"NASZE MIEJSCE NA ZIEMI" - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

W następną sobotę już od wczesnego popołudnia szykowała się na ten koncert. Nie wypadało iść w byle czym. Prosta, ciepła, kaszmirowa sukienka z długim rękawem podkreślała jej wciąż młodzieńcze kształty. Na nogach eleganckie czarne kozaczki na obcasiku, a na szyi przyniesiony przez Marysię jeden z naszyjników Klementyny.

 - Zrób jeszcze jakiś makijaż – Marynia przyglądała się jej krytycznie. – Strasznie blada jesteś. - Dorota skrzywiła się nieznacznie, co nie umknęło uwadze jej córki. Już odwykła od robienia codziennego makijażu. Tu nie było jej to potrzebne. – Nie krzyw się mamuś. Przecież nie chodzi o nic wyzywającego. Delikatnie pomaluj rzęsy a na usta nałóż błyszczyk. To w zupełności wystarczy. No może jeszcze jakiś podkład, który nada ci rumieńców.

Dorota rozchichotała się.

 - Czasami mam wrażenie, że to ty jesteś tu matką, a nie ja. To nie jest żadna randka przecież, tylko koncert.

 - Oj mamuś, nie upieraj się. Jeszcze niezła laska z ciebie i należy to podkreślić.

Dorota przygarnęła córkę i cmoknęła ją w policzek.

 - I co ja bym bez ciebie zrobiła…? Maciek przyjedzie?

 - Przyjedzie razem z Adamem. Nie będziemy się nudzić, bo ma przywieźć jakieś fajne filmy.

 - W lodówce macie przygotowane zapiekanki. Włożysz je na dwadzieścia minut do piekarnika. To wasza kolacja. No i jak wyglądam? – Dorota okręciła się dokoła.

 - Pięknie. Naprawdę pięknie. Adam padnie, jak cię zobaczy.

 - A co on ma do tego? Chyba nie próbujesz mnie swatać?

 - Nie bój się, nie próbuję, ale musisz przyznać, że obaj Gawrońscy to fajni faceci.

 - No fajni, fajni…

Adam podjechał o siedemnastej trzydzieści. Wraz z Maćkiem wszedł do przedpokoju obrzucając Dorotę zachwyconym spojrzeniem. Pod wpływem tego spojrzenia zarumieniła się jak pensjonarka. Maciek rozebrawszy się ruszył do pokoju Maryni.

 - Jesteś gotowa? Jeśli tak, to jedziemy. Nie chcę dojechać na ostatnią chwilę. – Pomógł jej ubrać płaszcz i przepuścił ją w drzwiach. Zadrżała od powiewu zimnego wiatru. W samochodzie włączył ogrzewanie.

 - To, żebyś mi nie zmarzła – wyszczerzył się do niej i odpalił silnik.

Ten wieczór uznała za naprawdę udany. Występ Michała Bajora nie rozczarował jej. Była zachwycona i jednocześnie wdzięczna Adamowi, że sprawił jej taką miłą niespodziankę, chociaż to nie był koniec niespodzianek. Po wyjściu z sali koncertowej do foyer Adam szepnął jej do ucha, że za kilka minut artysta będzie podpisywał tutaj swoje płyty i jeśli ma ochotę, to zaczekają. Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął pudełko zawierające płytę CD. Kolejny raz ją zaskoczył.

 - Kupiłeś dla mnie płytę? – zapytała zdziwiona. – To naprawdę mój szczęśliwy dzień.

 - Kupiłem, bo już wcześniej wiedziałem, że on będzie rozdawał autografy. Możesz nawet poprosić go o zdjęcie, bo te rozdaje za darmo.

Odebrali z szatni okrycia i przystanęli w pobliżu stolika, przy którym za chwilę zasiadł piosenkarz. Dorota podeszła nieśmiało i przywitała się z nim. On widząc jej zażenowanie uśmiechnął się do niej z sympatią.

 - Jak ma pani na imię?

 - Dorota – powiedziała cichym głosem. – Dziękuję panu za ten piękny występ. Nadal jestem pod wielkim wrażeniem. Od bardzo dawna jestem pana wielką fanką. Podpisze mi pan płytę? – Odebrał ją z Doroty rąk i na karcie tytułowej napisał: „Dla niezwykle miłej fanki Doroty Michał Bajor”. Oddał jej pudełko i powiedział jeszcze

 - Dziękuję pani, że zechciała tu dzisiaj być. Serdecznie zapraszam na kolejne moje recitale.

