DRUGA SZANSA - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Zasapany dotarł do parkingu. Podszedł do srebrnego Lexusa i pilotem otworzył zamki. Usadził Ulę na przednim siedzeniu i już bez zwłoki ruszył. Po drodze zatrzymał się kilka razy dopytując o pogotowie. Okazało się, że znajduje się niedaleko Hotelu Grand. W końcu trafił. Ponownie wziął Ulę na ręce i niemal biegiem wparował do środka.

 - Przecięła nogę jakąś stalową liną. Proszę ją zbadać i pomóc – prosił nieco chaotycznie.

Zajęto się nią, a on mógł odetchnąć na korytarzu. Okazało się, że rana jest dość głęboka, ale żadne ważne naczynie nie zostało uszkodzone. Podano jej miejscowe znieczulenie i założono kilka szwów. Zrobiono solidny opatrunek, podano zastrzyk przeciwbólowy i przeciwtężcowy.

 - Jutro proszę wykupić tabletki przeciwbólowe i środki opatrunkowe, bo trzeba będzie zmieniać opatrunek. Gdyby pani sobie nie radziła, proszę się rano zgłosić do przychodni. Tam pani pomogą. To w tym samym budynku, ale wejście od strony ulicy Mieszka I.

Podziękowała lekarzowi i wolno wykuśtykała na korytarz. Marek poderwał się z krzesła i ponownie wziął ją na ręce. Kiedy usadził ją w samochodzie, zapytał:

 - I co powiedział lekarz?

 - Powiedział, że to głęboka rana, ale żadne naczynie nie zostało uszkodzone. Założył kilka szwów i kazał jutro pokazać się w przychodni. To też tutaj, ale wejście z drugiej strony.

 - W takim razie jutro jestem do pani dyspozycji – wyszczerzył się do niej.

 - O nie, nie… Już wystarczająco poświęcił się pan dla mnie. Nie po to pan tu przyjechał, żeby niańczyć taką ofiarę losu jak ja. Poradzę sobie, naprawdę, a za dzisiaj bardzo dziękuję – wyraźnie widziała jak posmutniał i spojrzał na nią tak przejmująco, że aż ścisnęło jej się serce. Zapiął jej pas i przykucnął jeszcze przy siedzeniu.

 - Straszny z pani uparciuch. Skąd pani może wiedzieć w jakim celu tu przyjechałem? Może właśnie po to, żeby pomagać takim pechowcom jak pani? – zamknął drzwi i obszedł samochód siadając za kierownicą. Włączył światła i ruszył w stronę hotelu. Już na miejscu znowu chciał wziąć ją na ręce, ale zaprotestowała.

 - Wystarczy ramię. Już nie boli tak bardzo i dam radę dojść. Dziękuję.

Pożegnali się przed drzwiami jej pokoju życząc sobie nawzajem dobrej nocy. Jednak Ula tej nocy nie spała dobrze. Nad ranem zastrzyk, który dostała na pogotowiu przestał działać i z godziny na godzinę ból się zaostrzał. Nie miała odwagi ściągnąć opatrunku. Jakoś dotrwała do rana. Wiedziała już, że ponownie będzie musiała poprosić o pomoc Marka, chyba że wezwałaby taksówkę…  Z tą myślą zwlekła się z łóżka i zaczęła się ubierać. Usiłowała założyć sandały, ale zabandażowana stopa za nic nie chciała się w nich zmieścić. W końcu wsunęła ją w klapek. Było trochę lepiej. Usłyszała ciche pukanie do drzwi. Powoli posuwając stopą poszła w ich kierunku i otworzyła je szeroko. Przed nimi stał Marek.

 - Dzień dobry pani Urszulo. Postanowiłem jednak zapukać i zapytać jak z nogą.

 - Boli. Bardzo boli. Nie mogę ubrać żadnego buta. Koniecznie muszę jechać na zmianę opatrunku i wejść do apteki. Bez środków przeciwbólowych nie dam rady wytrzymać.

