DRUGA SZANSA - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Teren, na którym położony był warsztat wydawał się ogromny. Dwie spore hale. W mniejszej dokonywano napraw na bieżąco. W większej przywracano samochodom po wypadkach drugie życie. Zbyszek skupował takie uszkodzone samochody i z pietyzmem je naprawiał, by móc potem sprzedać. Za halami rozciągało się złomowisko. Wyglądało na to, że Zbyszek był człowiekiem przedsiębiorczym i jednocześnie pasjonatem. Stworzył sobie trzy źródła dochodu a przy okazji realizował swoje pasje.

Zaprowadził Ulę do większej hali, żeby pokazać jej Corsę.

 - To ta czerwona. Proszę zobaczyć.

Kolor zachwycił ją. Auto było wypolerowane na błysk. Otworzyła drzwi i wsunęła się za kierownicę. Było jej wygodnie. Obejrzała deskę rozdzielczą. Zbyszek podał jej kluczyki.

 - Przejedziemy się trochę. Proszę uruchomić silnik – zajął miejsce pasażera i czekał aż Ula ruszy. Wyjechała ostrożnie. Samochód chodził cichutko i płynnie.

 - Jest naprawdę wspaniały. W niczym pan nie przesadził. Jestem gotowa podpisać umowę choćby zaraz.

Tak się też stało. Zbyszek poczekał jeszcze aż podadzą mu całkowity koszt złomu i odjął go od ceny. Formalności poszły bardzo sprawnie. Zadowolona Ula uiściła zapłatę, podziękowała i odjechała do domu. Pamiętała, że ma zadzwonić jeszcze do Marka i jak tylko trochę się ogarnęła wybrała jego numer.

 - Jestem już w domu Marek. Przyjechałam Oplem. Jest idealny dla mnie. Pan Zbyszek zapewnił mnie, że jak tylko coś będzie się działo, to mam dać znać, a on naprawi. Cieszę się, że go poznałam. Wreszcie mam zaufanego mechanika.

 - A ja się cieszę, że nareszcie masz dobry nastrój i najgorsze za sobą. Bardzo chciałbym się z tobą zobaczyć. Jeśli się zgodzisz, przyjechałbym na weekend do Krakowa. Stęskniłem się za tobą.

 - Nie uwierzysz, ale ja za tobą też. Przepraszam cię, że wcześniej nie zadzwoniłam. Jakoś nie miałam odwagi. Jednak brakuje mi naszych rozmów i spacerów, które tak pozytywnie wspominam. Oczywiście serdecznie cię zapraszam. Jak wiesz, mam małe mieszkanie. To prawdziwa klitka, ale posiadam dmuchany, wygodny materac, na którym można się przespać. Myślę, że nie będzie tak źle.

 - I ja tak myślę Ula i bardzo, bardzo się cieszę, że wreszcie się spotkamy. Wyjadę w piątek po pracy. To jakieś cztery godziny jazdy więc będę koło dwudziestej. Już nie mogę się doczekać.

Nazajutrz wzięła wolny dzień, żeby załatwić rejestrację samochodu i ubezpieczenie. Była środa a Marek miał przyjechać za dwa dni. Zaopatrzyła lodówkę, bo pomyślała, że ugotuje mu coś smacznego. W sobotę będą pewnie spacerować i mogą zjeść na mieście. Była podekscytowana i w duchu dziękowała opatrzności, że jednak odważyła się do niego zadzwonić.

W piątek odliczała już godziny do jego przyjazdu. W pracy zdziałała niewiele, bo nie potrafiła się skupić myśląc wciąż o Marku. On dzwonił informując ją, że jest już w drodze i będzie wcześniej niż zamierzał, bo koło siedemnastej. Ucieszyła się, że nie będzie musiała czekać do wieczora.

Z pracy wypadła biegiem i szybko odpaliła samochód. Nie chciała utknąć gdzieś w korku. Tym razem szczęście jej dopisało, bo nawet światła jej sprzyjały. Kończyła się przebierać, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Otworzyła je na całą szerokość i uśmiechnęła się promiennie. Dopiero kiedy go ujrzała zrozumiała jak bardzo dotkliwa była ta tęsknota za nim. Wyciągnęła ręce i objęła go mocno.

 - Tak się cieszę, że już jesteś – szepnęła mu do ucha.

 - Ja także. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo tęskniłem. To było nie do zniesienia. Przez te wszystkie miesiące modliłem się o twój telefon. Prawie lewitowałem ze szczęścia, gdy usłyszałem twój głos – przytulił się do jej policzka – Zakochałem się w tobie i mam wielką nadzieję, że tobie też chociaż trochę na mnie zależy.

 - Zależy mi bardziej niż myślisz. Siedzisz w mojej głowie i sercu. Jeśli to nie jest miłość, to nie wiem jak inaczej to nazwać – zarumieniła się wstydliwie.

