"SENS ŻYCIA" - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Życie Pawła zwolniło. Przyszedł czas, że nie musiał już nigdzie jeździć i załatwiać spraw w urzędach. Można nawet powiedzieć, że się nudził. Wprawdzie Basia znosiła mu z biblioteki tony książek, ale ileż można czytać? Odwykł od telewizji, bo uznał, że podają tam tylko złe wiadomości lub wietrzą jakieś urojone, niezdrowe sensacje. Polityka nie interesowała go zupełnie.

Na świecie zrobiło się chłodniej. Nadeszła jesień. Trawa na łąkach pożółkła podobnie jak liście na drzewach, mimo to słońce rozpieszczało, bo chyba było jeszcze za wcześnie na szarugę i słotę. Póki co był złoty październik. Paweł nie zmienił nic ze swoich przyzwyczajeń. Jak zwykle rano robił zakupy i jechał z Momo na cmentarz, gdzie prowadził z Martą swoisty monolog. Często płakał, ale takie wizyty mimo wszystko oczyszczały mu umysł i po nich czuł się lepiej. Najgorsze były wieczory. Alkohol stał się stałym elementem w jego życiu. Wiedział, że nie powinien pić, ale dzięki temu mógł choć na chwilę zapomnieć.

Basia o niczym nie miała pojęcia do momentu, gdy którejś soboty przyszła jak zwykle zrobić mu porządki i przygotować na cały tydzień posiłki. W szafce pod zlewem znalazła cały karton pustych butelek. Po prostu ją zatkało. Wyszarpała pudło i weszła z nim do salonu.

 - To tak leczysz swoją rozpacz? Chyba oszalałeś. Już nie masz takiego zdrowia jak przed wypadkiem. Chcesz się zachlać na śmierć? Ja na pewno do tego nie przyłożę ręki. Zajmij się czymś. Masz fach w ręku. Mógłbyś serwisować komputery. Mówiłam ci kiedyś o tym. Przynajmniej zająłbyś głowę czym innym a nie tylko rozpamiętywaniem utraty Marty. Ona na pewno byłaby krytyczna wobec takiej postawy i nie pochwalałaby tego.

Pawłowi zrobiło się głupio zwłaszcza, że siostra miała absolutną rację.

 – Odstawię to. Przysięgam. Obiecuję też, że pomyślę o pracy – zadeklarował.

Basia tylko pokiwała głową i ubrawszy buty poszła wynieść puste butelki na śmietnik.

Spadł pierwszy śnieg. Wózek ślizgał się po nim, a Paweł męczył starając się zachować jego stabilność. Dwa razy wywrócił się, bo po prostu zakopał się w grubej warstwie śniegu. Pomogli mu przechodnie. Leśniak dowiedziawszy się o tym pojechał do sklepu ze sprzętem rehabilitacyjnym i zainwestował w nowe opony o głębokich żłobieniach. Podjechał potem do Pawła i je wymienił.

 - Teraz powinno być dobrze synku. Już nie będziesz się ślizgał.

 - Zwrócę ci pieniądze tato. Jestem ci bardzo wdzięczny, że o tym pomyślałeś. Ja sam nie miałem pojęcia, że opony do wózków mają różne bieżnikowanie. To zupełnie tak jak w samochodzie.

 - Jeśli bardzo chcesz? Nie były drogie. Za obie zapłaciłem sto dwadzieścia złotych.

Paweł uregulował dług i zaparzył im obu kawy. Leśniak umył ręce i usiadł na kanapie.

 - Niedługo święta. Kolędy też się zaczęły. Pomyśleliśmy, że zamówimy mszę za Martę.

Słysząc to Paweł się spiął.

