MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Dwa tygodnie po tej rozmowie obudziła się ze złymi przeczuciami. Podreptała do kuchni, w której Leszek szykował sobie kanapki do pracy i termos z kawą. Było kilkanaście minut po czwartej. Podszedł do niej i przytulił ją mocno całując w skroń.

 - Jest bardzo wcześnie skarbie. Nie możesz spać?

 - Mam jakieś dziwne wrażenie, że coś niedobrego się wydarzy. Boję się… Nie płyń dzisiaj. Zapowiadali znowu sztorm. Jeśli coś ci się stanie, to nie wiem, jak sobie poradzę… - dokończyła drżącym głosem. Po jej policzkach płynęły łzy.

 - Głuptasku ty mój. Nawet jakby się coś stało to wpław przypłynę do ciebie. Kuter ma się dobrze, bo go wyremontowałem, co miałoby się stać? Już niejeden sztorm przeżyłem. Będzie dobrze. Ani się obejrzysz jak będę z powrotem. To już ostatnie łowienie w tym sezonie. Od jutra jestem cały twój. Przysięgam – pochylił się i przylgnął do jej ust. – Jesteś miłością mojego życia. Kocham cię tak, że aż serce boli. Nie ma takiej opcji, że miałbym nie wrócić. Głowa do góry. Uśmiechnij się do mnie i nie płacz, bo nic mi nie grozi. 

Chciała mu wierzyć, naprawdę chciała mu wierzyć, ale nie potrafiła pozbyć się tych złych przeczuć, które nią zawładnęły.

Nie potrafiła sobie znaleźć miejsca. Było już po dwunastej a Leszek nie wracał. Wielokrotnie wybierała numer jego komórki, ale nie odbierał. W końcu zadzwoniła do kapitanatu portu pytając czy kuter Leszka Strzeleckiego wrócił. Dyspozytor poinformował ją, że ponad dwie godziny temu nadano z tego kutra sygnał SOS i podano współrzędne, ale dwa kutry patrolowe, które wypłynęły natychmiast po zgłoszeniu nie znalazły w miejscu określonym współrzędnymi tej jednostki.

 - Poszukiwania nadal trwają. Proszę się uzbroić w cierpliwość, bo przy takiej fali i silnym wietrze jest bardzo prawdopodobne, że dryfują w zupełnie innym kierunku.

 - Pan żartuje? Jak ja mogę być spokojna i uzbroić się w cierpliwość kiedy mój mąż być może tonie? Wsiadam w samochód i zaraz tam u was będę.

Ten człowiek jeszcze bardziej podniósł jej ciśnienie. Czuła każdą komórką swojego ciała, że ten dzień nie skończy się dobrze. – Nie myśl o najgorszym. Leszek, to doświadczony rybak. Nie z takich opresji wychodził. Obiecał mi przecież, że nawet wpław wróci do mnie – starając się myśleć pozytywnie ubierała się pośpiesznie. Nacisnąwszy wełnianą czapkę na głowę wybiegła z domu. Wiatr był bardzo silny. Jego nagły podmuch niemal zwalił ją z nóg. Szybko wsiadła do samochodu i uruchomiła go. Po dwudziestu minutach parkowała przed budynkiem kapitanatu. Kiedy znalazła się już w dyspozytorni podeszła do człowieka, z którym prawdopodobnie rozmawiała przez telefon i przedstawiła się.

 - Dlaczego nikt do mnie nie zadzwonił? – rzuciła z pretensją. –Przecież mąż podawał wam mój numer telefonu.

 - To prawda, ale sądziliśmy, że prędko go odnajdziemy. Chwalił się, że spodziewacie się dziecka. Nie chcieliśmy pani denerwować…

 - I tak jestem zdenerwowana. Są jakieś wieści?

 - Wciąż szukają. Napije się pani kawy? Proszę sobie tu spocząć – nalał do kubka czarnego płynu i podał jej. Trzęsły jej się ręce. Parzyła sobie usta i nie mogła przestać płakać. Modliła się w myślach, żeby ten koszmar okazał się tylko złym snem.

 - Nie możecie wysłać śmigłowca? Może on miałby większe szanse odnaleźć kuter?

