"ZAPOMNIEĆ" - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Był wściekły na tę głupią kobietę, którą wciąż jeszcze nazywał żoną. To przechodziło wszelkie granice jego pojmowania, bo ona zachowywała się jak dziecko w piaskownicy lecące ze skargą do mamy, bo ktoś zabrał mu łopatkę. Po powrocie do domu miał zamiar z nią porozmawiać. Niestety nie zastał jej. Kiedy kładł się spać nie było jej jeszcze. Nie zmartwił się. Niech robi sobie co tylko chce. On ma to już gdzieś. Teraz liczy się tylko Ula i mały Krystian. Jutro pojedzie do prawnika i poprosi o zredagowanie pozwu. Czas odciąć tę zgniłą pępowinę.

Zaparkowała przed gdańską, starą kamienicą i z ulgą odpięła pas. Męcząca była ta droga, ale nie chciała tracić czasu. Wyjechała z Warszawy w środku nocy, bo o dziewiątej miała umówioną ekipę do wyniesienia mebli. Miała zaledwie godzinę, żeby z nich wszystko powykładać. Zabrała się z marszu do pracy. Wszystkie ubrania Piotra odłożyła na jedną kupkę. Miały pójść dla biednych. Zaczęła przetrząsać szuflady komód. Pozbierała albumy, w których było mnóstwo zdjęć ze wspólnych wypraw z Krystianem. To były cenne pamiątki. Zabrała też oryginalny i bardzo stary kominkowy zegar i kilka olejnych obrazów. W jednej z szuflad natknęła się na dużą, szarą kopertę. Była bardzo gruba i zaintrygowała ją szczególnie, że na wierzchu widniał napis „Dla Krystiana”. Otworzyła ją delikatnie i zajrzała do środka. Oniemiała. Wnętrze zawierało porządnie ułożone i spięte banderolami pliki stuzłotówek. Przeliczyła. Było równo sto tysięcy. Dokopała się też do kartki, na której przeczytała, że pieniądze przeznaczone są na studia dla Krystiana. Nie sądziła, że będzie Piotra stać na taki gest. Jednak bardzo kochał syna i myślał o jego przyszłości. Wzruszyła się. Nie rozumiała tylko, dlaczego trzymał pieniądze w domu a nie na jakiejś lokacie bankowej, ale tego pewnie się już nigdy nie dowie. Pieczołowicie wsadziła kopertę do torebki z postanowieniem, że zatrzyma się przy pierwszym lepszym banku, otworzy synowi rachunek i wpłaci na niego pieniądze z zastrzeżeniem, że Krystian będzie mógł je wypłacać po ukończeniu osiemnastego roku życia. Do tego czasu sama będzie zasilać konto, żeby pomnożyć tę sumę. I tak musiała jeszcze sprawdzić konto Piotra i wypłacić to, co ewentualnie na nim było, bo w dokumentach, które przekazała jej policja była też karta kredytowa wraz z dopiętym do niej numerem PIN. Pomyślała, że to lekkomyślne ze strony Piotra, ale z drugiej strony on nigdy nie miał pamięci do liczb i pewnie stąd ta kartka. Kiedyś jak byli jeszcze małżeństwem mieli wspólne konto, z którego bez przeszkód mogła pobierać pieniądze. Ciekawe, czy po ich rozwodzie Piotr założył sobie nowe? Musiała to sprawdzić. Sięgnęła po plastikową teczkę, w której Piotr przechowywał dokumenty bankowe i uważnie przejrzała jej zawartość. Nigdzie nie natknęła się na nową umowę. To świadczyło, że jednak nic nie zmieniał, a ona wciąż ma dostęp do tego rachunku. Pewnie nawet nie przyszło mu to do głowy, a jeśli nawet, to nie chciało mu się tracić czasu na pójście do banku. Postanowiła, że jutro z samego rana podjedzie, spróbuje przelać pieniądze na własne konto i zamknąć to.

Kilka minut po dziewiątej zjawili się ludzie z firmy, którą wynajęła. Byli bardzo sprawni. Załadowali wszystkie meble na samochód. Pozwoliła im wziąć także telewizor i DVD. Te rzeczy nie były jej potrzebne, bo miała podobny sprzęt w domu. Laptop zatrzymała dla Krystiana. Na pewno się ucieszy. Do późnego popołudnia wysprzątała całe mieszkanie i umyła podłogi. Zamknęła drzwi na klucz i zeszła na parter, gdzie mieszkał właściciel kamienicy. Złożył jej kondolencje i wyraził ubolewanie z powodu śmierci doktora. Zadeklarował się też, że zawiezie ubrania po Piotrze do przytułku. Była mu za to wdzięczna. Pożegnała się i ruszyła do najbliższego bankomatu. Kolejny raz doznała szoku. Nie sądziła, że jej były mąż był taki oszczędny. To znaczy wiedziała, że nie lubił wydawać pieniędzy na rzeczy zbędne, ale żeby do tego stopnia? A może wynikało to z faktu, że ciągle brał dyżury i nie miał czasu, by wydać te pieniądze na własne przyjemności? Było tego siedemdziesiąt osiem tysięcy.

