"NASZE MIEJSCE NA ZIEMI" - rozdział 13

ROZDZIAŁ 13

Od chwili tego wypadu do sanatorium Adam uznał, że może pozwolić sobie na bardziej intymne gesty w stosunku do Doroty. Nie chciał być nachalny i obcesowy, ale miło było od czasu do czasu cmoknąć ją w policzek, czy pogładzić jej dłoń. Nie unikała tego. Z czasem przyłapała się na tym, że czeka na te karesy. Nie miała oporów, by przytulić się do niego siedząc na kanapie i gawędząc przy kominku.

Marynia nie była ślepa. Dostrzegała tę zażyłość i nie raz mówiła matce, że powinna przestać się z tym kryć.

 - Przecież to na kilometr widać mamuś, że się kochacie. Takich rzeczy nie da się ukryć. Powinniście się pobrać i żyć jak normalni ludzie.

 - Aha, to znaczy, że teraz nie żyję jak normalny człowiek? – pytała przekornie Dorota.

 - Oj mamuś, przecież wiesz o co mi chodzi. Adam, to naprawdę wspaniały facet, zupełnie inny niż ojciec i przede wszystkim kocha cię i szanuje. Jestem pewna, że miałabyś przy nim dobre życie.

Tak naprawdę Dorota podzielała zdanie córki. Ona też uważała, że przy Adamie mogłaby być jeszcze szczęśliwa i spełniona. Postanowiła jednak niczego nie przyspieszać i pozwolić Adamowi działać.

Mróz znacznie odpuścił. Lodowa tafla pokrywająca jezioro zaczynała topnieć umożliwiając łabędziom pływanie. Nadal je dokarmiali, ale często już same potrafiły znaleźć pożywienie. Adam się cieszył, bo odpadła mu czynność wiercenia dziur w lodzie. Ocieplenie było zapowiedzią zbliżającej się wiosny. Dorota nadal niezmordowanie tkała swoje gobeliny. Śpieszyła się, bo chciała już w kwietniu spróbować coś sprzedać. Postanowiła założyć własną działalność gospodarczą. Maciek zasugerował jej, żeby utworzyła bloga, lub stronę internetową, na której mogłaby promować swoje wyroby i sprzedawać je. Spodobał jej się ten pomysł również dlatego, że Maciek zaoferował się z pomocą.

Wyrobów przybywało. Nie były to wyłącznie artystyczne gobeliny, ale włóczkowe torby, które mogły spodobać się nastolatkom. Pierwszą zrobiła dla Maryni i ta była zachwycona. To za jej namową wykonała jeszcze dwie dziesiątki sztuk. Oprócz gobelinów i torebek tkała też poduszki. Liczyła na to, że i one dobrze się sprzedadzą.

Spróbowała też malarstwa. Zainwestowała w sztalugi, pędzle, farby akrylowe i olejne. Lubiła malować na pilśni. Uwieczniała tutejszy krajobraz, bo to on stanowił największą jej inspirację. W sklepie zaopatrującym plastyków zakupiła mnóstwo ramek różnej wielkości, zupełnie prostych, bez żadnych zdobień, bo uznała, że do jej obrazów takie będą najlepiej pasowały. Adam bardzo ją wspierał. Sam z wielką ochotą przycinał ogromne pilśniowe płyty do właściwych rozmiarów, a gotowe obrazy oprawiał w ramy.

Swój pierwszy jesienny gobelin postanowiła zostawić sobie na pamiątkę. Adam oprawił go i teraz wisiał nad kominkiem w saloniku. Reszta miała iść do sprzedania.

W pewien kwietniowy poranek wpadł do niej Adam z nowiną.

 - Załatwiłem ci stoisko na targowisku w Kwidzynie. W sobotę pojedziemy i spróbujemy handlu. Pomogę ci wszystko spakować. Przywiozłem ze sobą folię i nawet dzisiaj możemy to zrobić. Czas wziąć zapłatę za twoją ciężką pracę.

Z radości rzuciła mu się na szyję i wycisnęła na jego ustach słodkiego całusa.

 - Jesteś najlepszy – wyszeptała. Przygarnął ją mocniej do siebie i zaatakował jej usta. Całował namiętnie i długo nie mogąc się od niej oderwać. Oddawała te pocałunki jak szalona.