 - Już dzwoniliśmy po śmigłowiec do Urzędu Morskiego w Gdyni. Tylko oni dysponują śmigłowcem ratunkowym. Niestety warunki są takie, że nie może wystartować. Póki co musimy polegać tylko na naszych dwóch kutrach. Jestem przekonany, że w końcu go znajdą. Proszę być dobrej myśli.

Nie była. Jej myśli produkowały najczarniejszy scenariusz. - A jeśli okaże się, że nie przeżył tego sztormu? A jak utonął i nie znajdą ciała? Co z Walusiem? Przecież płynęli we dwójkę jak zawsze. – Straciła poczucie czasu. Kutry wciąż patrolowały spory akwen, ale nic nie znalazły. Było już dobrze po dwudziestej pierwszej, gdy odezwał się szyper jednego z kutrów rybackich. Poinformował, że na falochronie mniej więcej na wysokości Karwii rozbił się jakiś kuter. Nie mógł niestety odczytać ani numeru ani skrótu portu, bo kuter unosi się na falach do góry dnem. Dyspozytor natychmiast skierował kutry patrolowe w tym kierunku.

 - Jeśli to on, to dość daleko go zniosło, jakby nie miał kontroli nad sterem.

Po kolejnych dwóch godzinach zameldowano, że kuter już obrócono.

 - W sterówce znaleźliśmy ciało szypra. Jest przypięty do koła sterowego. Najwyraźniej próbował się odpiąć, ale mu się nie udało. To Leszek Strzelecki. Walentego Michalskiego nie zlokalizowaliśmy. Prawdopodobnie zmyło go z pokładu.

Ula już tego nie słyszała. Osunęła się nieprzytomna na podłogę. Dyspozytor natychmiast wezwał pogotowie. Długo próbowano ją docucić. Kiedy wreszcie odzyskała przytomność chciano ją zabrać do szpitala, ale się nie zgodziła. Podano jej więc tylko zastrzyk na złagodzenie skutków szoku. Powoli dochodziła do siebie. Wciąż nie mogła uwierzyć w tę śmierć. Tydzień temu byli na USG i dowiedzieli się, że będą mieli córeczkę. Leszek aż się popłakał ze szczęścia. A teraz? Teraz nie będzie przy jej narodzinach, nie usłyszy jej pierwszego krzyku, nie przytuli… Jak ona ma dalej żyć? Bez niego? To takie nierzeczywiste. To jak okrutny klaps od losu. On miał przecież przeżyć z nią życie, wychować dzieci i zestarzeć się wraz z nią.

Nad ranem przypłynęły oba kutry patrolowe. Na nabrzeżu stały dwie jednostki pogotowia ratunkowego. Nie rozumiała, dlaczego dwie karetki. Wraz z dyspozytorem zeszła na nabrzeże. Widziała jak wynoszą nosze i nie mogła powstrzymać szlochu. Już na miejscu dyspozytor przedstawił ją lekarzowi i ekipie ratowniczej.

 - To pani Strzelecka, żona szypra. Pokażcie jej ciało.

Odsunięto zamek plastikowego worka. To był dla niej najcięższy moment. Leszek był bardzo siny, ale wyglądał jakby spał. Podeszła bliżej i przytuliła jego głowę do piersi.

 - Dlaczego mi to zrobiłeś kochanie? To przecież miał być twój ostatni dzień. Obiecałeś mi, że będzie wszystko w porządku. Jak ja mam teraz żyć? – szlochała głośno nie mogąc opanować dygotu. Podszedł do niej lekarz i zaproponował środek uspokajający.

 - Jest pani kompletnie roztrzęsiona. To może zaszkodzić dziecku. Mężowi już nie jesteśmy w stanie pomóc, ale pani tej pomocy potrzebuje. Ja muszę zrobić obdukcję. To konieczność. Potem zawieziemy ciało do kostnicy. To przy Żeromskiego trzydzieści dwa.

 - Nie zgadzam się na sekcję zwłok – wyrzuciła z siebie. – Nie pozwolę go kroić.

 - Spokojnie. Nie będzie sekcji zwłok. Przyczyną zgonu jest ewidentnie utonięcie. Nie musimy go kroić.

