SEKRET - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

Jeszcze tego samego dnia podjechali do biura prawnego. Artur przedstawił się mecenasowi Kaszubie i zapytał o papiery rozwodowe zdeponowane przez żonę.

 - Zdecydował się pan? Pytam dlatego, że one leżą tu ponad rok. Żona nie wiedziała, gdzie pana szukać. Zaraz dam panu do podpisania – otworzył jedną z szuflad wielkiej, dębowej szafy.

 - Nie… Pan nie rozumie. Ja przyjechałem odebrać ten pozew, bo nie mam zamiaru go podpisywać. Kocham żonę i zrobię wszystko, żeby odwieść ją od tej decyzji. Rozwodu nie będzie.

 - W takim razie oddaję je panu. Proszę bardzo.

 - Czy jestem coś winien za ten depozyt?

 - Nie. Wszystko zostało opłacone.

Artur miał już wychodzić, lecz cofnął się z powrotem.

 - Mam jeszcze jedno pytanie do pana. Czy zna pan jej aktualny adres?

 - Znam, ale nie mogę panu udzielić informacji. Żona to sobie zastrzegła podobnie jak nowy numer telefonu. Przykro mi, ale obowiązuje mnie tajemnica adwokacka.

Kiedy wyszedł z kancelarii pomyślał, że Anita rzeczywiście zatarła wszystkie ślady. Wczoraj wieczorem usiłował wejść na jeden z portali społecznościowych, na którym miała swoje konto. Niestety zostało zlikwidowane. Podobnie jak skrzynka e-mailowa. Nie pozostało mu nic innego jak tylko sprawdzić informacje przekazane przez przyjaciela. Uczepił się nadziei, że jednak okażą się prawdziwe i odnajdzie w Iławie Anitę.

Wieczorem wraz z Malwiną usiedli do komputera. Wpisał w wyszukiwarce nazwę miasta i wyświetlił mapę. Bez trudu znalazł ośrodek „Pod Omegą”. Spisał adres i numer telefonu.

 - To kawałek od centrum – mruknął. – To musi być ładna okolica. Spójrz, dookoła lasy. Jutro zadzwonię tam i zapytam, czy mają jakieś wolne pokoje. Sprawdźmy jeszcze hotele w samym mieście na wypadek, gdyby jednak nie było wolnych miejsc w ośrodku.

Następnego dnia dowiedzieli się, że ośrodek ma pełne obłożenie aż do września.

 - Podam panu numer telefonu do Willi „Alwa” – poinformowała Artura uprzejma recepcjonistka. – Niestety noclegi tam nie najtańsze, ale jest szansa na wolny pokój.

Miała rację. Pokój się znalazł i to dwuosobowy za całe sto siedemdziesiąt złotych od osoby. Nie zważał na cenę. Najważniejsze, że będą mogli wyjechać choćby jutro. Zerknął jeszcze na mapę i uśmiechnął się zadowolony. „Alwa” położona była bardzo blisko ośrodka „Pod Omegą”

 - To piękne tereny córcia. Możemy pozwiedzać przy okazji.

 - Ja jestem za – odpowiedziała z entuzjazmem.

Spakowali trochę rzeczy i faktycznie wyjechali następnego dnia. Artur zamierzał zostać do niedzieli. Od poniedziałku zaczynał pracę w firmie.

Iława urzekła ich. Podziwiali to piękne i bardzo czyste miasto. GPS doprowadził ich do hotelu. Zameldowali się, a że było jeszcze wcześnie postanowili zrobić mały rekonesans.

 - Podjedziemy pod ten ośrodek i przejdziemy kawałek brzegiem.

Dzień był piękny. Kiedy dojechali do ośrodka zauważyli trzy pomosty, przy których huśtały się na wodzie zacumowane łódki.

 - Jak tu ładnie – zachwyciła się Malwina. – Musimy kiedyś przyjechać tu na wakacje.