 - Kocham cię – mówił w przerwach między nimi.

 - Ja ciebie też. Bardzo. – Te słowa go opamiętały. Oderwał się od niej i wbił w nią spojrzenie.

 - Jesteś tego pewna…?

 - Jak niczego na świecie – odrzekła.

 - Jestem szczęśliwy. Wciąż żyłem nadzieją, że w końcu odwzajemnisz tę miłość.

Nawet nie mieli pojęcia, że świadkami tych upojnych pocałunków są ich dzieci. Wreszcie, gdy Maciek znacząco chrząknął, Adam odwrócił się. Poczuł zażenowanie.

 - Długo tu stoicie?

 - Wystarczająco długo – odpowiedziała mu Marynia. – Co się dzieje? – Zawstydzony Adam wydukał.

 - Twoja mama powiedziała, że mnie kocha.

 - No wreszcie! Już myślałam, że nigdy się na to nie zdobędzie.

 - Nie masz więc nic przeciwko temu?

 - A dlaczego miałabym mieć? Od dawna kibicujemy wam z Maćkiem.

 - Więc ty też? – Adam spojrzał na syna.

 - Tato, trafia ci się taka wspaniała kobieta i byłbyś frajerem, gdybyś ją sobie odpuścił. Pasujecie do siebie jak dwie połówki jabłka. Ja i Marynia jesteśmy bardzo zadowoleni z takiego obrotu sprawy, ale jednocześnie zastrzegamy sobie, że ja nie będę mówił do Doroty „mamo”, a Marynia nie będzie nazywała cię „tatą”. Za starzy już jesteśmy.

Dorota i Adam parsknęli śmiechem.

 - Nawet nie śmielibyśmy wam tego proponować. Po prostu będziecie się do nas zwracać po imieniu i już.

W sobotę bladym świtem zapakowali po dach samochód Doroty i ruszyli do Kwidzyna. Dzieciaki nie chciały jechać. Było dość chłodno, a poza tym Maciek obiecał, że posiedzi nad stroną internetową dla Doroty. Zarówno ona jak i Adam poubierani byli na cebulę. Wiedzieli, że kilka godzin spędzą na chłodzie. Adam podjechał niemal na samo miejsce, żeby nie musieli za daleko nosić. Załatwił jeszcze formalności z opłatą i mogli się rozkładać. Kiedy wszystko było gotowe pobiegł do pobliskiej kafejki i przyniósł im po kubku kawy.

 - Nie wiem jak długo wytrzymamy – mówił do Doroty pełen obaw. – Mam nadzieję, że będą chętni i wykupią wszystko szybko, żebyśmy jak najwcześniej mogli wrócić do domu. Trzeba jeszcze ponaklejać ceny, żeby nie strzępić języka po próżnicy.

Przez kolejne dwie godziny nic szczególnego się nie działo. Podeszło zaledwie kilka osób oglądając towar. Inna rzecz, że nie było jeszcze wielkich tłumów na targowisku. Wreszcie przyszedł klient i bez targowania się kupił największy gobelin. Dorota nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Mężczyzna był bardzo konkretny i nie wybrzydzał. Od razu wskazał na to małe dzieło sztuki i mówiąc, że potrzebuje oryginalny prezent na urodziny, kazał zapakować.

 Tysiąc pięćset złotych powędrowało do kieszeni Doroty. Tego dnia sprzedała jeszcze trzy mniejsze i znacznie tańsze. Torebki rzeczywiście rozeszły się błyskawicznie, podobnie poduszki. Sześć gobelinów wracało z nią do domu, ale nie przejmowała się tym. Wracała uszczęśliwiona i podekscytowana.

 - Adam, naprawdę zarobiłam dzisiaj sporo pieniędzy. Nawet przez miesiąc w banku nie dostałam nigdy tyle. Tak się cieszę. Czy wiesz, jak bardzo to dopinguje do dalszej pracy? Jak Maciek założy stronę to i tam będę sprzedawać. Ten dzisiejszy dzień dodał mi mnóstwo pozytywnej energii. Z radości ucałowałabym cały świat.

 - Cały świat, to może za dużo, – roześmiał się Adam – ale możesz ucałować mnie. Nie mam nic przeciwko temu.