 - Nie obraź się tato, ale mnie na tej mszy nie będzie. Po śmierci Marty znienawidziłem wszystko, co wiąże się z bogiem, z wiarą i z kościołem. To już nie moja bajka. Gdyby bóg istniał nie dopuściłby do tego wszystkiego, co się stało. Oszczędziłby moją kochaną dziewczynkę i uratowałby nasze dziecko – zalśniły mu w oczach łzy. – Oszczędziłby mi cierpień. Czym sobie na nie zasłużyłem? Czy byłem aż tak złym człowiekiem? Ta msza nie przyniesie nam żadnego pożytku, bo jedyny z niej pożytek będzie miał ksiądz. Pewnie zedrze z was ostatni grosz. Oni pod tym względem pozbawieni są jakichkolwiek skrupułów., byle tylko napchać własne kieszenie. On nie odprawi tej mszy, bo nam współczuje, ale dlatego, że dobrze na tym zarobi. Znienawidziłem ich za tę pazerną interesowność. Są zachłanni, obłudni i zepsuci do szpiku kości. Gdyby wierzyli w swojego stwórcę, czuli by bojaźń bożą i nie posuwali się do czynów niegodnych. Dobrze wiedzą, że to nie bóg stworzył człowieka, ale człowiek boga i na tym bazują wciskając ludziom ciemnotę i zabobon. A jednak trzeba przyznać, że w tym procederze przejawiają swój geniusz, bo sprzedają ludziom za ciężkie pieniądze towar, którego nikt nigdy na oczy nie widział. Obiecują raj i życie wieczne, choć żaden z nich nie ma bladego pojęcia, czy w ogóle takie coś istnieje. Tak właśnie powinno się robić interesy. Ogłupić narody, zniewolić i ciągnąć z nich zyski przez wieki. Są w tym mistrzami. Wiara i kościół to dwie różne bajki nie mające ze sobą nic wspólnego. Kiedy modlisz się do boga, nie potrzebujesz do tego pośredników.

 - Bluźnisz Paweł – przerwał tę tyradę Leśniak. – Nie powinieneś tak mówić. Bóg ciężko nas doświadczył, ale może miał dla nas taki plan. Trzeba wierzyć i zaufać.

 - Tato, straciłeś jedyną córkę, którą kochałeś nad życie. Jak w ogóle możesz jeszcze wierzyć i ufać! Ja nigdy nie pogodzę się z tym. Omijam kościół szerokim łukiem i już nigdy moja noga w nim nie postanie. Wy oczywiście zrobicie jak uważacie, ja nie będę się w to mieszał. Mnie wystarczą codzienne rozmowy z Martą na cmentarzu. Nie modlę się do żadnej istoty nadprzyrodzonej, bo takiej nie ma. Proszę tylko moją żonę, gdziekolwiek jest, żeby czuwała nad nami wszystkimi i otoczyła nas opieką. To mi wystarczy i bóg nie jest mi do niczego potrzebny.

Leśniak wstał. Nie był zły na zięcia. Widział jak wiele żalu, goryczy i złości jest w nim o to, że Marta odeszła.

 - Pójdę już synku. Mama na mnie czeka z obiadem. Bądź zdrów.

 - Przepraszam cię tato za ten wybuch, ale tak właśnie uważam.

 - Nie mam ci za złe. Do widzenia.

Rzeczywiście zaczęły się kolędy. Paweł był zdziwiony, że tak wcześnie. Był dopiero listopad. – Pewnie potrzebują kasy, lub boją się, że nie dotrą do wszystkich – myślał mściwie. – Chciwe kanalie.

O ironio taka wizyta dopadła też i jego. Wybierał się do parku na spacer z psem, gdy usłyszał dzwonek do drzwi. Podjechał, żeby otworzyć. Sądził, że być może to Basia, ale widok faceta w sutannie w towarzystwie dwóch ministrantów odebrał mu mowę. Mierzyli się wzrokiem przez chwilę i w końcu Paweł wykrztusił.

 - Pan w jakiej sprawie?

 - Są kolędy – ksiądz uśmiechnął się nieszczerze. Nie był przyzwyczajony do takiej obcesowości. Zazwyczaj otwierano przed nim drzwi na całą szerokość i traktowano z właściwą dla kapłana atencją. - Przyszedłem pomodlić się z panem i porozmawiać chwilę. – Paweł uśmiechnął się ironicznie kręcąc przecząco głową.

 - Nieee. Pan przyszedł wyciągnąć ode mnie pieniądze. Możemy zawrzeć umowę. Jeśli poda mi pan jeden rzetelny dowód na istnienie boga, wtedy jestem gotów wpuścić pana, porozmawiać i zapłacić za pańską fatygę.

 - Jest mnóstwo dowodów na jego istnienie.

 - Tak? A jakich? Ja proszę tylko o jeden.

 - No chyba nie będziemy rozmawiać na korytarzu – obruszył się duchowny.

 - A dlaczego nie? Miejsce dobre jak każde inne. No więc…?

Było widać, że ksiądz jest u kresu wytrzymałości. Zrobił się purpurowy na twarzy.

 - Skoro tak, to ja poproszę o to samo. Proszę mi podać jeden rzetelny dowód na to, że Bóg nie istnieje.

