ZAŚLEPIENIE - rozdział 13 ostatni

ROZDZIAŁ 13

ostatni

 - Tak…, ale nie tutaj… Chodźmy na spacer. Dziewczynki zobaczą trochę zwierząt, a my porozmawiamy.

Szli wolno asfaltową alejką a przed nimi biegły bliźniaczki zatrzymując się od czasu do czasu przy jakimś wybiegu.

 - Bardzo zawiniłem wobec ciebie Ula – zaczął Marek. – Zdałem sobie z tego sprawę dopiero jak wyjechałaś. To zawsze tak jest, że zaczynamy doceniać coś dopiero wtedy jak to stracimy. Ja nie mogłem się opamiętać. Rozpaczałem jak jeszcze nigdy w życiu. Czułem się tak, jakby ktoś wyrwał mi serce. Nie potrafiłem się z tym pogodzić. Wszystko zacząłem rozumieć dopiero po rozmowie z mamą. To ona uświadomiła mi jak karygodny błąd popełniłem i że straciłem szansę na szczęśliwe życie. Życie z tobą. Miotałem się jak ranne zwierzę i gdyby nie dzieci pewnie palnąłbym sobie w łeb. Sebastian to wszystko widział i któregoś dnia powiedział mi, że wyglądam jak ktoś, kto stracił kogoś najbliższego, najważniejszego i najdroższego sercu. Powiedział, że nawet nie zdaję sobie sprawy jak bardzo cię kocham. To było takie odkrywcze, że zaniemówiłem a potem przyznałem mu rację. Moją największą miłość miałem pod samym nosem i pozwoliłem, żeby wymknęła mi się z rąk. Kocham cię Ula jak nigdy nikogo nie kochałem. Szukałem tej miłości latami w klubach wypełnionych oparami alkoholu i papierosów. Tymczasem moja miłość była tuż obok szlachetna, dobra i czysta. Ależ byłem głupi… Przepraszam cię za te wszystkie kobiety, z którymi przyłapywałaś mnie w różnych sytuacjach. To było niskie i podłe. Przepraszam, że wykorzystywałem twoją dobroć, łagodność i oddanie. To było grubo nie w porządku. Byłem cholernym egoistą, który nie dbał o nic i o nikogo. Kiedy wyjechałaś postanowiłem, że od teraz będzie inaczej, lepiej. Żeby nie myśleć o tobie rzuciłem się w wir obowiązków i tych zawodowych, i tych domowych. Wziąłem wreszcie odpowiedzialność Ula za firmę i za moją rodzinę. Harowałem jak wół, urabiałem sobie ręce po łokcie, a efekty przerosły moje najśmielsze oczekiwania. Firma stoi rewelacyjnie. Jest w świetnej kondycji finansowej. Zmodernizowałem szwalnie, rozbudowałem sieć sklepów. Zawarłem kontrakty na najbliższe dziesięć lat nie tylko z polskimi kooperantami, ale i z firmami zagranicznymi. To zaprocentowało i pozwoliło podnieść ludziom pensje. Dziewczynek też nie zaniedbałem. Nie prosiłem rodziców o pomoc, ponieważ uznałem, że to ja sam powinienem się nimi zająć, bo są moje. Poświęcam im sporo czasu. Uczę je czytać i pisać. Wymyślam ciekawe zajęcia. Tylko za każdym razem słyszę, że fajnie byłoby upiec z ciocią pierniczki na święta lub usmażyć naleśniki z najlepszym nadzieniem na świecie. Ja tego nie przebiję Ula choćbym wyszedł ze skóry. One cię kochają i wciąż wierzą, że nadejdzie dzień, w którym do nich wrócisz. Do nich i do mnie. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. To prawdziwa udręka nie mieć cię koło swego boku. Najgorsza jest tęsknota i tak ogromnie boli, że człowiekowi chce się wyć. Jeśli jesteś w stanie, to proszę wybacz mi. Ja już nie wrócę do tej niechlubnej przeszłości, bo wstydzę się za nią. Zmieniłem się Ula. Ty mnie zmieniłaś i jeśli teraz mi powiesz, że nie czujesz do mnie absolutnie nic to moja desperacja sięgnie zenitu. Wiem, że mnie kochałaś. Ja też cię kocham, chociaż uświadomiłem to sobie całkiem niedawno. Dajmy sobie szansę. Jeśli tego nie zrobimy, oboje będziemy nieszczęśliwi – wyciągnął zza pleców ten ogromny bukiet róż i runął przed nią na kolana. – Stańmy się prawdziwą rodziną Ula. Klęczę tu przed tobą i błagam, zostań moją żoną. Nie zawiodę cię, bo jestem już innym człowiekiem. Jesteś miłością mojego życia. Chcę być z tobą szczęśliwy i przy tobie się zestarzeć – otworzył zaciśniętą pięść. Na dłoni spoczywał najpiękniejszy pierścionek jaki w życiu widziała. Nie potrafiła opanować emocji jakie wywołała spowiedź Marka. Rozpłakała się na cały głos nie bacząc na przechodzących ludzi. Podbiegły do nich dziewczynki zauważywszy, że coś się dzieje. Zrozumiały, że to coś ważnego. Marek podniósł głowę. Jego twarz też była mokra od łez.

