KROK NAD PRZEPAŚCIĄ - rozdział 1

„KROK NAD PRZEPAŚCIĄ”

ROZDZIAŁ 1

Posiadłość państwa Dobrzańskich spowijał mrok i tylko w jednym z pokoi pełniącym funkcję gabinetu paliło się światło rzucając przez niezasłonięte okno słabą poświatę. W pomieszczeniu w jednym z głębokich, skórzanych foteli siedział ze zwieszoną głową senior rodu a naprzeciw niego z posępnym obliczem jego syn Marek. Milczeli, a cisza panująca wokół zdawała się ich przytłaczać swoim nieznośnym ciężarem. Junior westchnął ciężko i spojrzał na ojca. Rozłożył ręce w geście bezradności i zduszonym szeptem powiedział

 - naprawdę nie wiem tato jak my się z tego podźwigniemy. Byłem w banku, ale odmówiono mi kredytu, bo okazało się, że nie mamy płynności finansowej. Nie zamierzam ci robić wyrzutów. Sam czuję się podle, że musiałem ci o tym wszystkim powiedzieć, ale wierz mi, że nie widziałem już innego wyjścia. Mam tylko nadzieję, że twoje serce jakoś upora się z tymi „rewelacjami” i nie odmówi posłuszeństwa. Aż drżę na samą myśl, że mogłoby ci się coś stać. W najgorszych koszmarach nie śniłem, że będziemy kiedykolwiek w tak dramatycznej sytuacji.

Krzysztof Dobrzański podniósł głowę. Po jego policzkach płynęły łzy. Markowi na ten widok ścisnęło się serce. Nigdy nie widział ojca płaczącego i tak potwornie przygnębionego.

 - A może to da się jeszcze jakoś odkręcić? – powiedział cicho. – Może nie mamy racji oskarżając Alexa? Może krzywdzimy go tymi podejrzeniami?

Marek bezradnie pokręcił głową.

 - Ja wiem tato, że nie mam żadnych dowodów na to, że on działa przeciwko firmie, ale komu innemu zależałoby aż tak bardzo, żeby ją pogrążyć? Pamiętasz konkurs na stanowisko prezesa? Nie chciałem ci nic mówić, ale skoro dzisiaj powiedziałem już tak wiele, to myślę, że i tego nie powinienem ukrywać. Kiedy ogłosiłeś, że każdy z nas ma napisać prezentację i ująć w niej najbardziej optymalne rozwiązania dla rozwoju firmy zabrałem się do tego z kopyta. Bardzo mi na tym zależało i wcale nie dlatego, że miałem jakieś chore ambicje zostania prezesem, ale dlatego, że znam dobrze Alexa i wiem, że on zawsze miał ogromne parcie na to stanowisko. Lubi rządzić, jest tyranem i źle traktuje pracowników. Ma władcze zakusy i zawsze działa z fałszywych pobudek. Ja przygotowałem się do napisania tej prezentacji bardzo starannie. Gromadziłem i systematyzowałem wszystkie potrzebne mi materiały. Sebastian bardzo mi wtedy pomógł. Podobnie Pshemko, który zadeklarował, że wykona kilka projektów w formie załączników do prezentacji. To właśnie on nazwał ją „Srebrna, polska jesień”. Nie spaliśmy po nocach tylko pisaliśmy i zliczaliśmy koszty i zyski. Dwa dni przed zebraniem zarządu nakryłem w swoim gabinecie Turka. Znowu węszył. Na moje pytanie, co tu robi tłumaczył się koślawo, że przyszedł z czymś, co chciałby ze mną wyjaśnić. Chodziło o jakieś nic nie znaczące faktury, które były tylko przykrywką do jego prawdziwych intencji. Kiedy zaczął się zarząd i to Alexa wyznaczyłeś jako pierwszego do przedstawienia tego, co wymyślił, sam byłem bardzo ciekaw jego pomysłów i tego jaki wygeneruje zysk. Kiedy wstał i oznajmił jaką nazwę będzie nosić jego prezentacja – zamarłem. Już wiedziałem w jakim celu był u mnie Turek. Włamał się do mojego komputera i przesłał Alexowi moją prezentację. Nawet tytułu nie zmienili – rzucił z goryczą. - Gdybym wtedy powiedział ci o wszystkim, nie uwierzyłbyś. Tak bardzo ufałeś Alexowi, że nie przyjmowałeś żadnej krytyki na jego temat. Ja mogłem tylko powiedzieć, że nie przygotowałem się do zarządu. Widziałem jak bardzo byłeś mną rozczarowany. Siłą rzeczy wygrał kłamca i złodziej. Rządzi od dwóch lat i skutki tego są opłakane. Firma sięgnęła dna. Ludzie zaczęli odchodzić, bo po raz pierwszy okazało się, że nie ma pieniędzy na wypłaty. Ja wiem, że on odgrywa się na mnie za przeszłość, ale zupełnie nie rozumiem dlaczego cierpi na tym cała reszta a przede wszystkim wy, którzy go wychowaliście. Od momentu jak objął fotel prezesa jego działania były ewidentnie ukierunkowane na to, żeby doszczętnie zrujnować firmę. Jestem przekonany, że nieźle się na tym obłowił. Przecież nie pogrążałby swoimi działaniami siebie i Pauliny. Najgorsze, że nic nie mogę mu udowodnić. Śmieje mi się w twarz i kpi ze mnie. Wyzywa od nieudaczników. Co za szuja...

