"NARODZONA NA NOWO" - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Czuwał przy niej całą dobę. Nie chciał jej zostawiać. – A jeśli się przebudzi i wtedy nikogo nie będzie, pewnie się niepotrzebnie przestraszy. – Nie chciał do tego dopuścić. Z troską trzymał ją za rękę i uspokajająco gładził jej włosy. – Jakie ona ma piękne dłonie i takie długie smukłe palce, a jej włosy są takie miękkie i delikatne jak jedwab, pięknie pachną owocowym szamponem… – Trochę opowiadał jej o sobie i firmie, której jest współwłaścicielem i jednocześnie prezesem, czytał na głos gazety, szeptał słowa otuchy. Mógł dokładnie się jej przyjrzeć. Sprawiała wrażenie bardzo kruchej istotki. Mimo, że spała, z całej jej postaci bił jakiś ogromny smutek. Zastanawiał się nad słowami lekarza – Co musiało się jej stać, że nie chce żyć? – pytał sam siebie. Było mu jej żal. Wyrzucał sobie, że niepotrzebnie na nią nakrzyczał. Czas nieubłaganie płynął, ale w przypadku Uli niestety nic się nie zmieniło, nie obudziła się. Lekarze bezradnie rozkładali ręce. Postanowił, że pojedzie w końcu się przebrać i spróbuje znaleźć jej rodzinę, może oni coś pomogą.

Z dokumentów, które znalazł w jej torebce dowiedział się gdzie mieszka i niezwłocznie tam się udał. W domu zastał jej ojca, rodzeństwo i mężczyznę, który przedstawił się jako Maciej Szymczyk. Zauważył jak bardzo są niespokojni i zdenerwowani. Opowiedział pokrótce o tym co się stało. Zapewnił, że nic już Uli nie grozi, ale jest problem z wybudzeniem jej, bo zapadła w śpiączkę.

 - Lekarze twierdzą, że ona po prostu nie chce się wybudzić. Nie chce wracać do życia.

Maciek usłyszawszy te słowa złapał się za głowę.

 - To moja wina. Wyłącznie moja. Pokłóciliśmy się. Strasznie na nią naskoczyłem. Wyszła ode mnie zdenerwowana i wsiadła do samochodu. Jeżeli ona się nie obudzi, to chyba strzelę sobie w łeb. Jestem kompletnym kretynem.

 - Może nie będzie tak źle – pocieszał Marek. – Kilkanaście ostatnich godzin spędziłem przy jej łóżku. Opowiadałem jej różne rzeczy i czytałem gazety. Może jednak coś usłyszała? Trzeba być dobrej myśli.

Marek widząc rozpacz Maćka uznał, że jest on jej narzeczonym lub mężem. Pożegnał się zostawiając swoją wizytówkę i zapewnił, że jeśli będzie taka potrzeba, on zawsze jest gotowy do pomocy.

Szymczyk, od kiedy dowiedział się o wypadku, nie odstępował od łóżka Uli ani na krok. Cały czas ją przepraszał i prosił o wybaczenie. Nie mógł sobie darować, że to na pewno przez niego Ula wsiadła do samochodu i tak bezmyślnie jechała. Był wdzięczny Markowi za okazane serce. – Przecież mógł odjechać, zostawić ją na pastwę losu. Tyle się słyszy o podobnych reakcjach – rwał z głowy włosy.

Prawie po tygodniu stan Uli się polepszył. W końcu się wybudziła. Pierwszą osobą, którą zobaczyła był Maciek. Ucieszyła się. Widocznie oboje uznali, że nie ma na co czekać i wreszcie wyjaśnili sobie wszystkie nieporozumienia, wzajemnie się przepraszali i dziękowali za wszystko. Znowu Maciek odebrał ją ze szpitala. W domu czekała na nią z utęsknieniem rodzina. Tata nie krył swoich łez. Ściskał ją i całował na przemian.

 - Nie zasłużyłaś na te cierpienia córcia i naprawdę nie wiem, dlaczego los tak okrutnie cię doświadcza. Najpierw strata dziecka, a teraz to.

 - Nie płacz tato, już wszystko dobrze. Wierzę, że wreszcie karta się odmieni i ja też zaznam w życiu szczęścia.

Usiedli przy stole w kuchni. Józef już się krzątał parząc aromatyczną kawę. Na stole wylądowały jakieś ciastka.

