"MATCZYNE SERCE" - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

Magda była wesołym dzieckiem. Rzadko płakała. Chowała się też zdrowo. Ewa pilnowała szczepień, ale też nie chuchała i nie dmuchała, nie trzęsła się nad dzieckiem tak jak kiedyś nad Iwoną, nie starała się jej chować pod kloszem. Wciąż wzorowała się na swojej mamie i chętnie słuchała jej rad chcąc się ustrzec od powielenia błędów wychowawczych jakie popełniła w przypadku swojej córki. Kiedy mała skończyła dwa lata Ewa zapisała ją do żłobka. Uznała, że oprócz kontaktu z Maciejem powinna mieć też kontakt z innymi dziećmi. Pierwszy tydzień był dość ciężki, bo Magda tęskniła i popłakiwała, ale później było już coraz lepiej. Ciepłe popołudnia spędzała z dziadkiem w ogrodzie. Tam uczył ją rozpoznawania roślin, pokazywał ciekawe rzeczy i ciekawie o nich opowiadał. Dziecko chłonęło te informacje z otwartą buzią. Pomoc Zofii nadal była nieoceniona. Ewa doszła do wniosku, że mogłaby przecież zostać z nimi na zawsze.

 - Po co płacić mamuś za tamto mieszkanie, to wywalone w błoto pieniądze. Oddajmy je do spółdzielni. Na co nam ono? Jesteś coraz starsza. Ja bardzo się cieszę, że wciąż jesteś sprawna i doskonale sobie radzisz, ale czas dla nas wszystkich jest nieubłagany. Gdyby nagle coś cię dopadło ja jestem tuż obok i zawsze będę mogła ci pomóc.

 - Masz rację. Trzeba było od razu tak zrobić.

 - Wezmę kilka dni urlopu i pojedziemy do Warszawy, żeby to załatwić. Niestety będę musiała wziąć Magdę ze sobą, bo przecież Staszek musi iść do pracy.

Dwa dni później wsiadły w autobus i pojechały do stolicy. Pracy miały sporo, bo dużo rzeczy trzeba było po prostu wyrzucić. Stare meble, ubrania, zużyte sprzęty, wszystko wylądowało na śmietniku. Noc spędziły na starym tapczanie Zofii gniotąc się na nim we trójkę. Następnego dnia po śniadaniu ruszyły na cmentarz. Skoro były już w Warszawie chciały zaliczyć i to. Już na miejscu mała zadawała mnóstwo pytań. Czterolatce to miejsce wydawało się dość dziwne.

 - A czyj to grób?

 - Dziadka Kazimierza. Szkoda, że nie żyje, bo jestem pewna, że bardzo by cię kochał. Jesteś nawet do niego podobna. On też miał takie niebieskie oczy i ciemną czuprynę – posadziła małą na kolanach i przytuliła ją.

 - A czemu ja nie mam mamusi? Wszystkie dzieci mają mamusie a ja nie.

 - Ty też masz mamusię, tylko nie wiemy, gdzie ona jest. Za to masz mnie, prababcię Zosię, dziadka Staszka, ciocię Wandę i wujka Władka. Masz Maćka, z którym możesz się pobawić i mnóstwo koleżanek w przedszkolu. A teraz chodźmy. Trzeba zrobić jeszcze jakieś zakupy.

Spacerkiem przeszły przez cmentarną bramę. Madzia podskakiwała wesoło uczepiona babcinej dłoni.

 - Babciu kupisz mi loda?

 - Kupię, ale zjesz dopiero po obiedzie, dobrze?

 - Dobrze.

Samochód zatrzymał się na światłach przy cmentarzu. Spory ruch był dzisiaj. Iwona z nudów przytknęła nos do szyby obserwując przechodniów. Nagle wyprostowała się jak struna. Poznała je. Poznała je wszystkie. Jej matka, jej babka i jej córka właśnie wychodziły zza cmentarnej bramy. – Nieźle się trzyma staruszka. Babka też niczego sobie, ale mała jest śliczna. Podobna do mnie.

Ciekawe jak dały jej na imię. Wiedziałam, że matka nie zawiedzie i podejmie się opieki nad małą. Dobrze ją znam. Ulitowałaby się nawet nad zapchlonym kotem a co dopiero nad własną wnuczką – uśmiechnęła się ironicznie. Samochód ruszył. Skręciła głowę i obserwowała jeszcze jak znikają za zakrętem.

