"NARODZONA NA NOWO" - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

 - Ten dzień był naprawdę udany – pomyślała leżąc już w swoim łóżku. – Nie było nudy, a Marek bardzo się starał, żebym nie myślała o tamtym… Chyba mu się udało, bo zaledwie kilka razy przemknęły mi przez myśl tamte wydarzenia. Jest taki inny niż Piotr... Na pewno jest od niego przystojniejszy a przy tym chyba ma dobry charakter. Podobam mu się, czy robi to z litości? Mam nadzieję, że to pierwsze, drugiego nie zniosłabym. Z drugiej strony co mu się może we mnie podobać? Od czasu Piotra strasznie się zmieniłam. Wyglądam jak kościotrup. – Przypomniała sobie sytuację w restauracji. Zamówił same pyszności. Jakby mogła rzuciłaby się na to, co miała na talerzu, ale jej żołądek po prostu się buntował. Rolada pachniała bosko, do niej rewelacyjne kluski śląskie i surówka z czerwonej kapusty. Z ochotą zabrała się do jedzenia. Zjadła zaledwie połowę i westchnęła ciężko odsuwając talerz.

 - Nie smakuje ci – ni to stwierdził ni zapytał Marek patrząc na nią z troską.

 - Jest przepyszne, ale nie dam rady. Żołądek mam ściśnięty na supeł. Ostatnio w ogóle nie mam apetytu. Żyję wyłącznie kawą.

 - To źle Ula, bo daleko to cię nie zaprowadzi. Jesz tyle co ptaszek, ale nie będę cię zmuszał. Może z czasem przyzwyczaisz organizm do większych porcji. Po prostu musisz częściej jadać w moim towarzystwie, – wyszczerzył się do niej i idąc za ciosem zapytał – dasz się wyciągnąć jutro z domu? – A widząc jej zaskoczoną minę i te wielkie oczy wyrażające zdumienie ciągnął dalej. – Wiesz…, wymyślę coś fajnego, jakąś atrakcję, żebyśmy się nie nudzili i miło spędzili ten dzień. – Jej mina była bezcenna. Zaskoczenie pomieszane z zażenowaniem. Policzki już drugi raz dzisiaj spłonęły uroczym rumieńcem, a on nie mógł przestać się na nie gapić.

 - Ale jak to…, tak dzień po dniu…? To jakaś randka?

 - Nazywaj sobie to jak chcesz. Uwielbiam twoje towarzystwo i wbrew temu co mówiłaś, jesteś wspaniałym kompanem i do spaceru i do rozmowy. To jak? Zgodzisz się?

 - No dobrze… Nie wiem tylko, co tata na to powie…

 - Nie będzie miał nic przeciwko. Rozmawiałem z nim i dostałem jego zgodę na rozpieszczanie cię i zapewnienie ci rozrywki.

 - Czyli to jakiś spisek? Uknuliście to?

 - Jak najbardziej, ale że domyślne z ciebie dziewczę, tajemnica się wydała – zachichotał.

Poprawiła pod głową poduszkę i uśmiechnęła się do swoich myśli. Marek potrafił być taki zabawny. Odkrywał przed nią rzeczy, o których przez ostatnie lata nie pomyślała w ogóle. Kiedyś potrafiła się cieszyć drobiazgami, dzisiaj zobojętniała na nie. On obudził w niej wspomnienia tych lat, gdy żyła pełnią życia, bez większych problemów osobistych i trosk. – Może ktoś taki jest mi właśnie potrzebny? On ma w sobie taką radość i spontaniczność. Nie udaje niczego i wydaje się bardzo szczery we wszystkim co robi. A jutro znowu się zobaczymy. Ciekawe dokąd zabierze mnie tym razem? – Rojąc o tej jutrzejszej „randce” powoli zapadała w sen.

Kiedy obudziła się rano pomyślała, że po raz pierwszy od bardzo długiego czasu nie miała złych snów, a co najważniejsze przespała całą noc nie budząc się z czołem zlanym zimnym potem. Była ósma rano. Józef Cieplak krzątał się już w kuchni szykując swojej gromadce niedzielne śniadanie. W domu roznosił się zapach zbożowej kawy i kakao, które uwielbiała mała Betti. Na widok swojej pierworodnej uśmiechnął się do niej.

