MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ - rozdział 1

„MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ”

ROZDZIAŁ 1

Lekka, morska bryza łagodnie omiotła jej twarz. Z przyjemnością wciągnęła jej zapach trącący morską wodą, nagrzanym od słońca powietrzem i czymś, czego nie potrafiła określić. Może był to zapach ryb, a może butwiejącego od wilgoci drewna leżącego gdzieś na ciepłym piasku. Plaża powoli wyludniała się, chociaż zostali na niej jeszcze amatorzy romantycznych zachodów słońca, które wisiało teraz nad dalekim horyzontem. Odwróciła głowę i z miłością spojrzała na swoją małą córeczkę, która z uporem właściwym takim maluchom, przygryzając język stawiała wiaderkiem babki z piasku.

 - Chyba będziemy powoli wracać kochanie – wyszeptała cicho. – Za chwilę zrobi się chłodno a ja nie wzięłam ci sweterka. Otrzep rączki i daj mamie wiaderko i resztę zabawek.

Mała podniosła się z kolan i wbiła swoje ogromne, błękitne oczy w matkę.

 - Ale jutro przyjdziemy?

 - Jeśli tylko będziesz miała ochotę, to przyjdziemy. Rano jednak pójdziemy do tatusia. Kupimy mu ładne kwiatuszki.

Dziecko zaczęło podskakiwać z radości.

 - Takie kolorowe jak ostatnio. Są najładniejsze.

 - Masz rację – westchnęła ciężko. Pozbierała do wiklinowego koszyka zabawki córki i wielki, frotowy ręcznik. Podała rękę małej i wolno ruszyły w stronę wyjścia z plaży. Ogromnie żałowała, że jej córka nigdy nie poznała ojca, że okrutny los sprawił, że urodziła się już po jego śmierci. - Nie tak to miało być, nie tak… - zwilgotniały jej oczy.

 

Cztery lata wcześniej

Właśnie skończyła czwarty rok studiów. Zaczynały się wakacje, a ona zupełnie nie miała na nie pomysłu. Maciek jej najlepszy przyjaciel od pieluch wybierał się do Władysławowa. Miał tam jakąś dalszą rodzinę, u której co roku rozbijał namiot i koczował w nim przez miesiąc lub dwa pomagając w gospodarstwie i korzystając z uroków tamtejszej plaży. Ona z braku pomysłu i możliwości postanowiła zostać tego lata w Rysiowie, ale sprzeciwił się temu ojciec mówiąc jej, że zbyt ciężko pracowała cały rok, żeby teraz solidnie nie odpocząć. Wygrzebał z portmonetki jakieś zaskórniaki i wręczył jej prosząc, żeby zrobiła z nich dobry użytek. Maciek, który był akurat świadkiem całej sytuacji zaproponował, żeby jechała z nim.

 - Pożyczę od kumpla dla ciebie jakiś mały namiot, materac i śpiwór. U krewnych nie ma miejsca, bo to malutki domek i sami ledwie się mieszczą, a namiot to idealne rozwiązanie. Będzie dobrze, zobaczysz.

Samo miasto jakoś nie zachwyciło jej specjalnie. Nadmiar letników sprawiał, że było hałaśliwe, usiane smażalniami ryb i stoiskami z tandetnymi pamiątkami. Były jednak miejsca dla niej urokliwe, gdzie mogła wyciszyć myśli i odpocząć. Na początku chodziła wyłącznie na plażę, ale kiedy i tam zrobiło się tłoczno wolała pójść w drugą stronę, w stronę portu. On był nieduży, ale sam widok rybackich kutrów i niewielkich jachtów był wart zachodu.

Maciek rzadko jej towarzyszył. Był potrzebny w tym małym gospodarstwie. Jego kuzyn zajmował się rybołówstwem i nieodzowny był ktoś do oprawiania i wędzenia ryb. Czasem miał wyrzuty sumienia, że nie poświęca Uli zbyt wiele czasu, ale w takich razach uspokajała go mówiąc, że nie nudzi się wcale, zwiedza miasto i podziwia widoki. Najbardziej jednak lubiła spacery po wybetonowanym nabrzeżu, przy którym cumowały kutry. Szła wolno aż do samego jego końca. Tam stawała i wpatrywała się w horyzont żegnając niejednokrotnie zachodzące słońce. To była też pora powrotu większości kutrów z wieczornego połowu. Rybacy uwijali się na nabrzeżu wyciągając zasypane lodem skrzynie pełne dorszy, halibutów, fląder, czy śledzi.

