"WYZWANIE" - rozdział 3

Kochani

Serdecznie dziękuję za te 100000 tysięcy wejść. To wielka niespodzianka dla mnie, bo przecież ten blog tu na bloggerze istnieje dopiero od października. Mam nadzieję, że nadal będziecie mu tak wiernie kibicować i nie ukrywam, że bardzo na to liczę.

Z tej okazji mały bonus na dzisiaj. Pozdrawiam wszystkich czytających.

ROZDZIAŁ 3

 - Jest aż tak źle? – zapytała zdenerwowana.

 - Ma pani bardzo zawyżony poziom trójglicerydów. Dwukrotnie przekracza dopuszczalną normę. Poziom cholesterolu całkowitego też zdecydowanie za wysoki. Jeśli pani tego nie zmieni, cholesterolowe złogi zamiażdżą pani żyły. Proces ewidentnie się już zaczął i skoro mówi pani, że jest otyła od dzieciństwa, to oznacza, że trwa tyle samo. Poza tym podwyższony poziom cukru. To prowadzi do rozwinięcia się cukrzycy, chociaż uważam, że właściwa dieta i ćwiczenia mogą jeszcze odwrócić pierwsze symptomy. Wiem, że miała pani rano wysokie ciśnienie. Kolejny zły objaw, bo doprowadza do rozwoju choroby wieńcowej. Muszę przyznać, że dawno nie miałam tak młodej pacjentki z tak poważnymi objawami. Dam pani lek obniżający ciśnienie krwi. Gdyby było za wysokie weźmie pani wtedy pół tabletki. To powinno wystarczyć. Bez tego nie będzie pani mogła wykonywać żadnych ćwiczeń, a przecież nie chcemy, żeby skończyły się wylewem. Dostanie też pani ciśnieniomierz nadgarstkowy, żeby mogła pani w każdej chwili zbadać sobie ciśnienie i jeśli będzie za wysokie, odpowiednio zadziałać. Mam nadzieję, że weźmie pani sobie do serca to, co przed chwilą powiedziałam. Trochę za wcześnie, żeby umierać dziewczyno.

Wróciła do pokoju zupełnie załamana. Rzuciła się na łóżko i wybuchła rozpaczliwym płaczem. – Sama sobie to zrobiłaś. Masz to na własne życzenie. Całe lata pracowałaś w pocie czoła na ten stan – mówiła do siebie. Była tak roztrzęsiona, że nawet nie zeszła na kolację. Widocznie nie była w tym odosobniona, bo następnego dnia po obiedzie wygłoszono im pogadankę o zdrowym odżywianiu i zwrócono uwagę, że nie powinni opuszczać żadnych posiłków.

 - Nie chodzi o to proszę państwa, żeby się głodzić, bo tym sposobem nie schudniecie. Wypocicie z organizmu parę kilogramów wody, a potem wrócicie do dawnych nawyków i doprowadzicie do efektu jo-jo. Należy jeść regularnie zbilansowane posiłki, a one tak właśnie są dla państwa tu przygotowywane. Bardzo więc prosimy stosować się ściśle do lekarskich zaleceń i nie robić głupstw.

Po pogadance podszedł do niej Wiktor.

 - Jak się czujesz? Dzisiaj poszło ci całkiem dobrze.

 - Tak. Jakoś wróciłam do siebie…

 - Masz ochotę na spacer? Obejrzelibyśmy miasto, albo poszli na plażę…?

 - Nie chcę iść do miasta. Tam czyha zbyt wiele pokus, a ja nie potrafiłabym się pewnie im oprzeć. Wolę już plażę. A gdzie Elżbieta? Nie pójdzie z nami?

 - Chyba znalazła sobie inne towarzystwo.

 - Skoro tak, to chodźmy.

Szli brzegiem trzymając w dłoniach klapki i mocząc nogi w chłodnej wodzie.

 - Od dawna masz problemy z nadwagą? – zapytała z ciekawości. – Ja mam od urodzenia.

