ZAŚLEPIENIE - rozdział 12

ROZDZIAŁ 12

Grudzień dla Marka i Sebastiana był niezwykle pracowity. Nie mieli chwili wytchnienia. Ciągle za czymś gonili, coś załatwiali, lub umawiali spotkania. Jednak tydzień przed wigilią mocno wyhamowali. Marek doszedł do wniosku, że najwyższy czas jechać po prezenty dla pracowników. To była już tradycja zapoczątkowana przez Krzysztofa. Wcześniej zrobili nasiadówkę z Adamem Turkiem, bo chcieli mieć rozeznanie, ile pieniędzy mogą przeznaczyć na świąteczne premie. Było całkiem nieźle, a Adam miał dla nich wyłącznie dobre wiadomości.

 - Pniemy się panowie. Już dawno nie było tak dobrze. Ludzie będą zadowoleni.

 - To świetne wieści Adam. Oby tak dalej. Zostawiamy cię na posterunku, bo jedziemy po prezenty dla załogi. Kupimy też jakieś choinki na hol, żeby było świątecznie. Jeśli możesz – zwrócił się do Olszańskiego – to poproś Violkę, żeby wywiesiła informację na tablicach, że firmowa wigilia odbędzie się pojutrze o godzinie dwunastej. Dzięki panowie, ja już się ubieram i zjeżdżam na dół. Tam będę na ciebie czekał. Pojedziemy dwoma samochodami.

W dniu firmowej wigilii panował na korytarzach F&D świąteczny nastrój. Choinki przystrojone stały w kilku miejscach w tym również i w sali konferencyjnej. Tam też zebrała się cała załoga, której Marek składał życzenia i dziękował za ten trudny, miniony rok. Wraz z Sebastianem i Adamem wznosił toast szampanem i wręczał prezenty. Nie zapomniał poinformować też o świątecznych premiach, które przelano pracownikom na konto.

Po imprezie pozwalniał wszystkich do domu. On sam Wigilię miał spędzać z dziećmi u rodziców. Nie chciał wszystkiego zrzucać na barki mamy i postanowił zrobić chociaż część zaopatrzenia. Wybiegł z firmy i ruszył po ryby. Wszyscy bardzo je lubili więc nakupował kilka gatunków. Był i karp, i łosoś, tłuste śledzie i spory dorsz, którego preferował senior. Na stoisku ze swojskimi wyrobami nabył szynki, kiełbasy, wędzone boczki i pieczone pasztety z dziczyzny. Wszystko to zawiózł do Anina zostawiając dla siebie tylko ułamek tego, co kupił. Helena proponowała mu obiad, ale odmówił. Śpieszył się do szkoły po dzieci. Wypakował tylko bagażnik i już go nie było. W domu podgrzał obiad i usiadł z dziewczynkami do stołu.

 - Szkoda, że w święta nie będzie z nami cioci – powiedziała z żalem Marta. – Fajnie by było. Zawsze przed świętami piekłyśmy z nią pierniczki, a potem ozdabiałyśmy lukrem. Super zabawa.

 - No ja nie będę piekł z wami pierników, bo nie potrafię. Możemy upiec ciasto marchewkowe jak… - przerwał usłyszawszy ostry dźwięk dzwonka. Poszedł otworzyć. Przed drzwiami stał kurier trzymając w dłoniach wielką paczkę, na której leżało nieco mniejsze pudełko.

 - Przesyłka dla pana – kurier postawił paczki na podłodze. – Proszę potwierdzić odbiór.

Wniósł paczki do salonu. Nie miał pojęcia, od kogo są. Przy wydatnej pomocy dziewczynek otworzył tę większą. Na wierzchu leżała kartka.

 - To od cioci Uli – wyjaśnił. – Życzy nam wszystkim wesołych świąt a was promyczki mocno ściska i całuje. To świąteczne prezenty dla nas. Rozpakujcie.

Bardzo podobał mu się ten sweter. Był gustowny, bardzo dobry gatunkowo i markowy. Dziewczynki też były zachwycone swoimi. Druga paczka zawierała mnóstwo słodyczy i solidnie zapakowaną wielką bombkę na stojaku.

Było mu trochę wstyd, że on dla niej nic nie przygotował. Mógłby to zrobić. Pojechać do Rysiowa i poprosić Cieplaka o przekazanie prezentu Uli. Nie wiedział jednak, czy ona pojawi się w rodzinnym domu, czy oni pojadą do niej a przy tym wszystkim wyczuwał niechęć Józefa do siebie i nie był pewien, czy nie odmówi.