 - Dzień dobry córcia. Późno wróciłaś wczoraj.

 - Tak… Byliśmy jeszcze w kinie na świetnej komedii. A dzisiaj… Właściwie nie wiem co dzisiaj. Marek wymusił na mnie spotkanie. Będzie tu za dwie godziny. Jakoś nie umiałam mu odmówić – usprawiedliwiała się. Józef uśmiechnął się szeroko.

 - Bardzo lubię tego chłopaka. Jest otwarty i szczery, a przy tym taki nam życzliwy.

 - No, no… - pogroziła mu palcem. – Wiem o waszym spisku. I nie wyobrażaj sobie Bóg wie czego. To tylko spotkanie a nie żadna randka.

 - Już dobrze córcia. Siadaj. Śniadanie gotowe.

Gorączkowo pakował w pokaźne worki ogromną ilość pluszowych zabawek i słodyczy. Miał na dzisiejszy dzień pewien plan, ale nie miał pojęcia jak Ula zareaguje. Już na spacerze w parku zauważył jak bardzo się spina widząc matki z małymi dziećmi. Dzisiaj chciał jej zafundować nieco psychicznego dyskomfortu, ale takiego, który miał przełamać w niej dystans do małych dzieci i być może sprawić, że zmieni się jej stosunek do nieszczęścia, które sama przeżyła tracąc ciążę.

Firma Febo&Dobrzański już od dłuższego czasu wspierała Dom Małego Dziecka przy Nowogrodzkiej. Marek jeździł tam przeciętnie raz na dwa, trzy miesiące i oprócz zabawek i słodyczy, które sprawiały dzieciakom mnóstwo radości, wręczał dyrektorce czek na dość pokaźną sumę. Był ich dobrodziejem i zawsze witano go tutaj z otwartymi ramionami. Zjednał sobie dzieciaki do tego stopnia, że nie mogły się od niego oderwać. Miał nadzieję, że i Ula się przełamie zobaczywszy to stadko pokrzywdzonych przez los maluchów.

Zapakowawszy wszystko do bagażnika i na tylne siedzenie ruszył do Rysiowa. Czekali tu na niego szczególnie Ula. Była bardzo ciekawa miejsca, do którego miał ją zabrać. Ledwo przekroczył próg, zapytała go o to. Uśmiechnął się do niej.

 - Wszystko w swoim czasie. To ma być niespodzianka. Zresztą nie jedyna dzisiaj. Na pewno nie będziemy się nudzić.

Poczuła się nieswojo, gdy zaparkował przed bramą starego, ale odrestaurowanego budynku. Na widok tabliczki z napisem „Dom Małego Dziecka” poczuła suchość w gardle i zaczęły pocić jej się dłonie. Zachodziła w głowę, dlaczego Marek ją tu przywiózł. Z obawą zerknęła na niego. Wyjął klucz ze stacyjki i odwrócił w jej kierunku twarz.

 - Wszystko w porządku? – zapytał widząc jej niepewną minę. Przez chwilę milczała. W końcu pokręciła przecząco głową.

 - Nie… Nie jest w porządku. Ja bardzo cię przepraszam, ale nie wiem dlaczego tu jesteśmy. Jeśli masz tu coś do załatwienia, to idź sam. Ja poczekam w samochodzie.

 - A ja liczyłem na to, że mi pomożesz… - powiedział z nutką rozczarowania w głosie. – Mam trochę rzeczy do zabrania i sam będę musiał obrócić kilka razy… To rzeczy dla dzieciaków… Pomóż mi, proszę… - wyszeptał. Powoli odpięła pas i otworzyła drzwi samochodu. Chyba bała się tego, co może zobaczyć za bramą. Marek wyskoczył energicznie i otworzył bagażnik. Podeszła do niego i zerknęła do środka.

 - Ile tu tego… Na co aż tyle?

 - Na to, żeby żadne dziecko nie poczuło się rozczarowane. Na tylnym siedzeniu są cztery takie worki. Jeśli możesz wyciągnij je. Ja opróżnię bagażnik.

Obładowani podeszli do ciężkiej, żelaznej bramy. Marek wdusił guzik dzwonka. Po chwili na schodach ukazała się starsza kobieta i szybkim krokiem ruszyła w ich kierunku.

