DRUGA SZANSA - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

 - Piotr jest lekarzem. Kardiochirurgiem. Pobraliśmy się tuż po ukończeniu przeze mnie studiów. Byliśmy w sobie szaleńczo zakochani i nie widzieliśmy poza sobą świata. Mój były mąż jest bardzo zdolny. Poznano się na nim jak tylko zaczął pracować. Dopuszczano go do najbardziej skomplikowanych operacji. Niestety wiązały się z tym częste dyżury i wezwania na telefon. Więcej go nie było w domu niż był. Trudno było mi to zaakceptować. Siedziałam wciąż sama jak pokutnica i nie rozumiałam, że mój mąż tak bardzo kiedyś zaangażowany we wszelkie wypady w góry, stracił nimi zainteresowanie, bo praca zaczęła go tak bardzo absorbować. Coraz bardziej odsuwaliśmy się od siebie. Kiedy on wracał do domu ja już spałam. Kiedy wychodził do pracy, ja od dawna w niej byłam. Krótkie momenty, kiedy byliśmy w domu oboje przeznaczaliśmy nie na zacieśnianie związku, ale na wieczne kłótnie i pretensje. On miał żal do mnie a ja do niego. Stawał się też coraz bardziej chamski i arogancki wobec mnie. Przestał mnie szanować. Męczyłam się tak ponad dwa lata, aż któregoś dnia uznałam, że już dłużej nie dam rady, że jeszcze dzień, jeszcze dwa, a oszaleję. Wynajęłam adwokata, który napisał pozew i reprezentował mnie w sądzie. Rozwód miał być bez orzekania o winie, ale mój mąż zdecydowanie się temu sprzeciwił, bo uważał, że rozpad pożycia nastąpił wyłącznie z mojej winy. Już na sali sądowej dowiedziałam się dzięki skrupulatnej pracy mojego prawnika i jego zaangażowaniu, że mój mąż zaliczył połowę żeńskiego personelu medycznego, a jedna z pielęgniarek była z nim w piątym miesiącu ciąży. W tym momencie mój mąż zapewne żałował, że nie zmienił kwalifikacji pozwu. Z tego też tytułu adwokat optował za odszkodowaniem dla mnie i wnioskował za uznaniem winy Piotra. Sąd tak właśnie orzekł. Wszystko trwało kilka miesięcy i kompletnie mnie wykończyło nerwowo. Musiałam odpocząć i dlatego jestem tu dzisiaj. Ot i cała historia.

 - To strasznie przykre, że oboje mieliśmy pod górkę. Teraz kiedy myślę o tym wszystkim uważam, że powinienem był być bardziej stanowczy i nie ulegać rodzicom. Oni nie przeżyją za mnie życia i to nie oni powinni decydować z kim się mam ożenić, ale czasu nie cofnę… Było, minęło i trzeba żyć dalej, a nie zamartwiać się przeszłością, prawda?

 - Prawda… Chyba zmarzłam. Chodźmy, bo za chwilę zacznę szczękać zębami.

W przedostatni dzień pobytu podjechali jeszcze do przychodni, ale okazało się, że szwy mogą być ściągnięte dopiero za tydzień.

 - Dostanie pani od nas zaświadczenie, które pokaże u siebie w przychodni chirurgicznej. Jestem pewien, że za tydzień rana zagoi się już do końca.

Po opuszczeniu przychodni Marek zabrał Ulę do przyjemnej kawiarenki niedaleko Grand Hotelu. Zamówił espresso i po kawałku czekoladowego tortu. Do tego po lampce czerwonego, półsłodkiego wina. Uniósł kieliszek do góry i uśmiechnął się do Uli.

 - Za naszą znajomość Ula i za miłe towarzystwo. Właściwie to mógłbym podwieźć cię do Warszawy, a stamtąd miałabyś połowę drogi do domu.

 - Nie…, to bez sensu. Mam już wykupiony bilet powrotny, a w Warszawie musiałabym pewnie czekać na przesiadkę. Dziękuję ci bardzo, ale nie chcę zmieniać planów. Ty wyjeżdżasz rano?

 - Niestety. Nawet nie zdążę zjeść śniadania. Muszę być w Warszawie najdalej na czternastą, bo jutro moi rodzice wylatują do Szwajcarii. Ojciec od dawna niedomaga na serce, a tam zawsze stawiają go na nogi. Musi przekazać mi kilka rzeczy dotyczących firmy, bo to on zastępował mnie przez te dwa tygodnie.