Uśmiechnął się szeroko, a ona znowu miała okazję podziwiać te jego wdzięczne dołeczki.

 - To może jednak przydam się na coś?

Odwzajemniła uśmiech.

 - Myślę, że nawet bardzo. Poza tym mam nadzieję odkupić t-shirt dla pana, bo poświęcił pan wczoraj jeden.

 - O to proszę się nie martwić. Mam tego mnóstwo. Jadła pani już śniadanie?

 - Jeszcze nie.

 - W takim razie proszę wziąć ze sobą wszystko co niezbędne. Najpierw zjemy, bo mnie burczy już w brzuchu, a potem od razu pojedziemy.

W jadalni usadził ją przy stoliku a sam ruszył po tacę, na której przyniósł chrupiące bułki, trochę masła i gorącą jajecznicę. Do tego po sporej filiżance kawy.

 - Powinniśmy zacząć mówić sobie po imieniu – mruknął między jednym kęsem a drugim. – Tak byłoby o wiele prościej. Uzurpuję sobie do tego prawo, bo w końcu wczoraj nosiłem cię na rękach.

Parsknęła śmiechem, bo uzasadnienie było komiczne.

 - Nie mam nic przeciwko temu. To miłe. – Dokończyła żuć bułkę. – Jeśli skończyłeś, to chciałabym już jechać. Ból staje się okropny, a ja, mimo że mam ponoć dość wysoki próg bólu, to ledwie wytrzymuję.

Marek nie zwlekając podniósł się od stolika, mrugnął porozumiewawczo do niej i ani się spostrzegła, gdy wylądowała mu na rękach.

 - Nic nie mów i nie protestuj – powiedział widząc, że otwiera usta. – Tak będzie szybciej. Zanim dokuśtykasz mi się do samochodu, będziemy już pod przychodnią.

Stopa była zaczerwieniona i opuchnięta. Pielęgniarka delikatnie zdjęła opatrunek i przemyła ranę.

 - Zanim zawinę, obłożę ją kompresem z altacetu, żeby ten obrzęk szybciej ustąpił. Dostanie pani receptę na środki przeciwbólowe, ale altacet można kupić bez problemu, najlepiej w żelu. Wieczorem proszę odwinąć bandaż i delikatnie posmarować. Potem znowu zawinąć. To nie jest takie skomplikowane i nie musi pani tu przyjeżdżać codziennie. Proszę przyjść tuż przed wyjazdem. Sprawdzimy jak się goi i czy będzie można ściągnąć szwy. To wszystko.

Podziękowała i wyszła na korytarz. Marek podniósł ją i trzymał chwilę nie ruszając się z miejsca.

 - Zaczyna mi to wchodzić w krew a co najdziwniejsze okazujesz się lekka jak piórko i wcale nie tak trudno nosić cię na rękach. Twój mąż powinien to robić codziennie.

 - Nie jestem zamężna – powiedziała cicho. – Mam za sobą trudny i ciężki rozwód. To dlatego przyjechałam tu odpocząć.

 - Serio? – Marek popatrzył na nią uważnie. – No to jest nas dwoje. Chodźmy stąd. Zaliczymy jeszcze aptekę i pomyślimy jak zorganizować sobie czas.

Od tej pory stali się nierozłączni. To Marek był tym, który zapewniał im wszelkie możliwe atrakcje. Wiadomo było, że Ula nie może zamoczyć opatrunku i nie za bardzo może swobodnie się poruszać, więc częściej korzystali z samochodu Marka. Dzięki temu zwiedzili Hel, trochę Gdańska, bo pojechali tam właściwie tylko po to, żeby popłynąć tramwajem wodnym i po drodze zwiedzić najciekawsze miejsca w tym Westerplatte. Byli także w Gdyni, gdzie obejrzeli port i Dar Pomorza, ale nie wchodzili na pokład. Najbardziej Ula żałowała tego, że nie może korzystać z plaży. Chodzenie po piasku nie było wskazane, bo mogło doprowadzić do zanieczyszczenia rany. Żeby choć trochę wynagrodzić Uli tę niedogodność Marek zabierał ją na molo głównie po wieczornym posiłku i stąd podziwiali zachód słońca.

