"ZAPOMNIEĆ" - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Paulina wytrzeszczyła na niego oczy. Nie sądziła, że jeszcze kiedyś usłyszy nazwisko tej wiejskiej dziewuchy. To przez nią rozpadł się jej związek z Markiem i gdyby nie interwencja Heleny, on nigdy by się z nią nie ożenił. Nagle teraz po prawie dziecięciu latach ona kolejny raz włazi w ich życie z buciorami. Przełknęła nerwowo ślinę.

 - Brzydula? – Spojrzał na nią zezem. Był coraz bardziej zdenerwowany.

 - Nie nazywaj jej tak - wysyczał. - Trochę szacunku do osoby, która postawiła ci firmę na nogi. To dzięki niej żyjesz na poziomie, do którego przywykłaś i nie zapominaj o tym. Idę spać, bo ta dyskusja zmierza donikąd – odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę schodów prowadzących do ich wspólnej sypialni.

Została sama. Przez jej głowę przebiegały setki myśli. Czy to czysty przypadek, że spotkał ją właśnie teraz, czy też szukał jej przez te wszystkie lata i wreszcie znalazł? Nagle poczuła się zagrożona. A co jeśli on zechce do niej wrócić? Może ta głupia miłość nie wywietrzała mu całkiem z głowy, a teraz, kiedy spotkał tę Cieplak po latach, odżyła na nowo? Musiała przyznać sama przed sobą, że nie darzyła Marka jakimś gorącym uczuciem. Po prostu przez to, że od początku ich swatano przyzwyczaiła się do niego i nauczyła się z nim żyć. Był zawsze bardzo atrakcyjny i stanowił pokusę dla wielu kobiet. To głównie dlatego robiła mu te wszystkie awantury. Była zazdrosna o jego kochanki i o kobiety, które adorował. Uważała, że on należy wyłącznie do niej. To Helena uświadomiła jej, że nie może tak postępować, bo jeszcze bardziej zrazi go do siebie i o ich ślubie nie będzie wówczas mowy.

 - Musisz zacząć nad sobą panować Paulinko – mówiła – i schować wszystkie te negatywne emocje do kieszeni. Marek nie znosi tych awantur, mówił mi o tym. Sama wiesz, że z natury jest spokojnym człowiekiem. Jeśli się nie zmienisz, on nigdy nie zostanie twoim mężem. Nie zmieniła się, ale nauczyła się doskonale przed nim grać łagodną i wyrozumiałą kobietę, której na nim bardzo zależy. Nie miała pojęcia, czy wypadała dość przekonywująco. On ożenił się z nią, ale wciąż odnosiła wrażenie, że sposób w jaki ją traktował i jak do niej się odzywał, to była wymuszona kurtuazja. I nagle pojawia się ta Cieplak, która stanowi bardzo poważne zagrożenie dla ich małżeństwa. Postanowiła, że będzie o nie walczyć. Nie pozwoli, żeby ta wywłoka drugi raz zniszczyła jej życie. Niedoczekanie.

Następnego dnia zaskoczyła Marka zupełnie. Niemal ociekała miodem. Przygotowała śniadanie i przyniosła je do łóżka. Obudziła go namiętnym pocałunkiem i uśmiechając się do niego szepnęła.

 - Pora wstawać kochanie.

Zdecydowała, że nie będzie wracać już do tej nocnej rozmowy. Nie chciała go drażnić. Przez kolejne tygodnie będzie dla niego najlepszą żoną.

Do firmy pojechali razem. Kiedy rozstawali się przy windach zapytała, czy może też liczyć na wspólny powrót do domu.

 - Naprawdę nie wiem. Mam sporo roboty i kilka spotkań. Zawsze możesz wziąć taksówkę, nie?

 - No tak, oczywiście… Na razie.

Jak tylko usiadł za biurkiem wyciągnął telefon i wybrał numer Uli. Odebrała natychmiast. Zdziwił się nieco, bo sądził, że będzie jeszcze spała.

 - Witaj Ula. Spałaś chociaż trochę?

 - Spałam, ale niewiele. Od godziny jestem w szpitalu. Pozwolili mi zostać przy Krystianie. On nie wybudził się jeszcze. Trochę mnie to martwi.