Ktoś złapał ją za ramię. Odwróciła się. Przed nią stał Nikodem Szymczyk i kilku innych rybaków. Paru z nich poznała osobiście. Już wiedzieli o całej tragedii.

 - Tak strasznie nam przykro Ula – Nikodem miał łzy w oczach. – On był najlepszym rybakiem tutaj. Nikt z nas nie spodziewał się takiej tragedii. - Przytuliła się do niego i rozpłakała się głośno. – Pamiętaj, że nie jesteś sama. Pomożemy ci. Wszyscy tutaj bardzo go lubiliśmy. Lubiliśmy ich obu. Nie wiem, czy kiedykolwiek Waluś się odnajdzie. Są tu jego rodzice. Dopiero teraz ich powiadomiono. Dokąd zabierają Leszka?

 - Do kostnicy. Tam będę mogła załatwić pochówek. Nie wiem czy dam radę. Lecę z nóg. Siedzę tu od trzynastej.

 - Przyjechałaś samochodem?

 - Tak… Stoi na parkingu.

 - Odwiozę cię. Po drodze wstąpimy po Jankę.

Zastrzyk najwyraźniej zaczął działać, bo Ula stała się apatyczna i senna. Nikodem pomógł jej wsiąść do samochodu. Przysypiała i ledwie zarejestrowała obecność w nim żony Nikodema. Obudziła się dopiero późnym wieczorem i gdy uświadomiła sobie, że już nigdy nie zobaczy swojego męża, że już nigdy nie przytuli się do niego, rozpaczliwie się rozpłakała. Janka usłyszawszy jej płacz weszła do sypialni i przysiadła na łóżku obejmując ją mocno.

 - Wypłacz się, może to trochę ci ulży… Zrobię ci coś do jedzenia i mocną kawę. Zaraz poczujesz się lepiej.

 - Nie, nie. Tylko kawę. Nie jestem w stanie nic przełknąć. Gdzie Nikodem?

 - Wziął twój samochód. Miał pojechać jeszcze do portu i do kostnicy zorientować się, kiedy można będzie pochować Leszka. Powinien już wrócić…

Rzeczywiście wrócił wkrótce. Usiadł przy kuchennym stole i z troską popatrzył na Ulę.

 - Jak się czujesz?

 - Jakbym nie żyła. Wciąż mam nadzieję, że przejdzie przez te drzwi z tym swoim zawadiackim uśmiechem – kolejny raz popłynęły jej łzy po policzkach.

 - Zrobiliśmy wśród chłopaków zrzutkę. To żadna jałmużna. Zawsze tak robimy, kiedy któryś z nas zginie – położył dość grubą kopertę na stół. – Taką samą dostaną rodzice Walusia. Przyholowali kuter. Nawet nie jest bardzo zniszczony. Ma niewielką dziurę w burcie, bo fale rzuciły go na falochron. Wcześniej musiał obrócić się do góry dnem. Gdyby nie to, być może Leszek by przeżył. Z żywiołem nie wygrasz – rzucił filozoficznie. – Jest jeden chętny, żeby odkupić od ciebie ten kuter. Daje dziesięć tysięcy euro. To niezła cena Ula wziąwszy pod uwagę, że to stara łajba tyle, że po remoncie. No chyba, że chcesz go zatrzymać.

 - A na co mi on? Już zawsze kojarzyłby mi się ze śmiercią Leszka.

 - Lechu był ubezpieczony na dość wysoką sumę, ale na wypłatę będziesz musiała zaczekać. Powinnaś poszukać polisy tu w domu. Kuter też był ubezpieczony, ale nie mam pojęcia na ile. Jutro rano zawiozę cię do kostnicy. Musisz zabrać mu jakieś ubranie, żeby można go było pochować. Dowiedziałem się, że na miejscu załatwiają też kwiaty i trumnę. Jutro pojedziemy także na cmentarz, bo trzeba wykupić miejsce pochówku.

 - Nie trzeba. Leszek miał wykupione miejsce obok swoich rodziców. Mam na to papiery. Był przewidujący. Nawet niedawno załatwiał coś u tutejszego notariusza, ale nie mam pojęcia co, bo nie chciał mi powiedzieć.

