"NARODZONA NA NOWO" - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Nadeszło kolejne lato, a Ula wciąż nie potrafiła poradzić sobie z przeszłością. Miewała wahania nastrojów. Często bywała apatyczna i uciekała w swój własny świat nie reagując na otoczenie. Marek poważnie się o nią martwił. Nie miał już pomysłu, jak skutecznie oderwać ją od tych ponurych myśli. Czasami czuł się taki bezsilny i miał wrażenie, że przegrywa z tymi traumatycznymi zdarzeniami będącymi jej udziałem. Wszystko wróciło jak bumerang po ich wypadzie nad Wisłę. Załatwił im rejs tramwajem wodnym, który od jakiegoś czasu był atrakcją stolicy. Kupując bilety pomyślał, że to może być ciekawe doświadczenie, bo z pokładu statku można było podziwiać „dziką" Wisłę po praskiej stronie rzeki i panoramę Starego Miasta, a także obejrzeć najbardziej charakterystyczne obiekty stolicy – Grubą Kaśkę, Stadion Narodowy, Zamek Królewski i Centrum Nauki Kopernik. Statek miał przepływać pod kilkoma mostami: Łazienkowskim, Poniatowskiego i Świętokrzyskim.

Weszli na górny pokład i przeszli w kierunku dziobu. Zachwycona Ula oparła się o burtę i przysłoniła dłonią oczy, które raziło jaskrawe słońce.

 - To będzie wspaniały dzień – powiedziała cicho. – Skąd ty bierzesz pomysły na takie atrakcje? Naprawdę to doceniam. Uwierz mi.

Szczęśliwe oczy Marka wpatrywały się w jej własne. Dzisiaj była taka jak najbardziej lubił, otwarta i spontaniczna. W letniej, przewiewnej, kwiecistej sukience i słomkowym kapeluszu, z rozwianymi na wietrze długimi włosami kojarzyła mu się z niektórymi obrazami Auguste Renoir’a. Nosiła w sobie ten radosny, dziewczęcy pierwiastek, którego często próżno szukać u kobiet w jej wieku.

 - Jestem szczęśliwy Ula, bo ty jesteś szczęśliwa. Spójrz, chyba odbijamy.

Faktycznie zabujało statkiem i po chwili zaczął oddalać się od drewnianego pomostu. Oderwała oczy od płynącej wody i odwróciła się do Marka z szerokim uśmiechem. Z przerażeniem patrzył jak ten piękny uśmiech zaczyna znikać z jej nagle pobladłej twarzy, a oczy napełniają się łzami.

 - Ula, co się dzieje? – zapytał zaniepokojony. – Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha.

Nie patrzyła na niego, ale gdzieś ponad jego ramieniem i stała jak skamieniała. Odwrócił się. Zobaczył parę idącą w ich kierunku. Byli już bardzo blisko. Kobieta była w bardzo zaawansowanej ciąży. Ula jak zahipnotyzowana patrzyła na ten ogromny brzuch i nie mogła oderwać od niego oczu. Mężczyzna towarzyszący kobiecie z zachwytem obrzucił Ulę spojrzeniem.

 - Witaj Ula, dawno się nie widzieliśmy. Wyglądasz pięknie. Przedstawisz nas?

Oderwała wreszcie wzrok od kobiety i zawiesiła go na mężczyźnie. Stała jak słup soli. Wreszcie Marek wyciągnął do niego dłoń przedstawiając się. Mężczyzna również to zrobił.

 - Piotr Sosnowski, a to moja żona Marta.

Słysząc to nazwisko Marek pośpiesznie puścił jego dłoń, jakby go parzyła.

 - Pan Sosnowski… To pan tak podle obszedł się z Ulą, gdy była z panem w ciąży. Znam tę historię i jestem zdziwiony, że w podobny sposób nie zachował się pan w stosunku do swojej żony. Wiem, że bardzo pan nie chciał żadnych zobowiązań w postaci dziecka i bardzo nalegał, żeby Ula się go pozbyła. Zapewne nie zna pani tego niechlubnego okresu z życiorysu pani męża – zwrócił się do kobiety. - Dowiedziawszy się o ciąży potraktował Ulę, kobietę, którą podobno bardzo kochał, choć zdradzał ją ze wszystkimi pielęgniarkami w szpitalu, jak przysłowiowego śmiecia. W ogóle się nie przejął tą ciążą. Nie wziął za nią odpowiedzialności i po prostu umył ręce. Na pana miejscu miewałbym koszmarne sny, bo sumienie nie pozwoliłoby mi spać. No, ale do tego trzeba być jeszcze człowiekiem.