Miała dość na dzisiaj. Była zmęczona i fizycznie i psychicznie. Dojechała do Qubus Hotel Gdańsk, gdzie wcześniej zarezerwowała sobie pokój. Ciepły prysznic podziałał relaksująco. Ubrana w szlafrok usiadła na łóżku i wysłała jeszcze do Marka krótkiego sms-a. Nie chciała dzwonić i prowokować telefonem Pauliny. Nie chciała, żeby miał kłopoty. Ułożyła się na łóżku i zasnęła kamiennym snem.

Nazajutrz ruszyła do banku. Z duszą na ramieniu podawała kasjerce swój dowód mówiąc, że chce zlikwidować to konto a pieniądze przelać na indywidualne. Kasjerka sprawdzała rachunek, a ona umierała ze strachu. Wszystko jednak wydawało się być w porządku. Kobieta uśmiechnęła się do niej z sympatią.

 - Dużo tego. Dlaczego chce pani zamknąć rachunek? Nie jest pani zadowolona z naszych usług?

 - Nie, nie, – zaprzeczyła – to nie dlatego. Mój mąż zmarł, a ja oprócz tego wspólnego mam indywidualne konto w banku, w którym pracuję. Tak będzie dla mnie wygodniej. Tu mam akt zgonu. Może będzie potrzebny…

Kasjerka bez przeszkód przelała pieniądze i zamknęła konto. Ula podziękowała i jak najszybciej wyszła z banku. To było stresujące doświadczenie. Wróciła do hotelu i spakowała swoje rzeczy. Nie miała tu już nic więcej do roboty. Mogła wracać.

Wieczorem przyjechał Marek i zdał jej relację z postępów Krystiana. Powiedział, że jutro będą go ściągać z łóżka. O planach rozwodowych na razie nie mówił nic. Nie chciał zapeszać.

Przyjechała do szpitala trochę wcześniej. Dzisiaj był ważny dzień. Dzisiaj po raz pierwszy mieli pionować Krystiana i ustalić, czy w ogóle będzie się mógł utrzymać na nogach, które w dalszym ciągu były słabe.

 - Czas zacząć go rehabilitować – mówił doktor Wilk. – Im dłużej leży tym gorzej dla mięśni, bo są coraz słabsze. - Podsunięto pod łóżko balkonik. Lekarz podał chłopcu rękę i pociągnął lekko zmuszając go, żeby usiadł. - Pomalutku Krystian. Jak zawróci ci się w głowie to powiedz.

Posiedział chwileczkę i złapał rękami balkonik. Powoli zsunął się z łóżka. Chwiał się i z trudem utrzymywał równowagę.

 - Chyba mam trochę za słabe nogi. Jakby zdrętwiałe.

 - Spróbuj zrobić krok naprzód.

 - Dam radę, ale bez podpórki nie. Muszę się trzymać.

 - To zrozumiałe chłopcze. To dopiero pierwszy dzień. Zobaczysz, że z każdym następnym będzie coraz lepiej – pocieszał lekarz. – Na dzisiaj wystarczy. Jutro spróbujesz dojść do drzwi, a pojutrze wyjdziesz na korytarz.

Uli oczy błyszczały od łez. Miała świadomość, że nie będzie łatwo, ale jej dzielny synek naprawdę ją dzisiaj zaskoczył. Przytuliła go mocno.

 - Jestem z ciebie taka dumna kochanie. Bardzo dumna.

Oddał ten uścisk i ucałował jej mokre policzki.

 - Nie płacz mamusiu. Zobaczysz, że jeszcze będę biegał.

Tak jak postanowił tak i zrobił. W porze lunchu wyrwał się z pracy i podjechał pod kancelarię adwokacką. Mecenas Piotrowicz od lat był prawnikiem rodziny. Trochę się zdziwił widząc Marka. Już od dość dawna Dobrzańscy nie korzystali z jego usług. Marek pokrótce wyjaśnił mu z czym przychodzi.