Po obiadokolacji poszli jeszcze na ostatni spacer plażą. Stanęli przy kutrach w milczeniu. Bóg raczył wiedzieć, co się w tej chwili działo w ich sercach. Marek pochylił się i przytulił do jej ust. Nie oddała pocałunku, chociaż pod jego wpływem przeszedł ją dreszcz po całym ciele. Oderwał się od niej usiłując wyczytać coś z jej oczu.

 - Ula…

 - Ciii… - położyła mu dłoń na ustach. – To nie ma sensu Marek. To nie ma prawa się udać. Zostańmy przyjaciółmi – wyciągnęła do niego rękę. Podniósł ją do ust i ucałował z atencją.

 - Jak sobie życzysz Ula. Jak sobie życzysz…

Już nie próbował więcej. Najwyraźniej ona nie była gotowa na nowy związek. Był nieco rozczarowany podobnie jak ona. Pożegnali się w holu. Nie wymienili numerów telefonów ani adresów. Liczyła jeszcze na to, że być może rano przed wyjazdem Marek zapuka do niej i poda jej swój numer, ale nic takiego się nie zdarzyło. Wcześnie rano usłyszała warkot silnika i podeszła do okna. Srebrny Lexus właśnie wyjeżdżał tyłem z parkingu.

 - I tak właśnie się kończą wakacyjne znajomości – pomyślała z przykrością. – Do kitu z nimi – była zła sama na siebie.

Ubrała się i ruszyła do jadalni. Nie spieszyła się, bo pociąg miała dopiero po jedenastej. Mijając recepcję została zatrzymana przez recepcjonistkę.

 - Mam dla pani list. Proszę.

Nieco zdziwiona odebrała kopertę od kobiety. Na niej widniał tylko numer jej pokoju. Otworzyła ją. W środku była kartka, a na niej skreślone kilka słów.

„Ula, proszę Cię nie zostawiajmy tak tego. Zadzwoń. Jeśli kiedykolwiek w czymkolwiek będę mógł Ci pomóc – zadzwoń o każdej porze dnia i nocy. Marek.”

Pod spodem widniał jego numer telefonu. Wprowadziła go do swojej komórki zastanawiając się jednocześnie, w jaki sposób on chce być jej pomocny. Przecież mieszka w Warszawie. Stamtąd chce jej pomagać? Bez sensu. Kompletnie bez sensu.

Wróciła do Krakowa, ale tak się jakoś złożyło, że nie potrafiła się przemóc, żeby zadzwonić do Marka. Nie, żeby jej go nie brakowało, lecz doszła do wniosku, że ta ich wakacyjna znajomość jest naprawdę bez przyszłości. Nie chciała mu zawracać głowy. – Pewnie jest zajęty, a ja nie będę mu się narzucać. Może już o mnie zapomniał? Zadzwonię i co mu powiem? Cześć Marek tu Ula. Pamiętasz mnie jeszcze? A on odpowie – Ula, jaka Ula? To wariant najgorszy z możliwych. Lepiej niech zostanie tak jak jest.

Mijały dni, tygodnie i miesiące, a ona udawała sama przed sobą, że zapomniała o Marku. Oszukiwała się i usprawiedliwiała zarazem. Starała się żyć tak jak przed wyjazdem do Sopotu. Często chodziła na bulwar, czytała dziesiątki książek lub brała do domu dodatkową robotę. To był sposób na zagłuszenie wspomnień i poczucia winy. Wciąż obserwowała giełdę i trzymała rękę na pulsie. Czasami, gdy odzywała się jej komórka, rzucała się wręcz na nią myśląc, że może to Marek. Szybko jednak uświadamiała sobie, że to niemożliwe, bo przecież on nie ma jej numeru telefonu. To było istne wariactwo, bo doszła do wniosku, że on wcale nie jest jej obojętny i że rozpaczliwie za nim tęskni. Paradoksalnie z każdym mijającym dniem było jej coraz trudniej przełamać się i wybrać jego numer.