 - Myślę, że na wyrost Ula. Operacja była bardzo inwazyjna i jest słaby. Potrzebuje tego snu. Przyjadę koło dwunastej. Będziesz?

 - Na pewno. Nigdzie się nie wybieram. Muszę tu być kiedy się obudzi.

Pożegnała się z Markiem i schowała telefon do torebki. Przytuliła do policzka dłoń syna.

 - Obudź się kochanie – wyszeptała. – Nawet nie wiesz, że umieram ze strachu o ciebie. Zrób to dla mamy i otwórz oczy.

Wciąż nie reagował. Przyszedł doktor Wilk i sprawdził parametry życiowe. Uspokajał ją, że taki długi sen to normalne po takim zabiegu.

 - Na razie wszystko bez zmian. W nocy nie działo się nic niepokojącego i to daje nadzieję, że być może wszystko z nim w porządku. Na pewno nie cofnie się opadnięta powieka, bo uszkodzenie jest trwałe, ale kiedy już on całkowicie dojdzie do zdrowia, można będzie wykonać operację plastyczną i podnieść ją.

Dwie godziny później usłyszała przeciągły jęk i aż wstała pochylając się nad synem.

 - Synku, obudź się, coś cię boli? Siostro, może pani tu przyjść? On się poruszył.

Pielęgniarka natychmiast znalazła się przy łóżku. Mały wyginał się dziwnie i krztusił się. Widząc to wszczęła alarm. Lekarze zjawili się w mgnieniu oka.

 - On walczy z rurką tracheotomijną. Chyba chce oddychać samodzielnie – poinformowała ich. Zaczęli działać i już po chwili wyciągnęli mu ją z gardła. Mały nabrał wielki haust powietrza i odetchnął głęboko.

 - Krystian, Krystian, obudź się. Słyszysz mnie? – Doktor Czerwiński uważnie wpatrywał się w twarz chłopca. – Jeśli mnie słyszysz, kiwnij głową. – Uśmiechnął się, kiedy Krystian to zrobił. – A teraz powoli spróbuj otworzyć oczy. Twoja mama bardzo chce cię uściskać.

Rzeczywiście bardzo powoli unosił powieki. Jedna z nich uniosła się niewiele, ale za to druga całkowicie i wreszcie Ula mogła ujrzeć te błękitne oczy tak bardzo podobne do jej własnych. Po policzkach toczyły się jej łzy. Ujęła Krystiana za dłoń.

 - Poznajesz mnie synku? To ja, twoja mama.

 - Mamusia – wyszeptał z trudem. – Tęskniłem…

 - Ja też kochanie. Ja też. Miałeś poważny wypadek. Jesteś w szpitalu po operacji. Pan doktor zbada cię teraz dokładnie, bo musi wiedzieć, czy wszystko z tobą w porządku.

Doktor Czerwiński odkrył kołdrę i poprosił.

 - Spróbuj poruszać palcami chłopcze.

Ruszał, ale bardzo niemrawo. Z trudem usiłował podnieść nogi. Denerwował się.

 - Mamuś, ja ich nie czuję, dlaczego?

 - To minie Krystian – zamiast niej odpowiedział lekarz. – Musisz tylko być bardzo cierpliwy i konsekwentny. Musisz dużo ćwiczyć. Najważniejsze, – zwrócił się do Uli – że mówi składnie i artykułuje myśli. Tego obawialiśmy się najbardziej, że nie będzie potrafił składać sensownych zdań. To bardzo dobra wiadomość. Myślę, że już nie ma potrzeby, żeby tkwił tu na intensywnej terapii, bo już nic mu nie zagraża. Oddycha samodzielnie i większość funkcji percepcyjno - motorycznych ma przywróconą Po południu przewieziemy go na oddział urazowy.

 - Dziękuję panie doktorze – uścisnęła z wdzięcznością dłoń lekarza. – To naprawdę pocieszające wieści.

Kiedy została z synem sama delikatnie przytuliła usta do jego policzka. Bardzo martwiła się o niego, ale teraz już mogła odetchnąć. Najważniejsze, że żyje.