 - Dzień dobry panie Marku! – krzyknęła uradowana. – Znowu mamy dzisiaj święto. Ależ dzieciaki się ucieszą. Zapraszam, serdecznie zapraszam oboje państwa.

 - Dzień dobry pani Klaro. Przedstawiam pani Ulę Cieplak, moją przyjaciółkę.

Kobieta podeszła do Uli odbierając z jej rąk dwa worki.

 - Bardzo mi miło panią poznać. Pomogę, bo to nie takie lekkie.

Będąc już w gabinecie dyrektorki Marek wyjął z wewnętrznej kieszeni czek opiewający na sumę trzydziestu tysięcy złotych.

 - Proszę pani Klaro. Mam nadzieję, że pieniądze się przydadzą. – Klara uśmiechnęła się szeroko.

 - Nawet pan nie wie jak bardzo. Dziękuję panie Marku za ten hojny dar. Potrzeby są ogromne. Doszło nam trochę niemowlaków i ciągle brakuje pampersów. Zakupimy też sporo kompletów pościelowych, bo wydzieramy się już ze wszystkiego. Dobrze, że przynajmniej ludzie dostarczają ubranka i dzieciaki mają w czym chodzić. To co? Chyba pójdziemy rozdać te prezenty? Dzieci są już po śniadaniu.

Przeszli do sporej sali, służącej dzieciom do zabawy. Jak tylko zobaczyły w drzwiach Marka rzuciły się w jego kierunku z radosnym piskiem. Ula idąca kilka kroków za nim stanęła jak oniemiała przyglądając się tej scence. Maluchy uwieszały się na nim, a on przygarniał je i całował ich policzki. Takiego go jeszcze nie znała. Sama nie bardzo wiedziała, co ma ze sobą zrobić i jak się zachować. Wyglądała na przestraszoną, jakby obawiała się tych przytuleń i całusów. Roześmiany Marek wreszcie powstrzymał ten żywioł i uspokoił gromadkę.

 - Słuchajcie, przywiozłem wam trochę prezentów, ale jak widzicie nie jestem dzisiaj sam. Poznajcie przemiłą osobę i bardzo kochaną, panią Urszulę. Ona pomoże mi, a wy ustawcie się w kolejkę.

Dopiero jego słowa spowodowały, że oderwała się od ściany i stanęła obok niego. Dzieci podchodziły a oni wkładali w ich ręce ozdobne worki z maskotkami i słodyczami. Nawet nie zdawała sobie sprawy, ile było w tych dzieciach miłości. Dziękowały za to wszystko tuląc się i do Marka i do niej. Początkowo sztywniała, gdy dzieci obejmowały jej szyję i całowały policzki, ale po kilku minutach rozluźniła się. Nawet nie zauważyła, że jej twarz jest mokra od wciąż napływających łez i dopiero jeden z chłopców zapytał o ich powód.

 - To ze szczęścia kochanie – wyszeptała mu w ucho. – Bardzo się cieszę, że podobają wam się prezenty.

Było już dobrze po trzynastej, gdy opuścili tę wesołą gromadę. Kiedy zamknęły się za nimi ciężkie, dębowe drzwi, Ula oparła się o nie i odetchnęła głęboko. Zatroskany Marek z niepewną miną zapytał

 - Dobrze się czujesz…?

Przetarła dłonią czoło jakby usiłowała uspokoić galopadę myśli.

 - To było…, to było bardzo emocjonalne. Nie spodziewałam się… Dlaczego one tutaj są? Gdzie ich matki? Jak matka może zostawić dziecko i tak po prostu o nim zapomnieć? To nieludzkie.

 - Nie wszystkie matki są godne potępienia Ula. Znakomita ich większość nie ma więcej niż piętnaście lat. Pobłądziły, a rodzice nie dopilnowali. One same są jeszcze dziećmi wymagającymi opieki. Za szybko musiały dorosnąć, ale jak widać nie wiąże się to z odpowiedzialnością. Niektóre rzuciły szkołę, niektóre kontynuują naukę, chociaż niewiele takich. Wyrastają na pokrzywdzone kobiety o zwichniętych osobowościach. Te dzieci niczego nie chcą, a jedynie tego, żeby ktoś je kochał. To dlatego tak reagują na dobroć i zainteresowanie nimi. Są wspaniałe. Ale dość o tym, bo widzę, że jesteś trochę wytrącona z równowagi. Zabieram cię teraz na porządny obiad, a potem kolejna niespodzianka.

