"ODCZAROWAĆ LOS" - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

 - Trochę mnie dziwi, że policja szukała mnie tak długo. Przecież nie ukrywam się. Jestem pewna, że adres, pod którym mieszkam figuruje w krajowym rejestrze adresowym. Poza tym otworzyłam swoją działalność. Odprowadzam podatki, posiadam REGON, studiuję. Jest wiele możliwości, żeby mnie zlokalizować.

 - To trochę skomplikowane, bo katowicka policja przez dość długi czas nie miała pojęcia, że w spalonym mieszkaniu powinna być jeszcze dwójka dzieci, a jak już to ustalono, ciężko było przesłuchać pani dziadków, bo niemal bez przerwy byli w stanie upojenia alkoholowego. Jak wreszcie wytrzeźwieli, okazało się, że nie mają pojęcia o miejscu waszego pobytu. Dopiero wówczas skorzystano z krajowego rejestru adresowego i ustalono adres.

Nie wszystko jednak tak do końca jest zgodne z prawem. Oczywiście nikt nie będzie pani karał za to, że wyjechała pani i zabrała ze sobą małoletnią Alicję, bo każdy sąd uzna, że wyrwała ją pani z patologicznych warunków zwłaszcza, że była już pani dorosła. Jednak powinna pani jak najszybciej wystąpić do sądu o prawo opieki nad siostrą. To wprawdzie wiąże się z wizytami osób, które ustalą, czy dziecko jest zadbane, czy chodzi do szkoły i ma odpowiednie warunki do nauki, ale widząc to mieszkanie na pani miejscu byłbym spokojny. Poza tym sama pani mówi, że prowadzi własną działalność, więc ma z czego utrzymać siostrę. A nawiasem mówiąc, to gdzie ona jest teraz?

 - Wyjechała na kolonie do Niemiec. Wróci pod koniec lipca.

Policjanci podnieśli się z foteli.

 - To już wszystko z naszej strony. Tu zostawiamy pani dwa oryginały aktów zgonu rodziców. Mogą być potrzebne przy załatwianiu formalności w sądzie. Naszym zadaniem było poinformować panią o ich śmierci. Reszty musi dokonać pani sama. Proszę tego nie zaniedbać, bo wtedy może mieć pani prawdziwe kłopoty. Mam tu na myśli przysposobienie siostry. Do widzenia pani i powodzenia.

 - Do widzenia i bardzo dziękuję.

Po ich wyjściu ponownie usiadła na kanapie. A jednak stała się sprawiedliwość. Wprawdzie nigdy nie życzyła nikomu śmierci, tej parze pijaków nazywanych jej rodzicami też nie, ale ta wiadomość wcale jej nie przygnębiła. Mogła nawet powiedzieć, że odczuła ulgę i zasiała w sobie nadzieję, że to widmo koszmarnego dzieciństwa jej i Lusi w końcu odejdzie w niebyt i pozwoli o sobie zapomnieć. Postanowiła posłuchać rady policjantów i jutro lub jeszcze dzisiaj napisać pismo i złożyć je w sądzie. Koniecznie trzeba to załatwić jak najszybciej.

Wróciła do pierogarni. Do końca dnia chodziła zamyślona i wszystkie czynności wykonywała jak automat. Wanda nic od niej nie wyciągnęła. Mateusz także, chociaż bardzo niepokoiło go zachowanie Ludki. Pomyślał, że nie będzie naciskał i da jej czas. Być może sama mu powie o co chodzi.

Kiedy następnego dnia przyjechał do pierogarni nie zastał Ludki, a jedynie Wandę i Ewę. Nie wiedziały, dokąd pojechała.

 - Prosiła tylko, żebyśmy pomogły zapakować dostawę do twojego samochodu i zastąpiły ją na parę godzin. Nie mówiła dokąd jedzie.

 - Trochę zaczynam się martwić. Może ona ma jakieś kłopoty, o których nie chce mówić?

 - Nie mam pojęcia, ale wczoraj pojawiło się tu dwóch facetów i prosili ją o rozmowę na osobności. To po tej rozmowie wróciła taka nieswoja.

 - No nic… Rozwiozę towar. Może jak wrócę, ona już będzie? Koniecznie musimy pogadać.

