"ODCZAROWAĆ LOS" - rozdział 10 ostatni

ROZDZIAŁ 10     +18

ostatni

Tym razem oboje odwozili Lusię na miejsce zbiórki. Nie jechała na kolonie, ale na obóz kondycyjny organizowany przez klub pływacki, do którego zapisała się rok temu. Cały miesiąc miała spędzić nad jeziorami i przygotowywać się do pierwszych w jej życiu zawodów pływackich. Ludka w życiu by nie przypuszczała, że jej siostra tak bardzo pokocha ten sport. W dodatku dowiedziała się od jej trenera, że Luśka świetnie rokuje i może osiągnąć bardzo wiele.

 - Ma zapał, wielką determinację i chęć wygrywania. Jest niesamowicie ambitna. Będą z niej ludzie.

Takie pochwały lały miód na serce Ludki. Podjechały dwa autokary i Luśka pośpiesznie uściskała ich oboje.

 -Do zobaczenia kochani. Będę dzwonić od czasu do czasu i zdawać relację. W końcu muszę wygrać te zawody, nie? – roześmiała się.

Kiedy wracali już do domu Ludka tylko kręciła głową.

 - Ona zawsze była ambitna, ale żeby do tego stopnia? Z drugiej strony jest bardzo uparta i konsekwentna. Jak się na coś uprze, to nie ma Boże zmiłuj.

Mateusz skupiony na drodze uśmiechnął się pod nosem.

 - Nawet nie wiesz jak ona bardzo przypomina ciebie. Wymieniłaś wszystkie cechy, które posiadasz ty sama. Pod tym względem jesteście identyczne, choć fizycznie zupełnie różne.

 - Nigdy ci tego nie mówiłam, ale myślę, że Luśka nie jest córką mojego ojca. Matka prowadziła dość rozwiązły tryb życia, a ona nie przypomina urodą ani jej ani jego. Oni oboje byli brunetami. Ja zdecydowanie jestem podobna do mamy, a Luśka to blondaska o błękitnych oczach.

Zresztą dla mnie to było bez znaczenia. Nagle pojawiło się dziecko, którym musiałam się zająć, bo gdybym tego nie zrobiła zginęłoby marnie.

 - Nie wracajmy już do tego. Te wspomnienia zawsze wywołują u ciebie łzy, a ja bardzo nie lubię kiedy płaczesz i jesteś smutna. Jest niedziela. Cieszmy się nią. Masz jakieś specjalne życzenia, czy jak zwykle jedziemy do Jelitkowa?

 - Poleniuchujmy na plaży, co? Jak zgłodniejemy pójdziemy na dorsza z frytkami.

Wtarł delikatnie olejek w jej plecy. Zawsze drżała pod wpływem dotyku jego rąk. Były takie subtelne i pieściły jej ciało z największą miłością. Odgarnął jej długie włosy i złożył lekki pocałunek na szyi.

 - Ludka wyjdź za mnie – usłyszała jego szept. Odwróciła się gwałtownie patrząc mu z przejęciem w oczy. Dopiero po chwili zauważyła czerwone, aksamitne pudełeczko, które trzymał w dłoni.

Uchylił wieczko i jej oczom ukazał się najpiękniejszy pierścionek, jaki w życiu widziała. – Wiesz, że kocham cię nad życie. Kocham od momentu, gdy zgrzaną z wypiekami na twarzy zobaczyłem cię w twojej pierogarni. Zawładnęłaś moim sercem na dobre. Nie chcę już dłużej czekać. Cztery lata to dość. Chcę założyć rodzinę, chcę mieć z tobą dzieci i chcę się przy tobie zestarzeć. Zostaniesz moją żoną?

 - Zostanę – powiedziała cicho. – Przecież kocham cię równie mocno.

Wyjął to cudo sztuki jubilerskiej i wsunął jej na palec. Przylgnął do jej ust całując namiętnie. Kiedy zdyszani oderwali się od siebie powiedział jeszcze.

 - To właśnie chciałem usłyszeć. Ty to wiesz jak uszczęśliwić człowieka.