 - Proszę bardzo. Gdzie był pański miłosierny i dobry bóg, gdy działała święta inkwizycja, która wyrzynała ludzi na podstawie dowodów wyssanych z palca. Gdzie był pański bóg, gdy w jego imieniu toczono wojny religijne, gdzie on był, gdy w obozach koncentracyjnych mordowano niewinnych ludzi i wreszcie gdzie był, gdy umierała moja żona i moje nienarodzone dziecko, a ja sam zostałem przykuty do wózka? Gdyby był taki dobry, wspaniałomyślny i sprawiedliwy, nigdy nie dopuściłby do tych rzezi. Gdzie jest teraz, gdy mali chłopcy stają się ofiarami niewyżytych seksualnie sług pańskich a trauma pozostaje im na całe życie? – wyrzucił z siebie jednym tchem. – To on każe wam łupić najbiedniejszych, wyciągać od nich ostatni grosz? To on każe wam prawić kazania o moralności, gdy w waszych szeregach jest brud jak w stajni Augiasza? Doskonale wiecie, że tam na górze nic nie ma i to dlatego czujecie się tacy bezkarni. Teraz kolej na pana. Chcę usłyszeć jeden dowód na to, że on istnieje.

Wzburzenie księdza sięgnęło zenitu. Odwrócił się na pięcie i w milczeniu ruszył na schody.

 - Nie chce pan rozmawiać? – rzucił za nim Paweł. – Prawda bywa bolesna, a ja wywaliłem ją panu prosto w oczy. Idziemy Momo.

Zamknął drzwi na klucz i wyjechał przed dom kierując się w stronę parku.

Zimny wiatr wkręcał się pod każde załamanie kurtki wywołując przykry dreszcz. Paweł otulił się szczelniej kołnierzem i nacisnął na głowę kaptur. Wciąż nie mógł się uspokoić po tej rozmowie z księdzem. Im częściej obserwował poczynania przedstawicieli kościoła i im więcej czytał na ich temat, tym bardziej upewniał się w przekonaniu, że to jak postępuje jest ze wszech miar słuszne. Każdy powinien rozstrzygać takie sprawy we własnym sumieniu. Jego podpowiadało mu, że to on ma rację, nie oni. Czy gdyby nie miał takich ciężkich przeżyć i nie doświadczył tak ogromnej straty, nadal byłby przykładnym katolikiem chodzącym co niedzielę do kościoła i żarliwie się modlącym? Być może. Z drugiej strony uważał, że te ciężkie dla niego miesiące spowodowały, że szerzej otworzyły mu się oczy. Basia i ojciec wydawali się zgorszeni jego postawą. Teraz doszedł do kompletu Leśniak. On nie zabraniał im wierzyć, ale uważał, że i oni nie powinni ingerować w tę jego drastyczną woltę dotyczącą wiary. Niech każdy żyje jak chce. Właśnie podbiegł Momo kładąc mu piłeczkę na kolanach. Zamachnął się i rzucił ją z całej siły. Pies radośnie merdając ogonem pobiegł za nią. Paweł uśmiechnął się. Nigdy by nie przypuszczał, że to cudowne zwierzę tak do niego przylgnie i odwrotnie. Sam już nie wyobrażał sobie życia bez psa. Wciągnął na dłoń rękawiczkę i rozejrzał się za drugą. – Zgubiłem? – pogrzebał w kieszeniach.

 - Przepraszam bardzo, to chyba należy do pana? – usłyszał za plecami kobiecy głos. Odwrócił się z wózkiem i ujrzał przed sobą dziewczynę w czerwonej czapce opatuloną kolorowym szalikiem, trzymającą w dłoni jego rękawiczkę. Uśmiechnął się.

 - Bardzo pani dziękuję. Myślałem, że ją zgubiłem.

 - Nie ma za co. Widuję tu pana często z psem – kontynuowała rozmowę.

 - A tak. Mam psa-asystenta. Tam gania – wskazał ręką. – Lubi latać za piłką.

 - Ja też mam psa tej rasy, a raczej sunię – zagwizdała. Zza splątanych krzewów wybiegł płowy labrador. – Jest jeszcze młoda. Ma niecały rok, ale jest bardzo kochana. Mona przywitaj się – rzuciła do psa. – Sunia podeszła do wózka i obwąchała go ostrożnie. Paweł pogładził ją po łbie, ale była dość nieufna.

