"SENS ŻYCIA" - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Usłyszał gwar rozmów na korytarzu i skrzyp otwieranych drzwi. Jednak nie miał siły unieść powiek. Zrozumiał, że to wizyta lekarska. Udawał, że śpi.

 - To ten pacjent z wypadku – dobiegł do jego uszu głos lekarza. – Widać, że słaby jeszcze. Nic dziwnego, bo uciekł śmierci spod kosy. Taki młody, aż żal, że nie będzie już chodził – na pytające spojrzenie jednego z asystentów wyjaśnił. – Przerwanie rdzenia kręgowego. Całkowity niedowład kończyn dolnych.

 - Paraplegik?

 - Niestety… - westchnął ordynator. – Szkoda chłopaka. Nie wiemy jeszcze, czy funkcje fizjologiczne zostały zachowane. Na razie ma cewnik. No cóż…, czas pokaże…

Po wyjściu lekarzy długo nie mógł dojść do siebie i długo nie mógł uwierzyć, że to wszystko, co usłyszał jest o nim. – Paraplegik? Co to znaczy? Pierwszy raz słyszę takie określenie. I co ma oznaczać to, że nie będę chodził? To przecież niemożliwe – chcąc udowodnić sobie, że ma rację usiłował poruszyć stopami, ale one ani drgnęły. Próbował podnieść nogi, niestety bez efektu mimo, że włożył w tę czynność maksimum wysiłku, aż pot wystąpił mu na czoło. – To chwilowe, na pewno chwilowe… - próbował się uspokoić. - Jak tylko będę silniejszy, na bank będą próbowali postawić mnie na nogi.

Po południu do sali, w której leżał Paweł wsunęła się Basia a za nią ojciec. Był najwyraźniej bardzo przygnębiony, a oglądanie syna w tak ciężkim stanie sprawiało mu ból. Z żalu zalśniły mu w oczach łzy. Nie tak wyobrażał sobie jego przyszłość. Basia postawiła na szafce reklamówkę wypełnioną jedzeniem i pogładziła blade policzki śpiącego Pawła. Pochyliła się nad nim szeptając – obudź się braciszku, spójrz, kogo przyprowadziłam.

Paweł otworzył oczy i uśmiechnął się do niej, choć bardziej przypominało to grymas niż uśmiech. Dostrzegł ojca i wyciągnął do niego dłoń.

 - Witaj tato. Cieszę się, że cię widzę – dostrzegł łzy w oczach rodziciela. – Wszystko w porządku? – zapytał zaniepokojony.

 - Nic nie jest w porządku synku, przecież o tym wiesz.

 - No wiem…, wiem… Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? – zapytał siostrę z wyrzutem. Widząc jej zdziwione spojrzenie kontynuował – o tym, że nigdy nie stanę już na własnych nogach.

 - Więc już wiesz… - odpowiedziała drżącym od płaczu głosem.

 - Wiem. Usłyszałem to dzisiaj rano od lekarzy.

 - Wybacz mi Paweł. Chciałam ci tego oszczędzić. Chciałam, żebyś najpierw oswoił się ze śmiercią Marty i waszego dziecka…

 - Nigdy nie pogodzę się z ich śmiercią – przerwał jej gwałtownie. - Nigdy, rozumiesz? To nie powinno się było wydarzyć. Ona miała całe życie przed sobą. Ona była całym moim życiem. Wraz z nią i ja umarłem. To ma być sprawiedliwość? Gnojek, który nam to zrobił odsiedzi swoje i będzie żył jak człowiek. Ja już straciłem tę szansę. Po co mam żyć? Dla kogo? Dla siebie samego? Nie warto. Powinienem był zginąć razem z nią.

 - Nie mów tak – ojciec ujął jego dłoń i ścisnął. – Masz jeszcze nas, a my zrobimy wszystko, by twoje życie było w miarę normalne. Nie sprawimy, że będziesz chodził, ale możemy się postarać, żeby ci to życie ułatwić.