Poszli spacerkiem wzdłuż brzegu. Minęli marinę przy ośrodku wchodząc w strefę wody, lasu i błogiego spokoju. Nie przeszli więcej jak kilometr, gdy Artur poczuł w nozdrzach zapach wędzonych ryb. Od razu pociekła mu ślinka.

 - Malwina, może kupimy trochę rybek. W mieście nie ma takich świeżych. Chodź zapytamy, czy w ogóle nam sprzedadzą.

Idąc za tym boskim zapachem dotarli do skleconej z desek szopy, obok której uwijał się starszy człowiek ściągając z wnętrza całkiem profesjonalnej wędzarni gotowe już ryby.

 - Dzień dobry panu – przywitał się Artur. – Czy ma pan może ryby na sprzedaż? Ich zapach zwabił nas tutaj i postanowiliśmy kupić trochę.

 - A pewnie. Jakie chcecie? Mam węgorze, sielawki, miętusy i szczupaki. Na co macie ochotę?

 - Na węgorza – Malwina aż oblizała usta. – Kup trochę tato. Na pewno jest tańszy niż w Warszawie.

 - Dobrze. W takim razie weźmiemy węgorza, szczupaka, bo nigdy nie jadłem wędzonego i sielawę. Spróbujemy wszystkiego po trochu. Niech pan da jeszcze miętusa. Mężczyzna zapakował zgrabną paczkę i wręczył Arturowi życząc smacznego. Kochański zapłacił i to wcale niemało. Nie żałował jednak.

 - Mogę pana jeszcze o coś zapytać? Jest pan tutejszy i pewnie zna pan wszystkich mieszkańców w okolicy. Czy mieszka tu gdzieś Anita Kochańska? Przeprowadziła się tutaj jakiś rok temu może trochę więcej.

 - Anita? Pewnie, że mieszka, ale teraz jej nie ma. Pracuje u Mazurów. Mają wielkie rybne gospodarstwo hodowlane. Zazwyczaj wraca koło szesnastej. Wiem, bo czasem podjeżdża tu do mnie i prosi, żeby jej uwędzić kilka ryb. Mieszka w takim niedużym domku pomalowanym na niebiesko. Widać go dobrze od strony jeziora. To trochę dalej. Jakieś pięćset metrów wzdłuż brzegu. Na pewno traficie.

Podziękowali i dość szybko oddalili się. Oboje byli podekscytowani.

 - Udało się tato! Znaleźliśmy ją! Już nie mogę się doczekać kiedy ją zobaczę. Stęskniłam się za nią.

 - Ja to wiem kochanie, ale nie możemy zapomnieć, że zachowaliśmy się wobec niej karygodnie. Nie wiadomo jak zareaguje na nasz widok. Bardzo się tego boję…

 - Ona nas kocha tato… i na pewno nigdy nie usłyszymy od niej, że nie chce nas więcej widzieć.

 - Jeszcze do szesnastej daleko. Jeśli chcemy ją zobaczyć musimy poczekać jakieś półtorej godziny. Spójrz. Widzę dach i niebieski kolor. To tutaj. Podejdźmy trochę bliżej. Nie chciałbym jej wystraszyć. A co, jeśli jest już w domu?

Ostrożnie kryjąc się za zaroślami podeszli pod ogrodzenie i rozejrzeli się.

 - Pięknie tu – westchnął Artur – i całkiem dziko. Odludnie. Nigdy w życiu bym jej nie odnalazł w tym miejscu. Jak to często przypadek rządzi ludźmi – zamruczał uderzając w nieco filozoficzny ton. - Janek mówił, że oboje on i Ewa widzieli ją z psem. Nie widzę psa i nie słyszę szczekania. Wiesz co? Wróćmy na brzeg jeziora i usiądźmy tak, żebyśmy mieli widok na bramę. Zjemy po rybce i może jakoś doczekamy mamy.

Wydawało się im, że siedzą całą wieczność, ale w końcu usłyszeli chrzęst kół na żwirze. Zobaczyli rower z przyczepką, w której leżał spory owczarek niemiecki. Kobieta zeskoczyła z siodełka i otworzyła bramkę.