Następnego dnia do południa poszły zdać klucze do spółdzielni. Potem jeszcze załatwiły sprawy meldunkowe. Już na mieście zjadły obiad a Ewa zadzwoniła do męża informując go, że są gotowe do powrotu i czekają na niego na placu zabaw przy osiedlu, na którym mieszkała Zofia. Mała była w swoim żywiole a one siedziały na ławce pilnując dobytku Zofii. Nie było tego wiele. Zaledwie trzy walizki. U Ewy było wszystko, co potrzebne i nie miało większego sensu zabieranie stąd czegokolwiek zwłaszcza, że większość rzeczy swoje lata świetności miała już za sobą.

 - Chciałabym się usamodzielnić Paddy – Iwona wyciągnęła się na kanapie w salonie i obserwowała reakcję swojego „pracodawcy” Pociągnął łyk koniaku i spojrzał na nią przeciągle.

 - Co masz na myśli?

 - Chciałabym kupić jakieś mieszkanie i wyprowadzić się stąd. Nie zrozum mnie źle, bo jest mi tu jak w raju. Zawsze było. Ostatnio jednak odczuwam potrzebę posiadania własnego kąta, czegoś naprawdę mojego. Mam już trzydziestkę na karku i chyba nadszedł czas na jakąś stabilizację. Oczywiście zawsze będę pod telefonem, bo nie zamierzam zrezygnować z pracy dla ciebie.

 - Starzejesz się moja śliczna Ivonne. Latka lecą i już nie jesteś tak świeża i młoda jak kiedyś. Klienci się wykruszają, a ci nowi wolą młode dzierlatki przed dwudziestką. Jednak skoro tak bardzo tego pragniesz ja nie będę się sprzeciwiał. Szukaj swojego szczęśliwego kąta.

Tak właśnie zrobiła. Przez te wszystkie lata zaoszczędziła sporo pieniędzy i to nie dlatego, że miała naturę podobną do matki, która zawsze liczyła się z każdym groszem. Paddy zarabiał dzięki niej ogromne sumy i spokojnie mógł utrzymywać nie tylko ją, ale i inne dziewczyny. Nie wydawała na czynsz, na jedzenie, na ciuchy, bo to wszystko dostawała za darmo. Oprócz pieniędzy miała sporo kosztowności. To były prezenty od jej klientów za dobrze wykonaną usługę.

Oferty mieszkań studiowała niezwykle starannie. Nie chciała jakiegoś wielkiego apartamentu, ale też nie wchodziła w grę nędzna klitka. Wreszcie udało jej się nabyć siedemdziesięciometrowe mieszkanie z ogromnym salonem połączonym z otwartą na niego kuchnią, ekskluzywną łazienką i sporą sypialnią. Spodobało jej się. Wreszcie miała coś swojego. Nadal dużo pracowała wbrew temu co twierdził Paddy. Była zadbaną trzydziestką, zawsze pachnącą i pociągającą. Wciąż na niej zarabiał więc nie miał prawa narzekać.

Lata mijały. Mała Magda wyrosła na piękną dziewczynę. Chowana w miłości, czerpiąca z mądrości i doświadczeń starszych stała się panną uwrażliwioną na nieszczęścia innych, współczującą i gotową nieść wszelką pomoc. Kiedy skończyła osiemnaście lat Ewa przeprowadziła z nią ważną rozmowę. Nie chciała już dłużej ukrywać przed wnuczką prawdy. Opowiedziała jej o swoim życiu, o córce, która tak bardzo ją rozczarowała i wreszcie o tym jak to się stało, że Magda została zaadoptowana.

 - Nie mam pojęcia kochanie, kto jest twoim ojcem, bo w dokumentach twoja matka nie wspomniała o tym słowem. Matka nazywa się Iwona Zakrzewska i nie wiem, gdzie przebywa i co robi. Jeśli ci zależy na odszukaniu i poznaniu jej, ja nie będę cię powstrzymywać, ale też musisz być przygotowana na to, że jeśli ją spotkasz, czekać cię może ogromne rozczarowanie. Z tego co wiem, ona nigdy cię nie widziała. Tuż po porodzie kazała cię zabrać z sali. To bardzo przykre, ale taka właśnie jest prawda.

