"SENS ŻYCIA" - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Prace w mieszkaniu Pawła nabierały tempa. Józef skrzyknął kilku swoich dobrych sąsiadów i wraz z Karolem oczyścili lokal ze starych mebli. Pozrywali podłogi i zdrapali wypłowiałą, brudną farbę ze ścian i sufitów. Basia dzieliła czas między szpitalem i remontowanym mieszkaniem starając się przynajmniej uprzątać bałagan. Na ścianach wkrótce położono gładzie i pomalowano je na ładne, pastelowe kolory. Najszybciej poszło z podłogami, bo Józef miał sporą wprawę, a i jego koledzy radzili sobie świetnie. Najwięcej pracy mieli w łazience, bo zamiast typowego brodzika powstawał taki z jedną ścianką wyłożoną luksferami i zamykającymi całość szklanymi drzwiami, które można było otworzyć na całą szerokość. Dzięki temu wózek inwalidzki mógł swobodnie tutaj wjechać. Wokół zamontowano niezbędne uchwyty. Podobne umieszczono przy muszli klozetowej i umywalce. Wszystko urządzono tak, by Paweł miał jak najswobodniejszy dostęp do każdej rzeczy. Na koniec zostawili sobie kuchnię. Ojcowie uzgodnili, że powinna być zrobiona na wymiar i dostosowana do wysokości siedzącego na wózku mężczyzny. Trochę musieli poczekać, ale po trzech tygodniach przywieziono ładne jasnożółte szafki i ustawiono je zgodnie z projektem. Mieszkanko powoli stawało się bardzo przytulne. Leśniak któregoś dnia przywiózł wygodną kanapę, która wcześniej stała w pokoju Marty i Pawła. Była nowa i szkoda było wydawać pieniądze na kolejną zwłaszcza, że stanowiła komplet z dwoma klubowymi fotelikami i stolikiem kawowym. Sporo czasu poświęcili na szukanie odpowiedniego łóżka. Nie mogło być zbyt miękkie. Musiało być takie, żeby Paweł mógł w miarę sprawnie do niego wchodzić i z niego wychodzić.

Basia z pietyzmem dopieszczała to gniazdko. Z własnej już inicjatywy zainwestowała w pionowe, pasujące kolorystycznie do ścian rolety i dwie spore donice z dracenami, by ocieplić nieco salonik. W sypialni stanęło wreszcie wybrane przez rodzinę łóżko i nocna szafka, a nad głową w zasięgu ręki zawieszono kinkiet. Znalazły tu też miejsce dwie niewielkie komódki z szufladami, do których Paweł miał swobodny dostęp. Basia postarała się nawet o wózek z cienkimi, lekkimi kołami, którym można się było poruszać po mieszkaniu. Ze szpitala miał Paweł dostać solidniejszy do wyjazdów w teren.

Tymczasem Paweł trochę wbrew sobie zaczynał zdrowieć. Żebra się zrosły i nie odczuwał już tego bolesnego ucisku podczas oddychania. Stopniowo zaczęto go rehabilitować, chociaż nie była to rehabilitacja w pełnym tego słowa znaczeniu. Nogi były kompletnie bezwładne i ograniczono się tutaj jedynie do masaży, żeby wzmocnić mięśnie i niejako zapobiec ich wiotczeniu. Więcej uwagi poświęcono tułowiu, barkom i rękom. Szczególnie te ostatnie musiały być silne, żeby móc popychać kółka inwalidzkiego wózka. Kiedy Paweł po raz pierwszy usiadł na nim uświadomił sobie, że od teraz będzie postrzegał świat z wysokości swojego pasa. Był dość wysoki, bo miał sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu. Przez niedowład nóg skrócił się o połowę. Z dawnego, umięśnionego i wysportowanego chłopaka nie pozostał nawet ślad. Wychudzony był bardzo. Nadal uważał, że jedzenie wcale nie jest mu do życia potrzebne. Podawanie mu kroplówek wzmacniających organizm stało się koniecznością. Generalnie do terapii podchodził dość biernie. Skoro nie było już nadziei na to, że będzie kiedyś chodził, cały zestaw ćwiczeń wydawał mu się bezsensowny i w ogóle się nie wysilał. Odłączono go też od cewnika. Sam o to poprosił, bo czuł wyraźne parcie i na pęcherz i na kiszkę stolcową. Gdy któregoś ranka obudził się z potężnym wzwodem wiedział już, że z tymi sprawami ma wszystko w porządku.