 - Przepraszam cię synku, że ci nie uwierzyłem, gdy mówiłeś, że on robi ci świństwa, rzuca kłody pod nogi i utrudnia pracę. To wszystko, co usłyszałem dzisiaj od ciebie wydaje się nadzwyczaj logiczne i spójne. Bardzo bym nie chciał, żeby uszło mu to płazem. Firmy być może nie da się już uratować, ale on musi ponieść tego konsekwencje. To wielki cios i dla mnie, i dla mamy. Jej też będziemy musieli o wszystkim powiedzieć. W życiu bym nie przypuszczał, że wyhoduję węża na własnej piersi. Odwdzięczył nam się, nie ma co. Francesko chyba w grobie się przewraca. Nie wiadomo, czy Paulina nie wspierała brata w tych „przedsięwzięciach”. Ona też mogła się mścić za te zerwane zaręczyny i odwołany ślub…

 - Nie pomyślałem o tym, ale teraz, kiedy to mówisz uważam, że nie możemy i tego wykluczyć. Gdybym miał chociaż trochę dowodów przeciwko nim na pewno bym je wykorzystał… Pamiętasz tę aferę z materiałami zatrzymanymi na granicy za brak patentów? Jestem w stu procentach przekonany, że Alex maczał w tym palce i doniósł o tym do „La Prezenzy”. Skąd mieliby o tym wiedzieć?

Krzysztof popatrzył mu w oczy myśląc nad czymś intensywnie. Podniósł się z fotela i sięgnął do jednej z małych szufladek zabytkowego biurka.