 - Czyli nie chciała mnie? Po prostu pozbyła się mnie? –Magda miała łzy w oczach. Ewa smutno pokiwała głową.

 - To i tak dobrze, że miała na tyle rozumu, żeby wnieść o adopcję ze wskazaniem. Gdyby nie to nawet nie miałabym pojęcia, że mam wnuczkę i że może trafić do zupełnie obcych ludzi. Myślę, że w ten sposób chciała się na mnie odegrać, chociaż dla mnie było to największe szczęście, bo jak po raz pierwszy wzięłam cię na ręce, wiedziałam, że będę kochać cię całym sercem.

Magda przytuliła się do babci.

 - I ja cię bardzo kocham babciu, a matki nie mam zamiaru szukać. To bez sensu. Dobrze mi tak jak jest teraz i ona wcale do szczęścia nie jest mi potrzebna.

Po zdanej celująco maturze Magda stanęła przed dylematem, co chce dalej robić w życiu. Rozważała dwie możliwości. Pójście na weterynarię lub medycynę. Już wcześniej skłaniała się ku tej drugiej. Od jakiegoś czasu pielęgnowała Zofię. Staruszka skończyła już osiemdziesiąt lat i coraz częściej dopadły ją choroby wieku starczego.

 - Wybiorę jednak medycynę babciu – mówiła do Ewy. – Wiem, że studia są trudne, ale przecież dam radę.

Najgorszy był czas oczekiwania na wynik egzaminu. W dzień wywieszenia list przyjętych pojechali wraz z Magdą do Warszawy. Denerwowali się wszyscy. Kiedy ujrzeli ją wybiegającą z uczelni z wielkim uśmiechem na ustach, wiedzieli już, że mają przed sobą przyszłą panią doktor.

 - Koniecznie musimy to uczcić – przejęty Staszek ocierał ukradkiem łzy z policzków. Magda przytuliła się do niego drugim ramieniem obejmując Ewę.

 - Strasznie was kocham. Mam najlepszych dziadków na świecie. Zawdzięczam wam absolutnie wszystko.

 - I my bardzo cię kochamy Madziu, a teraz zapraszam was na pyszny obiad – Staszek szarmancko otworzył drzwi żonie, a potem wnuczce. – Wsiadajcie.

Minęło kolejnych sześć lat. Magda ukończyła akademię medyczną i zaczęła pracę w jednym z warszawskich szpitali. Jeszcze w czasie studiów zrobiła prawo jazdy i teraz każdego dnia dojeżdżała do pracy własnym samochodem. Było to trochę uciążliwe, ale nie miała zamiaru wyprowadzać się z Legionowa. Jej rodzina była już bardzo wiekowa. Dziadkowie nadal byli w miarę sprawni, ale prababcia Zosia już tylko leżała. Każdego dnia Magda wraz z dziadkiem przenosiła ją na wygodny leżak do ogrodu, żeby mogła choć trochę zażyć świeżego powietrza. Wujostwo też jakoś dawało sobie radę. Dzięki temu, że Magda była na miejscu zawsze mogli zwrócić się do niej o pomoc, gdy któreś z nich zaniemogło.

Poczuła się odstawiona na boczny tor. Dostawała coraz mniej zleceń. Paddy ewidentnie się starzał i zamiast zabiegać o klientów czerpał z zapasów finansowych, które posiadał. Dwa miesiące na Bahamach z dziewczyną, która mogła by być jego wnuczką. Przez te dwa miesiące jego nieobecności Iwona musiała radzić sobie sama. Nadal wyglądała nieźle, ale przez tony nałożonej na twarz tapety przebijała się sieć zmarszczek a pod ubraniami funkcjonowało ewidentnie zwiotczałe ciało. Przestała być atrakcyjnym towarem. Nic dziwnego. Niewiele brakowało jej do pięćdziesiątki. Już nie pomagały tony kremów ujędrniających wcieranych każdego dnia w ciało. SPA też nie było rozwiązaniem. Nie mogła cofnąć czasu. Nawet operacja plastyczna, na którą się zdecydowała poprawiła sytuację tylko w niewielkim stopniu. Twarz się starzała jak i reszta jej ciała.

