MOŻE JESZCZE KIEDYŚ, GDZIEŚ…? - rozdział 1

Moi drodzy

Oto zapowiadana niespodzianka napisana na okoliczność miliona odwiedzin na blogu. Mam nadzieję, że się spodoba. Przyjemnej lektury.

Bardzo dziękuję również za kolejne 50 tysięcy wejść na blog. Jesteście wspaniali.

MOŻE JESZCZE KIEDYŚ, GDZIEŚ…?

ROZDZIAŁ 1

Zmierzchało. Przetarł dłońmi zmęczone oczy i zmrużył je w sposób charakterystyczny dla krótkowidza. Zerknął na przegub, na którym pysznił się znanej marki zegarek. Było kilka minut po siedemnastej. Miał dość na dzisiaj. Zamknął laptop i zebrał dokumenty wsadzając je do szuflady biurka. – Jutro też jest dzień – pomyślał. Ściągnął z oparcia fotela marynarkę i zgasiwszy biurową lampkę wyszedł z gabinetu. Pokonał kilka schodów i pożegnawszy się z portierem wyszedł na ulicę. Przystanął na moment i wziął głęboki oddech. Było dość ciepłe, sierpniowe, późne popołudnie, które wręcz zachęcało do spacerów. Wolnym krokiem ruszył w kierunku osiedla, na którym mieszkał. Od pięciu lat był właścicielem sporego mieszkania mieszczącego się na dwunastym piętrze jednego z bloków przy ulicy Siennej. Był z niego zadowolony. Dobrze mu się tu mieszkało, bo osiedle było zadbane, rosło tu mnóstwo zieleni, która przykuwała wzrok, ale najważniejszy i najpiękniejszy miał widok z okna. Jego głównym atutem była nitka Wisły snująca się łagodnymi meandrami i dzieląca miasto na pół. Spacery tam były wyjątkowe. On sam miał swoje ukochane miejsce, do którego lubił czasem wracać. Ono było pełne wspomnień z przeszłości, choć dla niego bardzo bolesnych. Kiedyś dzielił to miejsce z kimś, kogo kochał naprawdę, z kimś, kto odmienił mu serce, z kimś, kogo tak mocno kochając skrzywdził tak strasznie, że w końcu został sam. Od tego czasu, od ponad pięciu lat nie związał się z nikim i stał się odludkiem. Bardzo się zmienił. Z wiecznie uśmiechniętego, figlarnego chłopaka o pięknej twarzy przyozdobionej dwoma wdzięcznymi dołeczkami w policzkach stał się człowiekiem zamkniętym w sobie, wycofanym i niezwykle poważnym. Twarz wyszlachetniała z tego wiecznego smutku i choć nadal podobał się kobietom, on nie był zainteresowany żadną z nich.

Przeszedł przejście dla pieszych i zatrzymał się przy szybie wystawowej księgarni. Omiótł wzrokiem wystawę i zamarł. Na jej środku zobaczył plakat reklamujący książkę i pewnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie nazwisko autora, a raczej autorki. „Moje zmagania z życiem” Urszula Cieplak-Ditmar. Plakat zapowiadał przedwczorajszą premierę książki i spotkanie z jej autorką w dniu dziesiątym września. Usłyszał szczęk przekręcanego w drzwiach klucza i ocknął się. Energicznie podszedł do drzwi i zapukał. Kobieta po drugiej stronie pokazała zegarek dając mu do zrozumienia, że już zamknięte. Złożył dłonie jak do modlitwy.

 - Bardzo panią proszę, niech pani otworzy – prosił. – Zobaczyłem tę książkę i zależy mi na jej kupnie. To dla mnie niezwykle ważne. Błagam. - Kobieta wróciła do drzwi i otworzyła je wpuszczając go do środka. – Napisał ją ktoś, kto kiedyś był mi bardzo bliski i chyba nadal jest… Sprzeda mi pani egzemplarz?

 - Skoro już pana wpuściłam, to sprzedam – zapakowała książkę w papier i wsadziła do firmowej torby. – Pięćdziesiąt osiem złotych.