 - Ja nic nie potrzebuję tato. Dla mnie już nie warto się starać. Nigdy nikogo tak nie kochałem jak Martę i nigdy nikogo tak nie pokocham. Odebrano mi moje dwa szczęścia i nie sądzę, żebym kiedykolwiek się po tym pozbierał. Czasami mam wrażenie, że tracę rozum. Ona śni mi się po nocach taka piękna, uśmiechnięta, kochająca… Myślicie, że mógłbym kiedykolwiek o niej zapomnieć? Ona wrosła mi w serce, oplotła je korzeniami, chcąc o niej zapomnieć, chcąc pogodzić się z jej śmiercią, musiałbym wyrwać sobie to serce. Mnie świat zawalił się na głowę. Nie udźwignę tego…

 - Teraz tak mówisz synku, bo wszystko jest jeszcze zbyt świeże i za wcześnie jest o czymkolwiek przesądzać. Nie jesteś jedyny w tak ciężkiej sytuacji. Są ludzie z podobnymi problemami. Podźwignęli się i funkcjonują prawie normalnie. Ty też będziesz. Zobaczysz. Musisz tylko chcieć.

 - Właśnie. A ja nie chcę. Już nie. Nie bez Marty. Jeśli możecie, zostawcie mnie. Chcę być sam… - ledwie hamował płacz.

Basia podniosła się z krzesła i wypakowała termos z obiadem.

 - Tu masz ciepły jeszcze rosół i drugie danie…

 - Zabierz to Basiu. Nie jestem głodny i na pewno tego nie zjem. Zmarnuje się. Nie przynoś mi nic, bo mnie wystarcza to co tu dają. Idźcie już, jestem zmęczony.

Wyszli od niego pełni żalu i obaw. Sądzili, że będzie psychicznie silniejszy, tymczasem on sprawiał wrażenie, jakby był w kompletnej, emocjonalnej rozsypce. Basia przetarła czerwone od płaczu oczy.

 - Jestem zupełnie bezradna i nie mam pojęcia jak do niego dotrzeć tato. Zauważyłeś jak bardzo jest wychudzony? Obawiam się, że on w ogóle nic nie je. Jak tak dalej będzie, zamorzy się na śmierć. Myślę, że powinniśmy to zgłosić lekarzowi prowadzącemu. Może daliby mu jakieś kroplówki wzmacniające…?

 - Ja też się tym martwię kochanie. Najlepiej załatwmy to od razu.

Następnego dnia zawitali na oddział teściowie Pawła. Gdy tylko ujrzał ich w drzwiach rozpłakał się jak dziecko. Teściowa podeszła do niego, usiadła na łóżku i przytuliła go mocno gładząc uspokajająco po plecach.

 - Wypłacz się synku, – mówiła łagodnym szeptem – to czasem pomaga. Wiemy jak ci ciężko. My sami wciąż nie możemy uwierzyć, że jej już nie ma. Była naszym jasnym promyczkiem, który rozświetlał nam każdy dzień. My też nie możemy pogodzić się z jej odejściem. Tata robi wszystko, żeby ten drań dostał najwyższy wymiar kary. Stara się też o najwyższe możliwe odszkodowanie.

Paweł oderwał się od niej i smutno popatrzył teściowi w oczy.

 - Co to da tato? Czy to zwróci mi Martę? Czy sprawi, że to wszystko okaże się koszmarnym snem?

 - Nie chłopcze, ale sprawi, że sprawiedliwości stanie się zadość, chociaż dla mnie kara jaką poniesie ten człowiek nigdy nie będzie adekwatna do tego, co zrobił.

 - Jak to się stało, że on w nas wjechał? W ogóle nie znam szczegółów tego wypadku. Był pijany?

 - Nie był. Był natomiast zmęczony, bo jechał nie robiąc przerw od ponad trzydziestu godzin. Ponoć się śpieszył o ironio do żony, która miała lada dzień rodzić, wyobrażasz sobie? Zabił jedną ciężarną, by druga mogła urodzić. Zasnął za kierownicą. Najzwyczajniej zasnął i zabił naszą Martunię – Józefowi głos się załamał i ukrył w dłoniach twarz. Płakali wszyscy. Leśniakowa ponownie przytuliła Pawła.

 - Pamiętaj synku, że nadal masz u nas swój kąt. Jak wydobrzejesz zabierzemy cię do nas. Zaopiekujemy się tobą. Jesteś dla nas jak rodzony syn i bardzo cię kochamy.

Paweł przetarł mokre policzki. Nie miał żadnych planów związanych z wyzdrowieniem, ale słowa teściowej uzmysłowiły mu, że kiedyś przecież będzie musiał opuścić szpital.

 - Jestem wam bardzo wdzięczny, ale chyba nie mógłbym… Tam wszystko przypomina mi ją. Pościel nią pachnie i cały pokój. Nie mógłbym tego znieść. To ponad moje siły. Myślę, że będzie lepiej jak wrócę do taty, chociaż tam może być problem, bo to drugie piętro.

