SEKRET - rozdział 10 ostatni

ROZDZIAŁ 10

ostatni

Chowder smakował rewelacyjnie. Dawno nie jedli tak smacznej zupy. Nawet te, które podawano w eleganckich restauracjach nie umywały się do tej. Malwina podziękowała Anicie.

 - Ty odpocznij a ja pozmywam – zadeklarowała. – Potem pójdę na podwórko i zabiorę Lolę. Trochę się z nią pobawię i być może się polubimy – zabrała talerze i wyszła do kuchni zostawiając rodziców samych.

Byli spięci a powietrze tak gęste, że można je było kroić nożem. Artur poruszył się niespokojnie.

 - Anita, czy weźmiesz pod uwagę ewentualny powrót do domu? – zapytał cicho.

 - Ale po co? Do kogo? Wyjeżdżając do Wrocławia postawiliście mnie przed faktem dokonanym, nie daliście wyboru, zadecydowaliście, że od teraz nie mam rodziny. Zrozumiałam to. Dwanaście lat spędziliśmy razem tylko z jednego powodu, z powodu naszej córki. Dwanaście lat żyłam bez miłości, żyłam nadzieją, że może kiedyś zapomnisz o Ninie i przestaniesz ją kochać. To było bardzo naiwne myślenie, bo przecież nawet jeślibyś do niej już nic nie czuł, mogłeś pokochać jakąś inną kobietę a nie mnie. Oboje kochaliśmy naszą Malwinę, ale nie kochaliśmy siebie nawzajem. To nie było małżeństwo, ale jakiś sztucznie wypracowany twór. To tylko ja chciałam wierzyć, że wszystko jest w najlepszym porządku. Nie było. Zrozumiałam, że nikogo nie można zmusić do miłości i ja już tego robić nie będę.

 - Masz kogoś?

Pokręciła głową z niedowierzaniem, że w ogóle zadał jej takie pytanie.

 - Nie mam. Skutecznie wyleczyłam się z mężczyzn raz na zawsze.

 - Byliśmy ostatnio na urodzinach wspólnika Niny. Tam spotkałem Piotrka Zwolińskiego i to on otworzył mi oczy. Nawet nie wiesz jak bardzo jest mi głupio i wstyd, że posądzałem cię o te wszystkie rzeczy. Jak bardzo czuję się podle, bo zrozumiałem, że nie zasługuję na ciebie. Rozstanie z Niną było burzliwe, bo wywaliłem jej wszystko, kawę na ławę. Po raz pierwszy wówczas poczułem do niej wstręt i zrozumiałem, że z tą kobietą nigdy nie byłbym szczęśliwy. Od kiedy wróciliśmy do Warszawy wciąż zadaję sobie pytanie jakim cudem ona mnie tak omotała. Ma w sobie wszystkie cechy, których szczerze nienawidzę. Ona nie mogła znieść myśli, że pobraliśmy się. Hodowała zemstę przez lata. Zazdrościła ci, że zostałem twoim mężem i za wszelką cenę musiała doprowadzić do rozbicia związku. Malwina w ogóle jej nie obchodzi i podejrzewam, że tak było od początku. Nie mogę sobie darować, że byłem tak ślepy i tak naiwnie głupi. Nie zasłużyłaś sobie na to. Zasłużyłaś na nasz wielki szacunek, na naszą miłość i oddanie. Przysięgam, że jeśli zdołasz nam wybaczyć, nie zawiedziemy.

Po policzkach Anity płynęły strugi łez. Artur nie mógł tego znieść. Te łzy uświadomiły mu, że namówienie jej do powrotu może okazać się niezwykle trudne, bo bardzo ją skrzywdzili.

 - Anita nie płacz proszę, bo pęka mi serce. Jestem podłym draniem, że zgotowałem ci taki los. To można jeszcze naprawić, tylko zgódź się.

 - Chyba powinniście już iść – powiedziała drżącym głosem. Późno się robi, a wy musicie jeszcze dotrzeć do Omegi. Przyjedźcie jutro tak jak mówiłam. Ja nic nie mogę ci obiecać poza tym, że zastanowię się nad tą propozycją. Jak będziecie jechać jutro, to nie skręcaj na parking przy Omedze, ale jedź prosto. Wtedy podjedziesz pod sam dom.