 - Marzyłem o tym od dawna. Jestem szczęśliwy Ula. Bardzo szczęśliwy – przylgnął do jej ust. Tym razem oddała pocałunek namiętny i długi.

 - Pewnie jesteś głodny – oderwała się od niego. - Zrobiłam gołąbki z gęstym, pomidorowym sosem. Powinny ci smakować. Rozgość się, a ja podgrzeję.

To popołudnie było pełne wspomnień i opowiadania o tym, co porabiali od czasu powrotu z wczasów.

 - Ja od razu wpadłem w totalny kołowrót. Jeszcze tego samego dnia odwiozłem rodziców na lotnisko, a następnego dnia umawiałem spotkania z kontrahentami na zakup kolekcji jesienno-zimowej. Ominął mnie pokaz, bo byłem na urlopie. Zawsze dwa razy do roku organizujemy takie pokazy najnowszych kolekcji. Tym razem zastąpił mnie ojciec, chociaż najgorszy młyn zaczyna się zawsze po pokazach. Muszę wtedy dopilnować przedłużenia umów ze stałymi kooperantami i zawrzeć nowe z dopiero pozyskanymi. Dużo z tym roboty, bo spotkania muszę umawiać z każdym z osobna, a i treść umów często redaguję sam, bo moja sekretarka jest kompletnie do niczego. Poza urodą Bóg niestety nie obdarzył jej rozumem.

 - W takim razie po co trzymasz ją w firmie? Jest przecież bezużyteczna.

 - To prawda, ale jest też żoną mojego najlepszego przyjaciela, który pracuje także w firmie jako dyrektor HR. Po prostu cierpię w milczeniu. Od dawna nie mam asystentki a powinienem ją mieć. Przez Paulinę musiałem zwolnić wszystkie, które pracowały na tym stanowisku, bo była bardzo zazdrosna i wszędzie wietrzyła zdradę. Na szczęście to już przeszłość. A ty co porabiałaś?

 - Na pewno nie byłam aż tak zajęta jak ty. U mnie czas pracy wynosi osiem godzin, a potem wracam do domu, coś zjem, albo i nie jak nie chce mi się gotować i idę na spacer wzdłuż Wisły. Lubię patrzeć na barki zacumowane przy brzegu. Trochę obserwuję giełdę. Po prostu staram się trzymać rękę na pulsie. Moje życie jest dość monotonne, raczej nudne i bardzo przewidywalne. To mnie już męczy, bo generalnie lubię jak coś się dzieje. Jeśli chcesz, to możemy się trochę przejść. Chyba przestało padać. Pokażę ci mój nowy nabytek, bo pewnie go nie zauważyłeś i barki na Wiśle.

Rzeczywiście nie padało, ale i tak wilgoć była wszechobecna. Ula od razu zauważyła Lexusa Marka stojącego obok jej Opla.

 - A jednak już na parkingu przytuliłeś się do mnie – zachichotała. – Spójrz, to właśnie to autko.

Marek podszedł i przyjrzał mu się.

 - Naprawdę Zbyszek się spisał. Ono nie wygląda na siedem lat. Wygląda jak nowe. Dobrze ci się nim jeździ?

 - Wspaniale. Komfort jazdy pierwsza klasa. Forda zajechałam na śmierć, ale on miał już ze dwadzieścia lat. To był najwyższy czas, żeby się go pozbyć. A teraz chodźmy na bulwar. Jak jest widno to można zobaczyć znacznie więcej. Na szczęście wzdłuż niego postawiono latarnie i nie jest tak źle. 

Objął ją ramieniem przytulając do swego boku. Szli wolno wciągając do płuc mroźne powietrze. Czy Piotr kiedykolwiek ją tak obejmował? Jeśli nawet, to musiało być to bardzo dawno temu jeszcze na początku ich znajomości. Z biegiem czasu darował sobie takie intymne gesty. Pewnie chował je dla swoich kochanek. Przy Marku czuła się naprawdę wspaniale. Jego troska, opiekuńczość, chęć bycia potrzebnym i uczynnym były niemal namacalne.

 - Nie jest ci zimno? – zapytał.

 - Jest mi dobrze i w sam raz – wyszeptała. – I jak ci się podoba nasza Wisła? Jest bardzo uporządkowana, prawda? Takie miejsca są potrzebne, bo sporo Krakowian z nich korzysta.

 - Za to miejsce, które ja sobie upodobałem jest kompletnie zarośnięte i dzikie. Jest takich miejsc kilka, bo Wisła w Warszawie nie wszędzie płynie wybetonowanym korytem. Lubię się czasem tam zaszyć na parę godzin. Jest tam spory pniak, na którym siadam i rozpalam sobie ognisko. To jest bezpieczne, bo wokół zalega sporo piachu. Jak przyjedziesz do Warszawy chętnie ci je pokażę. Na pewno docenisz je tak jak ja.