 - Wysiadaj Lola. Jesteśmy w domu – powiedziała do psa, który posłusznie wyskoczył z przyczepki. Jednak zamiast wejść do obejścia stanął na ścieżce i zaczął węszyć. W końcu rozszczekał się.

 - Lola cichutko – powiedziała do psa Anita. – Tam nic nie ma. Co tam zwąchałaś? – wprowadziła rower, oparła go o ścianę domu i wróciła do Loli. – No dobrze, chodź. Sprawdzimy.

Artur wpadł w panikę. Najwyraźniej pies poczuł ich zapach. Nie było sensu się ukrywać, bo i tak za chwilę zostaliby zdemaskowani. Przygarnął Malwinę do siebie. Po chwili Lola ujadając zawzięcie była już przy nich.

 - Lola! Nie szczekaj tak! – Anita zdenerwowała się nieco. Minęła gęste zarośla i wyszła na piasek pokrywający brzeg jeziora. Zobaczyła ich stojących w milczeniu. Szok był tak wielki, że straciła przytomność osuwając się na piach. Lola przypadła do niej liżąc ją po twarzy i głośno piszcząc. Artur pochylił się nad Anitą. Malwina pokonując strach przed psem przykucnęła z drugiej strony.

 - Mamusiu ocknij się, proszę. Nie chcieliśmy cię wystraszyć.

Mokry jęzor Loli dokonał cudu, bo otworzyła oczy. Momentalnie stanęły w nich łzy i rozpłakała się.

 - Przepraszam Anitko, nie chcieliśmy cię wystraszyć. Przepraszamy cię oboje za to, że potraktowaliśmy cię tak nikczemnie i podle. Nie mieliśmy racji. Dzisiaj to już wiem. Odkryłem całą prawdę o Ninie. To tobie powinienem był uwierzyć nie jej.

Malwina objęła jej szyję i przytuliła się mocno.

 - Nawet nie wiesz jak bardzo mi cię brakowało, jak mocno tęskniłam i jak strasznie żałuję tych słów, które wypowiedziałam w wielkiej złości.

 - Kochanie, ja wiem, że zrobiliśmy rzecz straszną, rzecz, którą ciężko jest wybaczyć. Jeśli jednak zdołasz to zrobić przysięgam ci, że będę najlepszym mężem i ojcem, i nigdy już cię nie zawiodę. Jestem wielkim głupcem. Nie wiem co ja sobie myślałem? Że z Niną będzie tak jak kiedyś? Nie było a Nina okazała się wyrodną, mściwą suką. Nie miała żadnych wyrzutów sumienia, gdy mówiłem jej, że swoimi kłamstwami rozbiła nasze małżeństwo. Nie znam bardziej podłej osoby. Byliśmy u adwokata. Odebrałem pozew i podarłem go. Zależy mi na tobie i to bardzo. Jeśli mi wybaczysz będę udowadniał ci to każdego dnia. Nie chcę rozwodu. Chcę, żebyśmy znowu byli prawdziwą rodziną jak kiedyś. Nie będę cię naciskał. Nie mam do tego prawa, ale jeśli zdecydujesz się do nas wrócić, będziemy bardzo szczęśliwi.

Słuchała Artura i Malwiny wciąż nie mogąc uwierzyć, że odnaleźli ją i są tuż obok. Temu co mówił, też trudno było dać wiarę. - Zależy mu na mnie? Od kiedy? To teraz Nina jest ta zła a ja dobra? Na własnej skórze musiał się przekonać jaki charakter ma obiekt jego westchnień. Zderzenie z prawdą musiało być traumatyczne i zapewne wstrząsnęło nim. Mam wybaczyć? Mam do nich wrócić? Jeszcze nie teraz. Jeszcze nie jestem na to gotowa. To wciąż bardzo boli – usiadła na piasku i potrząsnęła głową.