Pożegnała się z nimi choć Malwinę ciężko było oderwać od psa. Wyszła z nimi przed bramę i stałą dłuższą chwilę odprowadzając ich wzrokiem. Zostawili ją z natłokiem myśli. Pogubiła się i już sama nie wiedziała jaką ma podjąć decyzję.

Wieczorem przyjechała Marta i Anita opowiedziała jej o wszystkim również o wątpliwościach jakie zasiał w niej Artur.

 - Umówiłam się z nimi koło dziesiątej rano i nie po to, żeby się spakować i wrócić z nimi do Warszawy, ale po to, żeby powiedzieć im prawdę. Nina za bardzo namieszała w głowach im obojgu i sami nie wiedzą czego się trzymać.

 - W takim razie ja zostawię ci jutro chatę wolną. Pojadę do Mazurów i spędzę u nich dzień. Uczulam cię tylko, żebyś nie podejmowała pochopnych decyzji i dobrze wszystko przemyślała a przede wszystkim miała pewność, czy warto Arturowi wybaczyć czy nie.

Następnego dnia Kochańscy pojawili się punktualnie. Przywitali się z Anitą i wychodzącą właśnie Martą. Anita przedstawiła ich sobie. Kiedy Marta wyjechała za bramę Anita zaproponowała rozmowę na zewnątrz.

 - Na tyłach za domem mam do takich rzeczy świetne miejsce. Zrobię tylko kawę i Malwinie herbatę, i zaraz do was dołączę.

 - Ja pomogę mamuś, bo nie zabierzesz się z tym sama a ty tato poszukaj tego cichego zakątka.

Kawa, herbata i talerz z pociętym drożdżowym ciastem przywiezionym przez Martę pojawiły się błyskawicznie na drewnianym stole. Malwina z ojcem zajęli jedną z ław a Anita usiadła naprzeciwko.