Zarumieniona podziękowała mu i wróciła do stojącego z boku Adama.

 - Zadowolona? –mruknął.

 - Bardzo. I bardzo ci wdzięczna. Wracamy?

 - Moglibyśmy, - powiedział z lekkim ociąganiem - ale ja zaplanowałem dalszy ciąg tego wieczoru. Nie jest jeszcze tak późno. Zarezerwowałem stolik w „Casablance” i teraz chciałbym cię porwać na pyszną kolację. Zgodzisz się? Naprawdę dobrze tam karmią.

 - No, skoro dobrze karmią, to chyba nie wypada mi odmówić. Ty to potrafisz zaskakiwać. Słowem nie pisnąłeś.

 - To miała być niespodzianka. Należała ci się od dawna jakaś chwila oddechu od tej harówy. Podjedziemy samochodem, bo to jakieś półtora kilometra stąd.

Polędwiczki w sosie borowikowym – to było mistrzostwo świata. Dorota dawno nie jadła czegoś równie dobrego. Wytarła usta serwetką i odsunęła delikatnie niemal pusty talerz.

 - To było boskie – mruknęła z ukontentowaniem. – Najadłam się jak bąk. – Adam uśmiechnął się pod nosem.

 - Nawet tak nie mów, bo mam zamiar zamówić jeszcze deser i kawę.

 - Kawę chętnie, ale deseru już nie wcisnę. Nie dam rady.

Skinął na kelnera i zamówił jeszcze espresso. Było mocne i chyba umarłego postawiłoby na nogi. Ociężali wracali do samochodu.

 - Musimy to jeszcze kiedyś powtórzyć – powiedział Adam otwierając drzwi od strony pasażera i pomagając wsiąść Dorocie. – Nie często zdążają się takie okazje, ale jak już się zdarzą, to trzeba wykorzystywać je do maksimum. Teraz nie jest zbyt dobry czas, ale obiecuję ci, że jak tylko zrobi się ciepło obwiozę cię po najpiękniejszych zakątkach tej ziemi, a naprawdę jest co podziwiać. Sporo tu jezior takich jak Liwieniec, pięknych, urokliwych, tajemniczych. Jak to wszystko zobaczysz, jeszcze bardziej zakochasz się w tych stronach. Mają tak wiele do zaoferowania, chociaż ja myślę, że wciąż są za mało doceniane. Turyści myślą jednotorowo, że jak chcą jechać nad jeziora, to koniecznie te mazurskie, a tu jest ich przecież całe mnóstwo. Można i popływać wpław i łódką, i łowić ryby. Ludzie wprawdzie przyjeżdżają, niektórzy wracają tu nawet kilkakrotnie, ale wciąż jest to niewielki ułamek tych, którzy wypoczywają na Mazurach.

 - A może to i lepiej? – odezwała się zasłuchana w słowa Adama Dorota. – Turyści zostawiają pieniądze, ale też wielki nieporządek i chaos, którego sprzątnięcie należy do władz miasta, a sprzątanie czasami bywa kosztowne. Po co nam tutaj aż tylu? Zadeptają tylko to piękne miejsce, a byłoby naprawdę szkoda. Tak przynajmniej mamy tutaj spokój i ciszę. Ja naprawdę to bardzo doceniam. Po zgiełku wiecznie zagonionej Warszawy, tu faktycznie odpoczęłam. Spłynął gdzieś ze mnie ten cały stres i wreszcie poczułam się wolna i niezależna od nikogo i niczego.

Zamilkli. Adam prowadził ostrożnie i nie jechał zbyt szybko. Długie światła reflektorów omiatały stojący w ciszy las po obu stronach drogi. Skupiony na prowadzeniu Adam odezwał się w pewnym momencie.

 - Wspominałaś kiedyś, że tam w Warszawie miałyście trudne do zniesienia życie. Co było tego powodem? Nic nie wiem o twoim poprzednim życiu, a ty wiesz o mnie właściwie wszystko. Opowiesz mi?