 - Właśnie poprosiłem Ulę o rękę – wyjaśnił. Obie przytuliły się do szlochającej Uli.

 - Ciociu zgódź się. My od tak dawna o tym marzymy. Mówiłaś, że nas kochasz. My też cię bardzo kochamy i chcemy być z tobą.

 - Zgadzam się, – wyszeptała – ale jeśli wrócisz do dawnych nawyków odejdę, bo nie będę w stanie z tobą być.

Marek podniósł się z klęczek i wsunął jej pierścionek na palec.

 - O tym nie ma mowy. To zamknięty rozdział, który najchętniej wymazałbym ze swojej pamięci – przyciągnął ją do siebie i zamknął w ramionach. – Nawet nie wiesz jak wielki ciężar spadł mi z serca. Bardzo cię kocham. Jest tu jakaś knajpka? Chyba wszyscy musimy trochę ochłonąć.

 - Jest, ale kawałek stąd. Lepiej wróćmy do biura. Spakuję swoje rzeczy i pojedziemy na jakiś obiad tu niedaleko, a potem zabiorę was do domu.

Siedzieli w jej pokoju gościnnym popijając kawę. Dziewczynki bawiły się na balkonie. Marek ujął dłoń Uli i przycisnął do ust.

 - Kiedy planujesz wrócić do Warszawy? Ja wiem, że nie możesz tak z dnia na dzień, bo musisz pozałatwiać mnóstwo spraw, ale chociaż w przybliżeniu.

 - Naprawdę nie wiem… Postaram się jak najszybciej. Sama doszłam niedawno do wniosku, że zmiana miejsca pobytu była błędem. Myślałam, że przestanę cię kochać, a tymczasem kochałam cię coraz bardziej. To było nie do zniesienia. Jak mnie w ogóle znalazłeś?

 - To nie ja, to dziewczynki. Oglądały telewizję i pokazywali jakąś akcję charytatywną na rzecz ZOO. Rozwrzeszczały się jak zobaczyły ciebie. Obejrzałem relację do końca a namiary na ZOO wziąłem z internetu. To było jakiś miesiąc po twoim wyjeździe. Nie chciałem cię od razu szukać, bo wtedy nie mogłem się jeszcze niczym pochwalić. Potem pomyślałem, że dzień matki będzie taki symboliczny. Jeśli dasz mi klucze od mieszkania przygotuję je na twój powrót. Zrobimy w nim porządek i zaopatrzymy lodówkę. Może już teraz mógłbym coś wziąć. Nie chcę wracać od razu, bo wziąłem tydzień urlopu. Pozwiedzamy trochę. Może ty też mogłabyś wziąć jakieś wolne?

 - Zapytam, ale myślę, że Anna nie będzie miała nic przeciwko temu. Poza tym muszę ją przygotować na to, że znowu będzie musiała dać ogłoszenie o pracę. A na moje stanowisko przyjąłeś kogoś?

 - Adam jest pełniącym obowiązki i zamierzam dać mu nominację, bo świetnie sobie radzi. Ty zostaniesz wiceprezesem i mam nadzieję, że nie odmówisz.

Uśmiechnęła się do niego wdzięcznie.

 - Nie odmówię.