W końcu widząc, że Paddy nie wykazuje żadnego zainteresowania dalszym pomnażaniem swojego majątku musiała wziąć sprawy w swoje ręce. Któregoś dnia przyjechała do niego i korzystając, że go nie ma skopiowała jego notes z numerami telefonów do klientów. Sama zaczęła do nich wydzwaniać i przypominać się im, ale większość z nich nie była zainteresowana, co mocno ją rozczarowało. Jej niedawni klienci stali się nagle poważnymi biznesmenami, głowami rodzin i porządnymi obywatelami nie mogącymi pozwolić sobie na żaden skandal, a już na pewno nie na tego rodzaju rozgłos w brukowej prasie.

Zaczęła tracić grunt pod nogami. Przestała zarabiać. Nie miała pomysłu na siebie, bo przecież nic innego nie potrafiła robić. Pieniądze topniały. Żeby poprawić nieco stan posiadania spieniężyła swoje luksusowe mieszkanie i wprowadziła się do niewielkiej kawalerki. Upadła już tak nisko, że oddawała się mężczyznom za naprawdę psie pieniądze.

Magda miała dzisiaj nocny dyżur. Siedziała w pokoju lekarskim studiując karty pacjentów, gdy odezwał się telefon. Dzwoniono z izby przyjęć i proszono, żeby zeszła na dół. Przeczesała dłonią długie włosy i ziewnęła przeciągle. Zerknęła na zegar. Była pierwsza trzydzieści. Ogarnęła się i schodami zbiegła na parter. Przywieziono jakąś kobietę. Była brudna i mocno krwawiła. Magda zaraz zajęła się nią. Musiała ustalić źródło tego krwawienia.

 - Wiecie jak się nazywa? – rzuciła do sanitariuszy.

 - Nie, ale ma torebkę i być może jakieś dokumenty, zaraz sprawdzę – jeden z mężczyzn sięgnął po niewielką, skórzaną torebkę i zajrzał do niej wyciągając dowód osobisty. – Iwona Zakrzewska – odczytał. Magda zmartwiała. Spojrzała sanitariuszowi w oczy.

 - Jak się nazywa? – zapytała raz jeszcze.

 - Iwona Zakrzewska – powtórzył.

 - To nie może być zbieg okoliczności – przeleciało jej przez głowę. – To ona, to moja matka. – Rozpięła jej bluzkę chcąc zbadać jej brzuch. Był cały we krwi. Wzięła czystą gazę i przetarła skórę na nim. Tuż nad pępkiem była głęboka rana kłuta zadana przez ostre narzędzie. Najprawdopodobniej przez nóż.

 - Zabieramy ją na operacyjną. Szybko. Wezwijcie anestezjologa. Będę operować. Czy ktoś pobierał jej krew?

 - Jeszcze zanim pani przyszła, pani doktor. Zaraz sprawdzę czy są już wyniki – jedna z pielęgniarek już biegła do laboratorium. W międzyczasie ranną kobietę wieziono na blok operacyjny. Magda poszła się myć. To tam znalazła ją pielęgniarka podając jej wyniki.

 - Jest seropozytywna pani doktor. Proszę uważać.

 - Jeszcze i to – pomyślała Magda zakładając drugą parę gumowych rękawiczek. Poinformowała o tym lekarza asystującego. Zaczęli operować. Rana okazała się dość głęboka, ale na szczęście nóż nie przeciął ważnych naczyń. Magda połatała brzuch artystycznie zostawiając tylko niewielki, trzycentymetrowy szew. Bardziej obawiała się o kondycję kobiety. - Rana na pewno się zagoi, ale skoro ona jest seropozytywna, w dodatku nie wiadomo od jak dawna, to bardziej zagraża jej HIV niż cokolwiek. Już wygląda na dość wyniszczoną. – Ściągnęła rękawiczki i wraz z fartuchem wrzuciła je do kosza. Czuła się zmęczona i to bardziej emocjonalnie niż fizycznie. W życiu by nie pomyślała, że będzie operować własną matkę.

Wróciła do domu o ósmej rano. Ewa i Staszek przynajmniej od dwóch godzin byli już na nogach. Nie potrzebowali dużo snu. Ewa odkąd przeszła na emeryturę każdego ranka chodziła do piekarni po świeże pieczywo dla swoich bliskich. W kuchni bosko pachniały wypieczone, chrupiące bułki i ulubione rogale Magdy. Ewa najpierw szła nakarmić mamę, a potem wstawiała wodę na kawę dla reszty. Usiadła przy stole i z troską popatrzyła na wnuczkę.