Tymczasem Ludka pojechała do sądu złożyć pismo o ustanowienie jej jedynym opiekunem Lusi. Usiłowała się dowiedzieć jak długo trwa cały proces i jakie dokumenty musi dostarczyć. Pani przyjmująca pisma poinformowała ją, że to nie może być pismo w takiej formie jak to, które napisała. Dała jej stosowne druki.

 - To są wnioski, które musi pani wypełnić i wraz z oryginałami dokumentów złożyć u nas. Powinna pani dołączyć skrócone akty urodzenia swój i siostry. Takie akty wydają w urzędzie miasta i są ważne tylko przez trzy miesiące.

Wyszła trochę załamana, bo zrozumiała, że będzie musiała pojechać do Katowic. Wprawdzie można było zwrócić się z prośbą do katowickiego urzędu o wydanie i przesłanie tych aktów, ale jakoś nie bardzo dowierzała poczcie, a sprawę należało załatwić jak najszybciej.

Weszła do pierogarni i zauważyła, że Mateusz już jest. Podeszła do niego i przywitała się.

 - Muszę z tobą porozmawiać, ale nie tutaj. Pójdziemy do mieszkania. Dziewczyny, – zwróciła się do Wandy i Ewy – będę musiała wyjechać na dwa dni i w związku z tym kolejna moja prośba o zastępstwo. Wszystko ureguluję wam finansowo przy wypłacie. Mam pewne plany związane z pierogarnią, ale wyłuszczę je dopiero po powrocie. Wyjeżdżam jutro bardzo wcześnie rano do Katowic. Jak dam radę i będę się czuła na siłach, to wrócę w nocy, jeśli nie, zatrzymam się w jakimś motelu, żeby trochę odpocząć. Najdalej pojutrze powinnam już być. Za chwilę wezmę się do roboty, ale wcześniej pogadam jeszcze z Mateuszem. Chodźmy na górę.

Przekręciła klucz w zamku i pchnęła drzwi.

 - Proszę, rozgość się.

Po raz pierwszy był tutaj. Rozejrzał się ciekawie po wnętrzu. Było maleńkie, ale niezwykle przytulne i przede wszystkim bardzo czyste. Ludka nastawiła wodę i wsypała do filiżanek kawę. Po chwili zalewała ją wrzątkiem. Postawiła filiżanki na stoliku i podsunęła Mateuszowi cukier. Popatrzył na nią z troską. Była taka poważna i skupiona.

 - Ludka, co się dzieje? Chodzisz jak struta. Martwię się o ciebie.

Splotła dłonie, by wytłumić ich drżenie.

 - Byli wczoraj u mnie policjanci. Podobno szukali mnie przez kilka miesięcy, bo okazało się, że moi rodzice nie żyją.

 - Przecież wiem, że nie żyją. Mówiłaś mi o tym.

 - Nie rozumiesz… Oni dla mnie i dla Lusi od dawna byli martwi. Byli alkoholikami, totalną patologią. Nie zajmowali się nami. Całe lata chodziłyśmy zaniedbane i głodne zdzierając ubrania po obcych dzieciach, które ktoś dawał nam z litości. Żeby przeżyć zbierałyśmy puszki, złom i makulaturę. Luśka, od kiedy nauczyła się chodzić, towarzyszyła mi w tym zajęciu. To ja zajmowałam się nią od urodzenia, to ja dbałam, by miała co jeść i chodziłam z nią do lekarzy. Moich rodziców kompletnie to nie obchodziło. Dla nich najważniejsza była pełna butelka i dobra kompania do picia. To dziwne, ale ja nawet nie pamiętam, czy oni kiedykolwiek byli trzeźwi. Jak tylko dostałam do ręki dowód osobisty spakowałam nasz skromny dobytek i uciekłam razem z małą. Uciekłam jak najdalej od tych pseudo rodziców. Życzyłam im jak najgorzej. Sądziłam, że zostawiam tę dramatyczną przeszłość za sobą. Przysięgłam, że nie dopuszczę, żeby Lusia miała się zmarnować, że wykształcę ją i zapewnię najlepsze dzieciństwo pod słońcem. Niestety, demony przeszłości dopadły mnie wczoraj. Oni tu przyszli, to znaczy policjanci i powiedzieli mi, że moi rodzice spłonęli wraz z pięcioma innymi osobami w mieszkaniu. Prawdopodobnie przyczyną pożaru był niedopałek papierosa. Najpewniej znowu pochlali i pospali się. Nie uwierzysz, ale w ogóle się tym nie przejęłam. Oni zasłużyli sobie na to, co ich spotkało. To za naszą krzywdę, za nasze upokorzenie, patologiczną biedę i cierpienie. Najgorsze jest jednak to, że ja nie mam sądownie przyznanej opieki nad siostrą i to koniecznie muszę załatwić jak najszybciej. Tak doradzili mi policjanci. To dlatego muszę pojechać do Katowic, żeby dostać nasze akty urodzenia, bo powinnam je dołączyć do wniosku o przysposobienie. Muszą być oryginały, inaczej sąd tego nie przyjmie. Jeśli tego nie dopilnuję, mogą odebrać mi Luśkę, a tego nie przeżyłabym.