Wrócili do domu. Mateusz od dłuższego czasu pomieszkiwał u niej. Miał tu całkiem sporo swoich rzeczy. Nigdy nie protestowała, bo wydawało jej się całkowicie naturalne, że gdy dwoje ludzi się kocha, to wcześniej czy później zamieszkają razem. Luśka też nie wyraziła sprzeciwu. Świetnie dogadywała się z Mateuszem i lubiła go.

Weszli razem pod prysznic, żeby spłukać piach, który wciskał się w każde załamanie skóry i drażnił. Mateusz popatrzył na nagą Ludkę zachłannie. Pobudził się.

 - Pragnę cię – wyrzucił z siebie namydlając jej plecy. Stanęła na wprost niego. Jego oczy patrzyły na nią pożądliwie. Przylgnęła do jego ust. Wpił się w jej własne namiętnie i mocno. Wsunął dłoń pod szczupłe pośladki i uniósł ją lekko. Niemal natychmiast poczuła go w sobie. Westchnęła odchylając głowę do tyłu. Oparł ją o ścianę i nie przestając całować zaczął się w niej poruszać. Seks z nim był zawsze pełen żaru i wielkiej namiętności. Nie pierwszy raz go uprawiali. Odwrócił ją plecami do siebie nie przerywając penetracji. Oparła dłonie o ścianę Poddając się silnym pchnięciom. Uklęknął pociągając ją za sobą. Objął dłonią w pasie pieszcząc drugą jej naprężone z podniecenia sutki. Przywarła do jego torsu wyprężając się jak struna. Zjechał dłonią niżej drażniąc jej płeć. Ogarnęło ją błogie drżenie. Napięcie było nie do wytrzymania. Przyspieszył. Klęczała na dnie brodzika a on wchodził w nią raz za razem do samego końca. Krzyknęła. Pierwsze skurcze zawładnęły jej ciałem. Poczuła ciepło w dole brzucha i już wiedziała, że Mateusz też doszedł. Trwał tak przez dłuższą chwilę nie wychodząc z niej. Podniósł ją do pozycji siedzącej przytulając usta do jej pleców.

 - To było mocne – szepnął. – Byłaś wspaniała.

Oboje lubili seks. Ludka byłaby hipokrytką, gdyby twierdziła, że jest inaczej. Wystarczyło jego jedno pożądliwe spojrzenie, czy dotyk dłoni na jej nagim ciele, a już była pobudzona i pragnęła go wszystkimi zmysłami. Nie używali prezerwatyw, bo jak twierdził Mateusz to byłoby jak lizanie cukierka przez szybkę. Ona brała pigułki i bardzo tego pilnowała. Gdyby nie to, pewnie już dawno zaszłaby w ciążę. Przecież przynajmniej od dwóch lat uprawiali intensywne współżycie.

Prawie zasypiała, gdy poczuła, że jego usta wdarły się w jej płeć.

 - Mateusz, – westchnęła – czy ty nigdy nie masz dość?

 - Nigdy. Trafiło mi się takie ciało i miałbym tego nie wykorzystać? Nie bądź okrutna i daj się jeszcze trochę popieścić. Uwielbiam seks z tobą.

Pod wpływem jego języka i palców coraz bardziej wilgotniała. Sutki znowu sterczały w przyjemnym podnieceniu czekając na pieszczotę. Tym razem seks był spokojny, nieśpieszny. Mateusz celebrował każdy ruch, delektował się każdym złożonym na jej ciele pocałunkiem. Jej ciało drżało jakby miało za chwilę rozpaść się na tysiąc kawałków. Z ust wyrwało się przeciągłe westchnienie, gdy ogarnęła ją fala błogich spazmów. Dyszeli oboje a on całował te słodkie, rozchylone usta szeptając w nie miłosne zaklęcia.

Pierścionek na jej palcu nie uszedł uwagi Wandy i Ewy. Zaczęły ją wypytywać, czy to rzeczywiście prawda.

 - No prawda. Awansowałam na narzeczoną.