Najedzeni znowu przemierzali ulice Warszawy. Kiedy zaparkował w pobliżu Stadionu Narodowego zdziwiona pokręciła nosem.

 - Idziemy na mecz? – zapytała. Piłka nożna nie była jej ulubioną dziedziną sportu. Wolała bardziej widowiskowe dyscypliny. Łyżwiarstwo figurowe, lub skoki z wieży. Marek uśmiechnął się pod nosem.

 - Nie Ula, mecz to żadna atrakcja, ale na tym stadionie jest coś, co na pewno cię zaskoczy i na pewno ci się spodoba. Chodźmy.

Pomieszczenie, w którym się znaleźli zrobiło na niej piorunujące wrażenie. Zewsząd otaczały ich ogromne ekrany imitujące akwaria, w których pływały prehistoryczne gatunki zwierząt i rosła morska flora z tego okresu. Oczy ich obojga z zachwytem rejestrowały ruch na ekranach.

 - Jakie to piękne… - wyszeptała. – To takie oceanarium, ale na ekranie. Mam wrażenie jakbym znajdowała się pod wodą.

Każde z "akwariów" przedstawiało scenę z życia osobnego, prehistorycznego gatunku. Z zaciekawieniem obserwowali pływające gady, których nazw nie byli w stanie zapamiętać. Można tu było obejrzeć megalodona, plezjozaura, dunkleosteusa, szonizaury oraz inne gatunki w swoich naturalnych wymiarach. Ich widok robił naprawdę niesamowite wrażenie. Dodatkową atrakcją była sala poświęcona megalodonowi, największemu drapieżnemu rekinowi i zarazem największej drapieżnej rybie w dziejach naszej planety. Jego rozmiary dochodziły nawet do osiemnastu metrów długości. Tu przeżyli też sfingowany atak tego olbrzyma. Kiedy płynął wprost na nich i przebijał szybę akwarium, podłoga zaczęła się trząść, a ze ścian trysnęła woda, Ula przywarłszy do Marka krzyczała wniebogłosy. On nie był tu pierwszy raz i wiedział, czego można było się spodziewać. Objąwszy ją ramieniem i chichocząc na całe gardło wyprowadził z pomieszczenia.

 - Już w porządku Ula. To było tylko tak na niby, ale uczucie niesamowite, prawda?

 - Kurde blaszka, ale się wystraszyłam… To było bardzo realistyczne. Chyba mam już dość atrakcji na dzisiaj i muszę się trochę uspokoić. Chodźmy na spacer.

Przyłapała się na tym, że właściwie żyła od piątku do piątku i niecierpliwie czekała na weekend. Czekała na Marka. On nigdy nie zawodził. Zawsze zjawiał się w sobotni poranek i zabierał ją w różne, intrygujące miejsca. Nigdy nie wymagał od niej rozmów o przeszłości, o której tak bardzo starała się zapomnieć. Dzięki niemu stawało się to coraz łatwiejsze. Może nie zapomniała do końca, bo gdzieś z tyłu głowy zawsze czaił się lęk i ogromny żal do stwórcy o to, że zabrał jej kogoś najcenniejszego i najważniejszego na świecie. Kogoś, kogo od samego początku wbrew przeciwnościom pokochała bezwarunkowo. Odwiedziny w domu dziecka nadal były dla niej niezwykle trudne, bo oczami wyobraźni widziała swoje nienarodzone maleństwo, które gdyby żyło, mogłoby być takim słodkim chłopczykiem lub dziewczynką, dzieckiem jak te tutaj. Takie wizyty wywoływały w niej ogromną żałość z powodu tej olbrzymiej straty, której nic nie mogło jej wynagrodzić. Opuszczając tę dziecięcą gromadę zawsze miała mokre policzki i wciąż się zastanawiała, czy już zawsze będzie tak reagować na widok porzuconego, czy osieroconego malucha. W takich razach Marek przytulał ją mocno do siebie i uspokajał gładząc delikatnie jej włosy. Dla niego to też było trudne, gdy widział w jej oczach tę potworną rozpacz i tęsknotę za własnym dzieckiem. Miał świadomość, że ona musi uporać się z tym sama, a on może jej pomóc tylko w jeden sposób. Po prostu przy niej być.