 - Zaprosiłam was, bo sprawy zaszły za daleko. Uznałam więc, że zasługujecie na prawdę. Zacznę od samego początku. Z Niną przyjaźniłyśmy się od zawsze i trzymałyśmy się razem. Przesiedziałyśmy w jednej ławce podstawówkę i liceum. Sporo imprezowałyśmy, choć Nina z całą pewnością znacznie więcej niż ja. Na jednej z imprez poznałyśmy ciebie. Na nas obu zrobiłeś piorunujące wrażenie. Ja zakochałam się od razu, Nina tylko kokietowała, ale i tak skradła ci serce, bo zakochałeś się w niej bez pamięci. Zazdrościłam wam tej miłości, ganiłam siebie, że jesteś chłopakiem przyjaciółki i nie mogę cię kochać, ale serce nie sługa. Nina nigdy nie była stała w uczuciach. Skakała z kwiatka na kwiatek. Nic więc dziwnego, że i tobą znudziła się bardzo szybko. Wychodziłeś ze skóry, żeby do ciebie wróciła. Prosiłeś o pomoc mnie. W końcu, gdy to nie odniosło żadnego skutku, postanowiłeś wziąć na Ninie odwet i to moim kosztem. Ja byłam szczęśliwa, ty po wszystkim powiedziałeś mi, że to był błąd, którego żałujesz. Byłam zdruzgotana. Nina zauważyła to. Początkowo nie chciałam jej nic mówić, ale w końcu pomyślałam, że skoro już nie jesteście razem, to jest jej wszystko jedno. Kiedy się dowiedziała poczuła się urażona. Jeszcze tego samego dnia pobiegła do ciebie i wróciła do ciebie, a przynajmniej tak ci się wydawało. Potem nadszedł październik. Ona wyjechała na studia do Wrocławia, ty i ja do Warszawy. Trochę wcześniej okazało się, że jestem w ciąży. Powiedziałam ci o tym, ale źle odebrałeś tę wiadomość i umyłeś ręce. Ciąży nie znosiłam dobrze i w końcu poroniłam w trzecim miesiącu a lekarz powiedział mi, że w przyszłości mogę mieć kłopoty z zajściem i urodzeniem dziecka. To akurat się sprawdziło. Nic nikomu o poronieniu nie powiedziałam nawet babci, chociaż ona wiedziała o moim stanie. Było mi ciężko. Rozpaczałam i wtedy zadzwoniła Nina błagając mnie o przyjazd do Wrocławia. Twierdziła, że potrzebuje pomocy, że to skomplikowane i że tobie nic nie może powiedzieć. Po moim przyjeździe wyznała mi, że jest w ciąży, w trzecim miesiącu. Nie miała pojęcia, czyje to dziecko. Nie mogła ci o nim powiedzieć, bo przecież nie była ci wierna. Powiedziała ci wtedy, że zrywa z tobą, bo jest z kimś innym. Nie chciała tego dziecka i zamierzała usunąć ciążę. Na moje stwierdzenie, że kolejny raz łamie ci serce powiedziała tylko, że jakoś to przeżyjesz, bo nie jesteś dzieckiem i to nie jest jej wina, że mężczyźni szybko ją nudzą. Usunięcie ciąży wybiłam jej z głowy. Uświadomiłam, że w Polsce nikt jej tego nie zrobi i będzie musiała jechać do Czech z workiem gotówki, której ani ona, ani ja nie mam. Poradziłam wtedy, żeby urodziła to dziecko i oddała do adopcji. Powiedziałam, że powinna przenieść się do Warszawy na uczelnię, bo wówczas będę mogła się nią zaopiekować i nie zostawię jej samej. Tak właśnie zrobiłyśmy. Ciążę znosiła dobrze, ale kiedy urodziła jakby diabeł w nią wstąpił. Zostawiała mi dziecko i włóczyła się od imprezy do imprezy najczęściej wracając nad ranem. Kiedy Malwinka miała sześć miesięcy Nina wróciła z takiej potańcówki trochę wstawiona. Powiedziała mi, że ma serdecznie dość małej, jej wrzasków i pobudek w środku nocy. Nie jest odarta z uczuć, ale na pewno jej nie pokocha. Już wtedy wiedziałyśmy, że dziecko jest twoje, bo było bardzo do ciebie podobne. To ona wpadła na pomysł adopcji ze wskazaniem i zaproponowała mi, żebym to ja była wskazana we wniosku. Zaskoczyła mnie tą propozycją, ale ja już wtedy tak bardzo kochałam małą, że uznałam iż to będzie lepsze wyjście niż oddawanie jej obcym ludziom. Tak właśnie zrobiłyśmy. Podpisałam dokumenty i Malwina stała się moją prawowitą córką. Po wyjściu z sądu Nina wymusiła na mnie obietnicę, że nikt o tym się nie dowie, że będzie to nasz wspólny sekret. Milczałam więc. Niedługo po tym Nina oznajmiła, że wraca do Wrocławia na stałe. Pomyślałam, że tak chyba będzie lepiej, gdy zniknie z naszego życia. Wtedy widziałam ją po raz ostatni. Przez kolejne lata nie wiedziałam co się z nią dzieje. Na wakacje zawsze wracałam do Wałbrzycha. Tam siedząc kiedyś z małą w parku spotkałam twoich rodziców. Od razu zauważyli to uderzające podobieństwo więc nie było sensu zaprzeczać. Uznali, że powinieneś wiedzieć. Mieli pretensje, że nie powiedziałam ci o ciąży. Wyprowadziłam ich z błędu. Przecież rozmawialiśmy i mówiłam ci, że zaszłam w ciążę, ale ty nie chciałeś o niczym słyszeć, bo znowu byłeś z Niną. Zataiłam przed nimi tylko, że to dziecko w wózku jest wynikiem innej ciąży, przecież zobowiązałam się do milczenia. Resztę już znasz. Nie szantażowałam twoich rodziców. Powiedziałam im, że ty kochasz Ninę nie mnie. Powiedziałam, że nie można nikogo zmusić do miłości a ja niczego od ciebie nie chcę, alimentów również i wychowam to dziecko sama. Jak wiesz, nie odpuścili.

Zapadła cisza. Artur i Malwina byli wstrząśnięci. To co opowiedziała Anita brzmiało jak jakieś pieprzone science fiction.

 - To przekracza granice mojego pojmowania. Ta suka wykorzystała nas a przede wszystkim ciebie. Manipulowała nami. Posłużyła się tobą jak przedmiotem, zagrała na twoich uczuciach. Dobrze wiedziała, że jak zaproponuje adopcję ze wskazaniem nie odmówisz, bo widziała jak bardzo kochasz Malwinę. Podła, wredna sucz. Przepraszam córeczko, ale czasami trzeba nazwać rzeczy po imieniu. Dla czystej satysfakcji rozbiła nasze małżeństwo i napawała się tym. Jak można być tak podłym?