 - To kiedy ślub? – dopytywały się.

 - Tego jeszcze nie wiem. Nie ustaliliśmy daty, ale Mateusz chce jak najszybciej.

 - No, wcale mu się nie dziwię – roześmiała się Wanda. – Cztery lata szlifuje tu bruki. Najwyższy czas. Dobry chłopak ci się trafił Ludka i kocha cię, to widać na kilometr.

Mateusz wszedł do firmy i od razu skierował swoje kroki do gabinetu rodziców. Przywitał się z nimi i rozsiadł się wygodnie na fotelu.

 - Żenię się – rzucił znienacka. Oboje podnieśli na niego zdumiony wzrok. Szybko jednak ochłonęli i zasypali go gradem pytań. – Spokojnie. Zaraz wszystko wam opowiem. Wczoraj Ludka powiedziała „tak”. Oświadczyłem się jej. Już nie chcę tracić więcej czasu. Kocham ją i chcę, żeby została moją żoną.

Matka złożyła ręce jak do modlitwy,

 - No nareszcie. Już myślałam, że nie dożyjemy tego dnia. Marzyliśmy o tym od dawna. W końcu może doczekamy wnuków. Ludka, to taka mądra dziewczyna i pracowita. Jestem pewna, że będziecie ze sobą szczęśliwi.

 - Już jesteśmy mamo. Chciałbym, żeby ślub odbył się jesienią, w październiku. W związku z tym, że to za niespełna cztery miesiące, musimy się sprężać. Chodzi głównie o wynajęcie sali. Wiem, że z tym mogę mieć największy problem. Pomożecie?

 - No pewnie. Zdaj się na mnie. Poproszę Magdę. Ona ma jakieś zaprzyjaźnione małżeństwo, chyba z Sopotu, które prowadzi ekskluzywną restaurację. Na pewno dowiem się szczegółów i powiadomię cię. Moja siostra nie takie rzeczy załatwiała. Ale się cieszę synku. Ojciec nic nie mówi, ale też ma szczęśliwą minę.

 - Bo nie dopuszczasz mnie do głosu. Gratuluję synu – uścisnął Mateuszowi dłoń. – Trafiła ci się naprawdę świetna dziewczyna.

Mimo nawału zajęć oboje przygotowywali się do tego ważnego dla nich dnia. Ludka wertowała katalogi ślubne i w końcu upatrzyła sobie suknię, która podobała jej się najbardziej. Była dość skromna bez wymyślnych falban, czy bogatych koronek. Zdecydowanie nie pasował do niej też długi welon. W grę wchodził niewielki stroik fantazyjnie wpięty w długie włosy Ludki. Właścicielka salonu sukien ślubnych, do którego trafiła, zadeklarowała sprowadzenie wymarzonej sukni i umówiła się z nią już na konkretny termin, żeby Ludka mogła ją przymierzyć.

Termin ślubu Mateusz uzależniał od załatwienia sali. Matka już po tygodniu miała dla niego dobre nowiny.

 - Rozmawiałam z ciotką Magdą, a ona natychmiast skontaktowała się z tymi ludźmi. Okazało się, że ta restauracja to na osiedlu Jasień, pięć kilometrów od centrum, ale to przecież żadna odległość i będzie dostępna dziesiątego października. Idealnie, prawda? To świetna data. Restauracja nosi nazwę „Leszczynowy Dworek”.

 - Rzeczywiście. W takim razie na ten dzień zaklepujemy urząd stanu cywilnego i kościół. Dziękuję mamo. Najbardziej się obawiałem, że nie damy rady załatwić sali. Jeszcze dzisiaj usiądę z Ludką i zrobimy listę gości. Ona wprawdzie nie ma żadnej rodziny oprócz Lusi, ale na pewno będzie chciała zaprosić sąsiadów, bo jest z nimi bardzo zżyta. Zresztą ja też polubiłem ich wszystkich. W tym tygodniu pojedziemy też do jubilera po obrączki. Poza tym bardzo chciałbym zabrać Ludkę do tego „Leszczynowego Dworku”, żeby dogadać się co do ceny i ustalić menu, ale to dopiero jak uzyskam potwierdzenie tej daty w urzędzie i kościele.