 - Jak to, to ta pani ma z tobą dziecko? – oburzona blondyna zwróciła się do Sosnowskiego.

 - Dziecko nawet nie miało szansy, żeby się urodzić – wyjaśniał Marek. - Niestety Ula poroniła proszę pani, a pani mąż wpędził ją w prawdziwy, psychiczny dół, z którego do tej pory nie potrafi wyjść. Brawo panie Sosnowski. Primum non nocere, po pierwsze nie szkodzić. Chyba tak właśnie brzmi lekarskie credo, jedna z naczelnych zasad etycznych w pańskim zawodzie, prawda? – objął Ulę ramieniem. – Żegnam państwa. –Wolnym krokiem odszedł wraz z nią na rufę. Tam znalazł wolną ławeczkę i usadził na niej Ulę przysiadając tuż obok. Widział jak bardzo wstrząsnęło nią to niespodziewane spotkanie. Dygotała jak w febrze i łkała rozpaczliwie. Wyciągnął z kieszeni chusteczkę i z wielką czułością wycierał jej policzki.

 - Już dobrze Ula, nie płacz. Ten drań nie jest wart ani jednej twojej łzy.

 - On mi wtedy powiedział…, powiedział, że nie chce mieć dzieci. Chciał, żebym usunęła ciążę, – zakrztusiła się łzami i wzięła głęboki oddech – a teraz ta kobieta, jego żona, urodzi mu za chwilę potomka. To mogłam być ja…, rozumiesz? To mogłam być ja… Kochałam tego łotra i wierzyłam w każde jego słowo. Ufałam mu, a on zdradzał mnie na lewo i prawo, i wciąż twierdził, że to bez znaczenia, bo i tak zawsze wraca do mnie. Łajdak i szuja… Gdzie ja miałam oczy…? Jak mogłam się tak potwornie pomylić…?

Przygarnął ją do siebie odgarniając jej włosy z twarzy.

 - Ciii… Cichutko, spokojnie… To już za tobą i nigdy nie wróci. On jest wielkim głupcem Ula, bo wypuścił ze swych rąk prawdziwy i bezcenny skarb. Wypuścił ciebie. Jesteś najwspanialszą, najlepszą osobą jaką znam. Jesteś mądra, łagodna, dobra i szczera. Jak tylko nie uciekasz mi w ten swój wewnętrzny świat, jak się nie zamyślasz, jesteś wyjątkową dziewczyną. Nie mógłbym wybrać lepszej towarzyszki do spędzania wspólnych weekendów. Jesteś najlepszym, co przytrafiło mi się w życiu.

Uspokajała się. Przetarła mokre policzki i spojrzała mu w oczy z przejęciem.

 - Naprawdę tak uważasz?

 - Mówię szczerze. A teraz cieszmy się tym rejsem i nie myślmy już o tej dwójce na dziobie. Uznajmy, że tego spotkania w ogóle nie było.

 - Ale ono było Marek i chyba coś mi uświadomiło. Coś naprawdę istotnego, ale masz rację. Nie mówmy już o tym. Mamy piękną pogodę, super wycieczkę, więc napawajmy się tym.