 – Jest śliczna. Ja jak zobaczyłem pierwszy raz Momo od razu się w nim zakochałem. To bardzo mądry i spokojny pies. Momo, chodź do mnie! – krzyknął. Pies podbiegł posłusznie i na widok swojej psiej koleżanki zaczął wesoło merdać ogonem. – Skoro nasze psy się już poznały to i nam wypada to zrobić – wyciągnął rękę do kobiety. – Paweł Stec.

 - Wiktoria Broll. Po prostu Wiki. Może pospacerujemy trochę? Zimno jest bardziej odczuwalne, gdy stoi się w miejscu.

Paweł pchnął kółka wózka.

 - To prawda. Mieszkasz tu gdzieś niedaleko?

 - Dwie przecznice stąd. Lubię ten stary park. Często tu jestem razem z Moną. Ty chyba przychodzisz tu codziennie?

 - Tak. Zawsze przed obiadem. Latem jeżdżę na łąki te za miastem. Bardzo lubię to miejsce. Wystarczy przejechać przez przejście dla pieszych i już jest się w innym świecie. Momo buszuje w trawach a ja wystawiam twarz do słońca. Kocham takie klimaty. Cisza i spokój.

 - Nigdy tam nie byłam, ale przecież nic straconego.

 - Co robisz w życiu? Pracujesz, studiujesz?

 - W zeszłym roku skończyłam studia, ale z pracą kiepsko. Zarejestrowałam się w Urzędzie Pracy, żeby dostać przynajmniej zasiłek. Sami do tej pory nie zaproponowali mi nic, co byłoby zgodne z moim wykształceniem.

 - A co kończyłaś?

 - Informatykę, ale nastawiłam się na projektowanie stron internetowych i programowanie. Niestety, tu w Łasku nie za bardzo jest wybór jeśli chodzi o firmy informatyczne. O ile się orientuję jest dokładnie jedna.

 - Tak wiem – Paweł był pod wrażeniem informacji udzielonych przez dziewczynę. – Pracowałem w niej aż do wypadku.

 - Też jesteś informatykiem? – zapytała zdziwiona.

 - Tak jakby. Na razie nie pracuję w zawodzie. Mam rentę socjalną, chociaż chodzi mi po głowie otworzenie jakiegoś małego serwisu komputerowego i nawet miałbym środki, żeby w takie coś zainwestować. Na razie jednak wszystko kończy się na planowaniu. Nie bardzo mogę się zebrać do kupy.

 - A może ja mogłabym ci w tym pomóc? Obiecaj, że przynajmniej zastanowisz się nad tym. Ja wiem, że znamy się dokładnie od – spojrzała na zegarek – godziny i dwudziestu minut, ale myślę, że sporo moglibyśmy zdziałać wspólnymi siłami.

Paweł roześmiał się.

 - Nie przysłała cię tu czasem moja siostra Basia? Już od jakiegoś czasu ciosa mi kołki na głowie, żebym zrobił coś ze swoim życiem.

 - Niestety nie znam twojej siostry. Być może kiedyś będę miała okazję ją poznać. Tak więc pudło.

Paweł zatrzymał się. Byli przed jego domem.

 - Tu mieszkam. Obiecuję, że pomyślę o twojej propozycji i jak się spotkamy ponownie to powiem, co zadecydowałem, a na razie – wyciągnął do dziewczyny dłoń – do zobaczenia. Miło się gadało. – Oddała uścisk i uśmiechnęła się szeroko.

 - To na razie. Mona idziemy.

Stał jeszcze chwilę przed domem patrząc jak się oddala. Rozmowa z nią dala mu do myślenia. Przede wszystkim nigdy się nie zdarzyło, żeby zaczepiła go jakaś dziewczyna i zaczęła rozmowę. Czasem przystawali starsi ludzie, ale rozmowa była właściwie o niczym, głównie o zdrowiu i pogodzie. – A może to ty Martuś ją przysłałaś, żebym szybciej podjął decyzję odnośnie pracy? To ty nasłałaś mi pomocnika? W dodatku dość atrakcyjnego. Jeśli maczałaś w tym palce, to chyba powinienem być ci wdzięczny.

Przyszykował obiad dla siebie i Momo. Pozmywał naczynia i pościerał blaty. Jakoś słabo się czuł. Miał wrażenie, że od środka pali go ogień. Zmierzył temperaturę i już wiedział. Przeziębił się. Termometr wskazywał trzydzieści osiem kresek. – Jeszcze tego mi brakowało – mruknął zły sam na siebie. Sięgnął po telefon i wybrał numer do Basi.

