"ZAPOMNIEĆ" - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Usłyszeli tupot ciężkich butów. W ich kierunku zbliżało się dwóch rosłych mężczyzn w mundurach ochrony. Pielęgniarki gorliwie wskazały im sprawczynię całego zamieszania. Zabrali ją na parter. Tam mieli czekać na przybycie policji.

 - Trzeba będzie to zdezynfekować – lekarz zwrócił się do Uli. – Chodźcie państwo ze mną do zabiegówki.

Po obdukcji i dezynfekcji rozciętej wargi wrócili do Krystiana. Mały ze zdumieniem i przerażeniem wbił oczy w matkę.

 - Mamusiu, co ci się stało? Masz rozciętą wargę i chyba siny policzek…

 - To nic synku, – nie chciała go martwić – niezdara ze mnie i tyle. Przewróciłam się na tej śliskiej posadzce. Przywitaj się z Markiem. Ma dla ciebie niespodziankę.

 - Cześć smyku. Mama ma rację. Wiem, że jak nas nie ma to nudzisz się czasem, no bo ile można czytać, prawda? Zobacz, co ci kupiłem – wyciągnął z teczki płaskie pudełko i otworzył je wyciągając z niego nowiutki tablet. Krystianowi zaświeciły się oczy z zachwytu. Przylgnął do Marka ściskając go mocno.

 - To naprawdę dla mnie? Dziękuję. Już od dawna o takim marzyłem. Tata obiecał mi, że dostanę na gwiazdkę – zakręciły mu się w oczach łzy. – Gdyby nie umarł na pewno by mi kupił. Trafiłeś z tym prezentem bez pudła Marek. Jest naprawdę świetny i taki duży. Nauczysz mnie jak się nim posługiwać?

 - No pewnie. Przecież to nic trudnego.

Do pokoju wsunęła się pielęgniarka. Podeszła do Uli i szepnęła jej do ucha

 - Pani Urszulo na korytarzu czekają dwaj policjanci. Chcą, żebyście złożyli zeznania. Zabroniłam im tu wchodzić, bo nie chciałam, żeby mały się wystraszył.

 - Dziękuję. Już idziemy. Krystian – zwróciła się do syna – my musimy na chwilę wyjść, dosłownie na piętnaście minut. Pobaw się na razie sam tabletem, a jak wrócimy Marek wyjaśni ci jego działanie.

Wyszedłszy na korytarz przywitali się z funkcjonariuszami i przedstawili się. Najpierw Ula opowiedziała, że zna od dawna Paulinę Febo-Dobrzańską, ale nie widziała jej od dziesięciu lat, a jej pojawienie się tutaj mocno ją zaskoczyło. Nie spodziewała się napaści. Resztę dopowiedział Marek. Wyjaśnił, że jest mężem napastniczki, że złożył pozew o rozwód i to dlatego jego żona tak się wściekła obarczając Ulę winą za rozpad małżeństwa, chociaż ta nie miała z tym nic wspólnego. Naświetlił też nie najlepsze relacje z żoną. Ula była zaskoczona, gdy usłyszała, że on złożył pozew o rozwód. Najwyraźniej musiał mieć jakiś dobry powód, że zadziałał tak spontanicznie. Może on sam jej o tym powie? Postanowiła, że po wyjściu ze szpitala zaprosi go do jakiejś knajpki i wyciągnie od niego, o co chodzi z tym rozwodem.

Siedzieli w małej, klimatycznej kawiarence popijając mocne espresso. Ula wciąż jeszcze była roztrzęsiona po całym zajściu. W szpitalu trzymała się dzielnie, ale jak tylko z niego wyszła, rozsypała się zupełnie.

 - Naprawdę nie rozumiem co ją napadło? Przecież ja nie mam zamiaru jej ciebie zabierać. To chora kobieta i ma jakieś urojenia.