Kilka razy odwiedził go psychiatra, ale od razu zapowiedział mu, że traci po prostu czas.

 - Niech mnie pan zostawi w spokoju. Ta próba samobójcza była jednorazowym incydentem i na pewno drugiego razu nie będzie. Chyba nie oczekuje pan ode mnie, że będę się panu zwierzał z uczuć, których sam do końca nie rozumiem. To tylko i wyłącznie moja sprawa, a ta sala to nie konfesjonał.

 - Byłoby panu lżej, gdyby pan to z siebie wyrzucił – namawiał go lekarz, ale Paweł kiwał tylko przecząco głową.

 - Nie ma pan pojęcia przez co przeszedłem i nigdy w życiu pan tego nie zrozumie chyba, że doświadczy pan tego samego. Zapewniam pana, że wiedza, którą pan posiada nie jest w stanie pomóc mi w niczym, bo to ja sam muszę się z tym zmierzyć i uporać lub nie. Szkoda pańskiego cennego czasu.

Lekarz od momentu tej rozmowy przychodził jeszcze, ale Paweł był nieugięty. Po prostu zamknął się w sobie i nie powiedział już nic więcej.

 - On chce walczyć z tym sam, – psychiatra rozkładał bezradnie ręce opowiadając przebieg rozmowy z pacjentem ordynatorowi – a ja nie mogę i nawet nie chcę w to ingerować. Jest niezwykle uparty i powiedział mi tylko tyle, ile zechciał. Zapewnił mnie jednak, że już nie targnie się na swoje życie, a ja mu wierzę.

Jego pobyt w szpitalu dobiegał końca. Lekarze zrobili wszystko, by wyleczyć jego ciało. Rany na duszy miały zabliźniać się jeszcze bardzo długo. Przydzielono mu solidny wózek i nauczono, jak ma się nim przemieszczać. W dniu wypisu przyjechali po niego teściowie. Pomogli mu się ubrać i zabrawszy torbę z jego rzeczami wyjechali na parking. Leśniak podjechał z Pawłem do drzwi i otworzył je na całą szerokość.

 - Spróbujesz sam, czy ci pomóc? – zapytał.

 - Powinienem dać radę – zgrabnie przemieścił się na siedzenie i za pomocą rąk przeniósł do środka nogi. – Nie było tak źle – wysapał. Zapiął pas. Józef zamknął drzwi i usiadł na miejscu kierowcy.

 - Mam do was prośbę – powiedział cicho Paweł. – Chciałbym, żebyście najpierw zawieźli mnie do Marty. Chcę wiedzieć, gdzie jest pochowana.

 - Oczywiście synku, że zawieziemy cię tam. Przeczuwaliśmy, że będziesz chciał najpierw jechać na cmentarz i tak powiedzieliśmy twojemu tacie i Basi. Oni czekają już w twoim mieszkaniu. Jedźmy zatem.

Przy cmentarzu teściowa kupiła bukiet czerwonych róż i dwa duże znicze. Wolno pojechali główną aleją skręcając przy kaplicy w jedną z mniejszych. W końcu zatrzymali się.

 - To tutaj. Łatwo trafić, prawda? Zapalę znicze i wstawię kwiaty do wody – kiedy to zrobiła powiedział, że chce na chwilę zostać sam. Uszanowali to i odeszli w stronę kaplicy.

