"WYZWANIE" - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Jakoś dawała radę. Momentami było ciężko, ale nie poddawała się. Starała się jak najrzadziej korzystać z komunikacji miejskiej i docierać wszędzie pieszo. Zlecenia miała różne. Większość wycen nieruchomości robiła w mieście, ale czasem musiała jechać do Nowej Huty, a nawet dalej do Niepołomic, czy też do Bronowic, tych słynnych Bronowic, w których Wyspiański osadził swoje „Wesele”. Nie narzekała. Lubiła tę robotę, a w dodatku miała z niej całkiem niezłe profity. Zwykle w piątki prosto z pracy jechała na zakupy, żeby zaopatrzyć się w świeże jarzyny na cały tydzień, a soboty i niedziele spędzała bardzo intensywnie uprawiając nordic-walking na krakowskich błoniach tak jak sobie to obiecała. Nie miała jeszcze odwagi zapisać się na siłownię. Wciąż uważała, że jest monstrualnie otyła. Nie chciała narażać się na śmieszność i złośliwe docinki. Na początek kupiła orbitrek i wcisnęła go jakoś do swojej małej kawalerki. To był dla niej taki optymalny sprzęt, bo pozwalał na ćwiczenie wszystkich partii ciała a nie tylko nóg. W dni powszednie, po pracy i zjedzonym posiłku wskakiwała na niego i ćwiczyła przez co najmniej godzinę. Urządzenie miało wmontowany licznik, który wskazywał między innymi ilość pokonanych kilometrów i ilość spalonych kalorii.

W domu pojawiła się jeszcze jedna bardzo ważna rzecz, a mianowicie waga. Klara nie ważyła się codziennie. Nie chcąc wpędzić się w niepotrzebne frustracje robiła to raz na tydzień postępując podobnie jak pielęgniarki w instytucie.

Dobrze pamiętała jak wspaniale czuła się na basenie. On skutecznie niwelował jej zakwasy i łagodził ból mięśni. Wyszukała adres w internecie i przeczytała o godzinach otwarcia. Nadal nosiła w sobie wielki wstyd i była bardzo niepewna siebie. Ucieszyła się, gdy zobaczyła, że raz w tygodniu basen jest otwarty do godziny dwudziestej pierwszej. Pomyślała, że o tej porze nie będzie zbyt dużo ludzi. Zdecydowała się. Wykupiła na próbę godzinę pływania tuż przed zamknięciem. Zaopatrzona w czepek i kostium kąpielowy przebrała się w szatni i weszła nieśmiało na halę. Omiotła ją uważnym spojrzeniem. W wodzie taplały się jakieś dwie starsze kobiety i trzech nie najmłodszych mężczyzn. Pokonała zażenowanie i weszła do wody. Tu poczuła się znacznie swobodniej i pewniej. Przemierzyła długość basenu chyba ze dwadzieścia razy dopóki nie usłyszała gwizdka oznaczającego wyjście z wody. Ściągając w szatni mokry kostium usłyszała rozmowę kobiet, które wraz z nią pływały.

 - Widziałaś tego hipopotama? Myślałam, że woda wystąpi z brzegów jak wlazła do basenu. Gdybym była nią w życiu nie pokazałabym się w takim miejscu – zachichotała jedna z nich. Druga zawtórowała jej.

 - No. Nie rozumiem jak można tak się spaść. Wygląda jak ciężarna maciora – teraz obie wybuchły gromkim śmiechem.

Klara poczuła dławienie w gardle i pierwsze łzy w oczach. Przebrała się szybko i wyszła z pomieszczenia. W holu natknęła się na te dwie. Podeszła do nich z zaciętą miną i wysyczała.

