteśmy i dzięki niej zostaniemy na zawsze.

Marynia już od następnego dnia powzięła postanowienie, żeby nauczyć swojego psiaka dobrych manier. Wychodziła z nim często na zewnątrz, by jak najmniej brudził w domu. Malutkie szczenię poznawało obejście obwąchując każdy kąt. Na razie spał w pokoju Maryni, a ona była wniebowzięta, że wreszcie ma swoją przytulankę do kochania.

Za to Dorota szykowała się powoli na bal sylwestrowy. Tuż po świętach pojechała z mamą do Kwidzyna i wybrała dla siebie ładną sukienkę. Była w kolorze oliwkowym uszyta z połyskliwego materiału i świetnie prezentowała się na Dorocie. Korzystając, że są w mieście zaliczyły też fryzjera, który nieco wycieniował długie włosy Doroty nadając im objętości. Jeszcze pozostały dodatki, ale to był najmniejszy problem, bo do sukienki nabyła w podobnym kolorze lakierowane szpileczki i niewielką kopertówkę. Wróciły bardzo zadowolone. Już w domu przebrała się w to wszystko i pokazała się rodzicom.

 - Mój Boże, - mówiła Helena – jesteś taka drobna, że wyglądasz jak nastolatka. Pięknie leży ta suknia. Idealnie. Adam będzie zachwycony.

Dorota uśmiechnęła się pod nosem.

 - Naprawdę tak uważasz?

 - Jestem tego pewna córcia.

W ostatni dzień roku to jednak Gawrońscy przyjechali, by świętować nowy rok w towarzystwie rodziców Doroty. Głównie z powodu psa. Szczeniak przyzwyczaił się już do miejsca i nie chcieli, żeby przeżywał jakiś stres związany z jego zmianą.

O szóstej trzydzieści podjechał Adam. Wyglądał niezwykle przystojnie. Dorocie na jego widok zabłyszczały z zachwytu oczy. Nigdy nie widziała go w garniturze. W święta wystąpił w koszuli i gustownym swetrze. Teraz wypadało być eleganckim. I on na jej widok stracił mowę i kiedy ją wreszcie odzyskał wyksztusił tylko

 - Wyglądasz zjawiskowo.

Roześmiała się.

 - Ty także.

 - Najpierw zameldujemy się w hotelu i zostawimy bagaże. Stamtąd bardzo blisko do nadleśnictwa, więc pójdziemy pieszo.

Dorota odwróciła się jeszcze życząc wszystkim udanej zabawy i prosząc Maćka, żeby uważał na Marynię.

Trzymając pod ramię Adama nieco onieśmielona przestępowała próg sali balowej. Adam znał tu wszystkich, ona nikogo. Poznał ją z kilkoma osobami, które siedziały z nimi przy stoliku. Ją faktycznie przedstawiał jako swoją dziewczynę. Klepano go po ramieniu mówiąc jaki z niego szczęściarz, że ma u boku tak piękną kobietę. Dorota była trochę zakłopotana komplementami, bo nie nawykła do nich. Na szczęście nie trwało to długo, albowiem pojawił się nadleśniczy i przywitał ich w krótkich słowach życząc wszystkim udanej zabawy.

Początkowo było dość sztywno i nie było odważnego, by zainicjował tańce. Wreszcie Adam podniósł się z krzesła i podając dłoń Dorocie wyprowadził ją na środek parkietu. Światła przygasły i tylko dwa niewielkie reflektory rzucały świetlisty snop na tańczących. Adam przygarnął Dorotę do siebie poruszając się wolno w spokojnym rytmie melodii. Było im zadziwiająco dobrze ze sobą. Ona od czasu do czasu podnosiła głowę i patrzyła mu w oczy, on uśmiechał się do niej łagodnie. Przetańczyli ze sobą do północy, a kiedy wybiła, wznieśli szampanem toast za Nowy Rok. O godzinie trzeciej mieli już oboje dosyć i postanowili wrócić do hotelu. Na korytarzu pożegnali się i każde z nich zniknęło za drzwiami od swojego pokoju.

Rankiem przebrana już w swobodniejsze ubranie Dorota zapukała do drzwi Adama, ale nie otworzył jej. Pomyślała, że pewnie jeszcze śpi i zeszła na parter z nadzieją na jakąś filiżankę mocnej kawy. Jakież było jej zdziwienie, gdy przy stoliku w hotelowej kawiarence zobaczyła Gawrońskiego. Podeszła do niego cicho i usiadła naprzeciwko.

 - Cześć. Co ty spać nie możesz?

 - No jakoś nie bardzo. Przez resztę nocy nawet oka nie zmrużyłem, bo wciąż myślałem…

 - Myślałeś? O czym?