 - Nie wiem, czy to zmieni cokolwiek… Prawdopodobnie nie spowoduje, że znajdą się dowody przeciwko Febo, ale być może pozwoli chociaż uratować firmę od bankructwa. Poszedłem kiedyś na badania do kliniki a ponieważ trwały dość długo i musiałem czekać na wyniki, siedziałem na korytarzu i gawędziłem z człowiekiem, który tak jak ja miał problemy z sercem i tak jak ja przechodził serię rutynowych badań. On opowiadał mi o swoim ciężkim życiu i o trójce swoich dzieci. Mówił jak bardzo jest dumny z najstarszej córki. Chwalił się nią, że jest piekielnie zdolna, że ukończyła ekonomię i drugi kierunek finanse i bankowość. Ponoć dość długo pozostawała bez pracy i zniechęcona jej przedłużającym się poszukiwaniem postanowiła sama założyć firmę. W ciągu roku potrafiła osiągnąć wiele spektakularnych sukcesów. Zajmuje się doradztwem finansowym i podobno pomaga upadającym zakładom pracy odbić się od dna. Józef dał mi jej wizytówkę. Na szczęście zachowałem ją, chociaż wtedy uważałem, że taki kontakt jest mi zupełnie niepotrzebny. Gdybym wiedział wcześniej, co dzieje się w F&D już dawno sam bym się do niej zgłosił. To może być dla nas szansa. Oto wizytówka. Kobieta nazywa się Urszula Cieplak i jeśli ona nam nie pomoże, to już chyba nikt – wręczył wizytówkę Markowi. Junior skrupulatnie wsadził ją do wewnętrznej kieszeni marynarki. Postanowił, że zaraz rano zadzwoni tam i umówi się z panią Cieplak. Czuł przez skórę, że kończy mu się czas, że jeszcze miesiąc, jeszcze dwa a firma zniknie z powierzchni ziemi, a on już nie znajdzie sposobu, żeby móc ją uratować. Przepadnie cały dorobek, na który tak ciężko pracowali nie tylko jego rodzice, ale i rodzice Alexa i Pauliny. Już dawno zrozumiał, że Alex jest mściwym sukinsynem, któremu są z gruntu obce jakieś ludzkie odruchy. Bez najmniejszych skrupułów prowadził swoją grę, której finał już wkrótce miał przypieczętować losy firmy.

 - Pamiętaj tato, że na razie musimy zachować wszystko w tajemnicy. Jeśli pani Cieplak znajdzie jakiś skuteczny sposób, by firma mogła odbić się od dna, lub pozyska dla nas materiały, które udowodnią winę Alexa, to dopiero wówczas możemy to nagłośnić. Gdybyśmy zrobili to teraz, tylko spłoszylibyśmy go niepotrzebnie i zapewne stałby się o wiele ostrożniejszy. Póki co uważa, że posiada bardzo szeroki wachlarz kompetencji i robi wszystko, co tylko mu przyjdzie do głowy, byleby zaszkodzić firmie.

 - Wiem synu, wiem… i na pewno nic mu nie powiem. Niech żyje przez jakiś czas w błogiej nieświadomości. Ty też bądź ostrożny i nie wdawaj się z nim w żadne pyskówki. Nie prowokuj go, bo jak się okazuje potrafi być nieobliczalny. I dzwoń do mnie jak tylko coś ustalisz z tą kobietą. Mam nadzieję, że ona coś wymyśli…

Marek podniósł się z fotela.

 - Będę jechał. Pamiętaj o lekach, bo boję się, że ta potężna dawka „rewelacji” może odbić się na twoim sercu.

 - Zaraz zażyję i będę trzymał za ciebie kciuki.

Odpalił swojego Lexusa i wyjechał z podjazdu rodziców włączając się do ruchu. Było już dobrze po północy i na ulicach niewiele samochodów. Trochę mu ulżyło po rozmowie z ojcem. Długo się do niej zbierał, bo wciąż miał na uwadze jego schorowane serce, ale sytuacja w firmie z każdym dniem robiła się dramatyczniejsza i dłużej już nie mógł tego ukrywać. Na szczęście ojciec zareagował dość spokojnie, chociaż najwyraźniej się zmartwił. On sam czuł się w tym wszystkim rozpaczliwie samotny. Jedynie Sebastian, który pełnił w firmie funkcję HR-owca i był jego najlepszym przyjacielem, wspierał go we wszystkim. Jednak i on nie miał pomysłu jak ukrócić szkodliwe działania prezesa. Marek wyraźnie czuł na barkach ogromny ciężar odpowiedzialności jaka na niego spadła. Martwił się już o wszystko. O rodziców, o siebie a przede wszystkim o pracowników, którzy zapewne niedługo wylądują na zasiłkach. Ostatnio sporo ich odeszło zwłaszcza w szwalniach. Dwie z nich poszły do likwidacji. Zadecydował o tym Febo twierdząc, że mają stary park maszynowy i są kompletnie niewydajne. Mimo to udało mu się sprzedać te starocie, choć żaden z księgowych na oczy nie widział przelewów pieniędzy za nie i najwyraźniej trafiły do kieszeni Alexa, podobnie jak pieniądze za dzierżawę budynków. – Złodziej, krętacz, oszust i kłamca – wyliczał w myślach. Gdyby nie skazywali za morderstwo najchętniej poderżnąłby Alexowi gardło pozbywając się problemu. To jednak nie wchodziło w rachubę. Teraz musiał się wznieść na szczyty finezji, dyskrecji i sprytu, żeby nie dać swojemu odwiecznemu wrogowi powodu do podejrzeń, że coś wie na temat tych przekrętów. Był zdesperowany. Zdesperowany do tego stopnia, że przysiągł sobie, że zrobi absolutnie wszystko, by Febo poniósł zasłużoną karę za to co zdziałał przez zaledwie dwa lata.