Uiścił zapłatę i podziękował kobiecie.

 - A to spotkanie z autorką to tu u was, w księgarni? – zapytał jeszcze.

 - Tak. Dziesiątego września o osiemnastej. Tam z tyłu mamy specjalną salkę to takich celów. Serdecznie zapraszamy.

 - Na pewno przyjdę i jeszcze raz bardzo pani dziękuję.

Wyszedł na zewnątrz i odetchnął z ulgą. Pomyślał, że ten dzień kończy się dla niego bardzo szczęśliwie. Pięć lat jej nie widział, pięć długich lat boleśnie za nią tęsknił. Przez te pięć lat nie było dnia, żeby o niej nie myślał. Na początku szukał jej, ale odcięła się od niego zdecydowanie i na dobre. Wynajął nawet detektywa, ale ten nie wskórał kompletnie nic. On żył tylko nadzieją, że może jeszcze kiedyś, gdzieś natkną się na siebie, choć z upływem lat ta nadzieja gasła w nim jak płomień świecy.

Wyjechał na dwunaste piętro i wszedł do mieszkania starannie zamykając je na klucz. Nastawił ekspres i wszedł pod ciepły natrysk. W grubym, frotowym szlafroku trzymając na kolanach filiżankę z kawą rozsiadł się wygodnie na kanapie i wyjął książkę z papierowej torby. Była dość gruba i napisana właściwie w formie pamiętnika. Jeden pamiętnik miał u siebie. Ten oryginalny i najprawdziwszy, zostawiony nieopatrznie przez Ulę i nigdy przez nią nie odebrany. On nie odważył się go przeczytać. Na początku, kiedy zauważył tę zgubę w biurze, przeczytał tylko kilka zdań, bo zeszyt spadł i leżał otwarty pod jej biurkiem. Z tych kilku zdań dowiedział się o jej ogromnym uczuciu do niego i o tym, że jeśli ta nieszczęśliwa miłość się nie spełni, ona nigdy nikogo już tak nie pokocha. Zabrał wtedy ten zielony, sfatygowany zeszyt i zamknął w domowym sejfie. Tam też leży do dziś. Pogładził twardą okładkę książki. Dwuczłonowe nazwisko trochę go zaniepokoiło, bo świadczyło o tym, że ułożyła sobie życie i wyszła za mąż. Łyknął nieco kawy i zaczął czytać.

Kilkanaście pierwszych stron uzmysłowiło mu, że ta treść zawiera to, co on doskonale zna i pamięta z opowiadań Uli. Opisywała trudne początki. Przedwczesną śmierć matki, ojca ciężko chorego na serce, opiekę nad noworodkiem i młodszym bratem. Opisywała swoje ciężkie położenie, walkę o przetrwanie każdego dnia i to z jakim trudem udało jej się skończyć dwa kierunki niełatwych studiów. O poszukiwaniu bez powodzenia pracy, o wysyłaniu milionów CV i o podobnej ilość odbytych rozmów kwalifikacyjnych. W końcu dotarł do momentu jak trafiła do Febo&Dobrzański.

„Dyrektor HR skrzywił się na mój widok. Swoim wyglądem znacznie odbiegałam od standardów i z całą pewnością nie wyglądałam jak modelka. Za wszelką cenę chciał mnie zniechęcić do tej pracy mówiąc mi, że to poniżej moich kwalifikacji. Moje argumenty zbywał jakby ich nie słyszał. W międzyczasie weszła energicznie do pokoju atrakcyjna brunetka ciągnąc za sobą równie atrakcyjną blondynkę. Już po pierwszym wypowiedzianym przez nią zdaniu wiedziałam, że nic tu po mnie. Podniosłam się z krzesła. Przy drzwiach usłyszałam jeszcze głos dyrektora „Odezwiemy się do pani”. Pokiwałam głową i wyszłam.”