Wieczorem usiadł z Ludką przy laptopie i wyszukał informacje dotyczące sali weselnej, którą załatwiła jego rodzicielka.

 - Ładny…, naprawdę ładny. Podoba mi się – Ludka przeglądała galerię zdjęć. – Duża sala. Nie będziemy mieć aż tylu gości.

 - No, trochę ich będzie, bo ja mam całkiem sporą rodzinę. Na pewno jednak nie przekroczymy liczby siedemdziesięciu osób. Chciałbym też, żebyśmy zrobili listę gości. Jutro polatam po mieście i zaklepię termin u księdza i w urzędzie, a potem powinniśmy pojechać obejrzeć to miejsce. Wtedy musimy znać liczbę gości, bo trzeba będzie ją podać i ustalić menu. Najdalej w poniedziałek porywam cię do jubilera. Nie chcę kupować obrączek sam, bo a nuż ci się nie spodobają. Wybierzemy razem. Aha, jeszcze zaproszenia trzeba będzie kupić, ale to przy okazji.

Ludka spojrzała na niego z podziwem.

 - Dobrze, że przynajmniej jedno z nas ma głowę na karku. Ja kompletnie tego nie ogarniam.

 - Będzie dobrze kochanie. Ja trzymam rękę na pulsie za nas oboje.

Wyszła z kościoła uśmiechnięta od ucha do ucha z policzkami mokrymi od łez, ale z sercem przepełnionych wielką miłością i szczęściem. Obok niej kroczył mężczyzna, którego obdarowała wielką miłością i który był teraz całym jej życiem. Ona – Ludmiła Madejska została dzisiaj żoną. Z miłością spojrzała na swojego męża. Przed nią kroczyła Lusia, która tak pięknie im zaśpiewała dzisiaj Ave Maria, czym zrobiła im ogromną niespodziankę. Msza i zaślubiny trwały prawie godzinę, bo Mateusz dowiedziawszy się, że w urzędzie nie ma wolnych terminów na dziesiątego października, zrezygnował i załatwił ślub konkordatowy.

Na kościelnych schodach oblegli ich goście. Najpierw życzenia złożyli im rodzice Mateusza, a potem jego dalsza rodzina. Na końcu podeszli ludzie, których tak mocno pokochała i którzy od samego początku byli dla niej ogromnym wsparciem, jej sąsiedzi, których od dawna uważała za swoich przyjaciół. Wanda z Władkiem, Ewa ze swoim chłopakiem, Karska, dwie starsze panie lepiące u niej pierogi, państwo Limańscy z drugiego piętra z dziećmi i pan Lasok, zażywny staruszek, któremu dwa razy w tygodniu zanosiła porcję jego ulubionych pierogów ruskich. Zabrakło pani Wiśniewskiej, która była już w lepszym świecie. Była tak wzruszona ich widokiem, że nie mogła wykrztusić słowa, a jedynie płakać ze szczęścia, że są tu z nią wszyscy. Rzucono garść drobniaków. Schylili się, żeby je pozbierać w czym gorliwie pomagała im Lusia. Potem całe towarzystwo zapakowało się w samochody i pojechało świętować ten wyjątkowy dzień do Leszczynowego Dworku.

Była już mocno zmęczona. Przysiadła na chwilę, żeby odsapnąć i omiotła spojrzeniem salę, na której weselni goście nie próżnowali i tańczyli do utraty tchu. Jej Mateusz szalał z Lusią, obok jej teściowie, Karska, która wiecznie narzekała na bolące nogi, tym razem nie odmówiła sobie zabawy. – To jest moje szczęście – przeleciało jej przez głowę. – Udało się. Odczarowałam swój los i Lusi. Dałam radę. Teraz może być już tylko lepiej. – Uśmiechnęła się promiennie do swojego męża, który wraz z jej siostrą podbiegł do niej. – Kocham was – wyszeptała. – Najbardziej na świecie.

K O N I E C