DRUGA SZANSA - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Nie mogła się już doczekać tego wyjazdu. Wiedziała, że jej ledwo zipiące autko nie pokona tak długiej trasy z Krakowa do Sopotu i że będzie musiała tam dotrzeć pociągiem. Podróż wydawała się męcząca, ale perspektywa trzech tygodni nad morzem niwelowała wszystkie niedogodności. Zanim wyjechała zaliczyła fryzjera, bo uznała, że czas się pozbyć dawnej Uli. Wyszła z zakładu z burzą rudych włosów w dodatku krótszych o co najmniej połowę.

Ośrodek, w którym miała wypoczywać wyglądał, jakby żywcem wyciągnięty z głębokiej komuny, choć ona sama nie znała tamtych czasów. To było jednak mylne wrażenie, bo w środku okazał się bardzo nowoczesny.

Zameldowała się i wzięła kartę magnetyczną do pokoju. Na szczęście mieścił się na parterze i nie musiała ciężkiej walizki targać po schodach, bo jak się okazało budynek nie posiadał wind.

Pokój był bardzo przyjemny i dość przytulny. Od razu weszła pod prysznic spłukując z siebie trudy długiej podróży. Potem rozpakowała się i przebrała w bardziej swobodne ciuchy. W recepcji dowiedziała się, że śniadania są od ósmej do dziewiątej a obiadokolacje od osiemnastej do dziewiętnastej. Do tej drugiej miała sporo czasu i postanowiła rozejrzeć się po okolicy, a przede wszystkim sprawdzić, czy faktycznie do morza jest tak blisko jak zapowiadały to foldery.

Dotarła tam w niespełna dziesięć minut idąc wolno spacerkiem. Jej oczy chłonęły błękit spokojnego morza. Rozejrzała się wokół siebie, ale nie zauważyła zbyt wielu osób.

Wciągnęła do płuc rześkie, morskie powietrze i ruszyła w stronę kutrów wyciągniętych na brzeg. Ściągnęła z nóg lekkie klapki i trzymając je w dłoniach weszła do płytkiej wody. Była zimna, ale jej to wcale nie zraziło. Niewielkie fale rozbijały się o jej stopy łaskocząc je i pieszcząc. To było takie przyjemne… Gdzieś daleko zauważyła molo, ale pomyślała, że jeśli tam pójdzie nie zdąży wrócić na osiemnastą. Zostawiła je sobie na jutrzejszy dzień.

Powiało chłodną bryzą. Zadrżała. Wychodząc nie pomyślała, żeby wziąć sweter. Podniosła się z piasku i ruszyła w stronę hotelu.

Weszła na stołówkę od razu zauważając, że obowiązuje tu szwedzki stół. Z tacą przesuwała się wzdłuż wystawionych w bemarach potraw. Skusiła się na zupę ogórkową i kluski śląskie z roladą i buraczkami. Do kompletu wzięła kompot z wiśni. Jedzenie było naprawdę smaczne. Konsumując dyskretnie rozejrzała się po sali. Niewielu było wczasowiczów. Ewidentnie sezon się kończył. Było trochę ludzi starszych i ludzi samotnych tak jak ona. Nie szukała wakacyjnej przygody i była od tego daleka. Przyjechała tu po to, żeby naładować baterie, żeby odreagować ten sądowy stres, który siedział w niej przez tyle długich miesięcy. Samotność bardzo jej odpowiadała. Nikt do niczego jej nie zmuszał, nikt nie wymagał, nikt nie robił wyrzutów i awantur. Samotność oferowała święty spokój a tego w tym momencie potrzebowała najbardziej. Miała w pracy kilka koleżanek po podobnych przejściach jak ona. Rozwódek z ogromnym parciem na znalezienie jak najprędzej faceta, bo jak twierdziły, nie potrafiły być same. Niektóre z nich wyszły powtórnie za mąż i okazało się, że trafiły jeszcze gorzej niż za pierwszym razem. Ula nie miała tego problemu. Nie odczuwała braku mężczyzny, a przynajmniej jeszcze nie teraz. Nawet gdyby potrzebowała towarzystwa, to zawsze jakieś się znajdzie i to niekoniecznie rodzaju męskiego.

Wytarła serwetką usta i odniosła talerze na przeznaczony do tego stolik. Syta z pełnym do granic możliwości brzuchem ruszyła do swojego pokoju. Czuła, że zaśnie kamiennym snem.