 - Chcę jak najszybciej się rozwieść. Już nie jestem w stanie żyć pod jednym dachem z moją żoną. Najlepiej by było bez orzekania o winie, ale jeśli będzie się stawiać, wywlokę wszystkie brudy. Nie będę się z nią patyczkował. Na otarcie łez mogę jej zostawić dom. O alimentach nie ma mowy. Ona jest współwłaścicielką Febo&Dobrzański i jak na dzisiejsze standardy zarabia krocie. Pana chciałbym prosić o zredagowanie pozwu. Całkowity rozkład pożycia to chyba dobry powód?

 - Bardzo dobry, ale pisząc go muszę wiedzieć, czy decydujecie się oboje na polubowne załatwienie sprawy.

 - W porządku. Ja jeszcze dzisiaj z nią porozmawiam i jutro dam panu znać.

Wrócił do firmy. Od wczoraj nie widział się ze swoją żoną, więc prosto z windy skierował się do jej gabinetu. Była. Przeglądała jakiś katalog.

 - Cześć – rzucił krótko i przysiadł w fotelu naprzeciwko. Z niepewną miną obrzuciła jego sylwetkę.

 - Przychodzisz z czymś konkretnym?

Uśmiechnął się ironicznie.

 - Nawet bardzo konkretnym. Możesz mi powiedzieć, co ty wyprawiasz? Wracasz do metod sprzed dziesięciu lat? Kolejny raz chcesz mnie osaczyć przy pomocy mojej matki? Pojechałaś, żeby się wyżalić? Ile ty masz lat, co? Ty naprawdę powinnaś zasięgnąć porady specjalisty, bo z twoją głową coś nie halo. Rozgryzłem cię moja droga. Przez dziesięć lat udawałaś dobrą żonę. Nawet jak byłaś wściekła jakoś radziłaś sobie z furią, chociaż za każdym razem byłaś na granicy wybuchu. Ostatnio popuściłaś cugli, co przełożyło się na krzyki i awantury nie wiadomo o co. Aaa nie…, wiadomo! O Ulę. Kolejny raz wyszła z ciebie ta niby zazdrość. Ja mam tego po dziurki w nosie. Nie mam zamiaru tego znosić i męczyć się z tobą przez resztę życia. Wracam właśnie od prawnika, który napisze pozew rozwodowy.

Paulina była w wyraźnym szoku. Sądziła, że po rozmowie z Heleną ta przywróci syna do pionu i będzie tak jak dawniej. Najwyraźniej nic to nie dało i tylko rozwścieczyło go.

 - Nie dam ci żadnego rozwodu. Nie pozwolę, żebyś miał się związać z tą szmatą Cieplak. – Roześmiał się.

 - Tę, jak to określasz „szmatę” Cieplak kochałem przed naszym ślubem i w tym względzie nic się nie zmieniło, bo kocham ją równie mocno jak wtedy, a może nawet bardziej. Do ciebie nie czułem, nie czuję i nigdy nie poczuję takiej miłości. Jesteś mi zupełnie obojętna. Chciałem zaproponować ci rozwód bez orzekania o winie. Pójdzie wtedy szybko i bezboleśnie, a jako rekompensatę za te dziesięć lat dostaniesz dom. Jeśli nie zgodzisz się na ten wariant będę prał brudy i z całą pewnością wybuchnie skandal, bo brukowce nie odpuszczą, a ja mogę ci obiecać, że będę z nimi brutalnie szczery. Opowiem jak pchałyście mnie obie do ołtarza na siłę i po trupach. Jakich podstępów używałyście, żebym tylko wyraził zgodę. Mam jeszcze nagranie, które zrobiłem po naszym powrocie z Mediolanu. Sądziłyście, że nic nie słyszę, a ja nagrywałem każde wasze słowo. To był piękny uknuty przez was plan, który faktycznie wam się udał. Przy okazji dostanie się mojej matce, ale Bóg mi świadkiem zasłużyła sobie na to. Przed sądem opowiem jak to było wcześniej z naszym narzeczeństwem. Jak ośmieszałaś mnie na każdym kroku, jak wymuszałaś adorację i prezenty. Jak wynajmowałaś detektywów, żeby mnie śledzili. Chcę ci tylko uświadomić, że jestem bardzo zdesperowany i nie cofnę się przed niczym rozumiesz, przed niczym. Wywlokę nawet to, że nie mogłaś mi dać dziecka, chociaż wiem, że to chwyt poniżej pasa i rzeczywiście wolałbym tego argumentu nie używać. To jaka jest twoja decyzja? – obrzucił ją beznamiętnym spojrzeniem.

Milczała. Analizowała wszystkie za i przeciw. Nie podaruje tego afrontu. Na pewno nie. Znajdzie tę Brzydulę i policzy się z nią za to, że kolejny raz postawiła ją w takiej sytuacji.