 - Być może wyglądam jak hipopotam, czy ciężarna maciora, ale na pewno nie wyglądam jak stara, zasuszona larwa, która ma coś na sobie, ale nie bardzo wyprasowanego. To niewyprasowane wdzianko drogie panie, to wasza stara, zwiotczała i obrzydliwie pomarszczona skóra. Gdybym miała taką skórę, w życiu nie pokazałabym się na basenie. Jak można tak wyglądając być zupełnie bezkrytycznym wobec siebie i pozwalać sobie na krytykowanie innych? Wstyd, doprawdy wstyd drogie panie – odwróciła się na pięcie, pchnęła szklane drzwi wychodząc na zewnątrz i zostawiając ryczące siedemdziesiątki z rozdziawionymi ustami na środku holu.

Biegła zanosząc się płaczem. – Jak one mogły…, jak mogły być takie podłe… Już nigdy nie przyjdę na ten basen. Już nigdy. Mam dość upokorzeń. - Zrozpaczona wbiegła do pierwszego napotkanego po drodze MacDonalda. Kupiła podwójnego hamburgera, butelkę coli i frytki. Już na dworze wbiła zęby w błogo pachnącą bułę ociekającą majonezem, wypełnioną mięsem, serem i sałatką. Pochłaniała jakby nie jadła miesiącami. Dławiła się jedzeniem, które wciąż wpychała do ust. Usiadła na ławce i przytomniej spojrzała na to śmieciowe żarcie, które trzymała w drżących dłoniach. Wytarła z policzków łzy. – Co ja robię? Czy mi już całkiem odbiło? Z powodu dwóch głupich staruch mam zaprzepaścić ten cały wysiłek? Jeszcze pewnie nie raz usłyszę tego rodzaju uwagi. Powinnam się bardziej na nie uodpornić, a nie rzucać się na hamburgery jak jakaś idiotka. – Ze wstrętem wyrzuciła wszystko, co kupiła do stojącego obok kosza. Zrobiła parę głębszych oddechów. To pozwoliło jej się uspokoić. Już w domu rozebrała się i wskoczyła na orbitreka. Przez godzinę pedałowała jak szalona dysząc i zalewając się potem. Wypociła całą złość. Stojąc pod prysznicem przysięgała sobie, że już nigdy nie da się tak ponieść emocjom.

Minęły trzy miesiące od tego incydentu. Była uparta. Teraz już ściśle trzymała się diety i nie odstępowała ani na krok. Zrobiła ponownie wszystkie badania. Wyniki były w normie, co bardzo ją ucieszyło. Zrzuciła trzynaście kilo i teraz jej waga oscylowała w granicach stu jeden kilogramów. To już zdecydowanie było widać. Ciuchy stały się o wiele za duże. Musiała wymienić garderobę. Teraz mogła sobie pozwolić nawet na chodzenie w spodniach. Kupiła dwie pary jeansów a do nich kilka luźnych tunik. W takim zestawie wyglądała znacznie lepiej niż w tych ogromnych, namiotowych sukienkach szytych na miarę.

Z rodzicami nie widziała się dawno. Dzwoniła jedynie od czasu do czasu i ciągle wymawiała się nadmiarem pracy. Z ojcem rozmawiała tylko raz. On od razu przeszedł do rzeczy.

 - Jak ci idzie córuś? – zapytał.

 - Chyba dobrze tatusiu. Myślę, że dobrze. Bardzo się staram i trzymam się konsekwentnie planu. Może wkrótce się zobaczymy, to sam ocenisz.

 - Bardzo bym chciał. Kocham cię i trzymam mocno kciuki za twój sukces.

 - Ja też cię kocham tato – powiedziała drżącym ze wzruszenia głosem. – Do zobaczenia.

 - Klara!? Rany boskie! Coś ty z siebie zrobiła!?

Takimi okrzykami została przywitana przez rodzoną matkę któregoś piątkowego popołudnia. Matka taksowała ją od stóp do głów najwyraźniej nie mogąc uwierzyć w widok, który ma przed sobą.