Święta minęły i minął stary rok. Marek uparcie rozwijał firmę, szukał nowych kontaktów i rozbudowywał sieć sklepów. Mitygował i uspokajał Pshemko, który czasem popadał w zły nastrój a wtedy stawał się nieobliczalny. Kolejny raz namówił go do zaprojektowania kolekcji wiosenno letniej dla sześciolatków.

 - Najlepiej by było, gdybyśmy wybrali materiały w pastelowych kolorach, niezwykle lekkie i zwiewne. Nie mam zamiaru oszczędzać na ich zakupie. Mają być najwyższej jakości. Dla dorosłych podobna tonacja i lekkość. Co myślisz?

 - Myślę, że czytasz mi w myślach. Tak właśnie wizualizowałem sobie tę kolekcję. Zabieram się w takim razie do pracy. Przyprowadź dziewczynki, bo trzeba z nich zdjąć miarę. Na pewno urosły od czasu, kiedy widziałem je ostatni raz.

Wróciła do domu zmęczona. Z Anną obeszły dzisiaj całe ZOO kontrolując stan budynków i wybiegów. Wszystko skrupulatnie zapisywała. Musiała pochylić się potem nad tym i ustalić przynajmniej koszty szacunkowe. Ogród zoologiczny zmieniał się z dnia na dzień. Rozkwitał wraz z wiosną. Fokarium było ukończone. Teraz zwierzęta nie musiały się już wygrzewać na ziemi ale miały porobione sztuczne kry wystające ponad poziom wody. Kończono staw dla hipopotamów a po nim miała być remontowana fosa dla niedźwiedzi. Specjaliści orzekli, że tu będzie najwięcej roboty, bo trzeba uzupełnić ubytki kamienia, którym była wyłożona i wyczyścić ją z glonów. Budynki przedstawiały się dość mizernie. Właściwie prawie każdemu przydałby się lifting. Nie miały aż tyle środków, ale postanowiły robić to sukcesywnie.

Weszła do mieszkania i zrzuciła z nóg buty. Już z przyzwyczajenia włączyła telewizor, żeby wiedzieć, co się dzieje w świecie i poszła zaparzyć herbatę. W kuchni usłyszała znajomy głos i wróciła do pokoju. Przed kamerą produkował się Pshemko zapowiadając nową, letnią kolekcję.

 - Ona będzie wyjątkowa, bo i pomysły na nią innowacyjne i świeże. Znowu pokażemy małych modeli. Tym razem projektujemy dla sześcio- siedmiolatków, głównie dziewczynek. Jak państwo pamiętają twarzami kolekcji dla dzieci są bliźniaczki Dobrzańskie. Tu próbka dwóch wzorów odzieży – podsunął pod kamerę zdjęcie przedstawiające Martę i Dorotkę.

  

Uli zalśniły w oczach łzy. Minęło zaledwie kilka miesięcy a one niesamowicie podrosły. – Jesteście takie śliczne – wyszeptała - i takie już duże. Strasznie tęsknię za wami.

 - W takiej mniej więcej tonacji i charakterze będzie utrzymana cała kolekcja. Oczywiście nie zabraknie pięknych sukien dla pań i oryginalnych letnich ubrań dla panów. Pokaz odbędzie się tradycyjnie w Starej Pomarańczarni dziesiątego kwietnia.

Wbrew temu co myślała na początku ta rozłąka stawała się dla niej coraz trudniejsza do zniesienia. Miłość do Marka nie osłabła ani trochę. Kochała go jeszcze mocniej podobnie jak dziewczynki. – Już lepiej było się męczyć w Warszawie niż wierzyć, że zmiana miejsca cokolwiek zmieni. Nigdy nie uwolnię się od tej miłości choćbym stanęła na głowie.

Pokaz wiosenno letniej okazał się kolejnym sukcesem. Już na bankiecie Marek był oblegany przez starych i potencjalnych kontrahentów. Wszystkich zapraszał do firmy na poniedziałek i zapewniał, że jeśli tylko warunki kontraktów będą im odpowiadać on na pewno podpisze taki kontrakt z każdym z nich. Przedstawiał im Sebastiana mówiąc, że jest jego prawą ręką i z nim również mogą załatwiać interesy, bo posiada wszelkie pełnomocnictwa.

Dotarł wreszcie do rodziców siedzących przy stoliku z wnuczkami. Helena uściskała go.

 - Jesteśmy z ciebie tacy dumni synku. Ula też by była, gdyby zobaczyła jak daleko zaszedłeś.

 - Ciocia mogłaby już wrócić i ożenić się z tatą – wypaliła Dorotka. – Przecież ona jest jak nasza mama i bardzo nas kocha. Babciu powiedz tacie, żeby się ożenił z ciocią Ulą – marudziła dalej.

 - To nie taka prosta sprawa kochanie, ale może kiedyś…?