 - Gdybyście wtedy wysłuchali co mam do powiedzenia, być może nie doszłoby do takiej sytuacji jaką mamy dzisiaj. Z drugiej jednak strony myślę, że twoja miłość do niej z czasem stała się obsesyjna i cokolwiek by nie powiedziała i tak byś uwierzył jej nie mnie. Proponujesz mi powrót do domu, a ja nie wiem, czy za jakiś czas ona ponownie nie pojawi się w naszym życiu a ty znowu okażesz się słaby. Nie kochasz mnie. Nigdy nie kochałeś i ja nie mam o to do ciebie pretensji. Sądziłam, że ja w sobie mam wystarczająco dużo miłości, żeby starczyło dla naszej trójki, ale myliłam się.

 - Tak nie będzie mamuś – odezwała się Malwina. – Ona nigdy nie przestąpi już progu naszego domu. Dostaliśmy niezłą nauczkę i wyciągnęliśmy z niej właściwe wnioski. Nigdy więcej Niny w naszym życiu.

 - To nie jest tak jak mówisz. Ja dopiero we Wrocławiu obserwując poczynania Niny zrozumiałem, co tak naprawdę straciłem. A straciłem wspaniałą kobietę, kochającą żonę i matkę, szlachetnego i dobrego człowieka. Takich strat nie można już nadrobić, ale chciałbym przynajmniej spróbować.

 - Musicie dać mi czas. To trudna decyzja, której nie podejmę z dnia na dzień.

 - Dostaniesz tyle czasu ile będziesz chciała, ale nie przekreślaj nas proszę i daj nam szansę. Ja jutro wracam do Warszawy, bo od poniedziałku zaczynam pracę. Malwina bardzo chce tu z tobą zostać. Ma wakacje i sama nie wie, co ze sobą zrobić.

 - Ale tu też będziesz sama przynajmniej do popołudnia. Będziesz się nudzić.

 - Nie będę mamuś. Tu jest tak pięknie i jest tyle ciekawych miejsc do zobaczenia. Zgódź się, proszę. Nie chcę stąd wyjeżdżać. Odnaleźliśmy cię i choć w części chcę nadrobić ten stracony przez naszą głupotę czas. Tata w następny weekend przywiózłby mi jakieś ciuchy.

 - No dobrze… Zajmiesz jeden z pokoików na górze. Marta się zdziwi – uśmiechnęła się do córki.

Malwina została do końca wakacji. Odżyły jej świetne relacje z matką. Artur pojawiał się w każdy piątek wieczorem zawsze z ogromnym bukietem kwiatów. Adorował Anitę jakby chciał wynagrodzić jej czas, kiedy traktował ją poprawnie, ale bez czułości. Teraz na każdym kroku zapewniał ją, że jest najlepszą żoną na świecie i że bardzo ją kocha. Z czasem zaprzyjaźnił się z Martą i Mazurami. Uskuteczniał przy domu drobne naprawy i pomagał Wojtkowi przy rybach.

Lato dobiegało końca. Anita coraz częściej szeptała z Martą po kątach zwierzając się jej i prosząc o radę.

 - Ja cię nie wyganiam, – mówiła Marta – ale widzę też jak bardzo zależy Arturowi i Malwinie na tobie. Uważam, że powinnaś dać im jeszcze jedną szansę. Powinnaś wrócić do Warszawy. Jeśli chcesz, to zapytam w pracy o etat dla ciebie. O ile mam rozeznanie, to nie przyjęto nikogo na twoje miejsce.

 - Naprawdę? W takim razie popytaj. Ja chętnie wrócę na stare śmieci, a tu jeśli się zgodzisz, będziemy przyjeżdżać na wakacje i ciepłe weekendy.

Był koniec września. W połowie tygodnia Anita postanowiła zadzwonić do męża. Zdziwił go trochę jej telefon, bo to raczej on dzwonił do niej nie odwrotnie.

 - Dzień dobry kochanie. Jaka miła niespodzianka. Stało się coś, że dzwonisz?

 - Nie, nic się nie stało. Dzwonię, bo chcę ci powiedzieć, że w niedzielę wracam do domu. Wracam na dobre i zabieram ze sobą Lolę. Wrócę z Martą. Nie przyjeżdżajcie więc.

Artur uśmiechnął się szeroko i odetchnął z ulgą. To co powiedziała było najpiękniejszą muzyką dla jego uszu.

 - Bardzo się cieszę skarbie, że podjęłaś wreszcie decyzję i naprawdę to doceniam.

 - Nie mogłam podjąć innej. Przecież kocham was nad życie.

K O N I E C