Podjechał na parking przed blokiem. W świetle reflektorów dostrzegł Olszańskiego opartego o drzwi swojego samochodu. Zdziwił się, bo pora była bardzo późna. Olszański nie był sam. Obok stał człowiek mniej więcej w ich wieku i coś objaśniał mocno gestykulując. Marek wysiadł i przywitał się z mężczyznami.

 - Co ty tu robisz? Chyba nie umawialiśmy się na dzisiaj? Wracam właśnie od ojca…

 - Nie denerwuj się Marek – uspokajał go Sebastian. – Nie chciałem dzwonić dopóki nie miałem stuprocentowej pewności, że Paweł się zgodzi. To Paweł Bonecki – dopiero teraz przedstawił przyjacielowi mężczyznę. – Być może nie spodoba ci się to, co chcę zaproponować zwłaszcza, że nie do końca jest legalne. Zapewniam cię jednak, że nikt nam za to głowy nie urwie. Paweł to spec od zakładania monitoringu. Pomyślałem, że to może niegłupie, żeby założył go w gabinecie Alexa, w konferencyjnej i u Turka. Może w ten sposób udałoby nam się coś ustalić. Ja wiem, że płyty z nagraniami i tak nie mogłyby być dowodami w sprawie, ale przynajmniej dowiedzielibyśmy się, co on knuje. Jeśli się zgodzisz, to pojechalibyśmy teraz do firmy i Paweł zainstalowałby cały sprzęt. To jedyna okazja, bo w ciągu dnia z oczywistych przyczyn to wykluczone.

Marek nie zastanawiał się ani chwili. Pomysł przypadł mu do gustu. Dlaczego on sam na to nie wpadł?

 - Dobra. Jedźmy. Przy okazji być może uda nam się przetrząsnąć biurko Alexa. Może natkniemy się na coś interesującego?

Paweł z monitoringiem uwinął się dość szybko. Na koniec skonfigurował wszystkie zainstalowane kamery z IP ich laptopów, żeby mieli bezpośredni podgląd. Kiedy żegnał się z nimi było kilka minut po trzeciej. Oni postanowili już nie wracać do domu i przespać się na gabinetowych kanapach. Zanim jednak to uczynili, przekopali się przez gabinet Alexa. Znaleźli kilka podejrzanych faktur leżących luzem na dnie jednej z szuflad i jakieś pismo we włoskim języku. Marek znał dość dobrze włoski, ale póki co nie było czasu na tłumaczenie.

 - Chodźmy do mnie – zaproponował Olszański. – Mam w biurku trochę koniaku. Najchętniej bym się nawalił, ale sytuacja nie pozwala. Przynajmniej wypijemy po kieliszku dla kurażu.

Rozsiedli się na podłodze i zamiast spać dywagowali jeszcze długo aż zastał ich świt. Marek opowiedział przyjacielowi przebieg rozmowy z ojcem. Opowiedział o Urszuli Cieplak.

 - Ojciec twierdzi, że ona jest dla nas wielką szansą. Już podobno niejedną firmę uratowała od bankructwa. Za kilka godzin zadzwonię i umówię się z nią na rozmowę. Liczę na to, że ta kobieta coś wskóra w naszej sprawie.