 - Nie mogę wrócić. Jeszcze nie teraz… To zbyt trudne i skomplikowane. Kocham to miejsce. Tu jest teraz mój dom – podniosła się. – Muszę nakarmić psa i sama coś zjeść. Jeśli chcecie mi towarzyszyć to zapraszam. Idziemy Lola. – Pies natychmiast stanął przy jej nodze. Poszła przodem. Za nią ze spuszczoną głową podążał Artur i Malwina. Nie mieli pojęcia, co postanowi Anita. Nie będzie jej łatwo wybaczyć i tego właśnie się spodziewali. Na pewno nie liczyli, że rzuci im się od razu w ramiona.

Ten mały domek zrobił na nich wrażenie. Był bardzo przytulny, jasny i czysty. Anita jak zwykle była poukładana i schludna. To się nie zmieniło.

 - Kupiłaś ten domek? – Uśmiechnęła się pod nosem.

 - Nie byłoby mnie stać. To dom mojej znajomej, Dostała go w spadku po rodzicach. To ona uznała, że powinnam zmienić otoczenie i zaproponowała zamieszkanie tutaj. Zgodziłam się bez wahania. Warszawa w pewnym momencie stała się dla mnie miejscem toksycznym. Musiałam stamtąd uciec. Nadal nie znacie całej prawdy z przeszłości. Jutro jest sobota i mam wolne. Jeśli przyjdziecie tu do południa na pewno wystarczy wam czasu na wysłuchanie wszystkiego. Zrobię jakiś obiad a potem możemy upiec sobie kiełbaski. A tak w ogóle to gdzie się zatrzymaliście? O ile wiem w ośrodkach stojących wokół jeziora nie ma wolnych pokoi.

 - No nie ma i szybko się o tym przekonaliśmy. Chcieliśmy się zatrzymać w ośrodku „Pod Omegą”, ale mieli komplet. Polecili nam Willę „Almę”. Drogo, ale dostaliśmy pokój.

 - A jak mnie znaleźliście?

 - Szukaliśmy po omacku. Dobrze zatarłaś za sobą ślady. Adwokat nie puścił pary z ust. Jak wróciliśmy do domu poszedłem do swojego byłego zakładu pracy dopytać się, czy przyjmą mnie z powrotem. Spotkałem tam Janka Wacha. Opowiadał mi, że w zeszłym roku byli tu z Ewą właśnie „Pod Omegą” i któregoś dnia Ewa zauważyła kobietę biegnącą z psem. Pomyślała, że to ty i trochę się zdziwiła. Nie zawołała cię jednak, bo nie miała stuprocentowej pewności. Miałaś na sobie jakiś dres, kapelusik i słoneczne okulary. A poza tym zmylił ją pies, bo wiedziała, że nigdy nie mieliśmy psa. To był jedyny nikły ślad i postanowiliśmy go sprawdzić. Zaparkowałem pod ośrodkiem i pieszo przyszliśmy tutaj. Po drodze mijaliśmy wędzarnię. Kupiliśmy tam kilka ryb. Przy okazji zapytałem o ciebie. Okazało się, że ten człowiek dobrze cię zna i wie gdzie mieszkasz. Dał nam wskazówki i dotarliśmy tutaj. Mówił nam, że pracujesz do szesnastej i trochę musieliśmy czekać. Chcieliśmy się przekonać, że to rzeczywiście o ciebie chodzi – omiótł wzrokiem jej sylwetkę. - Zeszczuplałaś – powiedział z bólem w głosie. – Nie możemy sobie darować, że przez naszą głupotę i działanie pod wpływem emocji musiałaś tyle przejść.

 - Było, minęło – mruknęła podsuwając Loli pełną miskę. – Zjecie coś? Mam gęstą zupę rybną. Coś na kształt angielskiego chowdera.

 - Ja bardzo chętnie – odpowiedziała Malwina. –Stęskniłam się za twoją kuchnią. Nina nie potrafi nawet zagotować wody, bo jej się przypala. Jest do niczego.

Anita zbyła tę uwagę milczeniem, ale pomyślała, że była przyjaciółka w innych rzeczach jest świetna. Na przykład w puszczaniu się z połową męskiej populacji miasta.