 - Więc to tak wyglądało… - mruknął sam do siebie. Doskonale pamiętał jak Paulina, jego narzeczona wcisnęła mu Violettę, głupią blondynkę nie mającą pojęcia o niczym a już o zarządzaniu najmniej. Nic dziwnego, przecież miała służyć tylko do szpiegowania go, czy nie ma romansu z jakąś modelką. Paulina była bardzo zazdrosna. Zbieg okoliczności sprawił, że Ula jednak została jego asystentką. Przede wszystkim uratowała mu życie i to było nie do przecenienia. Wyciągnęła go z płonącego samochodu narażając własne. Tylko w jeden sposób mógł się jej odwdzięczyć, zatrudniając ją. Wkrótce okazało się, że jest bardzo cennym nabytkiem. Doceniał jej ogromną wiedzę, konsekwencję w działaniu i walkę wtedy, gdy mocno wierzyła, że ma rację. Ani się obejrzał jak stała się jego podporą i pocieszycielką, kiedy miał gorsze dni. W końcu przecież nastał moment, gdy już nie wyobrażał sobie, że miałoby jej nie być.

„Marek to brzydal. Nie, nie… Jest naprawdę bardzo przystojny, że aż miękną kolana na jego widok. Uwielbiam kiedy się uśmiecha do mnie, kiedy mnie chwali i mówi „Ula jesteś najlepsza”. To bardzo miłe, że aż ciepło robi się na sercu”

 - Byłaś najlepsza Ula, a ja to wszystko spieprzyłem – pomyślał z goryczą. Nawet przestał liczyć jak wiele razy wybawiała go z poważnych kłopotów. Wzięła dla niego dwa potężne kredyty. Teraz wiedział, że kierowała się miłością do niego i dobrem firmy. Nie chciała, żeby władzę w niej przejął Alexander Febo, mściwy brat jego narzeczonej no i szkoda jej było ludzi, bo Febo nie szanował pracowników i miał ich za nic.

Otrząsnął się na myśl, że na początku ją wykorzystywał. Obijał się większość rzeczy zwalając na nią. Teraz było mu głupio, że tak postępował. Ona nigdy się nie skarżyła, nigdy nie narzekała, choć nie tak rzadko przecież poświęcała firmie czas przeznaczony dla rodziny.

„ Nie mam pojęcia dlaczego zatrudniono Violettę. Nic nie robi. Ma w nosie Marka polecenia. Gada bezustannie przez telefon, albo ogląda wyprzedaże w internecie. W dodatku jest zarozumiała i bezczelna. Ma poparcie Pauliny i to chyba dlatego czuje się taka pewna siebie”.

Bezwiednie pokiwał głową. Violetta wielokrotnie zalazła mu za skórę. Kilka razy ją zwalniał, ale kiedyś nawet sama Ula stanęła w jej obronie, chociaż Kubasińska zrobiła jej świństwo ogłaszając, że Ula jest firmowym szpiegiem. – Byłaś aniołem Ula. Dbałaś o wszystkich wokół a o siebie na samym końcu – przemknęło mu przez myśl. Przypomniała mu się firmowa wigilia i to z jak wielką nieśmiałością składała mu życzenia i wręczała drobny upominek w postaci kamienia księżycowego nie mając pojęcia, że on kupił jej dokładnie taki sam, bo wyczytał w horoskopie, że to jej szczęśliwy kamień. Powiedziała mu wtedy, że ten kamień otwiera serce na miłość i być może pomoże i jemu, i Paulinie. „Życzę Ci, żebyś był szczęśliwy, naprawdę szczęśliwy”. Dokładnie pamiętał jej słowa wypowiedziane cichym głosem. Znacznie później zdał sobie sprawę, że ten kamień był po to, żeby jemu otworzyć oczy i by odwzajemnił miłość Uli. Żałował, że nie potrafił odczytać tak wielu sygnałów jakie mu dawała. Nie dostrzegał wówczas wielu rzeczy. Traktował ją bardziej jak przyjaciółkę, nie jak kobietę. Patrzył wówczas na nią przez pryzmat jej nieatrakcyjności, aparatu na zębach i za dużych okularów, które przesłaniały jej piękne, błękitne oczy. Był kompletnym ślepcem i głupcem jednocześnie. Zwierzał jej się z problemów jakie ma z Pauliną. Ależ był durniem! Jak bardzo musiało ją to boleć, a mimo to dawała mu mądre rady jak ma postępować z własną narzeczoną, że powinien z nią porozmawiać i próbować zrozumieć jej punkt widzenia. Problem był tylko w tym, że w pewnym momencie z Pauliną nie mógł się już dogadać jakby mówili dwoma różnymi językami.