 - Strasznie mi go żal – szepnęła Leśniakowa do męża. – Wydaje się taki potwornie samotny i opuszczony. Taka kupka nieszczęścia. Myślę Józek, że on długo się z tego nie otrząśnie. Nasza Martunia miała ogromne szczęście, bo pokochał ją wspaniały, dobry i wrażliwy mężczyzna. To takie niesprawiedliwe – rozpłakała się. Mąż przytulił ją do swojego boku. – To przez to głębokie uczucie jeszcze długo nie będzie się mógł oswoić z jej odejściem.

Paweł siedział jak skamieniały wpatrując się w napis na nagrobku. Nawet nie czuł, że po jego policzkach płyną potoki łez.

 - Tak strasznie mi ciebie brakuje – wyszeptał. – Tak strasznie za tobą tęsknię. To tak bardzo boli, a najbardziej świadomość, że nigdy cię już nie zobaczę, nie przytulę twarzy do twojego ciążowego brzuszka, nie ucałuję twoich słodkich ust i nie będę mógł spojrzeć w twoje błękitne oczy. Najpiękniejsze i najłagodniejsze oczy na świecie. We śnie widziałem cię z naszą córeczką. To byłaby córeczka, prawda? Była taka do ciebie podobna. Słodkie maleństwo. Odeszłaś, a ja bez ciebie jestem nikim, nie chcę żyć, ale obiecałem Basi, że już więcej nie będę próbował do ciebie dołączyć, choć pokusa jest ogromna tak jak ta bolesna tęsknota za tobą. Kocham cię i zawsze będę cię kochał. Spoczywaj w spokoju moje szczęście. Obie spoczywajcie w spokoju – jego klatką piersiową wstrząsnął głośny szloch. Już nie potrafił utrzymać emocji na wodzy. Ten straszny żal za utraconą, najukochańszą osobą rozdzierał mu serce.

Leśniakowie widzieli z daleka jak trzęsą mu się ramiona, jak kurczy się w sobie usiłując powstrzymać ten spazmatyczny płacz. Podeszli do niego. Józef oparł dłonie na jego ramionach. Sam miał oczy pełne łez.

 - Pożegnaj się synku. Musimy jechać – powiedział łagodnie.

Paweł nerwowo wytarł dłońmi mokre policzki.

 - Tak…, tak…, jedźmy.

Czekano już na niego. Zawsze niezawodna Basia i tata. Oboje byli bardzo wzruszeni. Basia zaraz zakrzątnęła się w kuchni szykując obiad. Józef oprowadzał Pawła po mieszkaniu.

 - Jak widzisz, nie jest zbyt duże, ale postaraliśmy się, żebyś miał tu wygodny dostęp do wszystkiego. Wybraliśmy dość wysokie łóżko, żebyś mógł bez problemu przesiadać się na nie z wózka. W komódkach masz wszystkie swoje rzeczy. Basia poukładała je bardzo starannie. Zresztą sama ci wszystko objaśni. W saloniku stanęła kanapa, którą kupiliście z Martą. Trochę musieliśmy się ograniczać z wydatkami, dlatego nie kupowaliśmy nowej. Mam nadzieję, że nie jesteś zły, że przywieźliśmy tutaj wasz komplet?

 - Nie…, oczywiście, że nie… Jestem wam bardzo wdzięczny, bo dzięki wam mam własny kąt. To dla mnie bardzo ważne, bo nie chciałbym być dla żadnego z was ciężarem. Po prostu muszę się nauczyć radzić sobie samodzielnie, bez pomocy.

 - Doskonale to rozumiemy synku. Pokażę ci teraz łazienkę – Józef otworzył na całą szerokość drzwi do niej. – Spójrz, wszystko jest tu przystosowane do ciebie. Wszędzie są niezbędne uchwyty, a do brodzika będziesz mógł wjechać na wózku. Basia załatwiła ci taki lekki wózek, nazwałbym go, domowy. Lepiej sprawdza się w mieszkaniu niż ten, na którym teraz siedzisz. No i wreszcie kuchnia. Nie zawieszaliśmy szafek, bo nie wstałbyś do nich. W tych stojących masz całkiem sporo miejsca i łatwiej będzie ci sięgać. To właściwie by było na tyle. Jeszcze tylko powiem, że jutro na dziesiątą jesteśmy umówieni u notariusza. Podpiszemy akt. Przyjadę po ciebie z pół godziny wcześniej. Na pewno zdążymy, bo to niedaleko.