Przez większość rejsu jednak milczeli. Ona sprawiała wrażenie jakby układała myśli w głowie. Z każdą minutą stawała się spokojniejsza przez to, że chyba zaczynała wreszcie rozumieć, że przeszłość i tę wielką krzywdę jakiej doznała, powinna zamknąć na zawsze w swoim sercu i otworzyć je na to, co teraz i na to, co przyniesie jej przyszłość. Spojrzała na Marka i uśmiechnęła się do niego łagodnie. On nigdy jej nie zawiódł. Zawsze był, kiedy go najbardziej potrzebowała. Taki był kiedyś Maciek. Niezmiennie wierny i oddany, gotów do poświęceń. Maciek się zmienił. Zmienił go czas i ona, bo chyba za dużo nakładła na jego barki swoich problemów, z którymi on starał się walczyć. Nie powinna była… Do Marka żywiła oprócz wielkiej przyjaźni i inne cieplejsze uczucia. Nie myślała o nich w kategoriach miłości i nie nazywała ich tak, ale do jego obecności w swoim życiu przywykła tak bardzo, że teraz nie wyobrażała sobie, że miałoby go przy niej nie być. Czasami zastanawiała się, co on o niej myśli, co czuje…? Dlaczego tak uparcie przy niej tkwi? Inny już dawno by zrezygnował. Nigdy nie miała odwagi go o to zapytać… Owszem, czasami zdobywał się na bardzo intymne gesty w stosunku do niej. Dotyk policzka, włosów lub dłoni, objęcie ramieniem, czy wręcz przytulenie w chwilach największych, psychicznych kryzysów. To było takie miłe i takie kojące, że wcale przed tym nie uciekała. On był zdecydowanie inny niż Maciek. Ich relacji nie mogła traktować wyłącznie w kategoriach przyjaźni. Przede wszystkim jednak nie był Sosnowskim.

Marek popatrzył na nią z troską w oczach. Podniósł jej dłoń do ust wyciskając na niej pocałunek.

 - Już w porządku Ula? Uspokoiłaś się trochę?

 - Tak… Już wszystko dobrze. Wiesz… Takie spotkanie było mi chyba potrzebne, żebym w końcu zrozumiała, że nie można wciąż tkwić w tym wielkim żalu do całego świata. To nie były dla mnie najszczęśliwsze lata, ale myślę, że powoli się dźwigam, a to spotkanie z Piotrem i jego żoną tylko mnie umocni. Już nie chcę o tym pamiętać. Chcę cieszyć się życiem i nie mieć wciąż wrażenia, że czas przecieka mi przez palce. To zwykłe marnotrawstwo. Jest jeszcze tyle pięknych miejsc, które chciałabym zobaczyć i jeśli nie masz nic przeciwko temu, to najchętniej w twoim towarzystwie. Z tobą czuję się najlepiej. Twoja obecność sprawia, że mam poczucie wielkiego bezpieczeństwa i pewność, że przy tobie nie może stać się nic złego. Lęk gdzieś odchodzi w niebyt i to jest dla mnie wielkie szczęście, bo przecież jeszcze nie tak dawno temu miałam wrażenie, że żyję za karę i muszę pamiętać o oddychaniu. To jest naprawdę okropne uczucie, kiedy myślisz, że zapadasz się w sobie jak w czarnej dziurze, z której nie ma już powrotu. To desperacja, rozpacz i beznadzieja. Ty sprawiasz, że odradzam się jak feniks z popiołów. To tak, jakbyś dał mi drugie życie i za to zawsze będę ci bardzo wdzięczna.

Jego oczy pojaśniały, a na twarz wypłynął szeroki uśmiech powodując wykwit na jego policzkach dwóch symetrycznych dołeczków.

 - Ja tylko nie chciałem, żebyś się tak zamartwiała. Czasami byłaś tak bardzo przygnębiona, a ja nie wiedziałem jak mam ci pomóc. Dzisiejszy dzień okazał się niejako przełomowy. Na to czekałem. Czekałem aż ockniesz się z tego ciężkiego letargu i zaczniesz wracać do żywych. Bardzo się z tego cieszę i chcę, żebyś wiedziała, że zawsze będę cię wspierał i zawsze jestem gotów ci pomóc w każdej nawet najdrobniejszej sprawie, bo nagrodą za to jest twój piękny uśmiech. Najpiękniejszy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałem. Myślę, że i tacie spadnie kamień z serca, kiedy dostrzeże tę zmianę. On bardzo się martwił i był taki bezradny wobec twojej rozpaczy. Zobaczysz, że od teraz będzie już tylko lepiej.