 - Chyba miałaś ciężką noc kochanie. Wyglądasz na bardzo zmęczoną.

Magda uśmiechnęła się blado gładząc Ewę po spracowanej dłoni.

 - Miałam niezwykłą noc babciu. Pogotowie przywiozło kobietę, ofiarę dźgnięcia nożem. Kiedy sanitariusz odczytywał jej imię i nazwisko z dowodu po prostu zamarłam. To była moja matka, Iwona Zakrzewska. Chyba nie poznałabyś swojej córki babciu. Wygląda strasznie nędznie. Jest bardzo wychudzona i jeszcze ten cios w brzuch. Operowałam ją i z raną wszystko w porządku. Najgorsze jest to, że ona ma HIV i jeśli o tym wie, to musi mieć też świadomość, że powoli umiera. Osobiście myślę, że niewiele jej już zostało.

Ewa była wstrząśnięta. Przez tyle lat zastanawiała się, co się dzieje z jej córką a teraz od własnej wnuczki dowiaduje się, że jest na granicy życia i śmierci. Rozpłakała się. Magdzie ścisnęło się serce, gdy patrzyła na te pełne żałości starcze łzy.

 - Nie rób sobie wyrzutów babciu. Nie jesteś odpowiedzialna za jej stan.

 - Ona ma rację kochanie – odezwał się Staszek. – Iwona całe życie pracowała na to. Podejrzewam nawet, że nie parała się uczciwą pracą jak przeciętny człowiek. Myślę, że przez lata kupczyła swoim ciałem. Pewności nie mam, ale tak właśnie czuję. HIV nie bierze się z powietrza.

Jak tylko weszła na oddział i przebrała się w lekarski kitel poszła odwiedzić matkę. Kobieta leżała z przymkniętymi oczami. Otworzyła je dopiero wtedy, gdy usłyszała odgłos przesuwanego w kierunku łóżka krzesła.

 - Jak się pani czuje? – doszedł ją łagodny głos. Spojrzała przytomniej obrzucając ciekawym wzrokiem siedzącą obok lekarkę. Zmarszczyła brwi jakby zastanawiając się nad czymś.

 - Nazywam się Magdalena Kotecka. To ja panią wczoraj operowałam.

 - Kotecka? – wyszeptała.

 - Zna pani to nazwisko, prawda? Dla mnie też nie jest obce nazwisko Zakrzewska – Magda nie owijała w bawełnę. – Jestem tym dzieckiem, które stanowiło kiedyś dla pani tak wielki problem, że musiała się pani go pozbyć. Zdziwi się pani, ale chcę pani za to podziękować. Adopcja ze wskazaniem była mistrzowskim posunięciem. Dzięki moim dziadkom jestem tym, kim jestem. Wychowali mnie w wielkiej miłości i w poszanowaniu do drugiego człowieka. Dopingowali do nauki. To dzięki nim jestem dzisiaj lekarzem i to dzięki nim mogłam wczoraj uratować pani życie.

W oczach Iwony zalśniły łzy. To była ona, jej śliczna córka. Mądra, wykształcona i rozsądna. – Mama musi być z niej bardzo dumna.

 - Przepraszam cię. Całe życie byłam egoistką i dbałam wyłącznie o siebie – powiedziała cichym głosem. – Wiedziałam, że nie udźwignę tego macierzyństwa, a oddanie cię na wychowanie mojej matce uważałam za świetny pomysł. Chociaż raz nie pomyliłam się.

 - Wie pani, że jest seropozytywna? – Magda zmieniła temat. Kobieta westchnęła ciężko.

 - Tak wiem. Od co najmniej ośmiu lat. Próbowałam się leczyć, ale z marnym skutkiem. Jestem coraz słabsza i zupełnie nie mam odporności. Nawet zwykła grypa jest w stanie mnie zabić. Myślę, że niewiele mi już zostało.

Magda podniosła się z krzesła.

 - Spróbujemy panią trochę wzmocnić. Gdyby odczuwała pani ból w związku z operacją, tu jest dzwonek. Wystarczy nacisnąć i wezwać pielęgniarkę. Dzisiaj nie dostanie pani jeszcze nic do jedzenia, ale jutro zapewnimy pani jakieś lekkie śniadanie. Proszę wypoczywać.

 - Przyjdziesz tu jeszcze?

 - Na pewno. Jest przecież pani moją pacjentką.