 - Z przyjemnością przyjadę, ale na pewno nie odważę się na jazdę samochodem. Bezpieczniej będzie pociągiem.

 - A szybciej samolotem. Przecież niedaleko masz Balice. Ja każdorazowo mógłbym bukować ci bilet, bo sam sporo latam i mam zniżkę. Ty odbierałabyś go w kasie na lotnisku. Jedziesz do Balic, zostawiasz samochód na parkingu i lecisz do Warszawy. Z powrotem odwoziłbym cię na lotnisko, przylatywałabyś do Krakowa, wsiadała w samochód i wracała do domu. To najlepszy sposób Ula. Ja następnym razem też tak zrobię i nie będę się tłukł autem cztery godziny. To najrozsądniejsza opcja zwłaszcza, że bilety są o wiele tańsze od tych na pociąg.

 - Nie wiedziałam o tym… Stąd do Balic jest jakieś dwadzieścia kilometrów.

 - A samolot leci do Warszawy pięćdziesiąt minut. Naprawdę warto to wziąć pod uwagę. Ja w niedzielę wyjadę koło czternastej, bo chcę jeszcze wstąpić po drodze do Zbyszka. Obiecałem mu. Dawno się nie widzieliśmy. Następnym razem przyjedziesz po mnie na lotnisko, ale najpierw chcę cię zaprosić do siebie. Pokazałbym ci firmę i miejsce, w którym mieszkam. No i powałęsalibyśmy się trochę nad Wisłą.

 - To brzmi bardzo kusząco. Na razie jednak ty jesteś tutaj. Jak jutro nie będzie sypać śnieg lub padać deszcz, to powłóczymy się po Starówce. Uwielbiam klimat starego Krakowa, może i tobie się udzieli? – zerknęła na zegarek. – Wracajmy. Późno się zrobiło, a trzeba ci jeszcze przygotować spanie.

Obudził się, gdy za oknem szarzało i sam nie wiedział, czy jest tak wcześnie, czy po prostu pochmurno. Zerknął na zegarek, który wskazywał kilka minut po siódmej. – Młoda godzina – pomyślał.

Zerknął na kanapę. Ula spała smacznie z twarzą wtuloną w poduszkę. Uśmiechnął się. Jej zaróżowione od snu policzki przypominały niewinną buzię dziecka. Wydawała się taka krucha jak porcelana, a jednak musiała być zaradna i silna, żeby walczyć o siebie skoro w eks mężu nie miała żadnego oparcia. Gdyby tylko mu pozwoliła, on na pewno zaopiekowałby się nią. Nie miał najmniejszego zamiaru rezygnować z tej znajomości. Nigdy w całym swoim życiu nie zaangażował się uczuciowo aż tak mocno. Odległość nie była problemem a jedynie niedogodnością, którą łatwo było przezwyciężyć. Może kiedyś uda mu się ją namówić do przeprowadzki do Warszawy? Wczoraj wieczorem leżąc już w pościeli rozmawiali jeszcze długo. Z tego co mu powiedziała, wynikało, że nie ma żadnej rodziny. Oboje rodzice nie żyją. Rodzeństwa nie miała i tak na dobrą sprawę nic jej w Krakowie nie trzymało poza sentymentem do tego miasta.

Rozczulała go. Kiedy patrzył w jej duże, niesamowicie błękitne oczy miał wrażenie, że zanurza się w dwóch krystalicznie czystych źródełkach. Mógłby tonąć w nich do końca swoich dni. Jej usta kusiły do pocałunku. Wczoraj tego doświadczył i poczuł się wspaniale.

Odkrył kołdrę i zsunął się z materaca. Na kolanach pokonał odległość dzielącą go od kanapy i pochylił się nad Ulą. Omiótł oddechem jej cudną twarz i musnął ustami jej usta. Mruknęła i wolno otworzyła powieki.

 - Marek… - wyszeptała. – Nie śpisz już?

 - To trudne kochanie, kiedy szkoda mi czasu na sen i wolę patrzeć na ciebie.

Zarumieniła się. Już nie pamiętała, żeby ktoś mówił do niej tak pieszczotliwie i czule. Pogładziła jego zarośnięty policzek.

 - Trochę drapiesz. Skoro jednak się obudziłeś to i ja wstaję. Zaraz zrobię nam śniadanie tylko najpierw skorzystam z łazienki.

Narzuciła na siebie szlafroczek i poszła doprowadzić się do ładu. Marek w tym czasie poskładał pościel i włączył wodę na kawę. Zapowiadał się udany dzień. Czuł to w kościach.