 - Nic ci nie mówiliśmy, bo nie chcieliśmy cię obciążać złymi wieściami, - odezwał się Józef – ale myślę, że powinieneś o czymś wiedzieć. Jak pochowaliśmy Martę, to dwa dni później mieliśmy kolejny pogrzeb. Zmarł brat mojego ojca. Był już bardzo wiekowy, bo miał dziewięćdziesiąt trzy lata. Jednak wcześniej sporządził testament i mieszkanie, w którym żył przepisał na Martę. Ona oczywiście nie miała o tym pojęcia, ale my wiedzieliśmy o zapisie. Nie poznałeś tego wujka, bo od lat nie ruszał się z domu. Był już bardzo chory. Był też starym kawalerem. Nigdy się nie ożenił i nie miał żadnych spadkobierców poza nami. Marta była jego oczkiem w głowie. Kiedy się pobieraliście wiedzieliśmy, że marzycie o własnym mieszkaniu. Teraz, gdy Marty już nie ma chcemy przepisać to mieszkanie na ciebie. To wprawdzie tylko dwa pokoje z kuchnią, ale na parterze i myślę, że doskonale można je przystosować do twojej niepełnosprawności. Jak tylko wyjdziesz ze szpitala pojedziemy do notariusza i sporządzimy nowy akt notarialny. Będziesz miał swój własny kąt.

Tego było już Pawłowi za wiele. Rozpłakał się jak bóbr. Był bardzo wdzięczny teściom za tyle dobroci i wyrozumiałości. Dziękował im też wielokrotnie. Zapewniał, że pamięć o Marcie na zawsze zachowa w swoim sercu.

 - Ona była dla mnie największą miłością, całym światem, powietrzem, którym oddychałem, moim największym szczęściem. Nie dane było nam się sobą nacieszyć i nacieszyć naszym dzieckiem. Już do końca życia będę się zastanawiał, czy miał urodzić się chłopiec, czy dziewczynka. Na samą myśl o tym serce pęka mi z żalu. Nie potrafię sobie z tym poradzić.

 - Taka miłość rzadko się zdarza i na pewno nie będzie ci łatwo. Nasza córka kochała cię równie mocno. Wiemy, bo wielokrotnie nam o tym mówiła. Zasługujesz na wszystko co najlepsze za to, że tak mocno pokochałeś nasze dziecko. Wiemy, że będzie ci ciężko, ale musisz się pozbierać. Nie zamykaj się w sobie. Spróbuj znaleźć coś pozytywnego w położeniu, w jakim się znalazłeś. Pamiętaj, że nasz dom zawsze będzie twoim domem.

Jeszcze długo rozpamiętywali tę tragedię i polało się wiele łez. Po wyjściu Leśniaków Paweł poczuł się zmęczony, ale i nieco podbudowany. Zawsze miał z nimi dobre relacje i cieszył się, że nadal takie są.

Prosto ze szpitala Leśniakowie pojechali do ojca Pawła. Tam czekano już na nich, bo wcześniej Józef Leśniak uprzedził telefonicznie Steca o wizycie. Basia zrobiła im wszystkim kawy i podała ciasto.

 - Wracamy właśnie od Pawła – zagaił Józef. – Nie jest w najlepszym nastroju, chociaż myślę, że poprawiliśmy mu go nieco. Jeszcze o tym nie wiecie, ale zaproponowaliśmy mu powrót do nas, kiedy wypiszą go ze szpitala. Niestety odmówił. Powiedział, że trudno byłoby mu znieść świadomość, że mieszka tam sam, bez Marty. Przeczuwaliśmy, że może tak zareagować, bo wciąż nie pogodził się z jej odejściem tak jak my wszyscy. Wiecie, że dwa dni po pogrzebie naszej córki mieliśmy drugi pogrzeb. Zmarł nasz wujek i zapisał w testamencie Marcie swoje mieszkanie. Marty już nie ma i chcemy przepisać lokal na Pawła. Mieści się na parterze, ale bez wątpienia będzie trzeba przeprowadzić w nim remont i przystosować go dla człowieka niepełnosprawnego. Dopóki on jest w szpitalu moglibyśmy już zacząć coś robić. Bardzo chcemy, żeby po wyjściu mógł pojechać do własnego domu. W związku z tym chciałem was zapytać, czy zgodzilibyście się partycypować w kosztach. Sami tego nie udźwigniemy, ale we czwórkę nie powinno być aż tak źle. Co wy na to?