Wrócił do Warszawy. Jeszcze tego samego dnia odwiózł rodziców na lotnisko i prosto stamtąd pojechał do siebie na Sienną. Nie mógł przestać myśleć o Uli. Wyrzucał sobie, że nie poprosił ją o numer telefonu. Miał tylko nadzieję, że ona zapisała jego i że kiedyś zadzwoni. Rzucił się w wir pracy. To pomagało tylko na krótką chwilę, bo kiedy opuszczał gmach F&D jego myśli krążyły już tylko wokół Uli. Mijał czas, a ona nie odezwała się ani raz. To było dla niego nie do zniesienia. Zaczęły przychodzić mu do głowy różne desperackie pomysły. Na przykład, żeby jechać do Krakowa i zacząć jej szukać. Nie mógł tylko sobie przypomnieć nazwy ulicy, przy której mieszkała. Podgórna? Podgórska? Nie miał pewności. A może wykupić czas antenowy i wystąpić z apelem, że jej poszukuje? Bez sensu. Na pewno zawstydziłoby ją coś takiego. Nie znał nawet banku, w którym pracowała. Jak miał ją odnaleźć?

Wracała z pracy. Dzień był naprawdę paskudny. Od rana padał śnieg z deszczem a na ulicach potworzyło się śliskie błoto. Coś jednak było nie tak z silnikiem. Zauważyła to już rano, ale zbagatelizowała, bo przecież jakoś musiała dojechać do pracy.

Dojeżdżała do świateł, gdy silnik zajęczał jak ranny zwierz, zacharczał i w końcu zgasł. Bezskutecznie usiłowała odpalić go ponownie. Za nią ustawił się długi sznur samochodów a zniecierpliwieni kierowcy zaczęli na nią trąbić. W końcu po trzeciej zmianie świateł chyba zrozumieli, że nie ruszy z miejsca i zaczęli ją omijać. – Sami gentelmani. Ani jeden nie wylazł i nie zapytał, czy może mógłby pomóc przynajmniej zepchnąć samochód na pobocze. Buractwo. – Wściekła wysiadła z samochodu i manewrując kierownicą jakoś przepchnęła auto na bok, żeby nie tarasować jezdni. Ustawiła trójkąty i sięgnęła po komórkę. Poczuła się nagle kompletnie bezradna i przytłoczona. To było zbyt wiele jak na jedną słabą kobietę. Coś nagle w niej pękło i rozpłakała się. Od tylu lat była zdana wyłącznie na siebie, nawet z typowo męskimi sprawami musiała sobie radzić bez żadnej pomocy. Jej koleżanki w takich sytuacjach jak ta nawet nie próbowały dzwonić do warsztatu, tylko wykonywały telefon do męża, żeby to on się wszystkim zajął.

 - Każdy mężczyzna musi mieć świadomość, że jest potrzebny, a kobieta ma się czuć jak kobieta – mawiała jedna z nich. Ula stojąc i moknąc na poboczu pomyślała, że nawet nie pamięta, kiedy ostatni raz czuła się kobietą. I nagle doznała olśnienia. Zdała sobie sprawę z tego, że jednak pamięta. To było wtedy, kiedy Marek niósł ją na rękach, gdy skaleczyła nogę. To wtedy poczuła się taka mała, krucha i zaopiekowana. Zrobiło jej się gorąco, kiedy przypomniała sobie wzrok Marka taki czuły, trochę zmartwiony wręcz przejmujący. Bezwiednie uniosła telefon i odszukała jego numer. Odebrał po dłuższej chwili. Zamarła na dźwięk jego głosu i nie potrafiła wydobyć z siebie słowa.

 - Halo, słucham, kto dzwoni? Halo? – słyszała jego oddech i nadal milczała. Jej ręce wpadły w jakieś dziwne drżenie, a ciało dygotało jak w febrze. Wiedziała, że nie da rady się odezwać. Miała się już rozłączyć, gdy usłyszała - Ula? Ula… to ty…?

Stała jak wmurowana zastanawiając się skąd wiedział, że to ona i dlaczego w jego głosie było tyle nadziei? Przemogła się wreszcie.

 - Tak… to ja. Przepraszam, że zawracam ci głowę, ale kompletnie nie wiem co rozbić – rozpłakała się. – Mój stary Ford rozsypał się całkiem na skrzyżowaniu. Pada śnieg z deszczem, a ja nawet nie znam numeru do jakiegoś warsztatu, czy serwisu. Wiem tylko, że trzeba go odholować, bo silnik padł.