 - Wiem gdzie ona jest – Marek pochylił się do ucha matki. – Jest dyrektorem ekonomicznym śląskiego ZOO. Jest w Katowicach. Mam zamiar do niej pojechać razem z dziewczynami. Trzymam to na razie przed nimi w sekrecie. Niech mają niespodziankę. Jeśli będzie trzeba na kolanach będę ją błagał, żeby do nas wróciła. Już nie jestem taki jak kiedyś. Zmieniłem się.

 - To prawda. My podziwiamy cię za to, bo myśleliśmy w pewnym momencie, że dla świata jesteś już stracony. Wyrwałeś się z tego marazmu i udowodniłeś, że jak się bardzo chce, to można góry przenosić. Mam nadzieję, że ona ci wybaczy i wróci.

 - Ja też…

Kończył się maj. Marek zawarł mnóstwo umów i zdopingował szwalnie do szycia. Teraz mógł trochę odpocząć. Siedział z Sebastianem w swoim gabinecie i mówił mu o wyjeździe na Śląsk.

 - Wypiszę kilka dni urlopu, może tydzień, zabiorę dziewczynki i pojedziemy do Uli. Dojrzałem do tego, żeby z nią poważnie porozmawiać i dojść do jakiegoś porozumienia. Bardzo bym chciał, żeby wróciła.

 - No cóż… Ja mogę życzyć ci tylko szczęścia i obiecać, że będę trzymał za was kciuki.

Kilka dni przed wyjazdem postanowił przygotować bliźniaczki i powiedzieć im, co zamierza zrobić. Usadził je na kanapie a sam usiadł na podłodze.

 - Słuchajcie, zbliża się dwudziesty szósty maj. Wiecie co to za data? – Obie pokręciły przecząco głowami. – W tym dniu obchodzimy święto wszystkich mam. Ciocia Ula była dla was od początku jak rodzona matka. Opiekowała się wami, troszczyła o wasze zdrowie i prawidłowy rozwój. Myślę, że należy jej się piękny bukiet kwiatów. Dlatego dwudziestego szóstego maja wstaniemy wcześnie rano i najpierw podjedziemy na cmentarz, żeby położyć kwiaty na grobie mamy Joasi, a potem ruszymy do Katowic do Uli. Odnajdziemy ją, złożymy jej życzenia, wręczymy kwiaty i poprosimy, żeby do nas wróciła. Co wy na to?

Odpowiedział mu jeden, wielki, przeciągły pisk. Bliźniaczki rzuciły mu się na szyję. Ściskały go i całowały. Były przeszczęśliwe.

Do Katowic dojechał bez przeszkód. Zaparkował w pobliżu rynku i ruszył w stronę straganów, gdzie kwiaty sprzedawały katowickie kwiaciarki. Dziewczynkom kupił po wiązance herbacianych róż a dla siebie wziął ogromny bukiet krwisto czerwonych. GPS bez problemu poprowadził go właściwą trasą do samego ZOO. Zajął miejsce na parkingu, w kasie wykupił bilety wstępu i wraz z dziewczynkami ruszył w stronę budynku dyrekcji oddalonego od głównej bramy o jakieś trzysta pięćdziesiąt metrów. Już w środku zauważył portiera i podszedł, by zapytać o numer pokoju, w którym urzęduje dyrektor Cieplak. Okazało się, że to na piętrze. Weszli na górę i stanęli przed gabinetem.

 - Gotowe? – zapytał cicho. Kiwnęły w odpowiedzi głowami. Nacisnął klamkę i przepuścił dziewczynki przodem.

Siedziała przy biurku pochylając się nad jakimiś wyliczeniami. Była tak skupiona, że nawet nie podniosła głowy. Dziewczynki tym razem nie zareagowały spontanicznie, lecz podeszły cicho zasłaniając się bukietami. Dopiero jak były tuż przy biurku podniosła głowę.

 - Co to…

Marta i Dorotka odsłoniły bukiety.

 - Wszystkiego najlepszego z okazji dnia matki – wypowiedziały jednocześnie. Momentalnie w oczach Uli pokazały się łzy. Zobaczyła Marka i przyłożyła dłoń do ust powstrzymując szloch. Objęła mocno dziewczynki całując je i szeptając jak bardzo się za nimi stęskniła i jak bardzo je kocha.

 - Jesteście całym moim światem, moim życiem, moim wszystkim. Popełniłam ogromny błąd uciekając od was. Niedawno to zrozumiałam.

 - To ja popełniłem względem ciebie mnóstwo błędów – usłyszała głos Marka i spojrzała na niego zapłakanymi oczami. – Muszę ci wiele rzeczy wyjaśnić, za wiele przeprosić. Czy zgodzisz się mnie wysłuchać?