Karol Stec był bardzo poruszony tą informacją. Mocno uścisnął dłoń Leśniaka.

 - To wspaniałe nowiny i naprawdę jesteśmy wam bardzo, bardzo wdzięczni. Oczywiście podzielimy koszty na pół. To co będziemy mogli zrobić sami, to zrobimy, a bardziej skomplikowane prace zlecimy fachowcom. Muszę przyznać, że bardzo mi ulżyło. Tutaj nie miałby możliwości nawet wyjść z domu, bo kto by go znosił z drugiego piętra.

 - W takim razie załatwione. Jeśli chcecie możemy jutro do południa podjechać i obejrzycie mieszkanie. Jak dobrze pójdzie wymierzymy wszystko i zadecydujemy, co trzeba będzie kupić. W soboty czynne są sklepy i wstępnie można będzie rozejrzeć się za materiałami. Trzeba zrobić wszystko, żeby chłopak miał godne warunki do funkcjonowania.

Józef Leśniak był bardzo przedsiębiorczym człowiekiem i bardzo nie lubił tracić czasu. Był też człowiekiem honoru i lubił dotrzymywać raz danego słowa. Następnego dnia rano podjechał pożyczonym od sąsiada samochodem pod blok Steców. Nie wchodził na górę, a jedynie dał znać, że już jest naciskając domofon. Po dziesięciu minutach pojawił się Karol z Basią. Oboje byli bardzo podekscytowani i ciekawi mieszkania. Kilka przecznic dalej Leśniak zatrzymał się pod dwupiętrowym domem pamiętającym pewnie czasy wczesnego Gierka.

 - To tutaj. Te dwa okna z lewej strony należą do mieszkania wujka. Chodźmy i obejrzyjmy jak to wygląda w środku - Józef wyciągnął z kieszeni pęk kluczy i wybrał ten właściwy. Zamek lekko zazgrzytał i po chwili wchodzili już do przedpokoju. - Myślałem, że jest mniejszy, ale chyba nie jest najgorzej, prawda? Paweł na pewno bez trudu przejedzie tędy wózkiem. Bez wątpienia trzeba będzie zlikwidować progi. Kupimy też nowe drzwi. Te mają osiemdziesiąt centymetrów szerokości. Za mało na wózek. Muszą być co najmniej na metr. Zapisujesz Basiu?

 - Tak. Nie chcę, żeby coś nam umknęło.

 - Wymieniłbym też podłogi. Te nie są w najlepszym stanie. Zainwestowałbym w dobrej jakości panele. One lepiej się sprawdzą. Poza tym sam mógłbym je położyć, bo u siebie też kładłem. Z tych starych gratów chyba nic się Pawłowi nie przyda. Umówimy się Karol na przyszły tydzień i uprzątniemy to wszystko. Zobaczmy kuchnię.

 - Całkiem spora – Basia rozglądała się ciekawie. – Myślę, że kupimy tylko szafki stojące, żeby mógł do nich sięgnąć. – Sprawdziła lodówkę i piec kuchenny stwierdzając z zadowoleniem, że są stosunkowo nowe i działają. – To zostaje. Lodówka nadal mrozi a piecyk jest sprawny. - Stec już oglądał pokoje.

 - Z jednego zrobimy mu wygodny salonik, a drugi posłuży za sypialnię. Jestem ciekawy łazienki.

Niestety w niej musieli zmienić niemal wszystko. Pomieszczenie posiadało wysłużoną wannę i do wymiany zarówno muszlę klozetową jak i umywalkę.

 - Wszędzie trzeba będzie zamontować uchwyty, żeby miał się na czym wesprzeć. Zamiast wanny wymurujemy brodzik, a raczej coś w tym stylu tak, żeby mógł wjechać pod prysznic wózkiem. Kafle na ścianach można zostawić, bo nie wyglądają źle, ale podłogowe do wymiany.

 - Obejrzałam okna i uważam, że nie trzeba ich wymieniać. Całe szczęście, bo to byłby spory wydatek. To chyba mamy już wszystko – Basia zamknęła notes z zapiskami.

 - Chyba tak – potwierdził Leśniak. – W kuchni też położymy kafelki na podłodze. Tu nie może być mowy o żadnym gumolicie. Jeśli macie jeszcze czas, chciałbym was zabrać do sklepu. Zrobilibyśmy taki mały rekonesans. Umawiamy się, że na razie ja będę za wszystko płacił i będę brał faktury. Po każdym zakupie podzielimy wszystko na pół i rozliczymy się, zgoda?