 - Podasz mi swój nowy numer?

 - Jest taki jaki był. Nie zmieniłam. – Zrobił taką minę, że parsknęła śmiechem.

Od momentu, w którym wrócił do stolicy działał na wysokich obrotach. Opowiedział o przebiegu tej wizyty rodzicom i Sebastianowi. Przyznał, że oświadczył się Uli i został przyjęty, a teraz będzie załatwiał ich ślub najszybciej jak to tylko możliwe. Tempo miał naprawdę zabójcze. Obrączki, zaproszenia i termin w kościele zaklepał w ciągu jednego dnia. U Pshemko zamówił suknię z ostatniej kolekcji. Miała być najpiękniejsza i to pozostawił już w gestii mistrza podobnie jak sukienki dla Marty i Dorotki. Helena udostępniła ogród, w którym miał stanąć namiot dla gości weselnych.

Do Uli dzwonił codziennie informując ją o postępach. Wreszcie powiedział jej, że ich ślub odbędzie się na początku sierpnia a dokładnie trzeciego w kościele w Rysiowie. Wyznał jej, że poszedł do taty Cieplaka i opowiedział mu o wszystkim a głównie o tym, że kocha jego córkę nad życie, że się jej oświadczył i został przyjęty. Poinformował też o dacie ślubu. Jeszcze tego samego dnia Ula rozmawiała z ojcem i potwierdziła rewelacje Marka. Józef nie był za bardzo zadowolony jednak wyjaśniła mu, że Marek bardzo się zmienił a ona może zostać żoną tylko jego, bo nie przestała go kochać ani trochę. Pod koniec lipca wróciła do Warszawy. Anna rozstawała się z nią z wielkim żalem, ale rozumiała jej potrzebę ustabilizowania sobie życia. Mieszkanie było wysprzątane na błysk, lodówka pełna a na stole pysznił się ogromny bukiet kwiatów, obok którego leżała kartka o treści: „Jeśli czujesz się na siłach to przyjedź do firmy”. Ruszyła od razu. Wiedziała, że musi pójść do Pshemko przymierzyć suknię, którą dla niej wybrał.

Na jej widok Marek zerwał się z fotela, podbiegł do niej i wpił się w jej usta. Całował ją długo i namiętnie.

 - Już się nie mogłem doczekać. Każda komórka mojego ciała wyła za tobą z tęsknoty. Dobrą miałaś podróż?

 - Dobrą, ale teraz nie chcę tracić czasu. Najpierw pójdę do Pshemko na przymiarkę a potem do Olszańskiego. Na koniec zajrzę do Adama i jeśli się zgodzisz osobiście wręczę mu nominację. Zasłużył sobie. Potem tu wrócę, napiję się kawy i razem pojedziemy po dziewczynki do seniorów. Z nimi też chcę się przywitać.

Siedzieli u Dobrzańskich w ogrodzie i omawiali ostatnie szczegóły dotyczące przygotowań ślubnych. Dziewczynki nie opuszczały Uli na krok jakby bały się, że znowu im ucieknie.

 - A wy już przymierzałyście swoje sukienki?

 - Są już gotowe. Ja będę miała krótką a Marta dłuższą, ale z tego samego materiału. Obie są śliczne. Babci też się podobają, bo mówi, że wyglądamy jak księżniczki.

 - Bo wyglądacie. Babcia ma rację. Moja suknia też jest piękna. Pshemko wybrał najładniejszą z kolekcji.

 - Właściwie dziewczynki mogłyby u nas zostać. Macie jeszcze tyle spraw do załatwienia… Do ślubu został niespełna tydzień i spokojnie mogą tu przez ten czas pomieszkać. Przynajmniej odpadnie wam codzienne przywożenie ich tutaj i odbieranie.

Marek spojrzał na córki.

 - To jak, zostaniecie u dziadków? To ułatwiłoby nam wiele rzeczy a przede wszystkim nie musielibyśmy się martwić, czy macie dobrą opiekę.

 - Zostaniemy...

Wracali na Pańską. Ula była zmęczona, ale szczęśliwa. Zaparkowali obok siebie i weszli do mieszkania. Nastawiła expres i przygotowała dwie filiżanki. Poczuła Marka dłonie oplatające ją w pasie i jego usta na swojej szyi.