 - Masz rację Ula. Ostatnio coraz gorzej znosiłem jej obecność. Znowu zaczęły się awantury. Po prostu puszczały jej nerwy i nie potrafiła już nad nimi zapanować. Oliwy do ognia dolał fakt, że pojechała do moich rodziców kolejny raz napuszczając matkę na mnie. Nie miałem o tym pojęcia do momentu, kiedy mama zadzwoniła do mnie prosząc o przyjazd. Jak usłyszałem, że Paulina znowu przyleciała z pretensjami i skargami na mnie, że zdradzam ją z tobą, dostałem szału. Na drugi dzień poszedłem do prawnika, żeby napisał pozew. Rozmawiałem też z nią i powiedziałem jej, że nie dam rady z nią dłużej żyć i odchodzę. Prosiłem, żeby zgodziła się na rozwód bez orzekania o winie. Zgodziła się, ale do głowy by mi nie przyszło, że planuje przyjść do szpitala i pobić cię. Kompletnie jej odbiło. Jest bezdennie głupia. Teraz oprócz sprawy rozwodowej będzie miała jeszcze sprawę o pobicie. Doigrała się.

 - Ona czuje się skrzywdzona Marek. Powiedziałeś jej wprost, że nigdy jej nie kochałeś. Musiała się poczuć okropnie i teraz jeszcze ten pozew. Może ja powinnam wycofać tę sprawę o pobicie? Rany wcześniej czy później zagoją się, a ona będzie miała przez to dodatkowe kłopoty.

 - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że jej współczujesz? Zasłużyła sobie. Przez te wszystkie lata starałem się być wobec niej lojalny i uczciwy. Nie zdradzałem jej i to głównie dlatego, że nosiłem przez cały czas w sercu miłość do ciebie. Gdybym ją zdradzał, to tak jakbym zdradzał ciebie. Nie mogła mieć o to do mnie pretensji, a jednak gdzieś w tyle jej głowy zawsze tkwiło podejrzenie, że mam jakieś kobiety na boku. Niby wyrozumiała, niby mi wierzyła, ale nie pozbyła się podejrzeń. Ten dzisiejszy incydent utwierdził mnie tylko w przekonaniu, że ona nie jest zrównoważona psychicznie. Normalni ludzie nie wpadają do szpitala z zamiarem wszczęcia awantury i pobicia kogoś. Jak posiedzi trochę w więzieniu, to może wyciągnie jakąś nauczkę na przyszłość.

Następnego dnia wieczorem, gdy wrócił do domu zastał w nim swoją żonę. Nawet się nie przywitał. Bez słowa przeszedł do garderoby i wyciągnął z pawlacza dwie ogromne walizki, w których systematycznie zaczął układać swoje rzeczy. Przyglądała się temu w milczeniu. Była śmiertelnie na niego obrażona za to, że trzasnął ją w twarz na środku szpitalnego korytarza, że stanął w obronie tej pokraki, że pozwolił, by zabrano ją do aresztu i przeprowadzono tam upokarzające dla niej przesłuchanie. Oczywiście to, że ona sama okładała Ulę było bez znaczenia i jak uważała, zupełnie uzasadnione.

Marek natomiast uważał, że podniósł na nią rękę wyłącznie dlatego, że widok jaki zastał w szpitalu doprowadził go do ostateczności. To był pierwszy raz, gdy uderzył kobietę i zapewne ostatni.

Dopakował resztę swoich rzeczy. Wszystkie swoje dokumenty schował do skórzanej teczki. Rozejrzał się jeszcze po pomieszczeniu, ale nie zauważył już nic, co mogło należeć do niego. Postanowił, że nie będzie się z nią szarpał o meble, w które zainwestował sporo pieniędzy. Niech ma.

Wyszedł z walizkami przed dom i wpakował je do bagażnika. Zupełnie nie miał pojęcia dokąd jechać. Jednego był pewien, że jego noga już nigdy więcej nie postanie w tym domu. Nie miał zamiaru też korzystać z gościnności rodziców. Już dość się nasłuchał od matki. To było nie do przyjęcia, że strofowała go jak małego chłopca. Jedyne wyjście jakie mu pozostało to hotel, lub mieszkanie Uli. Nie był pewien jak ona zareaguje na ten niespodziewany nalot, ale postanowił spróbować. Jeśli mu powie, że nie może u niej zostać, wtedy skorzysta z hotelu.

Podjechał pod blok, w którym mieszkała. Nie zabierał bagażu. Niepewnie nacisnął na dzwonek. Otworzyła mu i była zdziwiona jego przyjazdem, bo widzieli się już dzisiaj w szpitalu.

 - Marek? Coś się stało? – Pokiwał twierdząco głową.

 - Wpuścisz mnie?

 - Oczywiście, – otwarła szerzej drzwi – wchodź. Z niepokojem obserwowała jego zachowanie. Wydawał się jakiś nieswój. – Powiesz mi o co chodzi? – zapytała wprost. Spojrzał jej w oczy i powiedział cicho.