 - Jak najbardziej zgoda – potwierdził Stec. – W takim razie ruszajmy.

Sklep był ogromny i było w nim wszystko, czego potrzebowali. Leśniak nie zasypiał gruszek w popiele.

 - Myślę kochani, że już dzisiaj spokojnie możemy kupić większość towaru. Nie ma na co czekać. Ja zadzwonię zaraz do sąsiada, który ma samochód dostawczy. Na pewno pomoże przewieźć te wszystkie rzeczy. To potrwa tylko chwilę – mówiąc to już wybierał numer do człowieka, który zawiadomił go o wypadku młodych.

 - Witaj Janusz. Mam ogromną prośbę – tu wyłuszczył mu w czym rzecz. – Myślę, że nie zajmie nam to więcej niż półtorej godziny. Jeśli możesz i masz czas, to podjedź, będziemy ci bardzo zobowiązani.

 - Nie ma sprawy Józek. Bardzo nam żal Pawła i pomożemy. Ja chętnie deklaruję się do remontu. W takim razie widzimy się za powiedzmy dwie godzinki. Do zobaczenia.

Leśniak rozłączył się i uśmiechnął do obojga Steców.

 - Jest lepiej niż dobrze moi drodzy. Weźmiemy dwa wielkie wózki i spróbujemy wybrać jak najwięcej.

Zaczęli od wyboru kafelek. Basia skrupulatnie podawała ilość zapisanych metrów kwadratowych. Wybrali ładne i całkiem niedrogie płytki zarówno do kuchni jak i do łazienki dorzucając do nich kilka worków kleju i fug. Podobnie było z panelami. Tu udało się kupić panele dobrej jakości oferowane w promocji. Ogromny wybór drzwi nie ułatwiał zadania, a większość z nich miała standardowe rozmiary. Jednak natknęli się i na te o szerokości metra. Podjechali do kasy, gdzie Leśniak zapłacił za wszystko kartą. Zostawili Karola przy zakupach i wrócili z powrotem do sklepu. Trzeba było jeszcze kupić umywalkę, muszlę klozetową wraz z sedesem i armaturę. Po zapłaceniu wyjechali ostrożnie ze wszystkim przed sklep i czekali na Janusza. On zgodnie z umową podjechał o czasie i pomógł wszystko zapakować. Wraz z nim miał jechać Stec, a Basia z Leśniakiem. Jechali jako pierwsi wskazując tym samym drogę Januszowi. Już na miejscu upchnęli rzeczy w jednym pokoju. Podliczyli wszystkie faktury, a Basia obiecała, że prześle ich część do zapłaty na konto Leśniaka.

Ten dzień wszyscy uznali za bardzo pożyteczny i udany. W następnym tygodniu czekało ich sporo pracy.

W niedzielny poranek Basia ponownie pojawiła się na szpitalnym korytarzu. Nie miała złych przeczuć. Wręcz przeciwnie. Wczorajszy dzień nastroił ją bardzo optymistycznie. Miała zamiar podzielić się dobrymi nowinami z bratem i kolejny raz upewnić go, że wszystko będzie dobrze. Zanim jednak dotarła do sali została zatrzymana przez jedną z pielęgniarek.

 - Ja bardzo przepraszam, pani jest siostrą pana Steca, tak?

 - Zgadza się – odpowiedziała Basia trochę zaniepokojona. – Stało się coś?

 - Niestety. Wczoraj rano moja zmienniczka weszła do niego, bo chciała mu pomóc umyć się i przy okazji zmienić mu pościel na świeżą. Zastała go zalanego krwią. Od razu wszczęła alarm. On targnął się na swoje życie. Pociął sobie nadgarstki. Do tej pory nie dowiedziałyśmy się, co skłoniło go do tego dramatycznego kroku. Od razu wylądował na operacyjnej, gdzie pozszywano mu rany i przetoczono sporo krwi. Jest już przytomny, ale uparcie milczy. Ordynator zadecydował, że potrzebny mu psychiatra. Zawsze go wzywamy, gdy mają miejsce próby samobójcze. Jest mi naprawdę przykro, bo wydawało się, że powoli wraca do życia, a tu taka bolesna niespodzianka… Chciałam panią uprzedzić o tym incydencie, żeby nie była pani zaskoczona, jak do niego wejdzie.