Obudził ją słoneczny poranek. Przeciągnęła się rozkosznie i zerknęła przez okno. Z daleka widziała siną barwę morza i słyszała skrzeczące mewy, które zapuszczały się aż tutaj. Energicznie wyskoczyła z łóżka biorąc przyjemny prysznic. Wysuszyła i wyszczotkowała swoje rude włosy nie myśląc nawet o makijażu. Postanowiła darować go sobie przez cały pobyt. Ubrana w cieniutką bluzeczkę i równie cienką spódniczkę przewiesiwszy niewielką torebkę przez ramię wyszła na zewnątrz. Tym razem pamiętała o zabraniu swetra.

Sporo zwiedziła tego dnia. Zaliczyła historyczną część miasta. Obejrzała Krzywy Domek, który był miejscową atrakcją i dotarła wreszcie do Grand Hotelu.

Hotel wywarł na niej ogromne wrażenie. Znała jego bryłę głównie z pocztówek, ale zobaczyć go na własne oczy, to naprawdę było coś. Wiedziała, że to tutaj właśnie każdego roku zjeżdżają aktorzy z całej Polski i trochę żałowała, że to nie we wrześniu. Dotarła do molo. Wykupiła bilet i ruszyła na sam jego koniec. W połowie drogi zarzuciła na ramiona sweter. Im bardziej oddalała się od wejścia tym było chłodniej. Doszła do samego końca i przed sobą miała już tylko spokojną taflę morza. Choć krajobraz był dość monotonny, ona mogłaby stać tak kilka godzin i gapić się na ten wodny bezmiar. Na horyzoncie zauważyła prom i kilka statków zdążających do gdyńskiego portu. Koniecznie powinna była zapytać o jakieś rejsy. Być może tutaj można było skorzystać z czegoś takiego. Popłynęłaby chętnie, bo nigdy nie miała okazji. Ale co to? Zerknęła w bok zauważywszy wielką tablicę informacyjną. Uśmiechnęła się. Ledwie pomyślała o rejsie, a tu proszę, wszystko napisane. Zabytkowy statek „Pirat” obsługuje czterdziestominutowe rejsy po Zatoce Gdańskiej, a bilety można nabyć tuż przed rejsem właśnie w tym miejscu, w którym stała. Następny miał być o trzynastej, – zerknęła na zegarek - za jakieś pięćdziesiąt minut.

Postanowiła zaczekać i wykorzystać to, że akurat tutaj jest. Po pół godzinie zgromadził się spory tłumek chętnych. Ucieszyła się, bo wyczytała z tablicy, że rejsy uzależnione są od pogody i frekwencji.

Wreszcie zauważyła zbliżającego się „Pirata”. Był naprawdę imponujący, zabytkowy. Bez wątpienia jedna z najlepszych atrakcji.

Wykupiła bilet i weszła na pokład zajmując miejsce przy burcie. Nawet nie przypuszczała, że pływanie statkiem może być takie przyjemne. Śmiała się w duchu, że statek dobrze na nią zareagował, bo nie miała mdłości i nie kręciło jej się w głowie. Dzisiejszy dzień uznała za bardzo udany. Schodząc z mola zapytała o najbliższą smażalnię ryb. Miała ochotę na dorsza lub flądrę. Kiedy dotarła do smażalni zaproponowano jej kerguleny.

 - Są bardzo smaczne i świeże. Mają białe mięso i nie mają ości. Polecamy.

Skusiła się i nie żałowała, bo ryby były niezwykle delikatne i pyszne. Zaspokoiwszy głód zajrzała do przewodnika i wolno ruszyła w kierunku hotelu, ale drogę wybrała inną, żeby jeszcze coś zwiedzić.

Następne dni były bardzo ciepłe. Starała się to wykorzystać. Zabierała ze sobą leżak i wygrzewała się na nim do oporu. Chciała się trochę opalić, by nie straszyć ludzi swoim białym jak śnieg ciałem.

W sobotę kończył się tygodniowy turnus. Jedni ludzie wyjeżdżali inni meldowali się w recepcji. Zdecydowanie więcej niż poprzednio było osób samotnych. – Może to też jacyś życiowi rozbitkowie po przejściach podobnie jak ja? – pytała w myślach.