Twarz Ludki była mokra od łez. Mateusz słuchał jej i patrzył na nią oszołomiony. Wstał z fotela i usiadł obok niej przytulając ją do siebie.

 - Mój Boże Ludka, ja nie myślałem, że to tak… Nie miałem pojęcia, że miałyście takie okropne życie. Teraz mogę cię jeszcze bardziej podziwiać, bo doszłaś do wszystkiego sama bez niczyjej pomocy. Osiągnęłaś tak wiele… Może mógłbym pojechać z tobą, byłoby ci raźniej?

 - Nie Mateusz. Ja muszę załatwić to sama. Poza tym tutaj przydasz się bardziej. One same przecież nie rozwiozą towaru, bo żadna z nich nie ma prawa jazdy i samochodu. One są potrzebne tu na miejscu. Bardziej mi pomożesz, jeśli zostaniesz. Ja postaram się wrócić jak najszybciej.

 - Obiecaj mi, że będziesz ostrożnie prowadzić i że będziesz dzwonić z trasy. Inaczej zamartwię się na śmierć.

 - Obiecuję.

Wieczorem pozbierała wszystkie dokumenty, które jej zdaniem mogły się przydać. Spakowała ciuchy na zmianę i o trzeciej w nocy wyruszyła w drogę. Wbrew zapewnieniom, że będzie ostrożnie prowadzić mogła sobie pozwolić na mocniejsze naciskanie pedału gazu. Trasa A-1 była jak wymarła. Tylko co jakiś czas mijała jakieś samochody dostawcze, lub ją wymijał jakiś szybszy samochód osobowy. Nawet przez Łódź przejechała bez większych problemów, choć sporo ulic w mieście remontowano. Było kilka minut po dziewiątej, gdy wjechała na zatłoczone ulice Katowic. Zaparkowała na płatnym parkingu niedaleko urzędu i wygramoliła się zza kierownicy. Przeciągnęła się. Trochę bolały ją ramiona, ale nie przejmowała się tym. Zabrała torebkę i ruszyła na Młyńską.

Uprzejmy portier poinformował ją, gdzie wydają dokumenty, o które jej chodzi. Udała się tam bezzwłocznie. Była mile zdziwiona, bo wszystko nie trwało dłużej jak piętnaście minut i po tym czasie wyszła z urzędu z dwoma aktami urodzenia, swoim i Lusi. Zauważyła małe bistro naprzeciwko i postanowiła wzmocnić się kawą. Nie odczuwała senności, jedynie lekki dyskomfort po wielogodzinnej jeździe. Zamówiła espresso i zajęła miejsce przy stoliku. Wyciągnęła telefon i wybrała numer Mateusza.

 - Witaj kochanie, gdzie jesteś?

Lekko przytkało ją to „kochanie”, bo po raz pierwszy zwrócił się do niej w ten sposób. Pomyślała, że to miłe usłyszeć coś takiego z ust mężczyzny.

 - Właśnie przed chwilą wyszłam z urzędu. Załatwiłam bardzo szybko i bez problemu. Teraz piję kawę i może pójdę coś zjeść. Nie mam zamiaru pozostać tu dłużej niż to konieczne. Jak tylko się ogarnę, wracam. A jak u was, wszystko w porządku?