Paweł był poruszony i naprawdę docenił ogrom pracy, który jego teściowie i tata z Basią włożyli w remont tego mieszkania. Musiał kosztować majątek.

 - Chyba nigdy nie zdołam wam się odwdzięczyć za to wszystko. Gdybym tylko miał takie możliwości, zwrócił bym wam co do grosza. Mam u was ogromny dług. Może kiedyś odłożę na tyle, żeby to zrobić.

 - Tym się w ogóle nie przejmuj. Zrobiliśmy to wspólnie dzieląc się kosztami. Nie było tak źle. Najważniejsze, żeby tobie było wygodnie i żebyś dobrze się tu czuł.

Z kuchni wyszła Basia niosąc wazę z pachnącym rosołem.

 - Siadajcie. Obiad gotowy.

Paweł przesiadł się na lekki wózek i podjechał do stołu. Jego wysokość była w sam raz. Pociągnął z przyjemnością nosem chłonąc aromat bulionu. Chyba po raz pierwszy od czasu wypadku poczuł głód. Basia nalała mu solidny talerz oprószając makaron posiekaną drobno pietruszką, tak jak lubił. Wszyscy z chęcią zabrali się do jedzenia.

Przy drugim daniu Basia powiedziała mu, że złożyła dokumenty w ZUS-ie wraz z wnioskiem o przyznanie renty wypisanym przez ordynatora oddziału, na którym leżał.

 - Lada dzień spodziewam się wezwania na komisję. Pan Józef był tak uprzejmy, że zgodził się nas tam zawieźć. Ja wzięłam dwa tygodnie urlopu. Jeśli ci to nie przeszkadza, będę nocować tu przez ten czas, jeśli wolisz być sam, będę przyjeżdżać. Wolałabym zostać. Jest jeszcze kilka spraw, które chciałbym z tobą omówić a przede wszystkim objaśnić, co gdzie jest, żebyś nie musiał szukać.

 - Oczywiście Basiu, zostań. Ja nie mam nic przeciwko temu.

Po deserze goście zaczęli się żegnać. Karol uściskał mocno syna i choć ten chciał, żeby ojciec został jeszcze, senior musiał odmówić.

 - Muszę się przygotować do pracy. Mam nocny dyżur.

 - Nadal trzymasz się tej roboty? Powinieneś już odpocząć.

 - Kiedyś odpocznę synku, ale jeszcze nie teraz. Emerytura niezbyt wysoka i zawsze te parę groszy więcej się przyda. Na zdrowie nie narzekam, a i robota nie ciężka. Wkrótce się zobaczymy. Do widzenia dzieci – pożegnał się. To samo zrobili Leśniakowie. Rodzeństwo zostało samo. Basia uprzątnęła ze stołu i usiadła na kanapie. Paweł również przeniósł się na nią.

 - Nie jesteś zmęczony? Może chciałbyś się położyć?

 - Nie Basiu. Już dość się należałem. Chętnie z tobą posiedzę. Muszę przetrawić ten pyszny obiad. Naprawdę się postarałaś. Dawno nie czułem głodu, a dzisiaj te boskie zapachy niemal spowodowały mi w żołądku rewolucję.

 - Powinieneś zadbać o siebie. Bardzo wychudłeś. Zawsze byłeś szczupły, ale teraz bardziej przypominasz kościotrupa niż żywego człowieka. Bardzo się postaram, żebyś chociaż trochę przytył. To, że tu będę znacznie ułatwi nam załatwianie spraw. Myślę, że rentę dostaniesz bez problemu, ale jak zdążyłam się zorientować, nie będzie to renta inwalidzka, bo pracowałeś zaledwie kilka miesięcy i nie byłoby z czego jej naliczyć. Prawdopodobnie przyznają ci rentę socjalną, bo ta nie zależy od wysokości wpłacanych przez pracodawcę składek. No i nie będzie wysoka. Raczej powiedziałabym, że to takie socjalne minimum. Ciężko będzie ci za to przeżyć. My oczywiście pomożemy, ale kiedy już wydobrzejesz do końca i okrzepniesz, może pomyślisz o otwarciu jakiegoś małego serwisu komputerowego. Znasz się na tym i w ten sposób mógłbyś sobie dorabiać.