 - Mogę wejść, czy będziesz mnie tak trzymać na korytarzu aż się sąsiedzi zlecą? – odparowała zgryźliwie bezceremonialnie odsuwając rodzicielkę i wchodząc do przedpokoju. – Nie podobam ci się? Przecież zawsze tego chciałaś. Zawsze powtarzałaś „Masz taką ładną buzię. Jak zrzuciłabyś parę kilogramów, to byłabyś śliczna” – przedrzeźniała matkę. – I co, teraz zmieniłaś zdanie? Dzień dobry tatusiu – przywitała się z ojcem, który wyszedł z pokoju. Przytulił ją mocno do siebie.

 - Wyglądasz pięknie córcia. Naprawdę jesteś śliczna.

 - Dziękuję tatusiu. To jeszcze nie koniec, ale wytrwam – szepnęła mu do ucha.

 - Na litość boską! Klara! Dlaczego nic nie powiedziałaś, że się odchudzasz? Ty już ostatnio wydałaś mi się jakaś inna.

 - A co by to dało, gdybym ci powiedziała? Czy to by coś zmieniło? Nadal witałabyś mnie schabowymi i zasmażaną kapustą. Założę się, że na dzisiaj też przygotowałaś coś w tym stylu. Od razu mówię, że jeść nie będę.

 - Ale to rolady! Z chudej wołowiny.

 - I w gęstym sosie, prawda? Nie ma mowy. Do ust nie wezmę. Chcę tylko kawy i nic więcej. Chodź tato, pogadamy.

Rozsiedli się wygodnie na kanapie. Po chwili dołączyła do nich matka Klary stawiając przed nią kubek z czarną kawą.

 - To ile zrzuciłaś? – zapytała siadając na fotelu. – Chyba dużo, bo niemal zawału nie dostałam jak zobaczyłam cię w drzwiach.

 - W sumie dwadzieścia siedem kilo. Jeszcze dużo pracy przede mą. W najbliższych dniach zapisuję się na siłownię. Muszę czuć jakiś reżim, bo inaczej nie schudnę.

 - Trzymasz jakąś dietę? – wtrącił się ojciec.

 - Ścisłą, a do tego ostro ćwiczę tatku. W soboty i niedzielę uprawiam nordic-walking na błoniach. Świetnie działa na krążenie. Sam mógłbyś spróbować tego rodzaju sportu. Dobrze by ci zrobił.

Łopacki roześmiał się.

 - Ja mam sport na działce. Czasem tak daje mi w kość, że wyprostować się nie mogę. Za stary już jestem.

 - Co ty opowiadasz? Osiemdziesięcioletnie dziadki chodzą z kijami, a ty masz dopiero pięćdziesiąt siedem. Byłoby mi raźniej, gdybyś mi towarzyszył. Kije mogę kupić, tylko się zgódź.

 - No dobra. W takim razie zacznę od przyszłego tygodnia.

Matka obserwowała ich oboje krytycznym wzrokiem.

 - W głowach wam się przewraca - skwitowała.

 - Tobie też mogłoby się przewrócić. Przydałoby ci się trochę schudnąć. Chociaż z dziesięć kilo – wytknęła jej Klara. – Jak chcesz, to tobie też kupię kije.

 - Nie, nie, dziękuję. Spróbuję w inny sposób.

Klara porozumiewawczo mrugnęła do ojca.

 - W takim razie umawiamy się tylko my. Sobota, dziewiąta rano. Potem zjemy obiad i jak będziesz chciał, to po nim wrócisz ze mną na błonia, a jak nie, to pójdziesz do domu.

Ostatni raz zerknęła w lusterko. Pociągnęła jeszcze usta błyszczykiem i poprawiła ciemne włosy. Rzeczywiście jej twarz znacznie wysubtelniała. Oczy zrobiły się większe, a policzki straciły pucołowaty wygląd. Zabrała torebkę z biurka i siatkę, w której miała cienki dres. Dzisiaj szła na siłownię. Pierwszy raz. Miała zamiar wykupić karnet na cały rok.