 - O nas…

 - O nas? Jak to o nas? Dlaczego…?

Z uporem patrzył na własne dłonie i nie miał odwagi podnieść głowy, żeby spojrzeć jej w oczy.

 - Kocham cię… - powiedział ledwie słyszalnym szeptem.

 - Słucham?

Dopiero teraz wyprostował się i powtórzył.

 - Kocham cię całym sercem. - Szok, jaki wymalował się na twarzy Doroty odebrał mu całą pewność siebie. – Błagam cię, nie patrz tak, bo chyba zaraz zapadnę się pod ziemię. Co za niezręczna sytuacja… - Teraz ze zdenerwowania dostał słowotoku i zaczął wyrzucać z siebie słowa gorączkowym szeptem. – Dorota, ja wiem, że nie masz najlepszych doświadczeń z poprzedniego związku. Zaznałaś tak okrutnego traktowania jak mało kto. Masz pełne prawo czuć odrazę do mężczyzn i nienawidzić ich, ale ja nie jestem taki. Nie jestem agresywny i nigdy w życiu nie uderzyłbym kobiety. Nie mam też skłonności do awantur, bo jestem dość spokojnym facetem. Nie chcę od ciebie żadnych deklaracji, ani obietnic. W ogóle na nic nie liczę, ale musiałem ci to wyznać, bo zadręczam się tym od jakiegoś czasu. Ja chcę tylko, żebyś przemyślała to co powiedziałem, żebyś spróbowała mi zaufać, bo ja nigdy w życiu bym cię nie skrzywdził.

Ujęła jego dłoń chcąc przerwać tę tyradę.

 - Uspokój się Adam. Weź głęboki oddech. Ja wiem, że jesteś zupełnie inny niż Karol. Doceniam twój wspaniały charakter. Nie nienawidzę mężczyzn, choć może rzeczywiście powinnam. To również dzięki tobie udało mi się zapomnieć o tej złej przeszłości. Ja nie mówię nie, ale uważam, że potrzeba mi trochę więcej czasu niż byś chciał. Jeśli zgodzisz się zaczekać, to…

 - Zaczekam, ile tylko będziesz chciała, - przerwał jej - aż będziesz gotowa na nowy związek. Najważniejsze, że mnie nie skreśliłaś. To wiele dla mnie znaczy.

Uśmiechnęła się do niego cudnie.

 - Skoro już wiemy na czym stoimy, to może zjemy teraz jakieś śniadanie i pojedziemy do domu, co?

Z uszczęśliwioną miną zamawiał im jajecznicę na boczku.

Kiedy wrócili do domu, Gawrońskich już nie było. Kopciowie odsypiali zarwaną noc, a w kuchni urzędowała Marynia z Maćkiem. Rozebrani z ciężkiej odzieży przywitali się z dzieciakami.

 - Wybawiliście się? – Dorota nie byłaby sobą, gdyby nie spytała.

 - Było naprawdę fajnie, a wy?

 - My też nie narzekamy. Jesteśmy zadowoleni. Głodni jesteście?

 - Już zjedliśmy.

 - Zostaniecie na obiedzie? – zapytała Dorota zwracając się do Adama. – Dzisiaj nowy rok, co będziecie robić w domu? Jeśli się nudzić to najlepiej w gromadzie.

 - Zostaniemy. Ja tylko zadzwonię do rodziców, że obaj żyjemy – Adam już wyciągał z kieszeni telefon.

Rodzice Doroty wyjechali tuż po święcie Trzech Króli. Dom znowu ucichł. Codziennie rano wstawała razem z Marynią i odwoziła ją do szkoły. Zwykle po rozstaniu z nią szła na jakieś drobne zakupy, wpadała na cmentarz, żeby zapalić znicz Klementynie i potem wracała do domu. Przygotowywała obiad, karmiła psa i ponownie jechała po córkę do miasta.

Popołudniami najczęściej urzędowała na strychu produkując swoje nietuzinkowe gobeliny. Wiedziała już, że jeśli ma je sprzedawać, to jednak na targu. Owszem rozmawiała na ten temat w dwóch kwidzyńskich sklepach zajmujących się sprzedażą rękodzielnictwa, ale obie właścicielki chciały dość wysoką prowizję od sprzedaży, a na to się zgodzić nie mogła. Postanowiła wyrobić sobie koncesję na sprzedaż swoich wyrobów i wiosną wykupić miejsce na targowisku.

Często wpadał Adam. Pogoda nie sprzyjała spacerom, więc siedzieli przy kawie gawędząc cicho. Oboje czekali wiosny, choć do niej było jeszcze bardzo daleko.