Statek zacumował przy pomoście. Powoli zaczęli z niego schodzić uczestnicy wycieczki. Marek i Ula też zeszli z górnego pokładu. Kilka metrów przed nimi zauważyli Sosnowskich. Kłócili się. Kobieta reagowała bardzo gwałtownie mocno gestykulując. Marek pomyślał, że powinna jeszcze Sosnowskiemu obić gębę za to, czego dopuścił się względem Uli. Była zdecydowanie psychicznie silniejsza niż ona i chyba potrafiła walczyć o swoje. Piotra nie było mu żal w ogóle. Był zwykłym dupkiem, a przy swojej żonie Marcie na pewno nie będzie miał lekko. No cóż… „Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka”. – Zasłużyłeś sobie na to doktorku jak cholera – pomyślał złośliwie.

Siedzieli przy stole w kuchni Cieplaków i zawzięcie dyskutowali. Był czwartek i Marek wyłamując się z utartego schematu zadzwonił do Uli informując ją, że ma dla niej pewną propozycję i w związku z tym przyjedzie po pracy do Rysiowa. Była ciekawa, co też on wymyślił, dlatego nie mitrężąc czasu po wyjściu z biura wskoczyła w swoje autko i pognała do domu. Pół godziny po niej zjawił się Marek. Józef postawił przed nimi parujący obiad i usiadłszy na krześle zachęcał ich do jedzenia.

 - To co to za propozycja? – Ula nie mogła się już doczekać. – No mów.

Marek wytarł usta serwetką i uśmiechnął się.

 - Chciałem ci zaproponować pracę u mnie w firmie na takim samym stanowisku, ale z lepszą pensją. Alex, który do tej pory piastował funkcję dyrektora finansowego, odchodzi. Dostał znacznie intratniejszą propozycję we włoskiej firmie, która należy do jego przyjaciół. Oczywiście nie pozbywa się udziałów Febo&Dobrzański i nadal będzie członkiem zarządu. Ty nadawałabyś się na to miejsce idealnie, a dla mnie to byłoby kapitalne rozwiązanie, bo moglibyśmy widywać się częściej, a nie tylko w weekendy. Co ty na to? Stawka - dziesięć tysięcy plus premia kwartalna.

Była oszołomiona. W swojej firmie ciężko zapracowała sobie na awans, ale zarobki były dalekie od tego, co proponował jej Marek. Przełknęła ślinę z wrażenia.

 - To bardzo hojna propozycja Marek, ale wiesz, że to nie będzie tak szybko, bo obowiązuje mnie okres wypowiedzenia.

 - To prawda, ale jeśli jesteś w dobrych stosunkach z prezesem, to być może uda się załatwić przeniesienie za porozumieniem stron, wtedy nie trzeba byłoby czekać. Po prostu porozmawiaj z nim. Cieszę się, że nie oponujesz. – Roześmiała się.

 - Trudno oponować, gdy proponujesz takie znakomite warunki. Głupi by odmówił. – Marek zatarł ręce z zadowolenia.

 - To właśnie chciałem usłyszeć. Bardzo się cieszę Ula. Bardzo. Jestem przekonany, że będzie nam się znakomicie współpracowało, czego nie mogę powiedzieć o poprzednim dyrektorze finansowym. Nie zawsze byłem z nim w dobrych stosunkach, ale było, minęło. Mam nadzieję, że do soboty będziesz miała dla mnie jakieś pozytywne wieści – zerknął na zegarek i skrzywił się. – Czas ucieka szybciej, niż bym chciał. Będę się zbierał, a w sobotę czeka cię naprawdę spora niespodzianka.

Pożegnał się z domownikami i odjechał z piskiem opon.

Kiedy w sobotnie, wczesne przedpołudnie zatrzymał samochód przed gmachem Biblioteki Uniwersyteckiej, aż otworzyła usta ze zdumienia.

 - Dzisiaj poranek czytelniczy? – zapytała nieco ironicznie. – Jakoś nie bardzo mam ochotę na czytanie w bibliotecznej ciszy.

Marek roześmiał się ubawiony.

 - Naprawdę myślisz, że mógłbym zabrać cię tutaj i zaproponować czytanie książek?

 - No właśnie nie i dlatego jestem zdziwiona. Może to jakiś poranek autorski? – Pokręcił przecząco głową.

 - Nic z tych rzeczy. Nigdy nie słyszałaś o ogrodach na dachu biblioteki? Są naprawdę piękne. Jest co podziwiać, a dzisiejszy dzień idealnie się do tego nadaje. Chodźmy.