Nieco onieśmielona przekroczyła próg i rozejrzała się ciekawie. Pomieszczenie było ogromne, a w nim każde miejsce wykorzystane na sprzęt do ćwiczeń. Zauważyła coś w rodzaju recepcji i podeszła do urzędującej tam dziewczyny.

 - Dzień dobry pani – przywitała się. – Chciałabym się zapisać na cały rok. Chciałam też zapytać, czy jest możliwość wynajęcia prywatnego trenera. Bardzo mi na tym zależy.

 - Oczywiście. Tu proszę karnet, a trenera zaraz zawołam, tylko sprawdzę, czy jest wolny – dziewczyna zerknęła na grafik rozwieszony za jej plecami. – Pani trenerem będzie Miron Zwoliński.

 - Miron? Dziwne imię…

 - Trochę tak. Już dzwonię – sięgnęła po komórkę. Klara nadal przetrawiała to imię. – Jezu, jego matka musiała być jeszcze bardziej walnięta niż moja. Kto tak daje na imię dziecku? Jak to zdrobnić? Pewnie tak samo „łatwo” jak moje. – Już idzie – poinformowała dziewczyna.

Do lady podszedł mężczyzna, na widok którego Klara przestała oddychać. Wyglądał jak młody bóg. Wysoki, świetnie umięśniony, ale nie przesadnie, z blond rozwianą, gęstą czupryną i dużymi, błękitnymi oczami. Uśmiechnął się do niej szeroko ukazując garnitur śnieżno białych zębów i wyciągając rękę.

 - Witaj. Jestem Miron, ale wszyscy mówią mi Miro. A ty jak masz na imię?

 - Klara i wszyscy tak do mnie mówią – wykrztusiła. – Bardzo mi miło.

Człowiek roześmiał się serdecznie i rzekł:

 - Skoro już się poznaliśmy to pozwól ze mną. Zaraz ustalimy sobie godziny zajęć. Pracujesz?

 - Tak.

 - Masz stałe godziny, czy ruchomy czas pracy?

 - Stałe. Od siódmej do piętnastej.

 - To świetnie, bo ułatwia sprawę. Jak często chcesz przychodzić?

 - Codziennie oprócz sobót i niedziel.

 - Skoro tak, to treningi będą trwały dwie godziny. Chcesz zacząć już dzisiaj?

 - Jeśli to możliwe to tak. Jestem przygotowana.

 - W takim razie pokażę ci szatnię. Przebierzesz się i możemy zaczynać.

Wyszła po piętnastu minutach i podeszła do trenera.

 - Jestem gotowa.

 - Zaczniemy od bieżni. Muszę wiedzieć w jakim stopniu jesteś wydolna. Podepnę tylko takie małe urządzenie… i już. Zrobię tak zwany test Coopera. Będziesz biegła przez dwanaście minut i zobaczymy jak sobie dasz radę. Zaczynaj.

Ostatkiem sił dotrwała do końca testu. Była czerwona, spocona i ciężko dyszała. Miro poklepał ją po ramieniu.

 - Nie jest tak źle. Myślałem, że będzie gorzej. Usiądź na chwilę i powiedz mi jaką chcesz osiągnąć wagę docelową.

 - Jakieś sześćdziesiąt pięć kilo, może trochę mniej. Teraz ważę równe sto kilo.

 - A ile ważyłaś najwięcej?

 - Sto dwadzieścia osiem.

Miro popatrzył na nią z podziwem.

 - No, no. Wielki szacunek dziewczyno. Teraz będzie już z górki. Dietę trzymasz tak?

 - Bez niej nic bym nie osiągnęła.

 - Dobrze. Chyba wiem już wszystko. Ty powinnaś mi zaufać i jeśli będę czasem zbyt wymagający, to musisz pamiętać, że to wszystko dla twojego dobra.

 - Muszę mieć nad sobą bat, bo inaczej nic nie zdziałam. Nie będę mieć pretensji.

Miro ponownie obdarzył ją pięknym uśmiechem.

 - W takim razie do roboty droga Klaro.