 - Ja praktycznie też. Zawsze byłem gruby i nigdy nie akceptowany przez środowisko. Rodzice popełnili mnóstwo błędów żywieniowych i po prostu przekarmiali mnie. Nie dostrzegali problemu. Cieszyli się, że zmiatam wszystko z talerza i biorę dokładki. Nie postrzegali mnie jako grubasa, ale jako chłopa na schwał, wielkiego i silnego. Pewnie by tak trwało dalej, gdybym któregoś dnia nie zasłabł w pracy. Pogotowie wywiozło mnie na sygnale. Miałem stan przedzawałowy. Dopiero w szpitalu otworzyły mi się oczy i postanowiłem coś zmienić. A ty jak się tu znalazłaś?

 - Któregoś dnia ocknęłam się z amoku. Wokół mnie leżały pudełka po fastfoodach. Zrozumiałam, że dłużej nie mogę tak żyć. Przyjechałeś tu na jeden turnus, czy na dwa?

 - Na jeden. Tylko na jeden było mnie stać. A ty?

 - Ja wykupiłam dwa, bo stwierdziłam, że jeden to zdecydowanie za mało.

Po tygodniu odbyło się pierwsze ważenie. Klara była go bardzo ciekawa. Przez te siedem dni ani raz nie uległa pokusie, nie jadła żadnych słodyczy, ani gotowego jedzenia na wynos i bardzo przykładała się do ćwiczeń. Kiedy stanęła na wadze okazało się, że jest jej pięć kilo mniej.

 - Trochę za szybko pani chudnie – powiedziała pielęgniarka wprawiając Klarę w zdumienie.

 - To chyba dobrze, prawda?

 - Nie tak do końca, bo na pewno nastąpi moment, że będzie pani wychodzić ze skóry, a waga ani drgnie. Będzie się pani denerwować i zżymać, aż w końcu stwierdzi, że to całe odchudzanie nie ma sensu i powróci do starych nawyków.

 - Mam nadzieję, że jednak wytrwam. Zbyt wiele mam do stracenia, żebym miała to zaprzepaścić.

W drugim tygodniu zintensyfikowano jej ćwiczenia. Dystans, którego za pierwszym razem nie potrafiła pokonać, teraz wydłużył jej się dwukrotnie. Doszedł do tego jeszcze popołudniowy nordic- walking. Każdy z grupy dostał dwa kije i maszerował codziennie cztery kilometry. Ogółem musieli zrobić każdego dnia minimum dziesięć tysięcy kroków.

Klara ewidentnie nabrała kondycji. Nie męczyła się już tak jak na początku. Nawet mogła powiedzieć, że te spacery z kijami po plaży sprawiają jej przyjemność. Obiecała sobie, że jak wróci do domu to zainwestuje w podobne i będzie chodzić po krakowskich błoniach.

Po upływie dwóch tygodni pożegnała Wiktora i Elżbietę. Wiktor wyjeżdżał zadowolony. Zrzucił prawie osiem kilo, Elżbieta sześć, a Klara pozbyła się dziewięciu.

Od poniedziałku zaczynał się nowy turnus. Do jej stolika dokooptowano dwie kobiety. Nawet nie pytała o ich imiona. Nie znalazła z nimi wspólnego języka. Dziwiła się tylko, po co one przyjechały na wczasy odchudzające? Dla niej wyglądały zupełnie normalnie. – Niektórym to się w dupach przewraca Pewnie przyjechały podnieść sobie własną samoocenę. Wystarczy, że pogapią się na takich grubasów jak ja i zaraz poczują się lepiej – myślała złośliwie. Tak właściwie to nie rozmawiała z nimi. Witała się tylko i żegnała. Zjadała w milczeniu posiłek i wracała do swoich zajęć. Żałowała, że nie ma Wiktora. Tylko z nim znalazła tu wspólny język, bo mieli podobne doświadczenia.