 - Wiesz Ula, – odezwał się Maciek – pomyślałem, że powinnaś podziękować swojemu wybawcy. Gdyby nie jego szybka interwencja prawdopodobnie nie wyszłabyś z tego wypadku. On okazał się bardzo troskliwy. Siedział przy tobie kilkanaście godzin i mówił do ciebie usiłując wybudzić cię ze śpiączki. Bardzo się o ciebie martwił.

 - Mam jakieś niejasne przebłyski. Tak jakbym słyszała strzępy słów wypowiadane przez człowieka zupełnie mi obcego. Zastanawiałam się nawet kim on jest. Zupełnie go nie pamiętam z wypadku, chociaż ponoć odzyskiwałam momentami przytomność. Ale oczywiście masz rację. Zdecydowanie powinnam mu podziękować.

Maciek wyjął z kieszeni marynarki mały kartonik.

 - Tu masz wizytówkę, którą mi zostawił. Okazało się, że on jest prezesem Febo&Dobrzański, tej firmy, w której pracuje Violetta, wiesz… ta…

 - Tak. Wiem, wiem – zapewniła pośpiesznie.

 - No właśnie. To ona jest jego sekretarką.

 - Powinnaś pojechać córcia. To twój wybawca.

Namówiona przez ojca i przez Maćka postanowiła pojechać następnego dnia. Na Lwowską dotarła bez przeszkód. Poinstruowana wjechała na piąte piętro biurowca i wysiadłszy z widy podeszła do recepcji przedstawiając się stojącej tam szczupłej brunetce. Recepcjonistka zaprowadziła ją do sekretariatu, w którym królowała Violetta. – Więc to jest ta słynna Viola, która złamała serce Maćkowi? Rzeczywiście piękna kobieta, ale przy tym jakaś taka dziwna. Miałam rację, że oni zupełnie do siebie nie pasują – pomyślała. Ponownie przedstawiła się i poprosiła o możliwość krótkiej rozmowy z prezesem. Sekretarka ją zaanonsowała. Po usłyszeniu zaproszenia, weszła do gabinetu.

 - Dzień dobry, można?

Marek wstał zza biurka i z wyciągniętą dłonią szedł w jej kierunku. Uśmiechał się przy tym tak szeroko, że niemal zmiękły jej kolana. Nie spodziewała się, że będzie tak niesamowicie przystojny i jak na mężczyznę, niezwykle urodziwy.

 - Dzień dobry pani Urszulo. Tak się cieszę, że widzę panią w dobrym zdrowiu. Zapraszam, - wskazał dłonią kanapę - proszę się rozgościć.

Był tak bardzo uradowany z faktu, że widzi ją całą i zdrową, że niemal fruwał ze szczęścia. Sam siebie nie rozumiał i swoich reakcji na jej widok. Po wypadku został jej jedynie gips na złamanej ręce.

 – Z czego on się tak cieszy? – pomyślała ze zdziwieniem Ula. - Nie, dziękuję, ja tylko na chwileczkę. Nie chcę panu zabierać czasu. Sekretarka poinformowała mnie, że jest pan bardzo zajęty. Przyszłam, żeby przeprosić… Przepraszam, bardzo przepraszam, że naraziłam pana na tak ogromne kłopoty. Powinnam również podziękować, więc dziękuję za to, że uratował mi pan życie – powiedziała rzeczowo, wypranym z emocji głosem. Zaczęła się zbierać.

 - Naprawdę nie ma za co – odpowiedział wesoło. - Ale widzę, że nie jest pani jakoś szczególnie szczęśliwa z … - Nie pozwoliła mu dokończyć.

 - Ależ jestem, jestem. A tak przy okazji mogłabym zadać panu jedno pytanie? – spytała spokojnym, cichym głosem.

 - Oczywiście, postaram się odpowiedzieć.

 - Dlaczego pan to zrobił?

Patrzył na nią zdziwiony i widać było, że nie rozumie o czym ona mówi.

 - Ale co zrobiłem?

 - Dlaczego pan, panie … - próbowała sobie przypomnieć jego imię.

 - Marku – szybko jej podpowiedział

 - A tak. Marek, przypominam sobie. No więc dlaczego pan, panie Marku mnie uratował? Dlaczego dążył pan do wybudzenia mnie? – pytała cicho patrząc na niego wielkimi, smutnymi i strwożonymi oczami. - A zresztą nieważne, pójdę już - nie dała mu szansy, żeby mógł odpowiedzieć. - Do widzenia.