 - Wyprowadziłem się z domu. Odszedłem od tej suki. Nie mam się gdzie podziać. Do rodziców nie chcę jechać, bo musiałbym się znowu nasłuchać. Jeśli nie zgodzisz się przenocować mnie przez kilka dni, dopóki sobie czegoś nie znajdę, to pojadę do jakiegoś hotelu. – Jej oczy wyrażały ogromne zaskoczenie. Nie sądziła, że zdobędzie się na coś takiego.

 - A gdzie masz rzeczy?

 - W samochodzie.

 - To przynieś. Przecież nie będziesz spał byle gdzie. Tu są cztery pokoje i jest gdzie spać. To idź, a ja przygotuję ci łóżko.

Faktycznie mieszkanie miało cztery pokoje, ale niezbyt duże. Największy był salon. Ona i Krystian zajmowali dwa mniejsze, a trzeci był pokojem dla gości, których nie miewała często.

Wtoczył walichy do mieszkania i całe naręcze pokrowców zawierających garnitury, płaszcze i kurtki.

 - Powieś to może tutaj – wskazała na zabudowaną szafę w przedpokoju. – Na pewno się zmieszczą. Daj, pomogę. – Następnie pokazała mu pokój.

 - Nie jest duży, ale ma wygodną kanapę, a tu w komodach możesz poukładać swoje rzeczy. To ja idę. Zrobię nam kawy. Nie będę ci przeszkadzać. – Chciała wyjść, ale zatrzymał ją w drzwiach.

 - Dziękuję Ula. Naprawdę to doceniam. Przyrzekam, że będę się starał sprawiać ci jak najmniej kłopotu. Od jutra zacznę szukać jakiegoś mieszkania. – Poklepała jego ramię.

 - Nie spiesz się. Nie przeszkadzasz, naprawdę. – Pogładził jej siny od ciosu Pauliny policzek.

 - Bardzo cię boli? – Uśmiechnęła się do niego szeroko.

 - Trochę boli, ale przecież wytrzymam.

 - Dzielna dziewczynka. Krystian ten hart ducha ma po tobie.

 - Tak uważasz?

 - Nie inaczej. Jest bardzo zdeterminowany. Zobaczysz, że ani się obejrzymy jak będzie śmigał na rolkach.

Krystian ewidentnie zdrowiał. Zniknął turban z bandaża, a w jego miejsce pojawił się niewielki plaster.

 - Rana bardzo dobrze się goi – mówił doktor Wilk. – Chłopak jest silniejszy. Szczerze powiedziawszy mile nas zaskoczył, bo nie spodziewaliśmy się aż takiej poprawy po urazie jakiego doznał. Był u okulisty i wzrok ma dobry. Powiekę zoperujemy, żeby podnieść mu komfort życia, ale to za jakiś czas. Na razie nieźle sobie radzi. Widzę, że sporo czyta i jakoś niespecjalnie ta powieka mu przeszkadza. Uważam jednak, że zabieg zrobić warto choćby ze względów estetycznych.

Uli po tych słowach rosło serce. - Może już niedługo go wypuszczą? – myślała z nadzieją. Teraz przyjeżdżała do szpitala koło trzynastej, a o szesnastej dołączał Marek. Krystian do południa miał robione intensywne zabiegi i w sumie od ósmej do dwunastej miał wypełniony czas.

W pracy natykał się czasem na Paulinę, ale mijali się obojętnie. Nie rozmawiali. Pozew leżał już w sądzie i czekał na swoją kolej. Marek nadal mieszkał u Uli. Wprawdzie mówił jej, że ma wyrzuty sumienia, bo siedzi jej tak długo na głowie, ale ona uśmiechała się tylko łagodnie.

 - Przecież cię nie wyganiam. Cieszę się, że jesteś. Przynajmniej mam z kim pogadać wieczorami. Doceniam też wsparcie, które dajesz mnie i Krystianowi. To naprawdę dla nas dużo znaczy.

Po takich słowach przytulał ją mocno dziękując, że jest taka wyrozumiała. Na nic więcej sobie nie pozwalał. Znał ją bardzo dobrze i wiedział, że dopóki jest mężem Pauliny Ula nie pozwoli mu się do siebie zbliżyć. Takie miała zasady. Nie chciała, a być może bała się powtarzać swoje błędy sprzed dekady. On z niecierpliwością czekał na pierwszą rozprawę.