 - Przepraszam, że zawracam ci głowę, ale przemarzłem dzisiaj w parku i przeziębiłem się. Mogłabyś przyjść wieczorem i wyprowadzić Momo? Ja nie dam rady. Słaby jestem.

 - Oczywiście, że przyjdę. Masz jakieś leki na przeziębienie? Jeśli nie, to zabiorę ze sobą.

 - Coś tu się znajdzie. Wziąłem aspirynę i idę do łóżka. Jest tu jeszcze rutinoscorbin i coś na gardło, ale gardło mnie nie boli.

 - Dobrze. Będę o siódmej.

Choroba rozłożyła go na kilka dni. Do południa przychodził tata Pawła, żeby wyprowadzić psa. Wieczorem wpadała Basia. Początkowo chciała wezwać lekarza, ale zaprotestował.

 - To zwykłe przeziębienie. Nic mi nie będzie. Poleżę trochę i będzie dobrze.

Po tygodniu poprawiło mu się na tyle, że rano wyruszył w swoją wędrówkę po sklepach. Potem pojechał na cmentarz. O tej porze kręciło się tu niewielu ludzi. Podjechał do nagrobka i wyciągnął z reklamówki znicze. Zapalił je i wpatrując się w płomień zaczął rozmowę z Martą.

 - Chyba wkurzyłem twojego tatę. Chce zamówić mszę za ciebie. Zbuntowałem się. Od kiedy cię nie ma przestałem wierzyć w boga. Coraz częściej dostrzegam hipokryzję kleru. Oni nie są w porządku. Wyraziłem swoje zdanie a tata chyba się na mnie obraził. Nie moja wina, że przestałem wierzyć. Mam go oszukiwać, że jest inaczej? Wiesz, że lubię jasne i szczere sytuacje. Powiedziałem mu, że nie będę na tej mszy. Wolę przyjechać tutaj i porozmawiać z tobą.

Tydzień temu poznałem w parku dziewczynę. Ma na imię Wiktoria i też kończyła informatykę tak jak my, tylko rok lub dwa później. Zaczęliśmy rozmawiać i zaproponowała mi pomoc w założeniu serwisu komputerowego. Myślisz, że to dobry pomysł? Doszedłem do wniosku, że już najwyższy czas kochanie, żebym otrząsnął się z tego marazmu i zaczął wreszcie coś robić. Coś, co przyniesie mi jakiś dochód. Pieniądze kiedyś się skończą i zostanę tylko o tej nędznej rencinie. Bądź przy mnie skarbie i wspieraj mnie. Wierzę, że mi się uda, ty tylko czuwaj nade mną. Ostatnio trochę chorowałem. Przeziębiłem się, ale już wszystko jest w porządku. Basia bardzo pomaga i reszta rodziny też. Cieszę się, że ich mam. Bez nich chyba bym się załamał. Będę już jechał Martuś. Opiekuj się naszym maleństwem. Bardzo was kocham – otarł łzy z twarzy i założył rękawiczki. Chciał już odjechać, gdy usłyszał swoje imię.

 - Paweł, to ty? – przed jego oczami pojawiła się Wiktoria. Za nią stał dobrze zbudowany, wysoki mężczyzna. - Z tydzień cię nie widziałam. Co ty tu robisz?

 - A ty?

 - Dzisiaj jest rocznica śmierci naszych rodziców. To mój starszy brat Aleksander, a to Paweł, o którym ci opowiadałam. – Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie. Wiki odruchowo spojrzała na nagrobek przeczytawszy na nim „śp. Marta Stec”. – To twoja mama? – zapytała. Paweł pokręcił głową.

 - To moja żona. Zginęła tragicznie w wypadku samochodowym. Była w siódmym miesiącu ciąży. Ja zostałem kaleką, choć wierzcie mi wolałbym umrzeć razem z nią – zaszkliły mu się oczy. Współczucie jakie wymalowało się na twarzy Wiki było szczere.

 - To wielki dramat. To nie powinno się zdarzać ludziom w tak młodym wieku. Nasi rodzice też zginęli tragicznie w katastrofie kolejowej cztery lata temu. Wracasz już do domu?

 - Tak.

 - W takim razie podwieziemy cię. Usiądziesz z przodu a ja z Momo pójdę do tyłu. To jednak kawałek drogi, przynajmniej ręce ci odpoczną.

 - Dziękuję. Jestem wam bardzo wdzięczny.