 - Kocham cię i pragnę jak wariat – wyszeptał jakby się bał, że ktoś go usłyszy. Odwrócił ją do siebie i nie przestając całować zaczął rozpinać jej bluzkę. Pocałunki stały się coraz bardziej natarczywe. Gorączkowo pozbawiał ją odzieży przy okazji zrzucając z siebie własną. Po chwili zostali tylko w bieliźnie.

 - Jesteś taka piękna… - mruknął z czułością. Sięgnął po zapięcie biustonosza uwalniając jej piersi. Wziął ją na ręce i ruszył z nią do sypialni. Po chwili leżała przed nim kompletnie naga a on nie mógł oderwać od niej wzroku. Zrzucił z siebie bokserki i przywarł do jej ciała chłonąc jego zapach i gładkość skóry. Całował je i pieścił a ona wiła się pod jego ręką wilgotniejąc coraz bardziej. Usadowił się między jej nogami i wolno w nią wszedł. Westchnęła i przymknęła powieki. Pomyślała, że dzieje się prawdziwa magia a ona nigdy nie była taka szczęśliwa. Pchnięcia były głębokie i wolne jakby Marek chciał dotrzeć w najdalsze zakamarki jej ciała. Krzyknęła, gdy nagle przyspieszył. Penetrował energicznie i mocno drażniąc dłońmi jej płeć. To było trudne do zniesienia. Dygotała od samego dotyku jego palców. Przytulił się do jej ust wypełniając je językiem. Po chwili pocałunki przeniósł na piersi. Choć wydawało jej się to niemożliwe on jeszcze bardziej przyspieszył. Stały rytm tych pchnięć wywołał u niej falę błogiej rozkoszy. Pod jej wpływem zaczęła pulsować czując niesamowitą przyjemność. Marek doszedł wypełniając jej wnętrze swoim ciepłem. Otworzyła oczy i zobaczyła jego twarz nad swoją. Nadal czuła go w sobie. Uśmiechnął się do niej.

 - To było piękne i mocne – szepnął. – Było wspaniałe. Kocham cię.

Wesele było bardzo udane. Udane do tego stopnia, że Józef przekonał się wreszcie do szczerych intencji swojego zięcia i zaprzyjaźnił się z seniorami znajdując z nimi wiele wspólnych tematów do dyskusji. Betti nie odstępowała bliźniaczek na krok i wynajdowała im coraz ciekawsze zabawy. Catering załatwiony przez Marka okazał się wspaniały, a zespół, który przygrywał do tańca – rewelacyjny. Wszyscy goście wydawali się bardzo zadowoleni.

Pierwszego września jako jedna rodzina Ula i Marek towarzyszyli bliźniaczkom. Szły do pierwszej klasy. Oboje z dumą patrzyli na swoje dzieci uzbrojone w wielkie rogi obfitości wypełnione po brzegi słodyczami. Tuż po ślubie Ula przeniosła się na Sienną, ale Marek wciąż marudził, że jednak mają tu za mało miejsca i uparcie szukał dla nich domu. W końcu trafiła się okazja i nabyli ładną, piętrową willę z urokliwym ogrodem. Mieszkanie Uli zaanektował Jasiek, a Marek swoje sprzedał. Wkrótce okazało się, że Ula jest przy nadziei. Cieszyła się i bała jednocześnie, bo w wieku trzydziestu czterech lat ciąża niosła ze sobą spore ryzyko. Marek znalazł dobrego lekarza, który monitorował ciążę Uli aż do rozwiązania. Do końca nie chcieli znać płci dziecka. Urodził się chłopiec tak podobny do Marka, że nawet dołeczki w policzkach miał takie jak on. Dobrzański szalał ze szczęścia podobnie jak bliźniaczki, które nie odstępowały małego na krok.

Marek z każdym dniem czuł się coraz bardziej szczęśliwy i spełniony jako mąż i ojciec. Wciąż powtarzał, że mama miała rację mówiąc, że tylko z Ulą może przeżyć życie w wielkim spokoju, wzajemnym poszanowaniu i ogromnej miłości. Helena nie pomyliła się. Od początku wiedziała, że Ula jest tą jedyną i właściwą kobietą dla jej syna.

K O N I E C