 - Pieszczoch z ciebie, wiesz?

 - Nawet nie wiesz jak wielki.

Od tego czasu pracowała ze zdwojoną siłą. Ta praca dostarczała jej mnóstwo satysfakcji, a przy tym realne profity. Tą radością podzieliła się też z rodzicami, którzy gratulowali jej. Przy okazji uszczęśliwiła ich informacją, że jest z Adamem.

 - To bardzo porządny człowiek - mówiła matka - i taki rozsądny. Bardzo byśmy pragnęli, żeby wam się udało. Cieszymy się razem z tobą córcia.

Była tak zapracowana, że nawet nie zauważyła jak wiosna wybuchła w pełnej krasie. Teraz każdego ranka budziły ją ptasie odgłosy dochodzące znad jeziora. Ptactwo wróciło wraz z wiosną i szykowało się do lęgów. Pomyślała, że musi trochę spasować i zająć się ogrodem. Marzyła o własnym warzywniaku. Nakupiła mnóstwo nasion i wraz z Maćkiem i Marynią, jeśli nie byli zajęci nauką, grzebała w ziemi. Przy domu znowu trwały prace. Umówieni przez Adama stolarze budowali solidną werandę. Adam postarał się o dębinę, żeby cała konstrukcja nie różniła się rodzajem drewna od reszty domu. Z tego co zostało zbito jeszcze stół i ławy. Wreszcie mogły ustawić dwa bujane fotele zakupione w zeszłym roku.

Kiedy skończono werandę zabrano się za pomost na jeziorze. Stary zdemontowano. Drewno przegniło całkiem od wilgoci i Adam postanowił, że trzeba zbudować taki, który wytrzyma kilka lat. Nie wiadomo skąd wytrzasnął dwadzieścia dwustulitrowych beczek po żywicy epoksydowej. Na pomost nadawały się idealnie.

Któregoś czerwcowego wieczora Dorota stała na nim otulona chustą, a obok stał Adam. Oboje zasłuchali się w tę wieczorną ciszę, którą przerywał tylko szum trzcin kołyszących się pod wpływem ciepłego wiatru.

 - Pobierzmy się Dorota – usłyszała nagle. – Kocham cię, jesteś najważniejszą osobą w moim życiu nie licząc Maćka. Chcę się przy tobie zestarzeć.

Odwróciła się do niego. Stał tuż za nią trzymając w ręku aksamitne, wyściełane pudełko, w którym spoczywał skromny, ale śliczny pierścionek. Ukląkł na jedno kolano i podniósł głowę patrząc jej prosto w oczy.

 - Wyjdziesz za mnie? Marzę o tym od dawna.

 - Przecież wiesz, że i ja cię kocham i nie mogłabym udzielić ci negatywnej odpowiedzi. Oczywiście, że za ciebie wyjdę.

Podniósł się z klęczek i wsunąwszy jej pierścionek na palec przywarł do jej ust.

 - Nie mogłaś mnie bardziej uszczęśliwić. Za chwilę dzieciaki będą miały wakacje. Twoi rodzice pewnie też przyjadą. Pobierzmy się w sierpniu. Na pewno zdążymy wszystko pozałatwiać.

- Ty wiesz, że ja nie mogę wziąć kościelnego ślubu – przypomniała mu. Uśmiechnął się szeroko.

 - To nawet lepiej, bo w urzędach nie ma tyle załatwiania i uwiniemy się z tym raz dwa. Od jutra zaczynamy działać.

 - Jesteś szalony, wiesz? Szalony i w gorącej wodzie kąpany.

 - A na co mam czekać? Aż posiwieją nam skronie? Jesteśmy jeszcze młodzi i coś nam się od życia należy. Chodźmy. Trzeba powiedzieć dzieciom.

One przyjęły tę wiadomość z wielkim entuzjazmem. Marynia aż piszczała z radości. Nawet pies, choć nic nie rozumiał, cieszył się razem z nimi.

 - Trzeba to uczcić – Dorota podeszła do barku i sięgnęła po butelkę. – Szampana wprawdzie nie mam, ale jest dobre wino. – Nalała do czterech kieliszków i rozdzieliła je. – Za szczęście nas wszystkich.

 - Za szczęście!