Basia była w ciężkim szoku. W życiu nie spodziewałaby się, że Paweł posunie się do tak drastycznego kroku. Sądziła, że po wizycie Leśniaków rzeczywiście poczuł się psychicznie lepiej. Zgadzał się z tym, co postanowili, a co najważniejsze otrzymał od nich ogromne wsparcie. Co się takiego stało, że nagle zmienił zdanie?

Cicho otworzyła drzwi do jego pokoju. Leżał z oczami utkwionym w sufit, blady jak on, z rękami zabandażowanymi na wysokości nadgarstków. Wyglądał bardzo mizernie. Ścisnęło jej się serce. Przysiadła na stojącym obok łóżka krześle i pogładziła jego dłoń.

 - Witaj Paweł – powiedziała cicho. Nie zareagował. Nadal uparcie wpatrywał się w biel sufitu. – Proszę cię spójrz na mnie. – Odwrócił w jej kierunku twarz, ale jego spojrzenie nie wyrażało nic prócz wielkiego bólu i głębokiej rozpaczy. Basię pod wpływem tego spojrzenia przeszedł dreszcz. – Dlaczego to zrobiłeś Paweł? Czy jeszcze mało nieszczęścia dotknęło naszą rodzinę? Czy mało wylaliśmy łez po stracie Marty i dziecka? My też ją kochaliśmy i jej śmierć także była dla nas ciosem. Jak moglibyśmy przeżyć kolejną? Twoją? Ojciec jest już u kresu wytrzymałości. Gryzie się tym co się stało. Nawet nic mu nie będę mówić, do czego się posunąłeś, bo nie wiem jak na taką wiadomość zareagowałoby jego biedne serce. A ja? Myślisz, że jestem z kamienia? – rozpłakała się głośno. – Jak mam do ciebie dotrzeć, co powiedzieć i zrobić, byś wreszcie zrozumiał, że jesteś nam wszystkim potrzebny?

Po twarzy Pawła toczyły się łzy.

 - Nic nie rozumiesz – wyszeptał. – To wszystko przez ten sen. Znowu o niej śniłem.

Siedziała na łące w białej sukience i w wianku z soczyście żółtych mleczy na głowie. Słońce oświetlało jej sylwetkę tak, że wydawała mi się taka nierealna, jakaś uduchowiona jak święta. Kiwała do mnie ręką przywołując mnie do siebie. I nagle zauważyłem na jej kolanach małą dziewczynkę ubraną na biało podobnie jak Marta i z wiankiem na głowie. Zrozumiałem, że to nasze dziecko, nasza kochana córeczka. Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo zapragnąłem z nimi być. Jak bardzo chciałem przytulić je obie. To było silniejsze od chęci życia. Zrozumiałem wtedy, że nic i nikt nie jest w stanie ukoić we mnie tej ogromnej pustki i tęsknoty za nimi. Ich sylwetki zaczęły się rozmywać w promieniach słońca. Wyraźnie widziałem jak machają do mnie, a mała przesyła mi całusy. To było nie do zniesienia. Obudziłem się i postanowiłem skończyć ze sobą.

Zamilkł i przez dłuższą chwilę panowała między nimi trudna do zniesienia cisza. Wreszcie przerwała ją Basia.

 - Nawet w połowie nie wyobrażam sobie tego strasznego bólu po ich stracie, który odczuwasz. Nie będę się wymądrzać i twierdzić, że wiem, co czujesz. Z pewnością mogę jedynie powiedzieć to, że twoja śmierć pozostawiła by w nas podobną rozpacz i ból. Obiecaj mi, że nigdy już nie będziesz próbował odebrać sobie życia, bo kolejna próba zabije też nas. Masz wokół siebie naprawdę życzliwych ci ludzi. Ludzi, którzy cię kochają i zrobią wszystko, byś mógł w miarę normalnie funkcjonować. Wczoraj obejrzeliśmy twoje mieszkanie. Byliśmy w sklepie i kupiliśmy wszystkie, niezbędne rzeczy, żebyś mógł się w nim swobodnie poruszać. W przyszłym tygodniu tata i pan Leśniak ruszają z kopyta z remontem, żebyś miał dokąd wrócić. Czy tak chcesz się im odwdzięczyć za to dobro i miłość podcinając sobie żyły? Chcę, żebyś mi przysiągł na pamięć Marty i waszego nienarodzonego dziecka, że nigdy już nie podejmiesz próby odebrania sobie życia.

 - Tak będzie – odpowiedział drżącym od płaczu głosem. – Przysięgam.

Basia odetchnęła z ulgą.