Po jej wizycie nie mógł dojść do siebie. Był w szoku. – No nie, to się nie zdarzyło naprawdę! Ona chyba nie jest zdrowa. Czyżby lekarze jednak nie dopatrzyli się wstrząśnienia mózgu, albo czegoś gorszego? Ona chyba nie jest do końca normalna. Faktycznie szkoda było mojego czasu na taką wariatkę, po co ja się tak przejmowałem? Znowu chciałem dobrze, a wyszło jak zawsze. Brrr! Nie ma co, trzeba wracać do pracy – myślał zdenerwowany.

Któregoś dnia znowu ją zobaczył. Siedziała na ławce. Wyglądała na kogoś kompletnie zagubionego i nie wiedzącego, co ma ze sobą począć. Wokół niej stało mnóstwo toreb, chyba z zakupami. Postanowił się zatrzymać. Zaparkował obok i podszedł do niej.

 - Witam pani Urszulo. Znowu się spotykamy. Widzę, że zdjęli pani gips – powiedział spokojnym głosem. Spojrzała na niego rozbieganym wzrokiem. Sprawiała wrażenie osoby totalnie zdezorientowanej, która nie poznaje otoczenia w jakim się znajduje. To go trochę zaniepokoiło. – Dobrze pani się czuje?

Wreszcie udało jej się skupić wzrok na jego twarzy. Uśmiechnęła się nieśmiało.

 - Pan Dobrzański… Dzień dobry…

 - Jaki ten świat mały, prawda? Nie przypuszczałem, że będę miał jeszcze okazję panią zobaczyć i to w tak krótkim czasie. - Ciągle wydawała się, zamyślona, chociaż wyraźnie widział jak wiele wysiłku wkłada w to, żeby skoncentrować się na jego słowach. Nie czekając na jej odpowiedź mówił dalej. – Może mógłbym pani jakoś pomóc? – popatrzył wymownie na siatki z zakupami.

 - Zapomniałam, że nie mam jeszcze samochodu. Ciągle stoi w warsztacie, bo dużo przy nim roboty– odpowiedziała zmęczonym i trochę płaczliwym głosem. – Przesadziłam z tymi zakupami i teraz nie potrafię nawet ich unieść. Nie mam siły.

- To nic, nieraz się tak zdarza. Jesteśmy zabiegani i nic dziwnego że czasami nie pamiętamy o jakiś sprawach. Proszę się nie martwić. Bardzo chętnie pomogę. Wraca pani do domu? Mogę panią podwieźć? – Było mu jej żal, bo wydawała się taka wylękniona i chyba nie do końca świadoma, co się wokół niej dzieje. Wzbudzała w nim przemożną chęć opiekowania się nią. Zaczął zbierać jej siatki. Wstała. Wyglądała jakby było jej wszystko jedno.

 - Jeśli nie sprawię kłopotu…?

 - Absolutnie nie. Będzie mi miło. Proszę za mną. Zaparkowałem tuż obok. Zapraszam.

Wsiadła do samochodu i zapięła pas. Utkwiła wzrok w widoku za przednią szybą. Milczała. Wydawała się taka nieobecna i całkowicie bierna. Wyłączył radio żeby jej nie przeszkadzać i ruszył. Przez jakiś czas jechali w ciszy. W końcu odezwała się przestraszona.

 - Przepraszam, nie powiedziałam panu dokąd jechać…

 - Nic nie szkodzi. Ja znam adres – zobaczył jej zdziwiony wzrok, więc szybko wyjaśnił. - Byłem u pani rodziny, żeby powiadomić o wypadku.

 - No tak. Całkiem zapomniałam… – uspokoiła się i znowu zamilkła.

Naprawdę mocno niepokoił go jej stan. Ta apatia i obojętność wskazywały na totalną rezygnację z chęci do życia. – Czym ona się tak martwi? Co spowodowało, że jest jej tak ciężko? Nie miałem racji, nie wygląda na wariatkę – myślał spoglądając na nią od czasu do czasu. Dojechali. Zaparkował przed bramą. Odpięła pas i wysiadła. Uznała jednak, że wypada coś powiedzieć.