 - To melodia przyszłości Basiu. Na razie załatwmy najbardziej pilne sprawy, a potem pomyślę.

Rozmawiali do późna. Było już dobrze po dwudziestej trzeciej, kiedy Paweł uznał, że powinni iść spać.

 - Ja chciałbym skorzystać jeszcze z łazienki i wziąć prysznic. Muszę się pozbyć tego szpitalnego zapachu.

Basia wprowadziła jego wózek do pomieszczenia i objaśniła - w brodziku stoi taki fikuśny taboret. Ma przykręcone do podłogi nogi, żeby był stabilny. Wjedziesz wózkiem do środka i przesiądziesz się na niego. Wózek wypchnij tak, żeby po kąpieli móc do niego dosięgnąć. Szkoda, żeby się zmoczył. Tam na półeczce masz ręczniki, żel do kąpieli, gąbkę i szczotkę. Na pewno sięgniesz. Na pralce położyłam piżamę i szlafrok. Gdybyś nie mógł sobie poradzić, po prostu mnie zawołaj – wyszła z łazienki, a on zgodnie z jej instrukcją przesiadł się na taboret. Z przyjemnością poczuł pierwsze ciepłe strugi wody na swoim ciele. Myjąc je gąbką musiał przyznać Basi rację. Było kompletnie wychudzone.

Kąpiel nie okazała się czymś bardzo skomplikowanym. Doskonale sobie poradził. Ubrany w piżamę i otulony szlafrokiem wjechał do saloniku. Uśmiechnął się do siostry.

 - Tego mi było trzeba. Wspaniale wszystko urządziliście. Nie miałem żadnego problemu.

 - W takim razie zmykaj do sypialni. Ja też skorzystam z prysznica i zaraz się kładę. Zmęczył mnie ten dzień. Dobranoc braciszku.

Łóżko okazało się niezwykle wygodne. Zsunął się z wózka wprost pod chłodną kołdrę i przytulił twarz do poduszki. Teraz jeszcze bardziej nasiliła się tęsknota za Martą. Jak tylko się pobrali, zasypiali wtuleni w siebie jak dwa małe kocięta. Paweł objął rękami poduszkę i rojąc o zmarłej żonie niemal natychmiast zasnął.

Nad ranem wyrwał Basię ze snu przeraźliwy krzyk. Wystraszona zerwała się na równe nogi i pobiegła do pokoju brata. Oddychał ciężko, jakby przebiegł maraton. Czoło miał usiane kropelkami potu. Przysiadła na skraju łóżka i przytuliła go mocno do siebie.

 - Ciii, już wszystko dobrze. To tylko zły sen. Spokojnie… Oddychaj… - podała mu stojącą na szafce szklankę wody. Wypił ją łapczywie wciąż nie mogąc się uspokoić.

 - Znowu mi się śniła. Siedziała tak jak ty na krawędzi łóżka i szeptała coś do mnie, ale nie mogłem rozróżnić słów. Wyraźnie czułem ziołowy zapach jej szamponu do włosów. Próbowałem pogładzić ją po głowie, ale nie mogłem unieść ręki. Tak bardzo pragnąłem ją przytulić… Była tak blisko, a jednocześnie tak daleko… - zaszkliły mu się oczy. – Czy to już zawsze tak będzie…? Te sny mnie kompletnie wyczerpują, pozbawiają sił… To nie do zniesienia – w jego głosie było tyle skargi i żalu, że Basię przeszedł dreszcz.