 - Dobrze. Niech będzie jak chcesz. Zgadzam się na rozwód bez orzekania o winie.

 - Dziękuję. Przynajmniej teraz wykazałaś się zdrowym rozsądkiem – wstał z fotela i wyszedł z gabinetu.

Jak tylko zamknęły się za nim drzwi sięgnęła po telefon. Sprawdziła jeszcze w internecie numer szpitala, w którym leżał syn Brzyduli. Zapamiętała jego imię i jak tylko odezwała się kobieta z centrali, kazała się łączyć z oddziałem urazowym. Tam bez trudu dowiedziała się, w której sali leży Krystian Sosnowski.

Obudziła się dzisiaj w naprawdę dobrym nastroju. Po wczorajszym dniu uwierzyła, że jej mały synek dojdzie do zdrowia. Był naprawdę bardzo dzielny i taki uparty. Czasem zżymała się na tę jego upartość, ale teraz cieszyło ją, że ten upór tak wspaniale przekłada się na wielką chęć osiągnięcia sprawności.

Do południa ogarnęła mieszkanie i przygotowała Krystianowi jego ulubione przysmaki na obiad. Uwielbiał zupę pomidorową i naleśniki z serem i rodzynkami. Było już po trzynastej, gdy zapakowała to wszystko do samochodu i ruszyła do szpitala.

Krystian też był dzisiaj podekscytowany. Opowiadał jak o balkoniku dwa razy przemierzył długość pokoju.

 - Pan doktor był bardzo ze mnie zadowolony. Powiedział też, że jutro ściągną mi ten turban z głowy, bo dreny są czyste i nic już nie wycieka z rany pooperacyjnej. To dobra wiadomość, prawda mamusiu?

 - Bardzo dobra kochanie. A ja mam dzisiaj dla ciebie same przysmaki – wyciągnęła termosy z torby – i mam nadzieję, że chętnie zjesz. Musisz nabrać sił, żeby móc chodzić. - Nalała z termosu gorącą zupę i wyłożyła równie ciepłe naleśniki. – Proszę, wcinaj.

Z przyjemnością patrzyła jak pochłania wszystko z talerzy.

 - Pyszne, naprawdę pyszne. Na jutro poproszę placki ziemniaczane.

Po obiedzie poczytała mu trochę. Czekała na Marka, bo o to prosił. Mówił, że będzie na szesnastą, bo ma dla Krystiana jakąś niespodziankę. Jej syn naprawdę go polubił i najwyraźniej do niego lgnął. Piotra już nie było, a on rozpaczliwie szukał oparcia w jakimś mężczyźnie, który stanowiłby chociaż namiastkę ojca. Marek spełniał wszystkie wymogi. Zawiązali prawdziwą sztamę i mówili sobie po imieniu. Tak zadecydował. Uważał, że taki rodzaj relacji na pewno ich zbliży do siebie i miał rację.

Przed szesnastą wyszła na chwilę z sali. Fizjologia była nieubłagana. Zamknęła za sobą drzwi i już miała ruszyć w stronę toalet, gdy nagle jak spod ziemi wyrosła przed nią Paulina Febo wprawiając ją w totalne osłupienie. Nawet nie zdążyła zareagować, gdy Febo złapała ją za łokieć i brutalnie pchnęła na ścianę.

 - Co pani wyprawia…? Oszalała pani?

 - Ty podła dziwko, kolejny raz próbujesz zniszczyć mi życie? – wysyczała przez zaciśnięte żeby. – Nie daruję ci tego – zamierzyła się i z całej siły uderzyła Ulę w twarz. Ta zasłoniła się instynktownie, ale ciosy padały nadal. Osunęła się na podłogę. Ktoś wyjrzał z dyżurki i podniósł alarm. To nieco ostudziło zapędy Pauliny. Nagle poczuła mocne szarpnięcie, które niemal pozbawiło ją równowagi, a następnie silny cios otwartą dłonią w policzek. Przed nią stał Marek i kipiącym z wściekłości głosem powiedział:

 - Tym razem przeholowałaś. Zaraz dzwonię na policję i oskarżę cię w imieniu Uli o czynną napaść. Mamy świadków. Nienajlepsze miejsce wybrałaś na zemstę. Doigrałaś się, a ja wyczerpałem już limit na pobłażanie ci.

Wokół nich zebrało się pięć pielęgniarek. Przybiegł też zaalarmowany lekarz dyżurny. Pochylił się nad Ulą. Miała rozciętą wargę, która silnie krwawiła.

 - Zawiadomiłyśmy ochronę – powiedziała jedna z kobiet – i policję.