 - Dziękuję, to miłe z pana strony, że zechciał mnie pan podwieźć.

 - Może jednak pomogę pani wnieść te torby do środka? Dużo tego.

 - Tak, poproszę i tak chciałam pana zaprosić na herbatę albo kawę. Chociaż w ten sposób mogę się odwdzięczyć za pomoc.

 - Chętnie napiję się kawy.

Weszli do domu. Marek został przywitany przez rodzinę jak długo i niecierpliwie wyczekiwany gość. Ula nie mogła się temu nadziwić.

Zauważył, że wszystkie czynności wykonuje jak automat. Wypakowała zakupy i usiadła przy stole ze spuszczoną głową. Józef postawił przed Markiem filiżankę z kawą i z niepokojem zerknął na córkę, co nie uszło uwagi Marka. Upił łyk kawy i uśmiechnął się do Cieplaka.

 - Chciałbym z panem porozmawiać jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. Na osobności.

Ula poruszyła się niespokojnie. Podniosła głowę i wbiła wzrok w ojca.

 - To wy sobie porozmawiajcie, a ja pójdę się położyć. Zmęczona jestem.

 - Przecież nic jeszcze nie zjadłaś. Wyglądasz jak własny cień – zżymał się Józef. – Tak nie można córcia. Niszczysz sama siebie.

 - Nie jestem głodna. Nie zmuszaj mnie – wstała od stołu i wolno poszła do swojego pokoju. Józef westchnął ciężko.

 - Już naprawdę nie wiem, co mogę jeszcze zrobić, żeby ona wreszcie zaczęła żyć. Jest taka uparta. Uważa, że nic jej nie jest, a przecież widzę, jak spala się każdego dnia. Jak dręczy ją przeszłość. Gdyby mogła, wzięła by na siebie wszystkie grzechy ludzkości.

 - Ja właśnie o tym chciałem porozmawiać panie Józefie. Ona chyba potrzebuje pomocy. Nie wiem, co ona przeszła wcześniej, ale to musiało być traumatycznie doświadczenie, bo wychodzi na to, że z tą przeszłością nie uporała się w ogóle. Nie jestem lekarzem, ani nikim w tym rodzaju, ale bardzo chciałbym jej pomóc. Muszę wiedzieć z czym mam się zmierzyć. Koniecznie trzeba zająć jej myśli czymś innym i sprawić, żeby przestała rozpamiętywać przeszłość. Jest mi jej szczerze żal.

Józef pokiwał głową ze smutkiem i przysiadł na krawędzi krzesła opierając łokcie o blat stołu.

 - To nie będzie wesoła opowieść. Ula to dobre dziecko. Szczere, trochę naiwne, zbyt ufne i bardzo wrażliwe. Zawsze taka była. Przy tym wszystkim przejawiała niezwykły talent matematyczny. Dzięki niemu skończyła dwa kierunki trudnych studiów i dostała dobrą pracę. Zaczęła awansować i teraz zajmuje stanowisko dyrektora finansowego w swojej firmie. I o ile miała szczęście w życiu zawodowym, tak zupełnie go nie miała w życiu osobistym. Nie miała go u mężczyzn. Zawsze trafiała na tych niewłaściwych, chociaż miała ich zaledwie dwóch. Pierwszy okazał się zwykłym cwaniakiem, który żerował na niej i wyłudzał od niej pieniądze. Zna pan takich na pewno. Dwie lewe ręce do roboty i życie na koszt kobiety. Zwykły utrzymanek. W końcu przejrzała na oczy i pogoniła go na cztery wiatry. Drugi był lekarzem kardiologiem. Zapowiadał się naprawdę szczęśliwy związek. Byli ze sobą dwa lata i mieszkali razem w Warszawie. Lubiłem go. Dzięki niemu przyspieszono moją operację by-passów. Wydawał się naprawdę porządnym człowiekiem. Ula świata poza nim nie widziała.

 - A Maciek? – przerwał mu Marek.

 - Maciek? – zdziwił się. – Maciek jest jej przyjacielem od pieluch. Są w tym samym wieku. Od zawsze trzymają się razem i wspierają.

 - Myślałem, że on jest jej chłopakiem.

 - Nie, nie, – Józef pokręcił głową – nic z tych rzeczy. Zanim opowiem dalej przygrzeję gołąbki. Na pewno pan głodny, a i mnie burczy w brzuchu.