 -  Mam nadzieję, że nie, że sny kiedyś się skończą. To nadal tkwi w tobie, bo jest świeże, a ty sam bezwiednie przywołujesz to wszystko z pamięci. Wierzę jednak, że nadejdzie taki czas, że osiągniesz spokój, że wreszcie wypłaczesz tak do końca swój ból i choć wiem, że nigdy o niej nie zapomnisz, to przynajmniej będziesz mógł pogodzić się z myślą, że jej już nie ma, a teraz spróbuj zasnąć. Jest jeszcze bardzo wcześnie. Nawet nie zaczęło świtać, bo jest czwarta rano – okryła go troskliwie kołdrą i wyszła cicho z pokoju.

O siódmej wstała i uprzątnąwszy pościel poszła nastawić expres. Paweł pewnie będzie rozbity po dzisiejszej nocy i mocna kawa na pewno się przyda. Ugotowała dwa jajka na miękko, bo takie lubił najbardziej i upiekła kilka tostów.

Paweł otworzył drzwi od sypialni kilka minut po ósmej. Wjechał do łazienki i spojrzał w lustro. Jego twarz wyglądała na zmęczoną. Sięgnął po maszynkę i ogolił zarost. Zaraz wyglądał lepiej. Przeczesał palcami kruczoczarną czuprynę poprzetykaną gdzieniegdzie srebrnymi nitkami. Dokończył toaletę i ruszył do kuchni zanęcony aromatem świeżo zaparzonej kawy. Przywitał się z siostrą przepraszając ją jednocześnie za tę wczesną pobudkę.

 - Nie przepraszaj, bo nie masz za co. Ugotowałam ci jajka na miękko i tosty. Mam nadzieję, że jesteś głodny.

Był głodny. Śniadanie pochłonął w oka mgnieniu, na co Basia patrzyła z prawdziwą przyjemnością sama delektując się wyłącznie kawą. Nigdy nie jadała śniadań. Głód dopadał ją zawsze koło południa i wtedy serwowała sobie porządny lunch. Paweł często dziwił się jak wiele potrafi zjeść na jedno posiedzenie. Zawsze była drobnej kości tak jak mama i nigdy nie tyła.

Siedzieli jeszcze chwilę w kuchni dopijając kawę, gdy Basia zagaiła.

 - Wiesz…, przeglądając kiedyś strony internetowe natknęłam się na jedną należącą do fundacji „Ami”. Zaciekawiła mnie, bo okazało się, że ta fundacja zajmuje się szkoleniem psów dla osób niepełnosprawnych. Poczytałam trochę na ten temat i wiem, że szkolą też dla paraplegików mających porażenie kończyn dolnych a nie tylko rąk. Pomyślałam, że być może przydałby ci się taki towarzysz. Na pewno wyręczyłby cię przynosząc różne rzeczy. Takie psy są bardzo mądre. Tam akurat szkolą przeważnie labradory, bo ponoć one najbardziej się do tego nadają. Problemem byłaby tu cena za takie szkolenie. Jest bardzo wysoka, ale ja już mam nawet pomysł jak zdobyć te pieniądze. Co ty na to? Chciałbyś mieć takiego psa? Byłbyś dobrym panem, bo przecież kochasz zwierzęta.

 - Hmm…, sam nie wiem. Musiałbym co najmniej ze trzy razy wychodzić z nim w ciągu dnia…

 - No właśnie. I o to chodzi. Chodzi o to, że to nie ty byś go wyprowadzał, ale on ciebie. Oczywiście najpierw musiałabym zebrać i wysłać do nich całą dokumentację medyczną, na podstawie której mogliby cię zakwalifikować, do takiego programu, a to trochę potrwa, bo pies musi być szkolony pod twoim kontem, tzn. jego umiejętności muszą być dostosowane do twojej niepełnosprawności. Zgódź się. Jestem pewna, że wynikną dla ciebie same pozytywne rzeczy z posiadania takiego psa.

 - No dobrze…, zgadzam się. Ty to masz dar przekonywania. A teraz wypadałoby się ubrać, bo za chwilę przyjedzie tata Leśniak.