 - W jak najlepszym. Ja już rozwiozłem dostawę, a Ewa z Wandą pracują na pełnych obrotach. Postanowiłem zostać i pomóc w obsłudze gości. Może zdążysz wrócić przed zamknięciem? Zaczekam tu na ciebie. Uważaj na siebie i wróć szczęśliwie.

Rozłączyła się. Dopiła kawę i ruszyła na parking.

Jej stary dom przedstawiał żałosny widok. Sama nie miała pojęcia, co ją podkusiło, żeby pojechać do Szopienic i zobaczyć miejsce, w którym kiedyś mieszkała. Dzielnica nic się nie zmieniła. Nadal pełno było tu brudu, biedy i zwykłej ludzkiej mizerii. Kamienicy jeszcze nie rozebrano. Widziała grupki dzieciaków tak samo biednych jak ona kiedyś, uwijających się wśród spalonych ruin. To była dla nich atrakcja, nowe miejsce do zabawy w policjantów i złodziei. Otrząsnęła się ze wstrętem ostatni raz obrzucając wzrokiem tę ponurą okolicę. Teraz była już w stu procentach pewna, że nigdy tu nie wróci. Nie ma do czego. Nie zostawia tu części swojego serca, ani nawet odrobiny sentymentu, bo wszystkie wspomnienia, które wiążą się z tym miejscem są koszmarne i przykre.

 - Ludka? Ludka Szulc? To ty? – wyrwał ją z zamyślenia czyjś głos. Odwróciła głowę i spojrzała przez otwartą szybę. Odpięła pas i wysiadłła z auta. Przed nią stała szczupła dziewczyna o bladych, zapadłych policzkach trzymająca na ręku półtoraroczne dziecko.

 - Zosia Głowacka?

Dziewczyna kiwnęła głową i obrzuciła spojrzeniem sylwetkę Ludki.

 - Chyba dobrze ci się powodzi. Wyglądasz jak milion dolarów i ten samochód…Gdzie ty się podziewałaś? Wiesz, że twoi starzy nie żyją? Spalili się.

 - Tak, wiem. Mieszkam w Gdańsku. Tu przyjechałam załatwić tylko pewne dokumenty. A tobie jak się powodzi. To twoje? – wskazała na dziecko.

 - Moje. Ma rok i siedem miesięcy.

 - A za kogo wyszłaś za mąż? Znam go?

 - Nie wyszłam za mąż. Tatuś Malwiny jak się dowiedział o ciąży to zwiał i tyle go widziałam.

 - Przepraszam cię Zosiu, ale ja muszę już jechać – Ludka otworzyła drzwi samochodu i sięgnęła po portfel wyciągając z niego kilka setek. – Życzę ci, żebyś znalazła w życiu szczęście, a tu daję ci trochę gotówki. Kup coś ładnego małej ode mnie. Gdybym miała więcej czasu, sama chętnie kupiłabym jej jakiś ciuszek. Śliczna jest. Niech ci się chowa zdrowo. Wszystkiego dobrego Zosiu.

 - Dziękuję Ludka – dziewczyna miała łzy w oczach. – Jesteś dobrym człowiekiem. Bezpiecznej drogi.

Dziewczyna stała jeszcze i machała zanim samochód nie zniknął jej z pola widzenia.

Ludka odetchnęła ciężko. Było jej żal Zośki, z którą chodziła kiedyś do podstawówki. Jej rodzice też nie wylewali za kołnierz. Tak jak ona i Zośka miała ciężkie życie, a teraz została sama z małym dzieckiem. Ta patologia tutaj to jakiś cholerny stan umysłu. Bezrobocie i nałogi pogłębiają ją tylko i trzeba mieć naprawdę silny charakter, żeby się z tego wyrwać i uciec, uciec jak najdalej tak, jak ona to zrobiła. Z ulgą wjechała na drogę szybkiego ruchu. Teraz nie mogła jechać równie szybko jak nocą, ale nie przejmowała się tym, bo każdy kilometr zbliżał ją do miejsca, które było jej domem.