 - Jestem taki zmęczony mamuś – usłyszała jego cichy głos – i trochę głowa mnie boli.

 - Spróbuj zasnąć kochanie. Miałeś ciężką dobę, a sen to najlepsze lekarstwo. Ja cały czas będę przy tobie.

Tuż po jedenastej wyszedł z biura. Podjechał jeszcze do swojej ulubionej restauracji i zamówił dwa obiady na wynos. – Pewnie nawet nic nie jadła od wczoraj – pomyślał. Położył dwa styropianowe opakowania na przednim siedzeniu i ruszył w stronę szpitala. Kiedy uchylił szklane drzwi zobaczył Ulę, która oparłszy głowę na brzegu łóżka syna, spała w najlepsze. Podszedł do niej i pogładził jej ramię. Ocknęła się i spojrzała na niego nieprzytomnie.

 - Witaj Ula. Chyba jesteś wykończona, bo na taką wyglądasz. Jadłaś coś w ogóle? – Zaprzeczyła. – Przyniosłem nam obiad. Zjesz?

 - Dziękuję. Chętnie – powiedziała szeptem. - Krystian się obudził. Już rozmawiałam z nim. Z mową wszystko dobrze. Z wyrażaniem myśli też. Tylko powieka opadła i trochę jest kłopotu z nogami, bo ma lekki niedowład, ale wszystko do wyleczenia. Dzisiaj będą go przewozić na normalną salę. Odetchnęłam i już jestem spokojniejsza.

Zaczęli jeść. Obudził się Krystian i zerknął na mężczyznę siedzącego przy matce.

 - Mamusiu? - Odłożyła pojemnik z obiadem i pochyliła się nad synem.

 - I jak kochanie? Nadal boli cię głowa?

 - Już trochę mniej. A gdzie tata? Czy on… Przypomniałem sobie ten wypadek. Tata prowadził, a ja spałem na tylnym siedzeniu. Usłyszałem jak tata krzyczał, a potem straszny szczęk blachy. Później już nic. Chyba mocno uderzyłem się w głowę. – Pogładziła jego dłoń.

 - Masz rację kochanie. Tak to właśnie wyglądało. To był straszny wypadek i to prawdziwy cud, że udało ci się z niego wyjść. Niestety tata nie miał tyle szczęścia. Naprawdę mi przykro. – Chłopiec zaczął płakać. – Skarbie nie płacz, bo głowa jeszcze bardziej cię rozboli. Dla taty już nic nie można było zrobić, bo zginął na miejscu. Teraz najważniejsze, żebyś ty wyzdrowiał jak najszybciej. Tata zawsze będzie w twoim sercu i zawsze będziesz o nim pamiętał. – Wytarła mu buzię chusteczką. – No już… cichutko…

 - Co to za pan – z ciekawością spojrzał na Marka. On podszedł do łóżka i uścisnął chłopcu dłoń.

 - Dzień dobry Krystian. Bardzo się cieszę, że mogę cię poznać. Zaimponowałeś mi, bo byłeś bardzo dzielny. Jestem dawnym znajomym mamy. Zupełnie przypadkowo spotkaliśmy się wczoraj i to podczas tego spotkania zadzwoniono i powiedziano mamie o twoim wypadku.

Mały pociągnął nosem.

 - Coś ładnie pachnie. Jeść mi się chce.

 - Wiem kochanie, ale jeszcze nic nie możemy ci dać. Dopiero jak pan doktor pozwoli. Żeby cię nie drażnić skończymy jeść na korytarzu. Zaraz wrócimy – Ula przykryła go szczelniej kołdrą i kiwnęła na Marka. – Chodźmy.

Usiedli na krzesłach kończąc posiłek.

 - Nawet nie sądziłem, że będzie aż tak dobrze Ula. On jest bardzo kontaktowy i bardzo świadomy tego co mówi. Przypomniał sobie wypadek. To naprawdę dużo zważywszy, że miał tak bardzo poważne obrażenia głowy. Jestem pod wrażeniem również tego jak bardzo przypomina ciebie. Nie ma nic z Sosnowskiego. Świetny chłopak. Naprawdę. – Uśmiechnęła się szeroko.