Któregoś dnia wracała właśnie z jednego z takich spacerów, gdy tuż przed nią wyrósł jak spod ziemi jeden z rybaków. Po prostu wyskoczył z kutra zagradzając jej drogę. Cofnęła się przed nim nieco wystraszona, ale on uśmiechnął się do niej od ucha do ucha zagadując – nie boi się panienka wracać nabrzeżem? Tu czai się dużo niebezpieczeństw na przykład taki postrzeleniec jak ja, który mógłby panienkę zbałamucić i porwać? – w jego oczach dostrzegła wesołe iskierki i roześmiała się na głos.

 - Filut z pana, ale ja tak łatwo nie dałabym się porwać.

Młody człowiek wyciągnął dłoń i przedstawił się.

 - Leszek Strzelecki.

 - Urszula Cieplak – odwzajemniła uścisk dłoni. Wyczuła, że to była dłoń silnego mężczyzny szeroka, chropowata i mocno spracowana mimo młodego chyba wieku. Mógł być od niej starszy nie więcej niż trzy lata.

 - Dałabyś się jutro wyciągnąć na kawę? Obaj z kolegą mamy wolną sobotę – wskazał na uwijającego się wśród skrzynek wspólnika. Widząc jej wahanie złożył ręce jak do modlitwy. – Błagam zgódź się, już tak dawno nie rozmawiałem z cywilizowanymi ludźmi, a Waluś to prawdziwy mruk. Nie lubi gadać i może dlatego mamy zawsze niezły połów, bo nie straszy ryb – zakpił. Waluś przeciągnął po trapie duży, dwukołowy wózek i zaczął układać na nim skrzynie z rybami.

 - Co z nimi teraz zrobicie?

 - Musimy odwieźć do chłodni. Powinny zostać zważone, bo jutro o świcie przyjadą hurtownicy, którzy je kupią.

 - No dobrze…, to ja nie będę wam przeszkadzać – chciała wyminąć Leszka i odejść, ale zatrzymał ją.

 - A kawa?

 - Gdzie i o której? – odpowiedziała pytaniem. Strzelecki rozciągnął usta w szerokim uśmiechu.

 - O jedenastej przed wejściem na nabrzeże. Chciałbym ten dzień spędzić z tobą i poznać cię bliżej, stąd ta wczesna godzina – wyjaśnił.

 - W takim razie do jutra . – Już nie zatrzymywana oddalała się od kutra. Leszek stał jeszcze chwilę patrząc na nią. – Piękna jest. Już dawno nie spotkałem takiej ładnej dziewczyny – pomyślał. – Pewnie przyjezdna, bo gdyby była miejscowa pewnie spotkałbym ją wcześniej. Waluś! – krzyknął. – Mam jutro randkę. Uwijamy się.

Ula miała mieszane uczucia. Po raz pierwszy w życiu ktoś usiłował poderwać ją na ulicy. Musiała jednak przyznać, że chłopak był bardzo przystojny i miły. No, może nieco postrzelony. Stojąc naprzeciwko niego zdążyła mu się dokładnie przyjrzeć. Miał ładną, ogorzałą od słońca twarz ozdobioną burzą gęstych, kruczoczarnych loków wymykających się spod naciśniętej na czoło bejsbolówki i ciemne oczy, w których tańczyły wesołe iskierki. To świadczyło o pogodnym usposobieniu. Jutro się przekona jaki on jest.

Pojawiła się punktualnie, a on jeszcze przed czasem. Przywitali się uśmiechem i uściskiem dłoni.

 - Pojedziemy samochodem. Mam tu swoją ulubioną knajpkę w Cetniewie. Dają świetną kawę i mają równie świetne desery.

 - A śniadania jakieś podają? Rano z reguły wypijam tylko herbatę, ale o tej porze już mi burczy w brzuchu.

 - No to w takim razie zaczynamy od śniadania – otworzył jej drzwi od strony pasażera. Wsunęła się zgrabnie i zapięła pas. Po chwili już mknęli drogą w kierunku Cetniewa. – Byłaś już tutaj?

 - Nie… Ograniczałam się tylko do Władysławowa.

 - A ja mieszkam tak na pograniczu jednego i drugiego miasteczka. Odziedziczyłem kiedyś starą chałupę po moich dziadkach i już od kilku lat usiłuję ją wyremontować. Jest wielka jak stodoła. Marzy mi się, żeby chociaż ze trzy pokoje przeznaczyć dla letników. To byłby dodatkowy dochód w sezonie.

Haruję jak wół. Często z Walusiem wypływamy i rano, i wieczorem, żeby wyjść na swoje. Łajbę też dostałem w spadku. Pamięta jeszcze okres młodości mojego ojca. Wysłużona jest, ale na razie na nic nowego mnie nie stać. Może kiedyś…? – westchnął. - A ty? Czym się zajmujesz w życiu a przede wszystkim skąd jesteś?

 - Pochodzę z Rysiowa. To taka mała mieścina dwadzieścia kilometrów za Warszawą. Właśnie skończyłam czwarty rok ekonomii. Jeszcze rok i okres studencki będę miała za sobą.