 - Naprawdę chcesz tego posłuchać? To nie są miłe wspomnienia i często bardzo bolesne.

 - Kiedy cię poznałem odniosłem wrażenie, że chowasz w sercu jakąś tajemnicę. Czasami potrafiłaś się zamyślić na tak długo, jakbyś przeniosła się w inny wymiar. Przyznam, że trochę mnie to niepokoiło. Nie uśmiechasz się zbyt często, a w oczach gości ci smutek…

Dorota smętnie pokiwała głową.

 - Nie bardzo wiem od czego zacząć…

 - Najlepiej od początku.

Otuliła się szczelniej płaszczem, jakby chciała się odgrodzić od tamtej rzeczywistości i zaczęła snuć swoją opowieść.

 - Piętnaście lat temu poznałam pewnego chłopaka i zakochałam się w nim. Był bardzo przystojny i aż dziw, że w ogóle zwrócił na mnie uwagę. Nie byłam piękna. Byłam zupełnie przeciętna. Taka szara myszka… Za to on wyglądał jak Adonis. Bardzo męski, wysoki, barczysty, dobrze zbudowany z kruczoczarnymi jak węgiel włosami i takimi samymi oczami. Dziewczyny zazdrościły mi go, ale on wydawał się być nimi w ogóle niezainteresowany i adorował wyłącznie mnie. Po skończeniu „ekonomika”, tuż po mojej maturze pobraliśmy się. I wtedy mój wymarzony książę z bajki niemal natychmiast pokazał mi swoją prawdziwą twarz. Zaczęło się wyszukiwanie powodów, często błahych i nieistotnych do wszczęcia kłótni i bicia.

 - Bił cię…? – Adam był zszokowany.

 - Nawet nie wiesz jak bardzo. Nie było dnia, by nie katował mnie pięściami. Walił po mnie jak po gruszce bokserskiej, a ja mogłam się tylko osłaniać przed kolejnymi ciosami. Zaszłam w ciążę. Sądziłam, że to w jakiś sposób go powstrzyma. Jakże byłam naiwna… On w ogóle nie przejął się tą ciążą. Starałam się chronić brzuch przed jego ciosami. Bałam się, że zabije we mnie to dziecko, albo, że ono urodzi się uszkodzone…

Adam zjechał na pobocze i zatrzymał samochód. Odwrócił się do niej i starł z jej twarzy łzy.

 - Jeśli dla ciebie to zbyt trudne, to nie opowiadaj dalej. Przepraszam, że w ogóle zapytałem…

 - Skoro powiedziałam już tyle, to powiem i resztę – wzięła głęboki oddech. - Marynia urodziła się jako siedmiomiesięczny wcześniak i przez dwa długie miesiące przebywała w inkubatorze. Po porodzie przeniosłam się do rodziców. Musiałam odpocząć od tego bandziora. Im samym o niczym nie powiedziałam. Nie znali prawdy. Nawet się jej nie domyślali. Przez piętnaście lat znosiłam jego pijaństwo, jego brutalność i jego złe nastroje. Próbowałam sama szukać pomocy, ale nigdy nie miałam dość odwagi, żeby od niego odejść. Okradał nas. Zabierał mi ostatnie pieniądze przeznaczone na mleko dla Maryni. Tłukł mnie do krwi jak nie chciałam mu ich dać. Wciąż maskowałam siniaki na twarzy przesadnym makijażem, żeby nikt się nie domyślił, a jemu ciągle było mało. Wyżywał się na mnie i miał z tego jakąś dziką satysfakcję. Próbował bić Marynię, ale zawsze stawałam między nią a nim i to ja obrywałam. Nigdy nie pozwoliłam, żeby ciosy dosięgły i jej. Ten rok okazał się przełomowy. Już wcześniej za radą psychoterapeuty zbierałam wszystkie obdukcje. Któregoś dnia znowu wrócił do domu pijany i domagał się pieniędzy. Tym razem naprawdę ich nie miałam. Zaczął mnie tłuc. Upadłam na podłogę, a on kopał mnie bez litości. Krwawiłam, a on nie przestawał. Wtedy do domu wróciła Marynia. Zobaczyła co się dzieje. Porwała z kuchni duży nóż i rzuciła się na niego. Pocięła mu obydwa policzki. To bardzo ukrwione miejsca więc zalany krwią wyszedł z domu. Ja byłam już nieprzytomna. Moje dzielne dziecko wezwało karetkę i gdy upewniło się, że nic mi już nie zagraża, zgłosiło cały incydent na policji. Marynia zachowała się o wiele dojrzalej niż ja. Zachowała się jak dorosła osoba. Potem pojechała do moich rodziców i wszystko im opowiedziała. Byli wstrząśnięci, bo o niczym nie mieli pojęcia. To Marynia doprowadziła do tego, że został skazany, a później dzięki jej naciskom dokonał się też rozwód. To dzięki mojemu dziecku uwolniłam się od tej kanalii. Do dziś nie mogę sobie wybaczyć, że naraziłam ją na takie życie, że nie potrafiłam, że byłam zbyt słaba, zbyt tchórzliwa, żeby jej tego oszczędzić. Kiedy ciotka Klementyna zostawiła nam ten spadek i kiedy tu przyjechałyśmy, zobaczyłyśmy dom i to piękne jezioro, Marynia powiedziała coś znamiennego. Powiedziała, że to mogłoby być nasze miejsce na ziemi. Nawet nie musiała mnie długo przekonywać, bo pomyślałam, że skoro ona chce tutaj zostać, bo wie, że będzie tutaj szczęśliwa, to ja nie mogę odebrać jej marzeń i tego szczęścia, którego szukała przez całe życie. I to tyle. Wiesz o mnie już wszystko.