Weszła do jadalni i zwyczajowo zajęła ten sam stolik co zwykle. Skupiła się na posiłku. Zupa pomidorowa pachniała bosko. Ze wszystkich zup tę lubiła najbardziej. Devolay szczodrze sikał płynnym, gorącym masłem, a purée rozpływało się w ustach. – Mają tu naprawdę świetnych kucharzy. Cokolwiek bym nie wzięła, wszystko jest smaczne. Naprawdę nie ma powodów do narzekań.

 - Przepraszam panią, mogę się dosiąść?

Podniosła głowę i ujrzała stojącego przy stoliku mężczyznę. Rozejrzała się dokoła. Było sporo wolnych stolików. Nie bardzo rozumiała dlaczego nie wybierze jednego z nich.

 - Proszę… - wskazała dłonią krzesło. Mężczyzna postawił tacę ze swoim obiadem i usiadł wygodnie.

 - Proszę mi wybaczyć, ale bardzo nie lubię jadać sam – uśmiechnął się do niej wdzięcznie a na jego policzkach wykwitły dwa słodkie dołeczki.

 - Mój Boże, jaki on piękny – przemknęło jej przez głowę – i taki przystojny. Ma ładne oczy a rzęsy dłuższe od moich.

 - Też przyjechała pani dzisiaj?

 - Nie, nie… Wykupiłam trzy turnusy. Jestem tu od tygodnia.

 - Powinienem się pani najpierw przedstawić – wyciągnął do niej dłoń. – Marek Dobrzański z Warszawy.

 - Urszula Sosnowska z Krakowa.

 - Kawał Polski pani przejechała. Warto było?

 - Zdecydowanie warto. Bardzo kocham morze i dawno nad nim nie wypoczywałam. Wzięłam więc zaległy urlop i oto jestem.

 - Ja wykupiłem dwa tygodnie. Koniecznie musiałem odpocząć. Ostatnio miałem kiepski okres w życiu.

 - To podobnie jak ja. Na szczęście to miejsce jest idealne, żeby odreagować.

Zamilkli i zajęli się jedzeniem. Ula sądziła, że to będzie tylko błaha rozmowa na tematy ogólne. Nigdy nie wierzyła w jakieś wakacyjne miłości, bo z reguły one nigdy nie przetrwały próby czasu z powodu braku możliwości ponownego spotkania się. Tu też na nic nie liczyła, chociaż nie mogła zaprzeczyć, że mężczyzna siedzący obok jest nie dość, że zabójczo przystojny, to jeszcze szarmancki, uprzejmy, kulturalny i bez wątpienia dobrze wychowany. Musiał być trochę od niej starszy. Niewiele. Może jakieś trzy lub cztery lata. Zauważyła, że na skroniach i dwudniowym zaroście pojawiły mu się pierwsze siwe włosy, ale to dodawało mu tylko uroku. 

Skończyła jeść i dopiła kompot. Zebrała talerze i wstała od stolika.

 - Już pani odchodzi? – zapytał rozczarowany.

 - Pójdę się jeszcze przejść brzegiem morza. Muszę trochę spalić tych kalorii.

 - Mogę iść z panią? – poprosił.

 - Jeśli pan chce, to zapraszam.

Odniósł i on swoje talerze i dołączył do niej. Wieczór był chłodny. Otuliła się szczelniej swetrem i splotła na piersiach ręce. Marek zrównał się z nią. Morze szumiało a oni szli coraz dalej czasem rozmawiając, czasem milcząc. Mijali kilka kutrów zacumowanych na plaży, gdy w pewnym momencie Ula krzyknęła i upadła na wilgotny piasek. Wystraszony Marek błyskawicznie przykucnął przy niej pytając co się stało.

 - O matko, jak to boli. Potknęłam się o tę metalową linę. Nie zauważyłam jej. Chyba rozcięłam stopę na podbiciu.

 - O rany! Pani krwawi i to mocno – Marek ściągnął z siebie sweter i biały t-shirt. Rozerwał ten ostatni i mocno ścisnął Uli stopę. – Koniecznie musi obejrzeć to lekarz. Da pani radę iść?

 - Nie… - rozpłakała się. – Bardzo mnie boli. – Za daleko odeszliśmy. Nie dowlokę się do hotelu.

 - Zaniosę panią – podjął bez namysłu decyzję. – Proszę złapać mnie za szyję. Trzeba działać, bo wykrwawi się pani. Nie wiem, czy nie przecięła pani jakiegoś naczynia. Idziemy.