„Paulina mnie nienawidzi właściwie od samego początku mojej pracy tutaj. Za każdym razem, kiedy wchodzi do sekretariatu zawsze ma w zanadrzu jakąś złośliwość, którą mnie częstuje na powitanie. Odgrywa się na mnie za to, że Marek zazwyczaj staje po mojej stronie i broni mnie przed jej wydumanymi zarzutami. Nie tak rzadko byłam świadkiem ich kłótni i to właśnie o mnie. Ma mu za złe, że przyjaźni się z kimś takim jak ja. Nie reaguję na to, co wylewa się z jej ust. Spuszczam głowę i przełykam łzy. Boję się, że gdy będę zbyt asertywna ona wymusi na Marku, żeby mnie zwolnił. Nie mogę sobie na to pozwolić. Przecież dopiero stanęliśmy jakoś na nogi i powodzi nam się nieco lepiej. Miałabym znowu dopuścić do tego, żebyśmy klepali biedę? Nie ma mowy. Zaciskam zęby i milczę. Ona w końcu się wyżyje i pójdzie sobie”.

Taaa… Paulina potrafi być nieobliczalna. Uważa się za kobietę z klasą, ale tak naprawdę ma mentalność włoskiej przekupki. Zawsze deprecjonowała umiejętności Uli nawet przed jego rodzicami. To Alex, którego najmniej by o to podejrzewał, bronił Uli i jej błyskotliwego umysłu.

 - Ona nie powinna pracować w tej firmie – twierdziła uparcie Paulina. – Czy wy nie widzicie jak ona się ubiera? Jak wyjęta ze śmietnika. Gustu za grosz.

 - A co to ma do rzeczy? – odpowiadał Alex. – Jest świetnym ekonomistą i tylko to się liczy.

 - Myślałam, że będziesz po mojej stronie – mówiła z wyrzutem jego siostra.

 - Staram się być obiektywny w przeciwieństwie do ciebie.

 - Dajcie już spokój dzieci – uspokajał senior Dobrzański. – Uratowała Markowi życie i zawsze będziemy jej za to wdzięczni.

Wiedział, że może jej ufać bezgranicznie. Wielokrotnie dawała mu dowody swojego oddania i lojalności. A jednak wplątał się w coś co zachwiało jego pewnością siebie i wiarą w Ulę. Najpierw jeden kredyt potem drugi. Nie miał pojęcia jak ją zabezpieczyć przy tym drugim. Kiedy rodzice przekazali mu swoje udziały w firmie bez wahania oddał jej weksel na nie. Wiedział, że nie zrobi z niego użytku i cierpliwie poczeka, aż on spłaci to zobowiązanie.

Ziarno niepewności zasiał w nim jego przyjaciel i jednocześnie dyrektor HR w firmie, Sebastian. Tak długo ciosał mu kołki na głowie, że w końcu uwierzył, że ona może wpaść na pomysł przejęcia firmy. W dodatku dał się wmanewrować w chytry plan Olszańskiego, żeby pouwodzić trochę Ulę, co pozwoli ją kontrolować i trzymać rękę na pulsie. Sebastian zaopatrzył go w torbę błyskotek wraz z kartką wypełnioną dobrymi radami jak uwieść firmową Brzydulę. Cóż to była za głupota! Z perspektywy lat mógł ocenić jak bardzo to było podłe względem niej i po prostu ohydne. A jednak brnął w to coraz bardziej ulegając podszeptom swojego przyjaciela.