 - Wiem i bardzo go kocham. Nie wyobrażam sobie, że miało by nagle go zabraknąć. Chyba nie przeżyłabym. Jest sensem mojego życia. Jutro muszę pozałatwiać wiele spraw. Trzeba zawiadomić szkołę, że nie będzie go na rozpoczęciu roku szkolnego i później. Sama nie wiem jak długo potrwa leczenie. Muszę też załatwić sobie jakiś urlop w pracy. Nie chcę go samego zostawiać.

 - To może ja mógłbym przyjechać jutro rano i zostać z nim dopóki nie przyjedziesz? - Pokręciła głową.

 - To bardzo szlachetne z twojej strony, ale ja nie chcę cię aż tak wykorzystywać. I tak jestem ci bardzo wdzięczna, że byłeś tu ze mną od wczoraj. Masz na pewno sporo pracy. Poza tym Paulina chyba nie byłaby z tego zadowolona i musiałbyś się tłumaczyć.

 - Nie musiałbym Ula. Ona wie, że spotkaliśmy się wczoraj i wie o wypadku. Nie miałem zamiaru ukrywać tego przed nią. To jedna z rzeczy, której mnie nauczyłaś – mówić prawdę i być szczerym. Tak staram się żyć od kiedy ciebie zabrakło. Nie obchodzi mnie, czy ona to zaakceptuje czy nie. Nie okłamuję jej i nic przed nią nie taję.

 - W takim razie zgadzam się. Jeśli mógłbyś być tu o ósmej rano, byłoby wspaniale. Ja powinnam do jedenastej pozałatwiać wszystko. Dziękuję.

Zanim wyszedł ze szpitala pomyślał, że byłoby dobrze dowiedzieć się co Krystian może jeść. Nie miał pojęcia, czy on musi przestrzegać jakiejś diety, czy też nie. Na korytarzu natknął się na ordynatora Wilka, który uspokoił go nieco.

 - Wie pan, z niczym nie należy przesadzać. Na pewno nie będzie mógł zjeść schabowego z kapustą. Na początek gęste soki owocowe najlepiej z wyciśniętych owoców, a nie te ze sklepu z ogromną ilością cukru. Mają być naturalne. Może też jeść przetarte zupy. Wszystko lekkostrawne. Do jutra rana będzie miał podawane kroplówki na wzmocnienie, ale śniadanie może już zjeść. Może jakiś naturalny serek homogenizowany?

Podziękował doktorowi. W drodze do biura zrobił stosowne zaopatrzenie. Wieczorem ku zdziwieniu Pauliny z uporem maniaka wyciskał sok z pomarańczy, ananasów i brzoskwiń.

 - Na co ci tyle soku - pytała zaciekawiona.

 - To nie dla mnie. To dla Krystiana, synka Uli. Obiecałem, że zastąpię ją jutro przy małym, bo ona musi pozałatwiać mnóstwo spraw.

Paulinie momentalnie znikł uśmiech z twarzy.

 - To ty jeździsz do szpitala? Widujesz się z nią? To chyba nie jest normalne?

 - Tak uważasz? A ja myślę, że to bardzo normalne. Mam jej sporo do zawdzięczenia i przynajmniej w taki sposób mogę to zrobić. Ona jest zupełnie sama z tym wszystkim.

 - A ja? Co ze mną? Przypominam ci tylko, że jestem twoją żoną, a ty bezczelnie i zupełnie otwarcie mówisz mi, że opiekujesz się synem swojej byłej kochanki. A może już nie byłej?! – z każdym słowem podnosiła głos. Z każdym słowem wzbierała w niej wściekłość. Dawno jej takiej nie widział. – Może sentymenty wzięły górę i teraz zdradzasz mnie z nią tak jak kiedyś? Jesteś podły! – wrzasnęła. – Dziesięć lat zgodnego życia i nagle robisz mi coś takiego!?

 - Przestań wrzeszczeć – mówił opanowanym głosem. – Chyba już zapomniałaś, że nie znoszę cię takiej. Opamiętaj się i pohamuj swoją bujną wyobraźnię, bo zaprowadzi cię za daleko, a wtedy nie będę już taki pobłażliwy.