CICHA WODA - rozdział 1

„CICHA WODA”

ROZDZIAŁ 1

Były od siebie zupełnie różne jak ogień i woda, jak niebo i ziemia, jak piekło i raj. Tak było od zawsze a jednak w jakiś niewytłumaczalny sposób przylgnęły do siebie już w pierwszej klasie podstawówki. Przeciwieństwa się przyciągają i tak chyba było w ich przypadku, bo ich przyjaźń zdecydowanie potwierdzała tę regułę.

Lidka pochodziła z wielodzietnej rodziny. W sumie było ich pięcioro a ona trzecia z kolei. Była zamknięta w sobie. Nie pytana nigdy nie odzywała się pierwsza i sprawiała wrażenie, że najchętniej ukryłaby się w najciemniejszym kącie, byleby nie zwracać na siebie uwagi. W szkole zazwyczaj chowała się za plecami kolegów, żeby nie być wywołaną do tablicy a jeśli już to się zdarzyło, szła na środek klasy jak na ścięcie z purpurowymi od wstydu policzkami i spuszczoną głową. Nie była zdolna. Jeśli dostawała dobre oceny to tylko dlatego, że nauczyła się materiału na pamięć.

Rodzice nie rozpieszczali jej podobnie jak i jej rodzeństwa. Oboje ciężko pracowali w tutejszej fabryce. Wracali zmęczeni i pozbawieni ochoty na zajmowanie się dziećmi przez resztę dnia. Lidka w wieku siedmiu lat doskonale potrafiła zadbać nie tylko o siebie, ale i o dwóch młodszych braci szykując im śniadania lub podgrzewając przygotowany przez matkę dzień wcześniej obiad. Rodzina żyła bardzo skromnie. Lidka zawsze „zdzierała” ciuchy po swoich starszych siostrach, co uważała za bardzo krzywdzące, bo z tego powodu dzieci w szkole często naśmiewały się z niej a ona nawet się nie broniła, tylko zalewała łzami.

To szybko się zmieniło, gdy miesiąc po rozpoczęciu roku szkolnego przyjęto do klasy nową dziewczynkę. Aniela zajęła miejsce w ławce koło Lidki, obok której nikt wcześniej nie chciał siedzieć. Lidka z nabożną czcią przyglądała się koleżance, bo ta była po prostu śliczna i w dodatku pięknie ubrana. Na przerwie obie poszły w najdalszy kąt korytarza i zaczęły rozmawiać. W dodatku Aniela podzieliła się z Lidką śniadaniem. Kanapka z szynką. Nie pamiętała kiedy ostatni raz jadła takie pyszności. Nawet na święta mama kupowała wyłącznie najtańszą wędlinę.

 - Jak masz ochotę, to zjedz i tę drugą. Ja nie jestem głodna – Aniela uśmiechnęła się podsuwając Lidce chrupiąca bułeczkę. – Znasz wszystkich w klasie? Przyjaźnisz się z kimś?

Lidka zaprzeczyła.

 - Dokuczają mi i są złośliwi, bo biednie się ubieram. Nie rozumieją, że moich rodziców nie stać jest na lepsze ubrania. Mam jeszcze czwórkę rodzeństwa… - wyjaśniła. Aniela ze zrozumieniem pokiwała głową.

 - Jeśli się zgodzisz ja będę twoją przyjaciółką.

Lidka podniosła głowę i uśmiechnęła się uszczęśliwiona od ucha do ucha.

Od tej pory stały się nierozłączne. Lidka została stałym bywalcem w domu Anieli. Często jadała u niej obiady, odrabiały razem lekcje i praktycznie spędzały ze sobą całe dnie.

Aniela była jedynaczką, oczkiem w głowie swoich rodziców, którzy dbali, żeby córce nie zabrakło ptasiego mleka. Te opiekuńcze skrzydła rozłożyli także nad Lidką. Bywało, że jeśli kupowali coś córce, to Lidka dostawała to samo. Dzięki temu zaczęła wyglądać nieco lepiej, na tyle lepiej, że przestano wreszcie z niej drwić. Nadal nie była zbyt wylewna. Tylko przed Anielą się otwierała, chociaż częściej bywało, że to Aniela opowiadała coś ciekawego. Lidka była wiernym słuchaczem. Nie przerywała tylko chłonęła słowa przyjaciółki. Często potrafiła też mądrze doradzić za co Aniela była jej bardzo wdzięczna. Mimo że były tak różne i mające skrajnie inne charaktery, dogadywały się znakomicie. Lidka była jak cień Anieli zawsze półkroku za nią i o jedno zdanie mniej. Może właśnie dlatego Aniela tak ją polubiła, że była taka cichutka, ustępliwa, niekonfliktowa, uczynna i zawsze zadowolona.

Lata mijały. Obie dziewczynki skończyły podstawówkę i poszły do szkół średnich. Lidka do szkoły zawodowej, Aniela do liceum. Zaczął się dla nich bolesny okres dojrzewania. I o ile Lidka walczyła z własną chudością, małymi piersiami i wiecznym trądzikiem, tak Aniela nabierała prawdziwie kobiecych kształtów. Nastały pierwsze miłości i pierwsze randki jeszcze nieporadne i bardzo nieśmiałe tak jak pierwsze pocałunki. Lidka zawsze była obok. Na palcach jednej ręki można było policzyć ile razy Aniela była z chłopakiem sam na sam. Takie sytuacje nie wynikały z tego, że Lidka była nachalna i sama dopraszała się udziału w takich spotkaniach. Inicjatywa zawsze wychodziła od Anieli, której było żal przyjaciółki. Chłopakom tej pierwszej nigdy nie wydawało się to normalne. Nie chcieli przyzwoitki na randkach, ale Aniela zawsze stawiała warunek, że albo idzie z nimi Lidka, albo nie będzie żadnej randki.