Mieli też i leniwe dni. W takie dni Ula siadywała przy basenie obserwując pływającego w nim Marka. Podziwiała jego wysportowane ciało, pięknie acz nieprzesadnie wyrzeźbione i jego fizyczną sprawność. Zastanawiała się co za kobieta postanowiła odejść od takiego mężczyzny. A może to on zadecydował o rozwodzie?

Tak naprawdę to jeszcze nie poruszali tego tematu. Ula chętnie dowiedziałaby się o nim czegoś więcej, ale nigdy nie zdobyła się na odwagę, żeby zapytać go o tak osobiste sprawy. Podobał się jej. Sprawiał, że patrząc na niego miała miłe doznania estetyczne. Przyjemnie też słuchało się tembru jego głosu. Gdyby nie okoliczności, mogliby do siebie pasować, ale to wydawało jej się zupełnie nierealne, bo jak mogli do siebie pasować, gdy on mieszkał i pracował w Warszawie a ona w Krakowie? Zawsze była realistką i nigdy nie szła na tak zwany żywioł. Reakcje spontaniczne zdarzały się jej niezwykle rzadko. Raczej wszystko kalkulowała, żeby było rozsądnie i logicznie. To wynikało chyba też z jej przywiązania do systematyczności, dokładności, by nic nie pozostawiać przypadkowi i może też trochę z obawy, żeby nic się nie posypało. Nie wierzyła w związki na odległość. Uważała, że podobnie jak wakacyjna miłość tak i one są przelotne i bez przyszłości. Nie, nie zakochała się w Marku. Nie czuła przy nim żadnych motyli w brzuchu. Jednak on tym, jak zajął się nią, jak pomagał na każdym kroku i jak troszczył się o nią sprawił, że po raz pierwszy od tak dawna poczuła się bezpiecznie i pewnie. Bez wątpienia był człowiekiem bardzo wrażliwym i empatycznym. Piotr był lekarzem i takie cechy powinien posiadać od zawsze, a jednak w porównaniu z Markiem wypadał blado. Dla pacjentów był miły i wyrozumiały, ale po powrocie do domu wstępował w niego diabeł jakby cierpiał na rozdwojenie jaźni. Szkoda, że z Markiem nie może się nawet zaprzyjaźnić. Przyjaciele też powinni mieć ze sobą kontakt. Przyjaźń na odległość nie jest przyjaźnią. Westchnęła ciężko. Naprawdę żałowała , że ta znajomość nie przetrwa.

Noga powoli przestawała boleć i już nie dokuczała tak bardzo. Zamiast grubego opatrunku pojawił się szeroki plaster. Wreszcie mogła spacerować po plaży tak jak lubiła.

Siedzieli na dziobie jednego z kutrów i w milczeniu przyglądali się zachodzącemu słońcu. Marek spojrzał na zamyśloną twarz Uli i uśmiechnął się.

 - Milion za twoje myśli księżniczko.

Oddała uśmiech.

 - Nie myślę o niczym szczególnym. Dobrze mi tutaj i najchętniej wcale bym stąd nie wyjeżdżała. Wprawdzie mam jeszcze pięć tygodni urlopu, ale już nigdzie się nie wybieram. Mieszkam blisko Wisły i uwielbiam spacery bulwarem. Chodzę tam niemal codziennie pod warunkiem, że jest dobra pogoda.

 - Nie uwierzysz, ale i ja mam swoje ulubione miejsce nad Wisłą. Zawsze tam trafiam, gdy muszę coś przemyśleć, lub uspokoić nerwy. Ostatnio bywałem tam częstym gościem.