Jej twarz zalana była łzami. Te emocje wykończyły ją zupełnie. Adam spontanicznie przytulił ją mocno do siebie.

 - Nie miałem pojęcia przez co przechodziłyście. Nie wiedziałem, że takie rzeczy w ogóle mają miejsce. Ja nigdy nie podniósłbym ręki na żadną kobietę, bo za bardzo je szanuję. Dziękuję, że mi o tym opowiedziałaś i bardzo współczuję i tobie i Maryni, że musiałyście znosić to wszystko przez tyle lat. Trafiłyście do miejsca, w którym mam nadzieję, łatwo da się zapomnieć o tych ciężkich przejściach, a ja i moja rodzina pomożemy wam w tym. – Wyciągnął z kieszeni marynarki paczkę higienicznych chusteczek i jedną z nich przytulił do brudnego od rozmazanego tuszu, policzka Doroty. – Otrzyj łzy. Mam wyrzuty sumienia, że nakłoniłem cię do tych zwierzeń.

 - Nie powinieneś. Mnie dzięki temu jest jakoś lżej na duszy, bo nie muszę już tego w sobie tłamsić. Jedźmy już. Dzieciaki pewnie się martwią.

Podjechali pod dom i kiedy do niego weszli zastali martwą ciszę. Nieco zaskoczeni spojrzeli po sobie. Dorota ściągnąwszy buty przeszła cicho do pokoju Maryni i otworzyła drzwi. Widok jaki zastała sprawił, że uśmiechnęła się szeroko. Kiwnęła na Adama a kiedy podszedł, i on nie mógł powstrzymać uśmiechu. Na kanapie siedząc obok siebie spały w najlepsze ich dzieci. Maciek z głową odchyloną do tyłu posapywał cichutko, a Marynia przytulona do jego ramienia mruczała przez sen. Na ławie stały talerze z pozostałością po zapiekance i puste szklanki po herbacie, a na ekranie telewizora trwało właśnie polowanie na dinozaury. Adam podszedł do syna i potrząsnął nim delikatnie.

 - Maciek, obudź się.

Młodzieniec leniwie otworzył oczy i zobaczywszy ojca usiadł na baczność strącając tym samym ze swojego ramienia głowę Maryni. Obudziła się i ona.

 - Już wróciliście? – wymamrotała. Dorota roześmiała się.

 - A taki ciekawy miał być ten film. Uśpił was – roześmiała się.

 - Czas jechać do domu synu. Bardzo późno już. Zbieraj się, bo dziewczyny też chcą się położyć. Wpadniemy tu jutro, jeśli nie macie nic przeciwko temu, – zwrócił się do Doroty – po obiedzie. Może pogoda będzie sprzyjająca, to wybierzemy się na spacer wzdłuż jeziora.

 - Bardzo chętnie. Do jutra w takim razie.