To nie zmieniło się nawet wówczas, gdy po trzech latach nauki Lidka podjęła pracę w fabryce a Aniela uczyła się dalej. Była ambitna i zdolna. Po skończeniu liceum dostała się na wymarzoną architekturę. Zajęć było mnóstwo, ale nawet wtedy znajdowała czas dla Lidki. Rysowała mnóstwo projektów na zaliczenia. Lidka siedziała wówczas cichutko w fotelu z podwiniętymi nogami i sącząc kawę opowiadała jej o pracy w fabryce.

Pytana przez Anielę o jakichś chłopaków, których mogła tam poznać, Lidka zawsze krzywiła się mówiąc, że nie ma tam nic godnego uwagi. Za to słuchała chętnie opowieści o męskiej części wydziału architektury. Aniela nigdy nie była sama. Wciąż kręciło się wokół niej kilku adoratorów. Najpierw był Zbyszek, przystojny blondyn o zielonych, magicznych oczach. Syn zamożnych rodziców posiadający własny samochód często przyjeżdżał po Anielę odwożąc ją na zajęcia lub przywożąc do domu. Na widok Lidki zazwyczaj kręcił nosem. Nie lubił jej. Uważał, że jest mało towarzyska, mrukliwa i kompletnie pozbawiona poczucia humoru. Parę razy próbował wyjaśnić Anieli, że chciałby tylko z nią spędzać miłe chwile i Lidka w ogóle nie jest tu potrzebna, ale Aniela nie zgadzała się z nim.

 - Ona jest trochę wycofana, – mówiła – ale jak pozna się ją bliżej, to dużo zyskuje. Jest moją przyjaciółką. Za nią dałabym się posiekać. Mam jej zamknąć drzwi przed nosem i powiedzieć, żeby nie przychodziła? Też byś tak postąpił ze swoim najlepszym przyjacielem?

Na takie dictum Zbyszek nie miał argumentów i niechętnie przystawał na obecność Lidki. Uważał, że jest głupia i kompletnie pozbawiona taktu, bo gdyby go miała wiedziałaby, że randka to dwie osoby a nie trzy. Czasami zachodził w głowę, jak ona może nie czuć skrępowania patrząc na ich czułości, przytulania i pocałunki. Przecież nikt normalny nie wgapia się bezczelnie w całującą się namiętnie parę. Lidce w ogóle zdawało się to nie przeszkadzać.

Aniela miała na swoim roku grupkę zaprzyjaźnionych osób. Część z nich tworzyła pary, reszta była singlami. Jeżdżenie w ramach zajęć na tzw. plenery jeszcze bardziej scementowało relację grupy. Podczas jednego z takich wyjazdów odkryli piękne miejsce położone w lesie nad urokliwym jeziorem. Nadawało się idealnie na weekendowe wypady więc postanowili, że właśnie tutaj będą spędzać swój wolny czas. W każdą sobotę zabierali namioty, śpiwory i jechali, żeby naładować baterie. Aniela nie byłaby sobą, gdyby nie opowiedziała Lidce o tym miejscu.

 - Koniecznie musisz z nami tam się wybrać. Jestem pewna, że zakochasz się w tym zakątku a przy okazji poznasz ludzi z mojego roku. To naprawdę fajna i zgrana paczka.

Lidce nie trzeba było dwa razy powtarzać. Oczywiście, że była chętna. Gdzie Aniela tam i ona.

Pojechały samochodem Zbyszka, który kolejny raz kręcił nosem na towarzystwo Lidki, ale już nie komentował tego głośno, żeby nie drażnić Anieli. Kiedy dojechali na miejsce okazało się, że większość grupy już jest i rozbija namioty. Rozbili się i oni. Mały, jednoosobowy zajęła Lidka, dwójkę Aniela ze Zbyszkiem.

Pogoda była wymarzona dlatego nie chcąc stracić nic z tego pięknego dnia rozłożyli leżaki i zalegli na nich. Lidka jak zwykle trzymała się nieco z boku. Zbyszek uważał, że z jej strony to tylko stwarzanie pozorów, że niby jest taka taktowna i dyskretna i nie chce im przeszkadzać.

Aniela przymknęła oczy ukołysana ciszą i niezwykłym spokojem tego miejsca. Fale jeziora cicho odbijały się od brzegu pozwalając się lizać promieniom słonecznym. Gwar rozmów zdawał się oddalać od niej aż w końcu całkiem ucichł. Zasnęła. Obudził ją zapach skwierczącego na grillu mięsa i duszonych w saganku ziemniaków. Otworzyła oczy i rozejrzała się dokoła. Zbyszka nie było, Lidki również. Wstała z leżaka przesłaniając ręką oczy przed rażącym słońcem i ruszyła w stronę grupki osób zgromadzonych wokół grilla.

 - Nie widzieliście Zbyszka i Lidki? – zapytała. Kilku kolegów uśmiechnęło się ironicznie patrząc znacząco na siebie.

 - Widzieliśmy. Powinni już być tutaj od przynajmniej godziny. Popłynęli na drugi brzeg po napoje i zaginęli w akcji – odpowiedział jeden z nich.

 - Wpław popłynęli? – zdziwiła się. To pytanie wywołało salwę śmiechu.

 - Aniela, łódką popłynęli. Taką na wiosła, ale niewykluczone, że wracają wpław, dlatego tak długo im schodzi – zarechotał inny.

 - Nie wiem, co w tym śmiesznego- zrugała ich. - Może coś im się stało, a wy sobie jaja robicie.

 - Nie przejmuj się. Na pewno zaraz się zjawią – pocieszyli ją.