„Marek ostatnio zachowuje się dziwnie. Wygląda tak, jakby mnie adorował. To absurdalne. Nie wierzę, że mogłabym mu się podobać jako kobieta. Nie jestem w jego typie. On lubi kobiety zadbane, piękne, szczupłe i wysokie. Taka jest Paulina i tak wyglądają też modelki, do których ma szczególne upodobanie i zdradza z nimi swoją narzeczoną. Ja jestem nikim, szarą myszką, czymś co stanowi poważny dysonans w zestawieniu z tymi wszystkimi ślicznymi kobietami. A jednak coś jest na rzeczy, bo kiedyś powiedział mi, że jest nimi zmęczony, bo mają pusto w głowach a ja jestem od nich piękniejsza bo posiadam mózg. Jego słowa sprawiły, że poczułam się bardziej pewna siebie i dowartościowana. Mam nadzieję, że on naprawdę tak uważa.

Od jakiegoś czasu zabiera mnie po pracy w różne miejsca. Najbardziej jednak lubimy pewne miejsce nad Wisłą. Marek rozpala ognisko, okrywa nas kocem i siedzimy tak przytuleni gawędząc cicho. Dobrze mi z nim i wtedy gdy rozmawiamy i wtedy, gdy milczymy. Rozumiemy się bez słów. Mamy takie porozumienie dusz i to jest piękne”.

Te słowa przywołały kolejne wspomnienia. Nawet nie miała pojęcia, że nie pomyliła się ani o jotę. On siedząc z nią na zwalonym pniu był dziwnie szczęśliwy i spokojny. Jej głos działał na niego jak najlepszy balsam na rozdrapane rany. Ona wprowadzała w jego życie jakiś ład i niesamowity spokój. Przy niej wyciszał skołatane nerwy spowodowane wiecznymi problemami w firmie i kłótniami z Pauliną. Przy niej stawał się lepszym człowiekiem. To tam właśnie zrozumiał, że ona jest dla niego kimś więcej niż asystentką, kimś więcej niż przyjaciółką. Zrozumiał, że kocha tę kobietę nad życie i to nie z Pauliną mu po drodze, ale właśnie z nią, ze skromną, szczerą do bólu i najuczciwszą Ulą. Pojął, że to, co miało być początkowo niecnym spiskiem mającym na celu zwrot weksla, stało się czymś, czego nie przewidzieli obaj, ani Sebastian, ani on. Stało się romansem, którego wcale nie chciał kończyć, bo z każdym dniem zależało mu na Uli coraz bardziej.

Kiedy Alex odszedł z firmy z powodu swoich knowań on awansował Ulę na stanowisko dyrektora finansowego. Firma nie stała dobrze. Miała fatalne wyniki sprzedaży i nie sądził już nawet, że trzeci kredyt by jej pomógł. Potrzebował trochę więcej czasu a tego właśnie nie miał. Kolejny raz posłuchał Sebastiana i wybrał się na objazd szwalni. Taka była wersja oficjalna dla jego narzeczonej. Tak naprawdę jechał do SPA wraz z Ulą. Trochę się opierała mówiąc, że to nie jest dobry czas, że jest dużo pracy, ale był uparty. Nie bez znaczenia był tu jego urok osobisty, który zawsze na Ulę działał. Nawet nie przypuszczał, że to będą trzy najpiękniejsze dni w jego życiu, chociaż cel tego wyjazdu był taki, że miał nakłonić Ulę do podrasowania kwartalnego raportu potrzebnego na zebranie zarządu. To tam po raz pierwszy kochali się i to tam miał wrażenie, że dla niego to też jest pierwszy raz, bo po raz pierwszy kochał się z kobietą z miłości. To było zupełnie coś innego niż samcza żądza, którą kierował się do tej pory. Każde zbliżenie było piękne, pełne czułości i niezwykle zmysłowe. Nigdy nie przeżył z żadną kobietą czegoś podobnego. Te trzy dni z Ulą wycisnęły na nim swoje piętno. Już nie chciał żadnej innej kobiety, bo żadna nie była nią. Patrzył w jej piękne, błękitne, zakochane w nim oczy i tonął w nich. Wtedy po raz pierwszy usłyszała od niego słowa miłości.