 - Już dobrze. Już dobrze. Jestem z tobą i pomogę ci. Tylko nie wpadaj w panikę. Mam pod Krakowem znajomego, który jest właścicielem warsztatu samochodowego a najważniejsze, że ma lawetę. Jak skończymy rozmawiać, zadzwonię do niego i dokładnie wszystko mu opiszę. Ty wejdź do samochodu i nie marznij. Najdalej za godzinę ktoś tam podjedzie.

Ta rozmowa napełniła ją nadzieją i dodała otuchy. Wsunęła się z powrotem do wnętrza samochodu i cierpliwie czekała na pomoc. Marek załatwił sprawę jak należy. Potem połączył się z Ulą i przez cały czas trzymał ją na telefonie nie pozwalając jej wpaść w histerię i uspokajając. W lusterku zauważyła światła pomocy drogowej i powiadomiła o tym Marka.

 - Będę musiała kończyć, bo właśnie przyjechali. Bardzo, bardzo ci dziękuję. Odezwę się jeszcze jak będę już w domu.

Kolega Marka okazał się bardzo miłym i uczynnym człowiekiem. Szybko dokonał oględzin samochodu i szczerze powiedział, że to auto nadaje się już tylko na złom.

 - Koszty naprawy będą astronomiczne. Lepiej już zainwestować w jakieś młodsze autko i nie szarpać się z tym gratem. Ja obiecałem Markowi, że załatwię wszystko jak najlepiej i najtaniej. Prowadzę też złomowisko takich gratów i jeśli pani wyrazi zgodę, to zabiorę Forda, zważę go i zapłacę najlepszą cenę. Mogę też ułatwić pani znalezienie jakiegoś w miarę taniego samochodu tylko muszę wiedzieć jak dużo chce pani wydać na jego zakup. Od ręki mogę sprzedać Opla Corsę siedmioletniego wycenionego na szesnaście tysięcy osiemset osiemdziesiąt złotych. Pani mogę sprzedać za piętnaście tysięcy. Jest po stłuczce, ale wyszykowany przeze mnie tak, że chodzi jak złoto.

 - Byłoby wspaniale i cena też mi odpowiada.

 - W takim razie nie traćmy czasu. Wciągamy tego wraka i pojedzie pani z nami. Sporządzimy umowę a płatności może pani dokonać kartą.

Kiedy ruszyli kolega Marka o imieniu Zbyszek połączył się z nim.

 - To ja Marek. Okazało się, że to stary Ford Escort i nadaje się tylko na złom. Pani Urszula musiałaby wtopić w niego ogromne pieniądze. Właśnie skończyliśmy remontować siedmioletniego Opla Corsę i zaproponowałem pani Uli kupno za piętnaście tysięcy. Ta cena jej odpowiada i chętnie go kupi. Właśnie jedzie z nami do warsztatu. Sporządzimy umowę i do domu wróci już nowym autkiem.

 - Świetnie to załatwiłeś przyjacielu. Winien ci jestem przysługę. Pozostaję twoim dłużnikiem. Jak będę w Krakowie, to wpadnę do ciebie specjalnie podziękować. Możesz dać mi na chwilę Ulę? Halo Ula? Jesteś zadowolona?

 - Bardzo. Pan Zbyszek to przemiły człowiek. Nie wiem czy poradziłabym sobie bez twojej i jego pomocy. Jestem wam obu bardzo wdzięczna. Nie spodziewałam się, że ta niemiła przygoda tak szczęśliwie się skończy.

 - Zadzwoń do mnie jak już będziesz w domu. Jestem ciekaw, czy będziesz zadowolona z nowego nabytku. Zbyszek, to bardzo solidny człowiek i znakomity fachowiec. Jestem pewien, że zrobił prawdziwe cacko z tego Opla i wszystko w nim chodzi jak w szwajcarskim zegarku.

 - Zadzwonię. Na pewno zadzwonię. Na razie – oddała Zbyszkowi telefon. – Marek bardzo pana chwali i bardzo ceni. Tacy przyjaciele to prawdziwy skarb.

Zbyszek uśmiechnął się pod nosem.

 - A znamy się już kilka ładnych latek. On też któregoś roku miał awarię i to poważną. Grzebałem wtedy przy jego samochodzie całą noc, ale udało się i mógł jechać dalej. Od tej pory jak tylko jest w Krakowie wpada do mnie i wspominamy stare czasy. O, właśnie dojechaliśmy.