Siedział w biurze sprawdzając jakieś statystyki, gdy do gabinetu weszła jego sekretarka informując go, że przyszli jego rodzice. Skrzywił się, bo czuł, że ta rozmowa nie będzie miła.

 - Poproś ich.

Przywitał się z nimi bardzo powściągliwie, choć ojca dłoń ściskał długo patrząc mu w oczy i usiłując coś z nich wyczytać, ale senior tylko westchnął i pokręcił głową. Helena rozsiadła się na kanapie.

 - Byliśmy właśnie u Pauliny i dowiedzieliśmy się bardzo nieprzyjemnych rzeczy. Zastanawiam się, jak ty możesz jej to wszystko robić? Jak możesz ją tak przedmiotowo traktować? Nie zasłużyła sobie na to. Dziesięć lat była wierną i oddaną żoną, a ty zostawiasz ją dla jakiejś byłej asystentki i składasz pozew o rozwód? To naprawdę podłe.

 - Podłe? A to, co uknułyście obie dziesięć lat temu nie było podłe wobec mnie? I nie zaprzeczaj bo jestem w posiadaniu nagrania z waszej rozmowy. Jeśli przyszłaś tu po to, by prosić mnie o wycofanie pozwu, to tracisz czas. Mam nadzieję, że powiedziała ci również o drugiej rozprawie jaka ją czeka. Rozprawie o pobicie. – Helena spojrzała na Marka z niedowierzaniem.

 - To jakiś absurd. Paulina jest dobrze wychowana. To kobieta z klasą a nie jakaś awanturnica. Nigdy w życiu nie posunęłaby się do rękoczynów.

 - Nie? Ta kobieta z klasą jak mówisz, wykazała kompletny jej brak przychodząc do szpitala, w którym po wypadku leży syn Uli i pobiła ją na korytarzu. Interweniowała policja. Ciekawe, że zapomniała ci o tym powiedzieć. Może wrócisz do niej i zapytasz. Przy okazji możesz jej przekazać, że jeśli zmieniła zdanie i postanowiła jednak nie podpisać rozwodu bez orzekania o winie, pozbawię ją domu i zacznę wyciągać brudy. Wywlokę również wasz genialny plan, który zmusił mnie do ożenku z nią. Będziesz tak samo umoczona w skandal jak ona. Jeśli obie tego chcecie to proszę bardzo.

 - Własną matkę wplątałbyś w coś takiego? Nie wierzę.

 - Ja też nie mogłem uwierzyć, że stanęłaś po stronie tej włoskiej furiatki, że stanęłaś przeciwko mnie, twojemu jedynemu synowi, więc postaraj się, żeby dała mi ten rozwód szybko i bezboleśnie.

Helena wstała i bez słowa wyszła z gabinetu. Do Marka podszedł ojciec.

 - Dobrze robisz synu. Jestem całym sercem z tobą. Tak trzymaj.

Tymi słowami utwierdził Marka w przekonaniu, że postępuje właściwie.

Helena tymczasem faktycznie wróciła do gabinetu Pauliny prosząc ją o wyjaśnienia.

 - Naprawdę ją pobiłaś? Jak to możliwe?

 - Nie wytrzymałam nerwowo Helenko. Ona zabrała mi wszystko i to już drugi raz. Tyle zachodu i pracy kosztowało nas przekonanie Marka, żeby do mnie wrócił i żebyśmy się pobrali, a ona pojawiła się nie wiadomo skąd i zniszczyła mi kolejny raz życie. Która kobieta zniosła by coś takiego ze stoickim spokojem?

 - Już wiesz, kiedy będzie ta rozprawa?

 - Nie mam pojęcia. Póki co mam zakaz wyjazdu z Warszawy i z Polski w ogóle. Zabrali mi paszport i dowód. Mam tylko zaświadczenie z policji, którym mogę się posługiwać jak dowodem.

 - Podpiszesz ten rozwód bez orzekania o winie? On mówi, że jeśli tego nie zrobisz zabierze ci dom i wywlecze wszystkie brudy na rozprawie. Wiesz, że nie możemy do tego dopuścić?

 - Nie obawiaj się. Podpiszę ten rozwód. Nie pozwolę się uwikłać w żaden skandal. Już wystarczy ta jedna rozprawa o pobicie. Chyba spalę się ze wstydu.