 - Testament. Jestem pewien, że testament. Podjedziemy do tego prawnika i dowiemy się. Nie wiem, czy możemy zostawić cię na noc samą. Dasz sobie radę?

 - Będę musiała. Noszę przecież jego dziecko więc nie zrobię nic głupiego. Bez obawy. Weźcie samochód, bo nie chcę, żebyście taki kawał szli pieszo. Jutro po prostu przyjedziesz po mnie. Muszę porozmawiać z tatą i może z Maćkiem.

 - Maćka mnie zostaw i skup się na tacie. Zbieramy się. Będę rano o dziewiątej.

Ciężko jej szła ta rozmowa z ojcem, bo przez ciągły płacz Cieplak niewiele zrozumiał.

 - Prawdopodobnie przyjedzie tu Maciek. Zabierz się z nim. Potrzebuję was obu. Jestem bliska załamania nerwowego. Przyjedźcie jak najszybciej.

Następnego dnia załatwiwszy sprawy w kostnicy i na cmentarzu podjechali do notariusza. Ula nie do końca była przekonana, czy chodzi o testament, ale Nikodem z dużą pewnością powiedział, że każdy z rybaków załatwia takie rzeczy nie czekając na starość.

 - Ta robota jest bardzo niebezpieczna. Wypływasz w morze i nigdy nie wiadomo, czy wrócisz, bo warunki pogodowe mogą zmieniać się jak w kalejdoskopie. Nasze rodziny muszą być zabezpieczone. Leszek dopóki był sam nie zawracał sobie tym głowy. Teraz był mężem, za chwilę miał zostać ojcem i spisanie testamentu stało się sprawą priorytetową.

Notariusz potwierdził słowa Nikodema. Ze sporego sejfu wyjął dużą, szarą, zalakowaną kopertę. Złamał pieczęć i z jej wnętrza wyciągnął kolejną kopertę tym razem białą, którą wręczył Uli i sam testament. Na kopercie widniał napis „Do mojej kochanej żony”. Nie miała siły czytać teraz tego listu. Chciała go odczytać w samotności jakby przeczuwała, że będzie to coś bardzo osobistego.

Notariusz rozpostarł testament i odczytał jego treść. Wynikało z niej, że dom i grunt stają się własnością Uli. Również koncesja na agroturystykę zostaje przepisana na nią. Nie miała pojęcia, że Leszek założył dodatkowe konto z myślą o swojej córce, chociaż przecież nie miał pojęcia, czy poród przebiegnie pomyślnie. Okazało się, że konto na kwotę dziesięciu tysięcy złotych zostało założone dzień po badaniu USG. Ula usłyszawszy to rozpłakała się. Jak tylko wyszli z przychodni Leszek bardzo nalegał, żeby zdecydowali się na imię dziecka. Chciał wiedzieć. Właściwie to sam zaproponował imię Agata, a Ula się zgodziła, bo i jej to imię przypadło do gustu. On pomyślał dosłownie o wszystkim. Zabezpieczył i ją i dziecko. Działał tak jakby świat miał skończyć się jutro. Dla niego skończył się zdecydowanie za wcześnie. Odszedł zbyt młodo, odszedł w momencie, kiedy wreszcie zaczynały spełniać się jego marzenia. To takie niesprawiedliwe. Nie nacieszyli się sobą. On miał żyć dla niej i dla Agaty. Miał spełnić się jako mąż i ojciec. Dlaczego jej nie posłuchał? Dlaczego zbagatelizował jej przeczucia? Tego już nigdy się nie dowie. Od notariusza wyszła przygnębiona. Jeszcze musiała załatwić sprawę polisy, którą znalazła bez trudu, bo Leszek miał idealny porządek w dokumentach. Wróciła do domu kompletnie wyczerpana. Na miejscu zastała Jankę, która zadbała o obiad, ale nie miała apetytu. Nikodem mocno zgłodniał więc nie żałował sobie. Ona ledwie skubnęła.

Szymczykowie pojechali późnym popołudniem. Nikodem obiecał dopilnować sprawę sprzedaży kutra. Po ich wyjściu Ula zaszyła się w małżeńskiej sypialni i otworzyła białą kopertę.