Leszek podjechał na parking i zatrzymał się.

 - To właśnie tutaj. Oni jak wszyscy prowadzą tu smażalnię, ale i normalne śniadanie można tu zjeść i wypić dobrą kawę. Na co masz ochotę?

 - Wezmę jajecznicę i jakąś bułkę.

Usiedli na zewnątrz pod rozłożystym parasolem. Nie minęło dziesięć minut, gdy pojawiła się kelnerka niosąc na tacy jajecznicę na boczku i świeże, chrupiące pieczywo. Do tego dostali też po solidnej, nietypowo dużej filiżance kawy.

 - Jak zjemy zabiorę cię do miasta i pokażę okolicę, a jak znowu zgłodniejemy zaproszę cię na najlepszą rybę jaką kiedykolwiek jadłaś.

To ostatnie było niespodzianką przygotowaną przez Leszka. Bardzo chciał pokazać Uli gdzie i jak mieszka, pochwalić się swoimi zdolnościami kulinarnymi i udowodnić jej, że jest facetem godnym zaufania. Zwiedzanie Cetniewa nie zajęło im wiele czasu, bo oprócz plaży nie było tam zbyt wielu atrakcji poza Ośrodkiem Przygotowań Olimpijskich, ale tego nie zwiedzali. Na plaży podziwiali paralotniarzy, których w tym roku było podobno całkiem sporo. Rozgrzani słońcem wrócili do samochodu. Leszek wjechał w boczną drogę i minął jakiś pensjonat. Tuż za nim rozciągała się ściana lasu. Przejechał jeszcze dwieście metrów i stanął.

 - Tu właśnie mieszkam. Tu też podają najsmaczniejsze ryby. Zapraszam.

Była oczarowana tym domem. Musiał mieć ze sto dwadzieścia lat. Budowany był trochę na modłę niemiecką, ale to dodawało mu uroku. Zauważyła, że sporo prac było już ukończonych. Piękny dach pokryty gontem niemal wtapiał się w zieloność lasu. Ściany domu pomalowano na biało zostawiając oryginalne, brązowe belki. Przed wejściem spory drewniany taras z ławkami i stołem. Dom rzeczywiście był wielki, chociaż parterowy, budowany na kształt dawnych czworaków. Posiadał właściwie dwa skrzydła, bo przestronna sień dzieliła domostwo na połowę. Przez nią można było też przejść na drugą stronę domu. Tam rozciągał się niewielki sad i nieco zaniedbany ogródek.

 - Wciąż nie znajduję czasu, żeby zająć się nim – usprawiedliwiał się Leszek.

 - Nie ma ci kto pomóc? Nie masz tu rodziny?

 - Jestem sam jak palec. Rodzice i dziadkowie pomarli, a rodzeństwa nie miałem. Nawet żony nie mam, a już trzydzieści lat mi stuknęło.

 - Nie wyglądasz… Nie dawałam ci więcej niż dwadzieścia siedem, dwadzieścia osiem lat.

 - To chyba komplement –Leszek uśmiechnął się rozbrajająco. – Chodź, oprowadzę cię. Tu na lewo ma być część prywatna. Mam tutaj kuchnię dość dużą i dwa pokoje. Tu właściwie wszystko jest skończone. Natomiast całkiem w rozsypce jest prawa strona. Wprawdzie zacząłem już niezbędne naprawy, wymieniłem deski w ścianach na nowe, bo niektóre spróchniały i podłogi, ale planowałem w każdym z pokoi wykroić niewielki aneks kuchenny, żeby letnicy mieli gdzie szykować posiłki. Nie zamierzam prowadzić jadłodajni a jedynie wynajmować pokoje bez wyżywienia. Wokół jest mnóstwo knajp i smażalni więc letnicy z głodu nie umrą a atrakcją na pewno jest bliskość plaży.

 - Naprawdę dobrze to wygląda – pochwaliła go Ula. – Podziwiam cię, że mimo głównego zajęcia to znaczy łowienia ryb znajdujesz czas na to wszystko. Z drugiej strony doskonale cię rozumiem, bo jeśli to w perspektywie ma przynieść zyski, to warto się starać. Ja też nie gardzę żadną pracą. Do tej pory udzielałam korepetycji lub najmowałam się do opieki nad dziećmi. Każdy uczciwie zarobiony grosz przynosi satysfakcję. Mieszkam tylko z ojcem, bo mama nie żyje od dawna, a on ma skromną rentę. Ciężko z niej wyżyć we dwoje, ale nie poddajemy się.

 - I tak trzymać. Usiądź może sobie na tarasie, a ja zaraz podam coś zimnego do picia i przygotuję nam obiad. To nie potrwa długo.