Po trzech tygodniach poczuła wyraźny luz w ciuchach. Kiedy stawała przed lustrem naga nie zauważała jakoś tych zrzuconych kilogramów. Chyba musiałaby schudnąć ze trzydzieści kilo, żeby można było to dostrzec. Mimo to i tak była zadowolona. Powtórzono jej badanie krwi i okazało się, że wyniki ewidentnie się poprawiły. Cukier spadł do normalnego poziomu, obniżyły się trójglicerydy, cholesterol i ciśnienie. Była zdecydowanie zdrowsza. Miała więcej energii. Obstrukcje, które męczyły ją jeszcze do niedawna odeszły w niebyt. Spała świetnie i budziła się wypoczęta. Same pozytywy.

Któregoś dnia wreszcie wybrała się do miasta, ale nie po to by obkupić się w niezdrowe jedzenie. Po prostu stwierdziła, że skoro już się zmienia, to i z włosami powinna coś zrobić. Były długie. Miała zbyt pełną twarz, żeby nosić je rozpuszczone. Od zawsze spinała je w koński ogon. Chyba była już za stara na taką fryzurę.

Znalazła zakład fryzjerski i zdecydowana wkroczyła do jego wnętrza. Wyłuszczyła fryzjerce swoje oczekiwania.

 - Nie chcę, żeby były całkiem krótkie, ale przynajmniej do ramion. I proszę je ładnie wycieniować tak, żeby twarz wydawała się nieco szczuplejsza niż jest w rzeczywistości.

Kobieta z wielką wprawą zabrała się do pracy. Po pół godzinie Klara była całkiem odmieniona. Fryzura była bardzo ładna, twarzowa i dodawała jej uroku. Kosmetyczce pozwoliła na wyregulowanie brwi i ładny makijaż. Zanim wyszła przejrzała się ostatni raz w lustrze. Uśmiechnęła się do swojego odbicia. Była inną osobą.

Jej czas pobytu w tym pięknym miejscu się kończył. Dzień przed wyjazdem zaliczyła jeszcze wizytę u lekarza i ważenie. Przez miesiąc schudła czternaście kilo. Lekarka szczerze jej gratulowała.

 - Jestem z pani naprawdę dumna. Jeśli utrzyma pani dietę i tempo ćwiczeń, gwarantuję, że za kilka miesięcy osiągnie pani prawidłową wagę. Teraz waży pani sto czternaście kilo. Idealne byłoby zrzucenie jeszcze pięćdziesięciu. Niech pani chudnie chociaż po pięć kilo miesięcznie, to będzie i tak wielki sukces. Jeśli ma pani gdzieś w pobliżu domu siłownię, proszę się na nią zapisać i koniecznie proszę unikać śmieciowego jedzenia. To przez nie tak bardzo rozchwiał się pani organizm. Teraz jest wszystko w porządku, więc proszę nie zmarnować tego sukcesu.

Podziękowała tej mądrej kobiecie i z milionem rad i zaleceń następnego dnia wyjechała do Krakowa.

Znowu musiała odespać tę morderczą jazdę inaczej nie potrafiłaby funkcjonować. Po południu poszła jeszcze do pobliskiego dyskontu, bo w lodówce miała tylko przeciąg. Tym razem jej zakupy wyglądały zupełnie inaczej. Szerokim łukiem omijała stoiska ze słodyczami i gotowym jedzeniem. Interesowało ją wyłącznie stoisko warzywne. Postanowiła kontynuować dietę, którą miała w instytucie, bo przynosiła pozytywne efekty. Obkupiła się w papryki, bakłażany, cukinie, mnóstwo pomidorów i ogórków, a do tego kalafior i brokuł. Jarzyny stały się jej bazą żywieniową. Od teraz musiała sama przygotowywać sobie posiłki, czego nigdy wcześniej nie robiła. – Chcesz żyć, musisz o siebie zawalczyć – powtarzała w myślach.

Wieczorem przygotowała sobie wielką michę kolorowej sałaty i jej część zapakowała do pojemnika na jutrzejsze śniadanie. Już wiedziała jak duże znaczenie ma regularność posiłków. Rano pełna energii ruszyła do biura. Stamtąd zadzwoniła do rodziców.

 - Cześć mamo. Już wróciłam. Tak, wypoczęłam. Po pracy przyjadę do was. Nie, nic dla mnie nie szykuj. Będę po obiedzie – skłamała, chociaż nie do końca, bo ten obiad miała zamiar zjeść przed skończeniem pracy. W pojemniku prócz warzyw miała ugotowaną pierś z kurczaka, więc z głodu nie umrze.