Nie pytałem cię wcześniej, bo jakoś nie było okazji… Czym się zajmujesz Ula? Gdzie pracujesz?

 - W banku. Robota żmudna, nudna i bez perspektyw. Skończyłam dwa kierunki studiów i miotam się tam już cztery lata. Najchętniej rzuciłabym to w diabły, bo to nie jest coś, co wyzwala w człowieku kreatywność, samodzielność i zdolność do jakiegokolwiek działania. Żeby to trochę zmienić, zaczęłam ostatnio inwestować w giełdę. Robię to dość ostrożnie i nie wyłożyłam za wiele pieniędzy. Symulacje zawsze wychodzą mi z powodzeniem i teraz czekam, czy to się powiedzie. Jeśli tak, będę inwestować dalej, jeśli nie, po prostu zajmę się czymś innym. Chciałabym kiedyś kupić sobie własne mieszkanie przestronne i ładne, a nie wynajmować do późnej starości małą kawalerkę na Kazimierzu. Wyznaczyłam sobie cel i chcę do niego dążyć. A ty? Co ty robisz w życiu?

 - Jestem współwłaścicielem firmy odzieżowej Febo&Dobrzański. Może słyszałaś, bo mamy butiki również w Krakowie. Chyba dwa.

Ula pokręciła przecząco głową.

 - Na pewno nie słyszałam, bo dla mnie to zbyt ekskluzywne sklepy. Nie stać mnie na zakupy w nich.

 - Tak, czy owak to firma rodzinna. Założyli ją moi rodzice wraz z rodzicami Alexandra i Pauliny Febo. Teraz rządy przejęliśmy my. Ja jestem prezesem, Alex dyrektorem finansowym a Paulina ambasadorem firmy. Brzmi to trochę enigmatycznie, ale do niej należy kontakt z mediami i dbanie o wizerunek firmy. To właśnie ona była moją żoną, z którą się rozstałem w dodatku w atmosferze wielkiego skandalu. Zresztą sama jest sobie winna. Nie chciałem tego ślubu, bo w kościach czułem, że to nie skończy się dobrze. Nie kochałem jej. Ona zresztą mnie też nie. To moi rodzice naciskali. Oboje Febo wcześnie stracili swoich. Zginęli w wypadku samochodowym. To moi staruszkowie zaopiekowali się dziećmi i wychowali je dając im solidne wykształcenie i pomnażając ich majątek. Od kiedy pamiętam wciąż słyszałem od matki, że ja i Paulina jesteśmy sobie pisani. Rzeczywistość pokazała coś zupełnie innego. Biorąc ślub byliśmy bardzo skłóceni. Nie żyłem z nią jak mąż z żoną, a jej sypialnię omijałem szerokim łukiem. Po paru miesiącach okazało się, że Paulina jest przy nadziei w dodatku usiłowała wmówić mojej matce, że to ja jestem ojcem. Wiedziałem, że to nie moje dziecko. Zażądałem badań genetycznych, na które ona nie chciała się zgodzić. Kiedy urodziła okazało się, że chłopiec jest blondynem o błękitnych oczach. Paulina jest pół krwi Włoszką. Ma kruczoczarne włosy, śniadą cerę i niemal czarne oczy. Ja jestem brunetem. Skąd nagle wzięło się dziecko o blond włoskach? Założyłem sprawę rozwodową. Nie chciałem mieć nic wspólnego ani z nią ani z tym dzieckiem. To sąd wymusił na niej zrobienie badań DNA, które wykazały jednoznacznie, że nie jestem ojcem tego dzieciaka. Długo to wszystko trwało, ale wreszcie niedawno uwolniłem się od niej, chociaż cała ta sprawa kosztowała mnie sporo nerwów, czasu i pieniędzy. Opowiesz mi jak było u ciebie?

 - Opowiem, chociaż nie jest to dla mnie łatwe.