Matka przywitała ją wylewnie. Bardziej powściągliwy ojciec cmoknął ją w policzek mówiąc – witaj córeczko, dobrze cię widzieć. Rodzicielka za to nie mogła przestać się na nią gapić.

 - Schudłaś, czy mi się wydaje?

 - Wydaje ci się – odparła lakonicznie.

 - A jednak wyglądasz jakoś inaczej. Twarz ci się wyciągnęła i jest jakby mniejsza.

 - To przez to, że skróciłam włosy masz takie wrażenie.

 - Słuchaj, mimo że nie chciałaś to jednak usmażyłam ci kilka schabowych. Wystarczy ci na cały tydzień.

 - Wiesz, czasem byłoby dobrze, gdybyś słuchała tego, co mówię. Nie będę zabierać żadnych kotletów. Ostatnio przeszłam na drób, bo wieprzowina obrzydła mi zupełnie. Nie będę wciskać w siebie czegoś, co mi nie smakuje i wręcz odstręcza.

Matka wzruszyła ramionami i pożeglowała do kuchni. Ojciec z uśmiechem spojrzał na córkę.

 - Chyba się zaczynasz zmieniać. To dobrze Klara, to bardzo dobrze. Rób swoje i nie słuchaj matki. Ona czasem bywa nadopiekuńcza do zwariowania.

Nieco zdziwiona spojrzała na niego. Pomyślała, że on chyba czegoś się domyśla i chociaż zawsze jest oszczędny w słowach, to jednak wie o czym mówi. Pogładziła jego spracowaną dłoń. Tylko on stał zawsze za nią murem. Nigdy nie krytykował ani jej, ani jej wyborów. Popierał ją absolutnie we wszystkim. Była mu naprawdę za to wdzięczna.

 - Masz rację tatku, – powiedziała cicho zerkając na drzwi, czy nie ukarze się w nich jej rodzicielka – dojrzałam do zmian i myślę, że idę w dobrym kierunku. Na razie jednak niech to będzie nasza mała tajemnica, dobrze?

 - Nie obawiaj się. To matka gada w tym domu, ja tylko słucham – roześmiał się. Zawtórowała mu. Do pokoju weszła mama niosąc na tacy filiżanki z kawą i domowy sernik. Klara spojrzała na ciasto pożądliwie, jednak szybko się opanowała. Pachniało bosko i było nafaszerowane jej ulubionymi rodzynkami sułtańskimi. Sięgnęła po filiżankę z kawą i odrobinę mleka.

 - Tu masz cukier – matka podsunęła jej srebrną cukiernicę.

 - Dzięki, ale odzwyczajam się. Ostatnio bardziej smakuje mi taka niesłodzona z niewielką ilością mleka. Przynajmniej czuję jej smak.

Sernika nawet nie tknęła, czym zupełnie zbiła z tropu matkę. Nawet na wynos nie chciała. Kiedy opuściła już mieszkanie rodziców, Maria Łopacka odezwała się do męża.

 - Zauważyłeś? Ona jakaś dziwna się zrobiła po tym wyjeździe. Nie wiem o co chodzi, ale ona nie zachowuje się normalnie.

 - Ja tam nie widzę żadnej różnicy. Klara, to Klara. Jaka była, taka jest – odparł uśmiechając się pod nosem.

Tymczasem Klara wyszła z klatki schodowej. Zadarła głowę do góry i spojrzała w rozgwieżdżone niebo. Uśmiechnęła się sama do siebie. Dzisiaj odniosła kolejne małe zwycięstwo. Nie dała się skusić maminymi smakołykami, choć wcześniej pewnie rzuciłaby się na nie. Ojciec dobrze ją zna i od razu się zorientował. Matka jest jak dziecko we mgle i bardzo dobrze. Niech potkwi trochę w nieświadomości. Postanowiła wrócić do domu pieszo. Wieczór był ciepły i pogodny a ona dzisiaj miała duszę lekką jak piórko.